Abdülhamid I, Abdul Hamid I of Abd Al-Hamid I (Ottomaanse Turks: عبد الحميد اول, moderne Turks: I.Abdülhamit; 20 Maart 1725 – 7 April 1789) was van 1774 tot 1789 sultan van die Ottomaanse Ryk. Hy was ook bekend as die Dienskneg van God.
Hy was die seun van sultan Ahmet III en die jonger broer van Mustafa III, wat hy opgevolg het. Hy was die grootste deel van sy eerste 43 jaar, tydens die bewind van sy neefs Mahmoed I en Osman III en sy broer Mustafa III in eensame aanhouding in die kafes soos wat die tradisie was. Dit het hom baie oplettend gemaak oor sake van die staat en die planne van sy raadgewers. Hy was egter ook baie godsdienstig en van nature ’n passifis.
Die staatskis was beroerd toe hy sultan word, maar hy is in oorloë gedwing en minder as ’n jaar ná sy troonbestyging het die Turke ’n groot nederlaag gely in die Slag van Kozluja. ’n Vernederende vredesverdrag is op 21 Julie 1774 gesluit.
Ondanks sy nederlae is Abdülhamid beskou as die mees grasieuse van die Ottomaanse sultans. Hy was so godsdienstig dat hy ’n veli ("heilige") genoem is. Hy het die militêre en die onderwysstelsel verbeter. In 1787 het die Ottomaanse Ryk weer oorlog teen Rusland verklaar. In die volgende jaar het Oostenryk by Rusland aangesluit. Swede en Pruise het die Turke se kant gekies, maar het geen hulp verskaf nie. Eindelik het die Turke die oorlog in 1788 verloor.
Abdülhamid is vier maande later op 64-jarige ouderdom dood. Hy het sewe seuns gehad: Mustafa IV, Mahmoed II, Moerad, Noesret, Mehmet, Ahmet en Süleyman.
