Και να... στεκόμουν εκεί, έξω στο κρύο. Ο ουρανός έστελνε τις βροχοσταλίδες του στην γη
να φροντίσει τα γήινα παιδιά του και τα δέντρα λικνίζονταν στον ρυθμό που το μικρό αεράκι
επέβαλε...
Ημουν εκεί, κοιτάζοντας τα παιδιά, τόσο παράταιρα μέσα σ΄αυτό το σκηνικό... γελούσαν...
πως να τα φοβίσει ο θάνατος; Είναι τόσο γεμάτα από ζωή...
Αγκάλιασα την σιωπή κι ας μιλούσαν γύρω μου. Αφέθηκα στις αναμνήσεις που έσπρωχναν η μια
την άλλη δημιουργώντας μου χρονική σύγχιση... Δεν ήθελα να τις βάλω σε σειρά... τις άφησα
ανένταχτες να κυκλοφορούν στο μυαλό και την καρδιά μου.
"Θυμάσαι τότε που;" φυσικά θυμάμαι! Κι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πιο πολλές λεπτομέρειες
θυμάμαι, ίσως από φόβο πως αν τις ξεχάσω εγω, θα τις ξεχάσουν όλοι...
Τα Χριστούγεννα εσύ με είχες μάθει να τα αγαπώ... εσυ κι ο πατέρας που όλα τα χρόνια έβγαζε απ΄την ψυχή του εκείνο το μικρό παιδί που πάντα ζούσε στην καρδιά του. Ηξερε να ζωγραφίζει χαμόγελα με τις εκπλήξεις του... Ψάχναμε το δέντρο, το σπίτι ολόκληρο να βρούμε που έκρυβε τα δώρα του...
Το πιο πολύτιμο δώρο η αγάπη σας. Η έγνοιά σας, η φροντίδα πέρα και πάνω από ανθρώπινους εγωισμούς. Συνδιασμός πολυτελείας η υπάρξή σας στη ζωή μου, Θησαυρός ανεκτίμητος η κάθε μέρα...
Χριστούγεννα κι εγω πονώ... Κρυφά... μην με δουν τα παιδιά...
