Επανένωση της Τάξης μας με Απολυτήριο το 1983

Τα re-union δεν τα καταλάβαινα... έλεγα πως για να χαθείς αποτελεί επιλογή, οπότε τι νόημα έχει... Μέχρι που λόγω φ/β αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον και πάλι... 

Σαν να σου δίνει η ζωή μια δεύτερη ευκαιρία, να γνωρίσεις ανθρώπους που ήξερες ξανά, πολλά χρόνια αργότερα, σαν να ξανασυστήνεσαι απ την αρχή, γνωρίζοντας πως έχεις μοιραστεί αρκετά μαζί τους στο παρελθόν... 

Συναντηθήκαμε εκείνη την πρώτη φορά πριν κάτι χρόνια 4-5 άτομα... Λίγα χρόνια αργότερα λίγοι περισσότεροι μιλάμε για το 2014... κάποιοι κοιταζόμασταν αμήχανοι. Είχαμε μοιραστεί 6 χρόνια ζωής αλλά οι μορφές άλλαξαν... Μισό αιώνα ζωής ο καθένας... 

Πριν λίγο καιρό ήρθε ένα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο να με ενημερώσει ότι θα γινόταν επανένωση και πως αυτή τη φορά ο Κώστας κι η Ευβούλη έχουν έρθει σε επαφή με κάποιους καθηγητές. Κοντοστάθηκα... ήθελα να πάω; πως θα ήταν; ποιοί θα ήταν; Είχα λίγο καιρό να το σκεφτώ...

Η ημερομηνία ορίστηκε και δεν θα μπορούσα να την ξεχάσω αφού ήταν η ίδια ημερομηνία με τα γενέθλια του γιού μου. Για φέτος επίσης την ίδια ημερομηνία και  η γιορτή της μητέρας. Λίγες μέρες αργότερα ορίστηκε και ο τόπος συνάντησης. Πρωτεργάτες της συνάντησης η Ευβούλη κι ο Κώστας. Είναι περίεργο μα λόγω φ/β είχα κάνει "φίλο" τον πατέρα του Κώστα πριν την πρώτη επανένωσή μας. Τώρα πια έχει φύγει για το ταξίδι δίχως γυρισμό μα ήταν σαν να γνώριζα λίγο καλύτερα τον Κώστα. Είχε όμορφη γραφή ο καπετάνιος και χάρηκα που τον γνώρισα έστω και διαδικτυακά. 

Με ανυπομονησία και με ενθουσιασμό για ακόμα μια φορά πήγα στον τόπο συνάντησης. Η Ευβούλη περίμενε στην είσοδο. Είχαν ήδη φτάσει η Εφη, ο Δημήτρης, ο Νώντας, ο Κώστας, η Νένα, η Βάσω, η Τασούλα... αγκαλιές και φιλιά... τον Νώντα δεν τον γνώρισα. Τα κορίτσια ίδια... σαν να μην πέρασε - σχεδόν - μια μέρα... Το ίδιο κι ο Δημήτρης... Αφησα ελεύθερη την σκέψη μου να τρέξει πίσω στον χρόνο, 34 ολόκληρα χρόνια πίσω... να θυμηθεί ποιός καθόταν με ποιόν, ποιός ήταν με ποιόν. Ο Νώντας είχε ερωτευτεί την Ελένη κι ήταν ζευγάρι. Η αγάπη τους έδωσε δυό παιδιά αλλά κάπου στα 27 τους χρόνια χώρισαν... Κάπου ανάμεσα στις σκέψεις ήρθε ο κύριος Γιάννης. Ο καθηγητής μας στη φυσική.  Ηταν συνδεδεμένος με τόσα πολλά... Συνοδός μας στην πενταήμερη. Σε πέντε μέρες είχα κοιμηθεί συνολικά το πολύ 4 ώρες... και να ήθελα η μνήμη δεν κρατιόταν... Σαν παιδί που έφυγε απ το χέρι της μάνας του έτρεχε κοιτώντας που και που πίσω,  γελώντας... Κάνει καλό το γέλιο...

Θυμόταν την Ευβούλη που καθόταν στο πρώτο θρανίο, την Τασούλα που ήταν πάντα ήρεμη σαν λιμνοθάλασσα. Η Εφη του θύμισε πως ήμουν η φασαρία της τάξης και καθόμουν στο τελευταίο θρανίο. Πως ήμουν η πρώτη μαζί με την Τόνια και την Μαρία που είχαμε τολμήσει να καπνίσουμε στο σχολείο. Ναι, τότε κάπνιζα και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα γινόμουν φανατική αντικαπνίστρια. 

Λίγο αργότερα ήρθε κι ο κύριος Ιορδάνης. Το λέω εύκολα τώρα, γιατί εκείνα τα χρόνια τους ξέραμε με το επίθετό τους. Οταν του ζήτησα το e mail του για να μπορέσει να πάρει τις φωτογραφίες κοντοστάθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν το όνομά του. Τον ρώτησα... "Ιορδάνης" μου αποκρίθηκε και ήταν αλήθεια σαν να το άκουγα πρώτη φορά... 

Θυμηθήκαμε τόσα πολλά... Κι ύστερα το παρόν... Τα νέα απ το σήμερα... ευτυχώς δεν ακούστηκαν απώλειες ανάμεσα στους συμμαθητές και συμμαθήτριες. Το σχολείο έκλεισε το 2010. Πέρασε γρήγορα η ώρα. Ανταλλάξαμε κάποια e mail, πρόσθεσα κάποιους φίλους ακόμα στο φ/β. Δώσαμε υπόσχεση να βρεθούμε ξανά... Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, συγκινηθήκαμε... Μοναδική εμπειρία για μια ακόμη φορά... 

Σαν ένα γρήγορο ταξίδι στο χρόνο... κι άλλωστε τι άλλο είναι η ζωή;