Μικρές Χαρές

Τι να προσθέσω στην καταπληκτική, για μια ακόμη φορά, δουλειά του Κωνσταντίνου Πιλάβιου...



Υπενθυμίζω την παλιότερη δουλειά του με τίτλο "Τι είναι αυτό;"


 

Ό,τι Αγαπήσαμε Πίσω Έμεινε

Από το οπισθόφυλλο:

Όλα αρχίζουν στη Φλωρεντία, στα μέσα του 19ου αιώνα, μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας από τους Αυστριακούς. Δυο νέοι, μια αγάπη. Δυο ζωές που γίνονται μία και διεκδικούν ένα κομμάτι στον παράδεισο. Η Μαρία Ρόζα και ο Σαλιβέριος, αγωνίζονται να επιβιώσουν ανάμεσα σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον και στην αναστάτωση του έρωτα. Βυθίζονται στις προσωπικές τους περιπέτειες και ζουν στιγμές με όρκους αιώνιας αγάπης χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς διαπραγμάτευση. Οι οιωνοί της μοίρας όμως είχαν φροντίσει να βιώσουν μ’ έναν τόνο λύπης την πίστη και την περηφάνια μέσα στον τρόμο της ματαιότητας. Μια φυγή απελπισμένη, με τη λαχτάρα κάποιας ευτυ­χίας σε μια ζωή γεμάτη όμορφα όνειρα. Μια συγκλονιστική ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από στιγμές πραγματικής ζωής, φαντασίας και πάθους στα όμορφα χρόνια της αθωότητας. Μια σπαρακτική αφήγηση μέχρι τα βάθη της ψυχής για τη ζωή, την ελευθερία, τον έρωτα, την αγάπη, τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων που την βίωσαν ως πρωταγωνιστές της....


Είναι ταξίδια τα βιβλία και τούτο εδω το βιβλίο ήταν ένα ταξίδι στις ζωές δυό νέων ανθρώπων, του Σαλιβέριου και της Μαρίας Ρόζας, που τόλμησαν να αγαπηθούν. Η γραφή του Δημήτρη, ολοζώντανη, με έκανε να βρεθώ πλάι τους. Πόνεσα, γέλασα, δάκρυσα, νοστάλγησα,θύμωσα, αγάπησα κι εγω μαζί τους.



Κι όπως έχω την συνήθεια από κάθε ταξίδι να φυλάω κάτι που να μου το θυμίζει, έτσι κι από αυτό φύλαξα κάποια λόγια:


....Χάρη σ΄αυτό το σκόρπισμα του μυαλού της, μπορούσε πια να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και τις ανάγκες του εαυτού της. Οι αντίθετοι κόσμοι της αλήθειας και του ονείρου, του συνειδητού πόθου και της αυθόρμητης φύσης της, που ελλόχευε στην πρώτη ευκαιρία να φανερωθεί, την έβγαλαν απ΄τα ευμάρεια βάθη της παιδικής ηλικιας. Ξαφνικά ένιωσε γυναίκα και διεκδικούσε έναν νέο, πρωταγωνιστικό ρόλο στο σενάριο της ζωής...


...Η τύχη πληρώνεται με τους καημούς και τις ελπίδες των ανθρώπων να την αποκτήσουν. Κι αν η ίδια θεωρήσει πως χαρίστηκε μια φορά σε κάποιον, με την πρώτη ευκαιρία παίρνει πίσω όσα πρόσφερε. Κι αυτό γιατί είναι εγωίστρια και επιλέγει σε ποιόν θα χαριστεί. Ετσι, όταν δεν θέλει να σταθεί σύμμαχος, καμμιά σειρά συμπτώσεων δεν μπορεί να βοηθήσει...


...Παντού σε κάθε μέρος της γης, υπάρχει ένα μπαλκόνι με απότιστα λουλούδια. Αγνωστος ο λόγος αυτής της εγκατάλειψης - ίσως ταυτίζεται ο μαρασμός τους με κάποια μοναξιά...

...Γέλιο και κλάμα, δυό σπασμοί που μοιάζουν. Στα χρόνια μαθαίνεις πόσο απόλυτα όμοια είναι αυτά τα δυό. Πως προέρχονται, συχνά, από την ίδια πηγή συναισθημάτων. Γεννήματα της ζωής που σαν σαλτιμπάγκοι προσφέρουν χαρούμενες και ζοφερές στιγμές, πλημμυρίζοντας τα μάτια δάκρυα και τα πρόσωπα με ρυτίδες...

...Η πίκρα δεν σκοτώνει, μόνο εμποδίζει να ζεις κυριαρχικά τη ζωή. Αλλά τα νιάτα έχουν αντοχές, είναι έτοιμα να δεχτούν και πίκρες και χαρές, όσες χρειάζονται για να ωριμάσουν και να πάρουν την ζωή στα σοβαρά...


...Μερικές λέξεις είναι ικανές να κατασπαράξουν κάθετί ζωντανό από κάποιον, χωρίς να τον αγγίξουν. Είναι ικανές να ματώσουν την ψυχή, αφήνοντας άθικτη τη σάρκα. Τι χυδαίο μερικές ψυχρές αράδες που ανήκουν ήδη στο παρελθόν να γίνονται αρπακτικά, να ξεριζώνουν μια για πάντα κάθε ιερό δεσμό. Να γίνονται κοινωνοί μιας άσβεστης μοναξιάς που ποτέ δεν θα σταματήσει να τροφοδοτεί τη μνήμη με τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν και τις ευτυχισμένες στιγμές τους που κάποτε έζησαν...


...Επικοινωνούσαν. Αισθανόταν την κοιλιά της να πιέζεται, να σπρώχνεται και γέμιζε η καρδιά της με μια πρωτόγνωρη λαχτάρα. Χαμογελούσε ευτυχισμένη και του μιλούσε με φωνή γλυκιά. Τα βράδια που ξάπλωνε και ησύχαζε το κορμί της, ο μικρούλης σύντροφός της ξυπνούσε και ψηλάφιζε κάθε σημείο της μικρής φωλίτσας του.
Σιωπηλή δεχόταν τα παιχνίδια του. Ριγούσε να το δει, μα δεν τολμούσε να το πει, από φόβο μην την ακούσει και γεννηθεί πρόωρα.
Εμενε να ονειρεύεται για το παιδάκι της μια ζωή όμορφη, γαλήνια, απλή και ήσυχη, τριγυρισμένη από γλυκύτητα όμοια με του μελιού, χρυσή και βελούδινη. Χάιδευε την κοιλιά της εισπράττοντας την αγία γαλήνη που ζούσε μέσα της και το μυαλό της πλημμύριζε αγάπη...


Δεν μαρτυράω άλλα. Το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή ως το τέλος.
Εγραψα τέλος; Ευτυχώς το ταξίδι δεν τελείωσε... Τελειώνει η ζωή;

Να ΄σαι καλά Δημήτρη και να γράφεις!

Φιλοσοφίες Μιας Ζωής...

Μόλις πριν λίγο το παρέλαβα στο διαδικτυακό μου γραμματοκιβώτιο κι επειδή συμφωνώ με το απόσταγμα σοφίας που μάζεψε περπατώντας στη Γη 90 χρόνια, το έφερα να το διαβάσετε κι εσείς.


Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο.

«Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ:


1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν’ ωραία.


2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.


3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.


4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.


5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.


6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.


7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ’ ό,τι αν κλαις μόνος.


8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.


9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.


10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.


11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.


12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ’ τα να το κάνουν.


13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικότους το ταξίδι.

14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.


15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ’ ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.


16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.


17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.

18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.


19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.


20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.


21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.

22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.


23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!


24. Kανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.

25. Σε κάθε αποκαλούμενη “καταστροφή” σκέψου: “Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;”.

26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.

27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.


28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.


29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.


30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.


31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.


32. Πίστευε στα θαύματα.


33. Ο Θεός σ’ αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.


34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.


35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.


36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.


37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.


38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.


39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.

40. Η ζήλεια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.

41. Τα καλύτερα έπονται.


42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.


43. Ενέδωσε.


44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.

Δεν Είμαι Από Δω...

Χάθηκα για λίγο στον λαβύρινθο της καθημερινότητας, που ομολογώ πως βοήθησα στον σχεδιασμό του.

Χάρηκα που μπορώ να υπερηφανεύομαι πως μετράω τα χρόνια ανάμεσα στους φίλους που τόσο απρόσμενα έκανα μέσα από την μπλογκογειτονιά.

Γεννητούρια της DeeDee, πατέρας ο Takiz χαίρομαι με την χαρά τους, εύχομαι τα μωρά να ζήσουν σε έναν ακόμα καλύτερο κόσμο. Να έχουν υγεία και αγάπη. Πολύ αγάπη!!!

Κράτησα μια κουβέντα ενός φίλου σήμερα που αφού ήταν καυστικός με την πολιτική κατάσταση της χώρας μου είπε: " Μα εμένα τι με νοιάζει... Δεν είμαι από δω... Εγω κατοικώ πάνω σε ένα σύννεφο". Τι όμορφη κουβέντα.... Την άφησα να με πάρει μαζί της πάνω στο σύννεφο.

Κι ύστερα ένα δώρο: ένα όμορφο τραγούδι μαζί με τους στίχους του. Το αγάπησα από το πρώτο άκουσμα. Δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει και το έχει γράψει ένα νέο παιδί ο Ορέστης Ντάντος όπως με πληροφόρησε o kryos που μου το έστειλε. Είναι το τραγούδι που ακούγεται από το podcast.

Οι στίχοι:

"Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε

Αν θέλεις έλα, είσαι μεγάλη κοπέλα

Κι αποφασίζεις αν προχωράς ή αν γυρίζεις...

Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα, βουτάω.

Φτάνω στον πάτο. Δεν είναι ωραία εκεί κάτω...

Μετά ανεβαίνω, τώρα το καταλαβαίνω, Ξανα-ανασαίνω

Και τώρα καταλαβαίνω

Περνάς τ’ αγκάθια, περνάς τ΄αγκάθια μονάχα για την προσπάθεια...

Ένα μαχαίρι κρατάει το αόρατο χέρι και κάθε μέρα, σου λέει την ίδια φοβέρα:

θα το παλέψεις ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις όπως τα βρήκες

και μη μετράς πόσες νίκες, γιατί στ' αγκάθια...γιατί στ' αγκάθια

Μετράει μόνο η προσπάθεια...

Βλέπω το μέλλον των κερδισμένων κυπέλλων και λέω ΟΧΙ

τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει

και δεν με νοιάζει που πάω μ' όποια σου μοιάζει καμιά εμπάθεια.

Καμιά εμπάθεια, γι'αυτούς που κάνουν προσπάθεια...

Δεν τους ζηλεύω, μ'αρέσει απλώς να χαζεύω

τι έχουν οι άλλοι μες στο δικό τους κεφάλι, σε τί διαφέρουν

όλοι μπορούν να στη φερουν μ'αυτά τα χάδια που αφήνουν βαθιά σημάδια...

μη σταματήσεις, μη σταματήσεις ειν' η καλή σου προσπάθεια...

Μα ποιά ζωή σου; Θα πάρεις κάτι μαζί σου;

πόσα θα μείνουν κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν, θα γίνουν άλλα...

είναι μεγάλη η σκάλα...

Δεν πάω πάσο κι αν όλα είναι να τα χάσω καμιά ευθύνη...

Ποτέ μη σώσει και γίνει.

Εγώ ομορφιά μου τ' αγαπάω τα καρφιά μουκαι δεν κωλώνω

στον πρώτο δυνατό πόνο

και πες στο χάρο...και πες στο χάρο...

ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...

και πες στο χάρο θα πάω οταν γουστάρω...

Ναι, και πες στον χάρο θα πάω εγώ όταν γουστάρω....»

Εδειξα το μισοφέγγαρο στην Ανθή καθώς γυρίζαμε με την "πάπια" από το ωδείο. Κι ύστερα τον ήλιο που μέσα στο πορτοκαλί του πάπλωμα μας καληνύχτιζε... "Τέτοια ώρα είναι ακόμα μέρα το καλοκαίρι" μου είπε η μικρή παραπονεμένα. "Θα αγαπούσες τόσο πολύ το καλοκαίρι αν δεν ήξερες τον χειμώνα;" την ρώτησα. "Εχεις δίκιο. Αλλωστε ο χειμώνας έχει τα χιόνια και τα χριστουγεννιάτικα δώρα". Εσφιξε τα χεράκια της γύρω από την μέση μου. Ο άνεμος έφερε την τελευταία της κουβέντα να μου χαιδέψει την καρδιά: "Σ΄αγαπάω μαμά"

Υγ έχεις δίκιο. Δεν περπατάμε τσάμπα τόσα χρόνια πάνω στη γη.

Ανεκδοτάκι...

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ένας παπάς αποφασίζει, πως μια επίδειξη θα έδινε άλλη βαρύτητα στο
κυριακάτικο κήρυγμα, γι αυτό έβαλε τέσσερα σκουλήκια σε τέσσερα μπουκάλια.

- Το πρώτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε οινόπνευμα
- Το δεύτερο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καπνό
- Το τρίτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε σπέρμα και
- Το τέταρτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καθαρό νερό.

Στο τέλος του κηρύγματός του ο παπάς δίνει τα αποτελέσματα της διαδικασίας αυτής:

- Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του αλκοόλ, πέθανε
- Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του καπνού, πέθανε
- Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι με το σπέρμα, πέθανε
- Αυτό μόνο που τοποθετήθηκε μέσα στο καθαρό νερό έζησε.

Ο παπάς απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα ρώτησε: «Ποιό είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα, από αυτήν την παραβολή?»

Και μια γριούλα από το βάθος της εκκλησίας αναφωνεί:

"Οσο Πίνουμε, Καπνίζουμε και Κάνουμε έρωτα ΔΕΝ θα πιάσουμε Σκουλήκια!!!"

Αυτός Ο Κόσμος Δεν Θα Αλλάξει Ποτέ.....

Βρίσκεται ένας τύπος µε το αυτοκίνητό του οδηγώντας στην Εθνική οδό. Στην πορεία µένει από µηχανική ßλάßη. Σκέπτεται ότι δεν έχει οδική ßοήθεια και αποφασίζει να κάνει ωτοστόπ να πάει σε κοντινή πόλη για ανεύρεση συνεργείου. Σταµατάει ένα φορτηγό εξηγεί στον οδηγό την πορεία του και ο οδηγός προθυµοποιείται να τον πάει στην πόλη. Στην διαδροµή µετά από πολλές συζητήσεις ο οδηγός τον ρωτά τη ψηφίζει, αυτός µε καµάρι του απαντά Ν.Δ., φρενάρει απότοµα ο οδηγός το φορτηγό και του λέει: κατέßα γρήγορα από το αυτοκίνητό µου ρε µαλάκα!!!

Απορηµένος ο κακοµοίρης τi να κάνει κατεßαίνει και ξανά πάλι ωτοστόπ.

Σταµατάει ένα αυτοκίνητο εξηγεί στον οδηγό την πορεία του και ο οδηγός προθυµοποιείται να τον πάει στην πόλη. Στην διαδροµή µετά από πολλές συζητήσεις ο οδηγός τον ρωτά τη ψηφίζει, αυτός µε καµάρι του απαντά Ν.Δ., φρενάρει απότοµα ο οδηγός το αυτοκίνητο και του λέει: κατέßα γρήγορα από το αυτοκίνητό µου ρε ηλίθιε!!!

Απορηµένος ο κακοµοίρης τi να κάνει κατεßαίνει και ξανά πάλι ωτοστόπ.

Σταµατάει ένα αυτοκίνητο µε µια πολύ ωραία γυναίκα της εξηγεί την πορεία του και αυτή προθυµοποιείται να τον πάει στην πόλη. Στην διαδροµή µετά από πολλές συζητήσεις η γυναίκα τον ρωτά τη ψηφίζει, αυτός σκέπτεται και της απαντά ΠΑΣΟΚ, µπράßο του απαντά αυτή χαρούµενη και εγώ ΠΑΣΟΚ ψηφίζω και συνεχίζουν την συζήτηση και την πορεία τους χαρούµενοι.

Μετά από πολλές συζητήσεις και χαριεντίσµατα σταµατούν σε ένα ξενοδοχείο για τα περαιτέρω , µπαίνουν σε ένα δωµάτιο, φιλάκια, αγκαλιές κλπ. Σε κάποια στιγµή της ερωτικής πράξης λέει η γυναίκα στον τύπο: ξέρεις εµένα όταν κάνω έρωτα µου αρέσει να µε χτυπούν. Τι να κάνει ο τύπος µέσα σε όλα αρχίζει να την χτυπά, απέναντι από το κρεßάτι ήταν ένας καθρέφτης κοιτάζει ο τύπος στον καθρέφτη ßλέπει τα γενόµενα σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει: Ε ΡΕ, ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΕΓΙΝΑ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΔΕΡΝΩ ΚΙΟΛΑΣ!!!

Η πολιτική κατάσταση της χώρας είναι για γέλια και για κλάματα.

Καλή ψήφο (αν υπάρχει τέτοια)

Από Αύριο Σχολείο....

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

(αντιγράφω από την εφημερίδα ΜΕΤΡΟ με ημερομηνία 28-12-04)

Ενας Ελληνας μαθητής γράφει στον Φινλανδό συνομήλικό του για το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας.

Αγαπητέ φίλε Μάρκο,

Σ΄ευχαριστώ για τις πληροφορίες που μου έδωσες, αλλά χωρίς να το θέλεις με έριξες σε βαθιά κατάθλιψη. Διαβάζοντας το γράμμα σου η γιαγιά μου, μου είπε πως "το σχολείο σας θυμίζει λίγο τις φιλοσοφικές σχολές στην αρχαία Ελλάδα, όπου παιδαγωγοί - μέντορες και μαθητές ζούσαν, δούλευαν και δημιουργούσαν γνώση μαζί, μέσα σε ένα περιβάλλον αμοιβαίου σεβασμού". Ενω σήμερα ο "μέντωρ" έγινε "κύριος καθηγητής", ο οποίος ηγείται από την έδρα του κοπαδιού των αμνών, εκ των οποίων οι περισσότεροι προορίζονται για θυσία στον "Μινώταυρο".

Με ρωτάς για το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα και δεν ξέρω στ΄αλήθεια από που να αρχίσω. Κάθε τόσο βγαίνουν διάφοροι υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι, γονείς παππάδες, στρατηγοί και καλαμαράδες και ο καθένας λέει, γράφει και προτείνει ό,τι γουστάρει "για εμας χωρίς εμάς".

Εν τω μεταξύ, όλοι ασχολούνται μόνο για μερικές ώρες με θέματα παιδείας, μέχρι να προκύψει το επόμενο εθνικό θέμα για τις εξεταστικές ή για το αν ο Sakis θα εμφανιστεί στο MTV και η Κακομοίρα θα κάνει δίσκο με τον Σαββόπουλο, οπότε ξεχνιούνται όλα και το πρόβλημα μετατίθεται ξανά στις καλένδες.

Φίλε μου, είμαι σε πλήρη σύγχυση και το μόνο που μπορώ να εμπιστευτώ είναι πλέον η "ομαδάρα μου", γι΄αυτό με βλέπεις και τόσο "κολλημένο με την μπάλα". Ζηλεύω πολύ το σχολείο σας, το Ylaste, αλλά πολύ φοβάμαι πως, έτσι όπως μας έκαναν, σε ένα τέτοιο σχολείο εγω και οι περισσότεροι φίλοι μου θα λέγαμε Asta la vista, baby aste. Ηδη η διαρροή στο σχολείο μου ξεπερνάει το 25%, παρότι έξω από το σχολείο δεν περνάμε καλύτερα. Αντι να διασκεδάζουμε παίζοντας και μαθαίνοντας με κέφι, διασκεδάζουμε κάνοντας πλάκες με συμμαθητές και καθηγητές για να ξορκίσουμε τις αγωνίες και τους φόβους μας για το μέλλον. Τα μοναδικά συστήματα που γνωρίζω είναι αυτά του στοιχήματος και του... Μπάγεβιτς.

Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα μας. Το σχολείο μου είναι δημόσιο και βρίσκεται σε μια εργατική συνοικία στον Κορυδαλλό, κοντά στις φυλακές. Δεν έχει καμιά σχέση με τα ιδιωτικά, τα οποία γνωρίζω μόνο από περιγραφές. Το σύστημα το δικό μας, με το σύστημα της Εκάλης ή του Γείτονα έχει τόση σχέση, όση και το σύστημα του Μπάγιεβιτς με το σύστημα Σάντος.

Το κτίριο του σχολείου είναι όπως όλα στην περιοχή μας. Ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από το κτίριο των φυλακών που είναι δίπλα μας. Λένε πως όταν πριν από 70 χρόνια είχε δημιουργηθεί αυτό το αρχιτεκτονικό σχέδιο, είχε πάρει διεθνές βραβείο για τις πρωτοποριακές του γραμμές. Ηταν το πρώτο και τελευταίο διεθνές βραβείο για την παιδεία μας.

Γι΄αυτό και τυποποιήθηκε από τον ΟΣΚ και έγινε κάτι σαν σύμβολο. Πρόσφατα μας επισκέφτηκαν μαθητές από τη Γερμανία και μόλις αντίκρυσαν το κτίριο έμειναν με το στόμα ανοιχτό: "Αααα, βλέπουμε ότι έχετε και γκαράζ αυτοκινήτων", μας είπαν. "Οχι" τους είπαμε, "αυτό είναι όλο το σχολικό συγκρότημα" και ξαφνικά από υπερήφανοι μαθητές γίναμε αυτοκινητάκια (...)

Τα κτίρια λοιπόν είναι λιτά και κρύα και επειδή λείπει εντελώς το πράσινο, τα γεμίσαμε με γκράφιτι, για να μοιάζουν πιο ανθρώπινα. Το σχολείο αρχίζει στις 8:15 το πρωί. Αφού ακούσουμε μερικές γενικές συμβουλές και καμιά φορά και μερικές ονομαστικές "καμπάνες" από τον "κύριο διευθυντή", αρχίζει η "θρησκευτική κατάνυξη". Οταν ο ίδιος ο Υιός του Θεού έπρεπε να απομονωθεί ακόμη και από τους Μαθητές του για να επικοινωνήσει με τον ίδιο τον Πατέρα Του, εμείς προσευχόμεθα μαζικά και ολίγον υποκριτικά και αυτό είναι φυσικό, αφού τα μισά παιδιά είναι άλλων θρησκευτικών δογμάτων και ξέρουμε ότι από μέσα τους θα βρίζουν τα Θεία μας. Μετά από αυτό το πρώτο μάθημα σύνεσης και υποκριτικής, που βαφτίζεται αυτοσυγκέντρωση και περισυλλογή, μπαίνουμε στην τάξη εξαγριωμένοι και έτοιμοι για τη μάχη... Αφού πάρει τις απουσίες ο σπασίκλας, δηλαδή ο καλύτερος μαθητής, αρχίζει το παιχνίδι της μάθησης.

Ευτυχώς οι πολύ καλοί μαθητές δεν είναι παραπάνω από δυό τρείς και έτσι τις τραυματικές εμπειρίες τις έχουν αυτοί κι όχι εμείς, που είμαστε η πλειοψηφία.

Λοιπόν, το αυστηρό ύφος υποδοχής του ¨κύριου Διευθυντή" στο προαύλιο διαδέχεται το βλοσυρό του "κυρίου καθηγητή" μέσα στη τάξη. Σε αντίθεση με εσάς, που προσφωνείτε με αναίδεια τον "κύριο καθηγητή" "ε, δάσκαλε, hei ope" και του μιλάτε στον ενικό σαν να είστε φίλοι, εμείς λέμε "πολιτισμένα" "κύριε". "Δεν πρέπει να τους πάρουμε τον αέρα"...

Δεν ξέρω ποιό είναι πιο σωστό, όμως η γιαγιά μου που ξέρει, μου λέει ότι την προσφώνηση "κύριε" δεν τη χρησιμοποιούσαν ποτέ οι πρόγονοί μας , αλλά είναι κληρονομιά και κατάλοιπο του ασιατικού δεσποτισμού. Ακόμη και οι μαθητές των μεγάλων σοφών Πλάτωνος και Αριστοτέλη τους προσφωνούσαν με το "διδάσκαλε". Μόνο οι σκλάβοι προσφωνούσαν τον ιδιοκτήτη τους με το "κύριέ μου" που σημαίνει "ιδιοκτήτη μου".

Ετσι, σύμφωνα με την ιουδαϊκή-ισλαμική παράδοση, αλλάξαμε και τη γλώσσα μας.

Οι λέξεις αρετή, σεβασμός, ειλικρίνεια, σεμνότης, σοβαρότης, αγάπη του κάλλους και της γνώσης και ΄λλες "κακές ελληνικές λέξεις" υποκαταστάθηκαν από τις νέες λέξεις δόλος, υποταγή, φαρισαϊσμός, σεμνοτυφία, σοβαροφάνεια, μίσος για το γυμνό και την επιστημονική γνώση. Μαζί με τα γυμνά σώματα σκεπάσαμε την ελεύθερη σκέψη και τις ψυχές μας. Αθώες και μικρές αλλαγές, με βαριές και μεγάλες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα ανθρωπίνων σχέσεων (σχολικών, εργασιακών, μεταξύ των δυό φύλων κλπ). Τα πρώτα αυτά μαθήματα είναι τα σημαντικότερα για την μετέπειτα ζωή μας, λένε.

Τον τελευταίο καιρό, το βλοσυρό ύφος των "κυρίων πνευματικών μας ιδιοκτητών" οξύνθηκε, διότι πολλοί έχασαν τις υλικές τους ιδιοκτησίες στο χρηματιστήριο. Την περίοδο 98-99 όταν το χρηματιστήριο πήγαινε καλά, η μοναδική τηλεόραση του σχολείου ήταν στην αίθουσα των "κυρίων", ρυθμισμένη σε ένα κανάλι, που έδειχνε on line την εξέλιξη των τιμών στο ΧΑΑ. Από την έκφραση του προσώπου τους καταλαβαίναμε αν έπεσαν ή ανέβηκαν οι τιμές.

Μπορεί εσείς με τους καθηγητές σας να έχετε μια ιδανική επικοινωνία σε επίπεδο ισότιμης, γνωστικής νοημοσύνης, εμείς όμως έχουμε άριστη σε επίπεδο ιεραρχικής συναισθηματικής νοημοσύνης. Μας "σέβονται" και μας "πονάνε" ψυχικά και τους το ανταποδίδουμε.

Για ενισχυτικά μαθήματα, βέβαια, δεν συζητάμε. Οι περισσότεροι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο να προετοιμαστούν ούτε για τα βασικά μαθήματα, γιατί πρέπει να βγάλουν τα χαμένα από παράλληλες δραστηριότητες.

Φέτος γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον κανονικό καθηγητή της βιολογίας, που είχε αφήσει την οργανική του θέση για επτά χρόνια, με εκπαιδευτική άδεια, για να κάνει μεταπτυχιακά για το περιβάλλον. Επτά χρόνια έκανε ιδιαίτερα στο Κολωνάκι και μετρήσεις της ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε ουζερί της Δεξαμενής. Κάτι που βοήθησε την οικονομία μας και εξηγεί τις υπερβολικές τιμές των καφενείων και των ουζερί της Αθήνας που είναι γεμάτα από το πρωί, όμως δεν βοήθησε καθόλου το περιβάλλον μας και ακόμη λιγότερο εμας, διότι γύρισε πιο σνομπ...

Υστερόγραφο:

Και μια και μιλήσαμε για την σημασία των προτύπων, ο πιο σοβαρός Ελληνας πρότυπο είναι ο "πρίγκιπας Μπάγιεβιτς". Αυτόν έπρεπε να είχαμε υπουργό παιδείας. Μετά τον αγώνα με την Λίβερπουλ είπε τρις: "Εγω φταίω, ναι εγω φταίω, εγω φταίω για όλα". Ας δω ρε φίλε, να το λέει και ένας υπουργός Παιδείας ή οι καθηγητές μας και υπόσχομαι να γίνω ο πρώτος μαθητής. Δεν μπορεί για όλα να φταίμε εμείς και να μας περιγελούν οι σοβαροφανείς "μεγάλοι".

Στον Καναδά, που είναι επίσης ανάμεσα στις πρώτες πέντε χώρες στον κόσμο, η μεταρύθμιση, όπως μουη γράφει η θεία μου απο το Τορόντο, άρχισε πριν 20 χρόνια με το σύνθημα των δασκάλων τους: "Ζήτω. Βρήκαμε ποιός είναι εχθρός της παιδείας μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι". Σπάνια θα βρεις Ελληνα δάσκαλο που να μην έχει πει σε παρέες ειρωνικά: "έχω ένα σωρό κούτσουρα απελέκητα στην τάξη". Μα δάσκαλε και κύρη μου, η δουλειά σου είναι να τα πελεκήσεις πνευματικά και όχι να τα κουτσουρέψεις ψυχικά. Υπάρχουν κι άλλοι πιο πρακτικοί τρόποι για να θεραπεύσεις τη νεύρωση του ανικανοποίητού σου. Αφησε τις δικαιολογίες με τα λίγα χρήματα, γιατί το ήξερες από πριν και κανείς δεν σου έβαλε το περίστροφο στον κρόταφο για να γίνεις δάσκαλος.

Φίλε μου, εδω ζούμε όλοι μέσα σε ένα κοινωνικό ψέμα και μας αρέσει, κατάλαβες;

Κοινώς, "την βρίσκουμε" όλοι και μας αρέσει να βράζουμε μες το ζουμί μας κραυγάζοντας: "Είμαστε νικητές, είμαστε οι πρώτοι, αλλά μας υποθάλπουν οι ξένοι δάκτυλοι". Ξέρω, θα μου πεις ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι πέτυχαν ό,τι πέτυχαν γιατί αμφισβητούσαν συνεχώς τα πάντα και πιο πολύ τον εαυτό τους, γι΄αυτό επιδίωκαν συνεχώς το βέλτιστο-άριστα. Ομως, αν έρθεις ποτέ στην Ελλάδα, μην κάνεις το λάθος και μας αμφισβητήσεις, γιατί ο νεοέλληνας τα ξέρει όλα αυτά, αλλά δεν του αρέσει να τα ακούει.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι ο μυθικός αμφισβητίας και πατέρας των επιστημών και των τεχνών, Προμηθέας, είναι αλυσοδεμένος στα υπόγεια της οδού Μητροπόλεως και περιμένει τον νέο Ηρακλή, που αψηφώντας την οργή των σύγχρονων θεών του χρήματος και των διαπλοκών, θα τον απελευθερώσει για να ολοκληρώσει το έργο του. Αν η διαπλοκή για τα μεγάλα έργα αφορά σε μερικές χιλιάδες, η διαπλοκή για την παιδεία αφορά σε εκατομμύρια νοσταλγών της λοβιτούρας και της τσέπης.

Και μια τελευταία παράκληση, μια και είσαι τόσο κοντά στον Αι Βασίλη: δεν πας μια βόλτα να του πεις φέτος αντί για δώρα να μας έρθει με καμιά μαγκούρα στην Ελλάδα και όποιον πάρει ο χάρος;

Συγνώμη φίλε, αλλά πρέπει να διακόψω. "Εχω αγώνα αύριο".

Σωκράτης Ελληνιάδης

(για την διόρθωση και αντιγραφή: Αλέξανδρος Πιστοφιλίδης)

Όταν Εσβησαν Οι Φωτιές

Λίγο πριν χαθεί ο ήλιος πίσω από τον καπνό της φωτιάς...

Θυμήθηκα τις πρώτες μου φωτογραφικές απόπειρες. Τι ειρωνεία - ήταν με θέμα "το βουνό πάνω απ΄το σπίτι μου στην Νέα Μάκρη καίγεται" το σωτήριον (;) έτος 1978.

Η φωτιά ήρθε λίγες βδομάδες αργότερα από το παιχνίδι μας, τους μικρούς εξερευνητές, που ξεχαστήκαμε στο πιο βαθύ σημείο του βουνού. Θυμάμαι ακόμα τα νερά που έτρεχαν, τα πουλιά λες κι είχαν διαγωνισμό τραγουδιού για την ανάδειξη του καλύτερου τραγουδιστή κι εμείς να ονειρευόμαστε... Νομίζω πως τότε αποφάσισα πως αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να έχω ένα ράντζο με όσα ζώα μπορούσαν να χωρέσουν...

Η όμορφη εξερεύνησή μας τελείωσε απότομα στην διαπίστωσή μας πως "πέρασε η ώρα", και πως οι δικοί μας ανήσυχοι θα μας έψαχναν...

Η φωτιά με έκανε να ανατριχιάσω στην σκέψη των πουλιών και των μικρών άγριων ζώων που έχασαν την ζωή τους. Η αστική "ανάπτυξη" έκανε πολλές φορές τις αλεπούδες να κατεβαίνουν στην πόλη ή να στέκονται έντρομες μπροστά στα φώτα των αυτοκινήτων. Πολλές έχασαν την ζωή τους κάτω από τους τροχούς τους.

Και περνούσαν τα χρόνια και οι φωτιές έδιναν συχνά πυκνά το παρόν τους. Το 1982 στον Διόνυσο, το 1993 στον Αγιο Στέφανο, το 1995 στην Πεντέλη, το 1998 ξανά στην Πεντέλη, το 2005 στην Ραφήνα - εκεί πρωτοεμφανίστηκε και η γειτονιά της Αγίας Κυριακής μέσα στο δάσος και πάλι φέτος σε όλη την περιοχή.

Θυμάμαι τις καταθέσεις που έκανα σ΄αυτά τα βουνά. Τις χαρές μου και τις λύπες στα χρόνια της "επανάστασης χωρίς αιτία". Καθόμουν στις στροφές της Πεντέλης και χάζευα την έκτασή της και την θέα του λεκανοπεδίου. Χάζευα την δύναμη της φύσης και την μεγάλη έκταση της Πεντέλης και η ματιά μου χανόταν ώς τον κόλπο του Σχοινιά κι ακόμα πιο πίσω, στην Εύβοια όταν είχε καθαρό ουρανό. Η σπηλιά του Νταβέλη μου θύμιζε τι μπορεί να κάνει ο έρωτας και το κάστρο της Δούκισας της Πλακεντίας γέμιζε από νότες και ήχους κάθε καλοκαίρι απ τις συναυλίες που γίνονταν εκεί. Αργότερα σπίτια κι εκεί κι οι περίοικοι ενοχλούνταν απ΄την "φασαρία" (είναι φασαρία η μουσική;) και σταμάτησαν τις συναυλίες.

Εικοσι πέντε χρόνια θυμώνω με την "ανάπτυξη" που υποχρέωνε τα βουνά να συρρικνώνονται. Το αστεροσκοπείο που άλλοτε έστεκε μόνο του σιγά σιγά απέκτησε γείτονες...

Κι ύστερα τα μεγάλα κεφάλια αποφάσισαν να φέρουν στα Μεσόγεια και το αεροδρόμιο. Κι έτσι ο τόπος που μεγάλωνε αμπέλια για χιλιάδες χρόνια και ελιές που έδιναν τους υπέροχους καρπούς τους, δυό απ΄τα πιο σημαντικά ελληνικά προϊόντα το κρασί και το λάδι ήταν καταδικασμένος στον βωμό της Αττικής ανάπτυξης.

Ηξερα πως κι αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, δεν θα είμαι εκεί για να το διαπιστώσω.

Το 1998 που γεννήθηκε ο Γιώργος μου, έγραψα στο λεύκωμά του για τη μεγάλη φωτιά της Πεντέλης και τις συνέπεις στο κλίμα και στην καρδιά μου. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο κι εγω δεν θα μπορούσα να ξαναδώ το βουνό όπως ήταν παρά μόνο στα γεράματά μου.

Κι ύστερα ήρθαν άνθρωποι που φούντωσαν - όπως φουντώνουν οι φωτιές πάνω στα αιωνόβια βουνίσια δέντρα - τις ελπίδες ξανά. Με αναδασώσεις, με περιφρουρήσεις....

Αυτά σκεφτόμουν το βράδυ του Σαβάτου πάνω στην μηχανή που γυρίζαμε για να δούμε την έκταση της καταστροφής. Ο καπνός γέμισε μαυρίλα τα πνευμόνια μου, οι στάχτες εμπόδιζαν την όρασή μου, τ΄αυτιά μου άκουγαν τους πολίτες που προσπαθούσαν να πείσουν τις μοναχές να αφήσουν το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ κι η φαντασία μου έκανε ένα γρήγορο πέρασμα στο μέλλον κι είδε σπίτια, πολλά σπίτια παντού, όταν περνώντας από μια αυλή ένα νυχτολούλουδο άγγιξε τους αισθητήρες της μύτης μου.

Την Δευτέρα το απόγευμα που γυρνούσα απ΄την δουλειά, με τ΄αεροπλάνα να πετούν ακόμα, σταμάτησα σ΄ενα φυτώριο και αγόρασα μια μικρή Κορωναίϊκη ελιά.

Ενα αιωνόβιο δέντρο για να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα κι ας μην είμαι εκεί να το διαπιστώσω.

*Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε εκείνο το νυχτολούλουδο που ζωντάνεψε αυτό που οι άνθρωποι προσπαθούν τόσα χρόνια να κάψουν: Τις ελπίδες μας...

** Η δεύτερη φωτογραφία είναι του Bob που την τράβηξε στην παραλία της Νέας Μάκρης.

***Η τελευταία είναι απ΄την Πεντέλη μετά την φωτιά. Μεγάλες εκτάσεις γυμνές από δέντρα.

Κάθε Μέρα Γιορτή

Νιώθω υπέροχα και αιτία είστε εσείς!!!!

Εσείς οι φίλοι μου που δεν με ξεχάσατε, δεν με βαρεθήκατε, δεν κουραστήκατε, αλλά είστε εδω παρόντες με τα καλά σας λόγια και τις όμορφες ευχές.

Να μετράμε χρόνια παρέα είναι η δική μου ευχή. Στις καλές και στις δύσκολες στιγμές να είμαστε κοντά. Μοιρασμένη χαρά είναι διπλή χαρά και μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη.

maya μου που προκαταβολικά μου έστειλες τις ευχές σου χθες για να μην ξεχαστείς και έχεις γκρίνιες, σ΄ευχαριστώ μα και να ξεχνούσες την γιορτή, ξέρω να αναγνωρίζω την αγάπη σου σε τόσα άλλα πράγματα... Αλλωστε είσαι η "από πάντα φίλη μου" μην το ξεχνάς.

Μαρίνα μου οραματίστρια που φανταζόσουν ένα meeting με όλους παρέα να μου λέτε Χρόνια Πολλά είναι σαν να έγινε! Είσαι η ποιήτριά μου, η ηρωίδα μου.

Cinestef που θα πάει θα βρεθεί ο τρόπος και θα κουμπαριάσουμε. Φιλιά στο Φίγκαρο!

Kulpa σε ευχαριστώ πολύ. Είσαι ο Ηarry Potter του διαδικτύου. Βρίσκεσαι παντού, έχεις έναν μαγικό τρόπο να βλέπεις τα πράγματα και σίγουρα χρωματίζεις όμορφα τον κόσμο.



Δημοσθένη τι να πω. Οταν η λογική μου κλονίζεται σε σκέφτομαι χαμογελαστό, κλείνω για μια στιγμή τα μάτια κι ύστερα όλα φαίνονται καλύτερα. Είμαι καλά γιατρέ μου;



Γιάννη ζωγραφίζεις με τις λέξεις. Κι αν στέκομαι άφωνη σε πολλές αναρτήσεις σου είναι γιατί δεν είμαι καλή ζωγράφος... Μένω μόνο να θαυμάζω τα δημιουργήματά σου.



Αγγελε θα τον πιούμε αυτόν τον καφέ απο κοντά που θα πάει. Κι έχουμε τόσα να πούμε!!!



Negma να είσαι καλά που με θυμήθηκες παρόλες τις περιπετειούλες σου που όμως ευτυχώς είχαν καλό τέλος. Κάθε δοκιμασία που έρχεται και φεύγει μας κάνει λίγο καλύτερους αφού ξαναβλέπουμε με άλλο μάτι τις προτεραιότητες.



Πάνο να κάνεις τον λόγο της ψυχής σου νότες, να τις απολαμβάνουμε χωρίς λόγια. Εύχομαι να τα πούμε από κοντά.



Kωνσταντίνε, στιχάκια, να σταματάς και να παίρνεις και καμιά ανάσα. Καλές οι δουλειές, αλλά να κοιτάς και λίγο εσένα. Ασε που μας λείπεις.



Faraona που δίνεις πνοή στα άψυχα και χρωματίζεις τα σώματα με τα κοσμήματά σου, έχουμε όμοια ματιά πάνω σε πολλά θέματα.

kryos πολύτιμε φίλε και συνοδοιπόρε, η ελπίδα και σωτηρία μας είναι να σταματήσουμε να φτιάχνουμε τον κόσμο και ν αρχίσουμε να φτιάχνουμε τον εαυτό μας, καλά λες. Κι ας είναι δύσκολο.

Αννα, θα τον πιούμε τον καφέ από κοντά παρέα με τις φωτογραφίες και λόγια φιλικά, που σε κάνουν να νιώθεις πως αξίζει η ζωή.

Τalisker που επίτηδες σε άφησα τελευταία, παραπονιάρα μου, γλυκιά γκρινιάρα, βασίλισσά μας, χαίρομαι που το διαδίκτυο στάθηκε η αφορμή να βρεθούμε!

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στην ζωή μου!

Ενα Πολύ Καλό Βιβλίο

Αυτή η ανάρτηση την έγραψα σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου Αννα που διάλεξε το βιβλίο και μου το χάρισε, δώρο στα γενέθλιά μου, γιατί ξέρει πόσο αγαπώ την Μάρω Βαμβουνάκη. "Χορός Μεταμφιεσμένων" ο τίτλος του και η πρώτη του έκδοση 30.000 αντίτυπα! Το δικό μου βιβλίο έχει γλυκιές ευχές δια χειρός Αννας που το κάνει μοναδικό.

Επίσης αυτή η ανάρτηση είναι γραμμένη για την διαδικτυακή μου φίλη Dee Dee που σε λίγο καιρό θα ευτυχίσει να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα κομματάκι μέλλοντος χρόνου, πλασμένο από αγάπη, γιατί αγαπάει την Μάρω όσο κι εγω.

Στις πρώτες μου αναρτήσεις, δυό χρόνια πριν, είχα γράψει πάλι αποσπάσματα από ένα άλλο βιβλίο της που είχε γίνει σημαία μου στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας και που πάντα θα είναι ένα λατρευτό βιβλίο. Οσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα βιβλία της είναι δικός μου φάρος για να χρησιμοποιήσω μια της έκφραση από την εισαγωγή του βιβλίου.

Διάλεξα αποσπάσματα που να μπορούν να σταθούν μόνα τους. Τα κομμάτια αυτά που υπογραμμίζω για να μην χάνω τα σημεία που στάθηκα λίγο παραπάνω. Ελπίζω να τα απολαύσετε!

Το βιβλίο ξεκινάει μ΄ένα κεφάλαιο που έχει τίτλο: "Το βάρος του άδικου μπράβο". Το γνωρίζω καλά αυτό το βάρος. Σε αποπροσανατολίζει και σου στερεί αυτό που είσαι. Μεγάλη πληγή που κάνουν άθελά τους (;) αγαπημένοι και σημαντικοί για την ζωή μας άνθρωποι.

*Ποτέ μια σκέψη που ξέβρασε παράξενα μια προηγούμενη δεν είναι άσχετη όσο νομίζει η εξαιρετικά περιορισμένη μας συνείδηση, και είναι χρόνια τώρα που μ΄αρέσει να γυρεύω το γιατί και πως μια αιφνίδια μνήμη, μια αιφνίδια εικόνα ή ιδέα κυριεύουν το νου μου. Πάντα υπάρχει ένας λόγος που προηγήθηκε, ένας λογικός ερεθισμός που άγγιξε τις αποθήκες του κρυμμένου παρελθόντος, εκείνες που ονομάζουμε υποσυνείδητο ή ασυνείδητο.

*Ο ταπεινός όπως και το αθώο παιδάκι, δεν έχει καιρό και διάθεση να ασχολείται συνεχώς με την εικόνα του, το πως τον κρίνουν οι άλλοι και τα ανακυκλούμενα αρνητικά συναισθήματά του. Γίνεται όλος μάτια και αισθήσεις στη δίψα του να χαίρεται το παρόν και να κατανοεί όσα προσφέρονται. Αρα ζει.

Το εγώ το αυθεντικό, όχι το κομπλεξικό, το ανακαλύπτεις ως μαργαριτάρι μόνο άμα το εξαφανίσεις. Ομως τούτη η γόνιμη απώλεια είναι δραματικά δυσεπίτευκτη, γιατί δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν έχεις.

Είναι μεγάλη νίκη να τραβάμε το παραπέτασμα του εαυτούλη μας και να αγναντεύουμε τα έξω τοπία, τον άλλον όπως είναι, το άλλο όπως είναι, όχι σε σύγκριση με εμάς. Να επανερχόμαστε στην παρθένα ματιά, την πρώτη αυγή, κάθε τόσο, όπως οι μεγάλοι δημιουργοί.

*Η προϋπόθεση της αυθεντικής ζωής είναι η εσωτερική ανεξαρτησία του προσώπου. Ούτε η αγάπη, ιδίως η αγάπη, δεν είναι εξάρτηση. Οι δεσμοί αγάπης είναι μια διαρκώς ελεύθερη και με αγνή έμπνευση ανανεούμενη επιλογή, όπως και η υποταγή κάποιου στο πιστεύω του είναι η ύψιστη πράξη ελευθερίας. Η υποταγή από ανάγκη - και η ανάγκη ενέχει πάντα ιδιοτέλειες είναι εντελώς άλλο πράγμα.

* Δεν υπάρχει πράξη μας, δεν υπάρχει απόφασή μας που να μην παλαντζάρει με τη συνέπειά της, με το επακόλουθό της, αργά ή γρήγορα στη ζυγαριά μιας λογικής ή υπέρλογης δικαιοσύνης.

* Ο ψίθυρος που ψιθυρίζεις στο υπόγειο, θα ΄ρθει η στιγμή που θα ακουστεί σαν δυνατή κραυγή στην ταράτσα.

* Υπάρχει μεγαλύτερη ισχύς από το να μην έχεις ανάγκη ούτε την επίθεση ούτε την άμυνα;

* "Κανείς δεν αλλάζει αν δεν μισεί εκείνο που πρέπει να αλλάξει μέσα του", μου έλεγε ένας μυαλωμένος φίλος. Να το μισεί!... Ούτε ψυχοθεραπεία, ούτε πνευματικός, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιατρευτείς αλλιώς.

* Η συστηματική αποστροφή της πραγματικότητας είναι η αρχή της ασθένειας.

* Το έχω προσέξει, όταν κάποια πρωινά βγω για ψώνια βαρύθυμη, ή έστω, βαριεστημένη, μια και μόνο συνάντηση με έναν καλό, ακόμη και άγνωστο πρόσωπο στο δρόμο με μεταμορφώνει αυτόματα. Μια ηλικιωμένη κυρία που με φωτεινή ματιά και διάχυτη ευγένεια πλησιάζει να με ρωτήσει που είναι η τάδε οδός, ο τρόπος που θα με ευχαριστήσει μετά, τα χαμόγελα που ανταλλάσσω με κάποιο περιπτερά, το γενναιόδωρο "περάστε" που μπορεί να μου γνέψει ένας οδηγός στην διασταύρωση, το να τρακάρω πεζή σε πεζοδρόμιο με άλλον πεζό και, καθώς προσπαθούμε να ξεμπλέξουμε, να κάνουμε ταυτόχρονα τα ίδια βήματα προς την ίδια μεριά, και ύστερα να βάζουμε με οικειότητα τα γέλια γι΄αυτό μας το παράξενο αδιέξοδο. Τι ωραίοι που είναι οι άνθρωποι!... Λες κι ένα θερμό ηλεκτρικό ρεύμα περνά στο κεφάλι μου και στο στέρνο και με κάνει άμεσα να δω την εικόνα της σημερινής μέρας αλλιώς. Να μετατρέψω τα μαύρα συμπεράσματά μου περί ζωής και ανθρώπου και να μ΄αρέσει που ζω. Τα όμορφα, ελάχιστα αισθήματα που εισπράττουμε από τον άλλον, στιγμιαία, μας μεταμορφώνουν. Ισως, σκέφτομαι, και κάποιος άντρας, που με κρυμμένο το όπλο προχωρά προς το έγκλημα που αποφάσισε, από ένα καλόψυχο χαμόγελο μιας γιαγιάς, όπως αυτή που σήμερα συνάντησα, να αλλάξει την απόφασή του. Η μετάγγιση των ψυχισμών κρατά μυστήρια δύναμη. Τόση που ούτε ο θάνατος την αναστέλλει.

*Μια από τις μεγαλύτερες "επεξεργασίες θλίψης" είναι να σκαλίζουμε συνεχώς τα κακά που μας έχουν κάνει ή τα καλά που δεν μας έχουν κάνει οι γύρω μας. Είναι απ΄τις πιο δημοφιλείς σκέψεις, όταν καθόμαστε μόνοι, και η οργή που σιγά σιγά ανάβουν, το σαράκι του ναρκισσιστικού παράπονου, η αρνητική ένταση και, στο τέλος, η κατάπτωση δεν έχουν τελειωμό.

* Ο συγκλονισμός της βαθύτατης ένωσης δυό πλασμάτων, γεννημένων το ένα για το άλλο κατά τρόπο μοιραίο και ανεξερεύνητο, πέφτει αβάσταχτα βαρύς με τον καιρό για τις ανθρώπινες αντοχές. Εκπαιδευμένοι οι άνθρωποι από τη γέννησή τους για τη σχετική ζωή, στα όρια ασφαλείας, στην καθησυχαστική μετριότητα, στις δεδομένες συμβάσεις, τρομοκρατούνται όταν βρεθούν να αναβαπτίζονται από το απόλυτο ενός απόλυτου έρωτα, να ξανοίγονται στο άπειρο, στην αντικοινωνική έρημο του ερωτικού δεσμού. Ούτε τη δυστυχία την υπερβολική υποφέρει ο άνθρωπος, πάντα θα αναζητά να δραπετεύει - με αλλαγές ζωής, με μεταστροφή του νου, με απωθήσεις, με ψυχοτρόπες ουσίες, ακόμη και με αμνησία, αυτό τον ακραίο αμυντικό μηχανισμό που δεν του δίνουμε την αξία που έχει όταν μιλούμε για άνοια και πρώιμο Αλτσχάιμερ -, αλλά ούτε και την υπερβολική ευτυχία αντέχει. Και η ερωτική συνάντηση δυό παθιασμένων εραστών συνιστά τούτο ακριβώς το αφόρητο: μια υπερβολική αμάθητη ευτυχία. Τόσο υπερβολική και τόσο αμάθητη που μπορεί να την μπερδέψουν με δυστυχία, να μη σιγουρεύονται δηλαδή αν καίει ή παγώνει το δέρμα τούτο το κομμάτι που βαστούν. Είναι πάγος ή αναμμένο κάρβουνο;

* Τον πρώτο καιρό οι εραστές θα είναι φτερωτοί άγγελοι ευφορίας. Θα πετούν πάνω από τους άλλους και πάνω απ΄τις πολιτείες, οικτίροντας όσους δεν έχουν την ευλογία τους, όλους τους άλλους δηλαδή. Θα βυθιστούν ο ένας στον άλλο με αγαλίαση, ίσως και με αλαζονεία. Θα αισθάνονται πως είναι οι εκλεκτοί του Θεού κι αυτό θα τους πάρει για ένα διάστημα τα μυαλά. Θα είναι δύσκολο να συναναστρέφονται τρίτους, έχουν ανάγκη την απομόνωση γιατί έχουν αναπτύξει μια διάλεκτο προσωπική, κριτήρια χίμαιρας, δεν μπορούν να εξηγήσουν, ούτε έχουν χρόνο. Αμα ζεις, δε χρειάζεσαι δικαιολογίες, ούτε να επιδεικνύεις τίποτα χρειάζεσαι, όταν αληθινά, με πληρότητα ζεις. Τι υπέροχη περιπέτεια!

* Δεν γίνεται καταπίνοντας χάπια, βάζοντας μαγικά υγρά με ενέσεις στις φλέβες σου ή καπνίζοντας στις τουαλέτες χόρτο να γλιτώσεις απ΄τον εαυτό σου. Μια τέτοια ελπίδα είναι μονάχα για κουτούς και δειλούς, τόσο δειλούς που βλακεύουν. Κι όχι μόνο γιατί σε περιμένουν οι παρενέργειες των ουσιών, αλλά και γιατί η χαλάρωση, η ευφορία, η απόδραση απ΄την αφόρητη θλίψη δε θα διαρκέσουν πολύ. Θα ξαναπέσεις σε λίγο στο πηγάδι σου. Με μεγαλύτερο ίλιγγο, που θα γυρέψει να αυξήσει το μόχθο της ζητιανιάς σου. Για αυτοεκτίμηση πια δεν μιλώ, είναι τόσο παραιτημένη και απωθημένη από πρωτόγονη ανάγκη, που φαίνεται να χάθηκε. Ελα όμως που δεν χάθηκε... Ποτέ δεν χάνεται η λαχτάρα για αξιοπρέπεια κι άμα απωθείται, κουρνιάζει θυμωμένη στον υπόνομο του ασυνείδητου και περιμένει την ώρα της, όπου θα πάρει τα πάνω της με καταστροφές ή, το πιο συχνό σ΄αυτήν την περίπτωση, με αυτοκαταστροφές.

* Το ξέρω πως η απογοήτευση δεν έχει γεύση συμπαθητική. Ομως για να απογοητευτείς σημαίνει θα πει πως γοητεύτηκες, κι είναι αυτό ήδη κέρδος, ένα υγιές δώρο. Η γοητεία έχει ρίσκο, αλλά και χωρίς γοητεία πάλι, ζαρωμένος και χλιαρός από το φόβο μιας πιθανής απογοήτευσης, η ζωή γίνεται χρονίως αντιπαθέστατη. Βαραίνει.

Δεν χρειάζεται να γράψω πως είναι ένα υπέροχο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος του. Ηθελα μόνο να φέρω λίγη απ΄την ομορφιά του. Μάλιστα δυσκολεύτηκα πολύ να αφήσω εκτός τα υπόλοιπα κομμάτια του βιβλίου...

Και τώρα με την δεύτερη ανάγνωσή του το αγαπώ ακόμα περισσότερο. Να είσαι καλά Μάρω και να μοιράζεσαι, όπως το κάνεις τόσα χρόνια, τις σκέψεις σου, τις αγωνίες σου, τις ελπίδες σου, τα όνειρά σου, την γνώση σου. Σ ευχαριστώ!

Θησαυροί των Χάρτινων Θαλασσών...

...πόσο μακριά στέκεται η χαρά απ΄την λύπη;

Πόσο εύκολα μπορεί να μεταλλαχθεί η καθημερινότητα και να γίνει όνειρο; "Δεν κοιμάμαι καλά γιατί ονειρεύομαι" μου είπε προχθές ένας γνωστός μου. Τι παράξενο... πόσοι θα ήθελαν να ονειρεύονται και πόσοι να μην βλέπουν εφιάλτες...

Ετσι παράξενη είναι η ανθρώπινη φύση. Τίποτα δεν φαίνεται να της είναι αρκετό...

Αλλοι μετρούν την πίεσή τους ή τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Μαθαίνω να μετρώ το νιώθω μου. Το αφήνω να ποζάρει στον χρόνο που γλύπτης γίνεται για χάρη του και το σμιλεύει κατά τα κέφια του...

Πόση απόσταση έχει το παρελθόν από το μέλλον; Λάθη που δεν αναγνωρίστηκαν, είναι καταδικασμένα να επαναληφθούν, ακριβώς όπως κι η ιστορία που δεν μελετήθηκε σωστά. Λάθη και πάθη φίλοι άσπονδοι. Πως μπόρεσες να ταπεινώσεις τόσο τον εαυτό σου; Πως μπόρεσες να τον προδώσεις;

Χθες αφέθηκα στο φως του πανσέληνου που μικραίνει μέρα τη μέρα και στα μυστικά της θάλασσας που μου ψιθύριζαν στην καρδιά. Ενα γλυκό αεράκι επισφράγισε την σοφία της. "Δεν χορταίνω τ΄αστέρια" σου είπα " η πόλη έχει κλέψει την λάμψη τους με τα φώτα της".

Νικήθηκε η κούρασή μου...

Συναισθήματα που γίνονται λέξεις ή λέξεις που γίνονται συναισθήματα; "Τι θα πει ελευθερία;" Μυρίζω το μελάνι πάνω στις φρεσκοτυπωμένες σελίδες. Η 3η Πράξη με περιμένει...

Ανθρώπινες επιλογές στον λαβύρινθο της ζωής, αρνούμαι να αφήσω σημάδια πίσω μου, παίζω με τις αισθήσεις μου, αλήθεια ποτέ δεν πίστεψα πως είναι μόνο πέντε...

"Ο κόσμος είναι γεμάτος από τσακισμένους ανθρώπους" και από ανθρώπους που κάποιοι τους δίνουν φτερά επίσης.

Πόσο μακριά είναι ο παράδεισος απ΄την κόλαση;

Τι Παίζει Τώρα; Ποιός Παίζει Τώρα;

...κοιτούσα με απόγνωση τα παιχνίδια των παιδιών που "μαμά μωρό είμαι να παίζω με τον spiderman και τα χελωνονινζάκια; Να τα δώσουμε στον Θανάση που είναι πιο μικρός." Ενα τζιπ γεμάτο χελωνονιτζάκια πήγε χθες στην αγκαλιά του Θανασάκη του συμμαθητή της Ανθής και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Τα μάτια του ήδη "έβλεπαν" τις μάχες που θα έδιναν τις επόμενες ώρες τα χελωνονιντζάκια. "Ξέρω καράτε" μου είπε. Φεύγοντας χωρίς την προτροπή της μητέρας του, ήρθε και με αγκάλιασε "ευχαριστώ πολύ" μου είπε.

Παιχνίδια: μικρά δείγματα ενήλικης πραγματικότητας. Οπλα, μπάλες, στρατιωτάκια, ποδοσφαιράκι για τα αγόρια και κουζινικά, κούκλες, πάνες, μικρά καρότσια για τα κορίτσια...

"Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις" θυμάμαι να μου λέει η δική μου μαμά. Εχεις καιρό να πλύνεις ρούχα, πιάτα, να σιδερώσεις, να πας βόλτα τα αληθινά σου παιδιά... Σαν πρόβα τζενεράλε τα παιδικά μας χρόνια. Μα εγω βιαζόμουν, ήθελα να μεγαλώσω, ήθελα να ξετυλίξω όσο πιο σύντομα γινόταν το κουβάρι των επιλογών. Ηθελα να δω τα δικά μου λάθη. "Κοίτα μην είναι μοιραία" η φωνή της μαμάς που προσγείωνε...

Τα γλίτωσα προς το παρόν τα μοιραία λάθη. Η ηχώ της φωνής της μαμάς πολλές φορές έγινε ασπίδα προστασίας. Δεν με ήθελε κλεισμένη. Ακόμα και στις κοπάνες του σχολείου - του ιδιωτικού παρακαλώ - με κάλυπτε κι ας μην τις ήξερε. Το σχολείο. Πάντα κάτι σε φυλακή μου έκανε. Θυμάμαι τις συζητήσεις μας με τον μπαμπά που γεμάτος απορία ήθελε να μάθει γιατί μένω αδιάφορη στην "σφαιρική γνώση του σχολείου". "Γιατί δεν είναι ούτε σφαιρική, ούτε είναι γνώση" του έλεγα γρήγορα.

"Γιατί εσυ, που δεν τελείωσες το 6τάξιο γυμνάσιο, αλλά σταμάτησες στην τρίτη κι ας ήθελες να γίνεις γιατρός, δεν ξέρεις πως είναι να θέλουν να σου γεμίσουν το μυαλό εξισώσεις στις 8:00 το πρωί, ούτε πως είναι να πρέπει να μάθεις την ιστορία του τόπου σου ανακατεμένα, σαν τα μαλλιά στο γνωστό τραγούδι. Μυθολογία, Βυζάντιο, Επανάσταση του 21, Πολυτεχνείο, 2ος Παγκόσμιος, ύστερα ο 1ος, Ομηρος αυτός ο άγνωστος, όλα στο μίξερ", την εποχή που για μένα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία το φλερτάρισμα του Αλέξη." Δεν έμεινα ποτέ στην ίδια τάξη. Κομπάζω πως πάντα ήμουν άνθρωπος του μέσου. Κι ας ακροβατούσα στα άκρα... Πως αλλιώς θα βρεις την μέση;

Είναι πολλές φορές που παρατηρώ τα ανθρωπάκια μου. Που ακούω δικά μου λόγια, δικές μου προτροπές απ΄τα δικά τους χείλη. "Γιώργο όχι έτσι. Ετσι! είπε η μαμά". Στον Γιώργο αρέσει να κατεβαίνει κάτω, έξω, "πάρε και την Ανθή" να φωνάζω εγω, να βρίσκουν τους φίλους τους να παίζουν μπάλα, να σπρώχνονται, να πέφτουν, να πονάνε μα να μην κλαίνε "γιατί μεγάλωσαν πια", να κοντράρονται "τα αγόρια είναι πιο δυνατά, πιο έξυπνα και πιο καλά απ΄τα κορίτσια" ή "εσυ είσαι μικρή!" και τα κορίτσια να πληγώνονται, να κλαίνε και να φεύγουν... Καλωσορίσατε στον κόσμο των μεγάλων παιδιά!

Κι ύστερα παρατηρώ τους "μεγάλους" που έμειναν παιδιά και παλαβώνουν όταν παίζει η ομάδα τους που την ακολουθούν "ως την άκρη της γης". ¨Τα έμαθες; ο Τ δεν είναι πια με την Μ, αααα χώρισαν γιατί μπλα μπλα μπλα" το αγαπημένο παιχνίδι των κοριτσιών που έγιναν γυναίκες ή " Σούλα μου τι να σου πω. Εγω το χταποδάκι το κάνω έτσι και ο Π γλύφει και τα δάκτυλά του."

Γράφω στο αγαπημένο μας παιχνίδι. Το νταραβέρι με τα συναισθήματα που γίνονται λέξεις κάτω από τον τίτλο "Αναρτήσεις". Εκεί υπάρχουν φίλοι. Αυτοί που γελώ παρέα τους, εκεί που θα πω το παράπονό μου. Εκεί που θα θυμώσω γιατί έκλεισε το μπλογκόσπιτο ο ένας ή εκεί που θα γελάσω με την ψυχή μου. Εκεί που θα με προβληματίσει μια σκέψη, που θα ξετυλιχτεί ένα πρόβλημα... Εκεί, που γεφυρώνονται οι αποστάσεις. Που δεν χρειάζεται να πάρεις το αεροπλάνο για να τους δεις. Τι κι αν ζουν μακριά; Εγω τους έχω δίπλα μου. Πιο κοντά δεν γίνεται. Τους έχω, σας έχω, στην καρδιά μου.

Βλέπω τον μικρό μας Δια. Το καινούργιο μέλος της οικογένειας. Παίζει κι αυτός. Προσπαθεί να γίνει αποδεκτός στον δικό μας κόσμο. "Μπράβο Δία. Κυνήγα την μπάλα. Οχι, όχι αυτό. Αυτό είναι το παπούτσι της Ανθής...."

Πραγματοποιώντας Τα Ονειρά Σου...

Πριν λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο που ήδη έχει γίνει best seller με τον τίτλο "Η τελευταία διάλεξη" του Pausch Randy


Ο θεσμός της "Τελευταίας διάλεξης", διαδεδομένος στις ΗΠΑ, απευθύνεται σε προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης, που καλούνται να αναλογιστούν γύρω από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής, καθώς και σε ό,τι αποκόμισαν, σε ό,τι έμαθαν από την πείρα τους.

Ζητήθηκε λοιπόν από τον Ράντυ Πάους, καθηγητή πληροφορικής στο Κάρνεγκι Μέλλον, να δώσει μια τέτοια διάλεξη. Ομως ο Ράντυ δε χρειάστηκε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία του, καθώς λίγο καιρό πριν του είχε διαγνωστεί ανίατος καρκίνος στο πάγκρεας.
Ο Πάους έδωσε τη διάλεξη ένα μήνα αφότου έμαθε ότι ο καρκίνος ήταν στο τελικό του στάδιο
Εκείνος αποφάσισε πως η τελευταία, κυριολεκτικά, διάλεξή του δεν θα αφορούσε τον θάνατο. Θα αφορούσε τη σημασία του να ξεπερνάς τα εμπόδια, να εκπληρώνεις τα δικά σου όνειρα, αλλά και να βοηθάς να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα των άλλων, να αξιοποιείς την κάθε στιγμή, γιατί "Ο χρόνος είναι το μόνο που έχουμε. Και ίσως μια μέρα ανακαλύψουμε ότι έχουμε λιγότερο απ' όσο νομίζουμε". Αφορούσε τη ζωή.

Ο Ράντυ δεν ήταν λογοτέχνης, ούτε ποιητής. Ηταν ένας καθηγητής που κατάφερε να δει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται και θέλησε με τον θάνατο να στέκεται τόσο πρόωρα δίπλα του, (ήταν μόνο 47 χρόνων) να δώσει κουράγιο και δύναμη στους νέους κυνηγούς ονείρων. Την διάλεξη, είπε, την έδωσε πρώτα για τα παιδιά του -τον Ντύλαν που ήταν 6, τον Λόγκαν που ήταν τριών και την Κλόε που ήταν μόλις δεκαοκτώ μηνών - και μετά για τους φοιτητές του. Εχασε την μάχη με τον καρκίνο στις 25 Ιουλίου 2008.

Το βιβλίο το διάβασα δυνατά στις διαδρομές που κάναμε οικογενειακώς προς τους διάφορους προορισμούς μας. Δεν υπήρξε σελίδα που να διάβασα και να μην έκλαψα. Είδα πολλές φορές τα μάτια του Νίκου υγρά. Ακουσα τις απορίες των παιδιών που ρωτούσαν πως "αφού ήξερε πως θα πέθαινε γιατί δεν πήγαινε στον γιατρό;" ή "και τώρα τα παιδιά θα είναι χωρίς μπαμπάκα;" Δεν ξέρω πως κατάφερε να χωρέσει τόσο συναίσθημα ένα τόσο μικρό βιβλίο...

Το βιβλίο γράφτηκε από τον Τζέφρυ Ζάζλοου, της Wall Street Journal που ήταν παρόν στην διάλεξη.

Ο Ράντυ ήταν καθηγητής επιστήμης υπολογιστών με ειδίκευση σε Human Computer Interaction and Design στο πανεπιστήμιο Carnegie Mellon. Βραβευμένος καθηγητής και ερευνητής, είχε συνεργαστεί με τις εταιρείες Adobe, Google, Electronic Arts και Walt Disney Imagineering, ενώ υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Alice Progect, ενός πρωτοποριακού τρόπου εισαγωγής ων εφήβων στην επιστήμη των υπολογιστών.

Γράφει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του:

"Τι είναι αυτό που με κάνει μοναδικό;" Καθόμουν με την Τζέι, την γυναίκα μου, σε μια αίθουσα αναμονής στο νοσοκομείο Τζον Χόπκινς, περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας ακόμα εξέτασης, και άρχισα να την βομβαρδίζω με τις σκέψεις μου. "Ο καρκίνος δεν με κάνει μοναδικό" είπα. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό. Περισσότεροι από 37.000 Αμερικανοί το χρόνο ανακαλύπτουν ότι πάσχουν από καρκίνο στο πάγκρεας. Σκέφτηκα πολύ το πως όριζα τον εαυτό μου: ως καθηγητή, ως επιστήμονα ειδικό στην πληροφορική, ως σύζυγο, ως πατέρα, γιο, φίλο, αδελφό, μέντορα για τους φοιτητές μου. Ολοι αυτοί ήταν ρόλοι με τεράστια σημασία για μένα. Με έκανε όμως κάποιος από αυτούς τους ρόλους να ξεχωρίζω;

Αναρωτήθηκα: "Τι έχω εγω, αποκλειστικά και μόνο εγω, πραγματικά να προσφέρω;"

Και τότε, σε εκείνη την αίθουσα αναμονής, ξαφνικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που έψαχνα. Μου ήρθε στο μυαλό σαν επιφοίτηση. Οποια κι αν ήταν τα επιτεύγματά μου, όλα τα πράγματα που αγαπούσα είχαν τις ρίζες τους στα όνειρα και στα σχέδια που έκανα από παιδί... και στους τρόπους με τους οποίους είχα καταφέρει να τα πραγματοποιήσω σχεδόν όλα. Η μοναδικότητά μου, συνειδητοποίησα, βρισκόταν στις λεπτομέρειες όλων των ονείρων - απο τα απίστευτα σημαντικά ως τα εντελώς ιδιόρρυθμα - που καθόριζαν τα 46 χρόνια ζωής μου. Ενω καθόμουν εκεί, συνειδητοποίησα ότι, παρά την ασθένειά μου, πραγματικά θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό επειδή είχα πραγματοποιήσει αυτά τα όνειρα. Και είχα πραγματοποιήσει τα όνειρά μου, σε μεγάλο βαθμό, χάρη σε πράγματα που με δίδαξαν ένα σωρό ξεχωριστοί άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής μου. Αν κατόρθωνα να πω την ιστορία μου με το πάθος που ένιωθα, η διάλεξή μου μπορεί να βοηθούσε τους άλλους να βρουν το δρόμο για να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα. Ετσι ονόμασα την διάλεξη μου "Πραγματοποιώντας τα παιδικά σου όνειρα".

Κάπου αλλού γράφει: "Ο άνθρωπος περπάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι το καλοκαίρι του 1969, όταν ήμουν οκτώ χρονών. Τότε κατάλαβα ότι σχεδόν τα πάντα είναι δυνατά. Ηταν λες και όλοι μας, σε ολόκληρο τον κόσμο, είχαμε κερδίσει το δικαίωμα να κάνουμε μεγάλα όνειρα."

"Πάρα πολλοί άνθρωποι πορεύονται στη ζωή παραπονούμενοι συνεχώς για τα προβλήματά τους. Πάντοτε πίστευα ότι, αν διοχέτευες στην επίλυση του προβλήματος το ένα δέκατο της ενέργειας που καταναλώνεις στα παράπονα, θα έμενες έκπληκτος από το πόσο καλά μπορεί να εξελιχτούν τα πράγματα".

Κάπου παρακάτω αναφέρεται σε ένα περιστατικό: "Στο τελευταίο μεγάλο ταξίδι του πατέρα μου στην Ντίσνεϋγουορλντ περιμέναμε το τρένο του υπέργειου σιδηρόδρομου μαζί με τον Ντύλαν, που ήταν τότε τεσσάρων. Ο Ντύλαν ήθελε πολύ να καθίσει στην καταπληκτική κωνική μύτη του οχήματος, μαζί με τον οδηγό. Ο πατέρας μου που λάτρευε τα θεματικά πάρκα, το έβρισκε επίσης φοβερό.

-Κρίμα που δεν αφήνουν τους επισκέπτες να καθίσουν εκεί πέρα, είπε.

-Χμμμμ, έκανα. Να σου πω την αλήθεια, μπαμπά, έχοντας δουλέψει σαν "φαντασιομηχανικός" έμαθα ότι υπάρχει ένα κόλπο για να καθίσει κανείς μπροστά. Θέλεις να το δεις;

- Φυσικά! είπε.

Προχώρησα προς τον χαμογελαστό ελεγκτή του υπέργειου σιδηρόδρομου της Disney και του είπα:

- Με συγχωρείτε, θα μπορούσαμε να καθίσουμε οι τρείς μας στο μπροστινό βαγόνι πίσω από τον οδηγό;

- Βεβαίως κύριε, απάντησε ο ελεγκτής.

Ηταν μια απ΄τις ελάχιστες φορές που είδα τον πατέρα μου στήλη άλατος από την έκπληξη.

"Σου είπα ότι υπάρχει κόλπο" του εξήγησα καθώς αναπτύσσαμε ταχύτητα προς το Μαγικό Βασίλειο. "Δεν είπα ότι ήταν ένα δύσκολο κόλπο..." Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ρωτήσεις.

Το μάντρα του ήταν: "Οι τοίχοι υπάρχουν για κάποιο λόγο. Δεν βρίσκονται εκεί για να μας κρατήσουν απ΄έξω. Οι τοίχοι υπάρχουν για να μας δώσουν την ευκαιρία να δείξουμε πόσο πολύ θέλουμε κάτι."

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου γράφει: "Τα όνειρά μου για τα παιδιά μου είναι πολύ συγκεκριμένα. Θέλω να βρουν το δικό τους μονοπάτι προς την ολοκλήρωση. Και, καθώς εγω δε θα υπάρχω πια, θέλω να τους ξεκαθαρίσω κάτι: Παιδιά, μην προσπαθείτε να βρείτε τι ήθελα εγω να γίνετε. Θέλω να γίνετε αυτό που εσείς θέλετε να γίνετε.

και παρακάτω:

"Υπάρχουν τόσα πράγματα που συζητάμε εγω και η Τζέι στην προσπάθειά μας να συμβιβαστούμε με το πως θα είναι η ζωή της όταν θα έχω φύγει. Η λέξη "τυχερός" είναι μάλλον περίεργη για να περιγράψει την κατάστασή μου, αλλά ένα κομμάτι μου νιώθει στ΄αλήθεια τυχερό που δε με χτύπησε κάποιο λεωφορείο. Ο καρκίνος μου έδωσε το χρόνο να κάνω με την Τζέι αυτές τις ζωτικές συζητήσεις, οι οποίες δε θα μπορούσαν να γίνουν αν η μοίρα μου ήταν μια καρδιακή προσβολή ή ένα τροχαίο δυστύχημα.

Στο τέλος της διάλεξης ο Ράντυ έφερε μια τούρτα για τα γενέθλια της γυναίκας του που ήταν την προηγούμενη μέρα. Ο ίδιος γράφει:

"Πραγματικά δεν είχα ιδέα τι θα έκανα ή τι θα έλεγα όταν το ακροατήριο θα τραγουδούσε το "Να ζήσεις Τζέι και Χρόνια Πολλά..." Αλλά, καθώς την καλούσα στη σκηνή και την παρακολουθούσα να έρχεται προς το μέρος μου, με κυρίευσε μια φυσική παρόρμηση. Και εκείνην το ίδιο, υποθέτω. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε, στην αρχή στα χείλη και μετά την φίλησα στο μάγουλο. Το κοινό χειροκροτούσε διαρκώς. Τους ακούγαμε, αλλά ήταν σαν να βρίσκονταν μίλια μακριά.

Ετσι όπως είμασταν αγκαλιασμένοι, η Τζέι ψιθύρισε κάτι στο αυτί μου: ¨

"Σε παρακαλώ, μην πεθάνεις".

Στο τέλος της ομιλίας λίγο πριν κλείσει είπε:

Το θέμα δεν είναι πως θα πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, είναι πως θα ζήσεις τη ζωή σου. Αν ζήσεις τη ζωή σου με σωστό τρόπο, το κάρμα θα κανονίσει τα υπόλοιπα. Τα όνειρα θα έρθουν σε σένα.

Πες Μου Γιατί;;;

"Γιατί;" μια λέξη που με βασάνιζε όταν ήμουν παιδί...
Μια λέξη με το Γ να μοιάζει κρεμάλα για κάθε περίεργο που ψάχνει τα διότι του.
Με το ι να στηρίζει σαν δεκανίκι την ενήλικη λογική: "Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει" ή "Γιατί έτσι!" ...
Κι ύστερα ένα ολοστρόγγυλο α να μου θυμίζει πάντα την δασκάλα που το ήθελε, τέλειο κύκλο, - χωρίς αρχή και τέλος - και με μπαστουνάκι που δεν θα του επέτρεπε να κουτρουβαλίσει όπως το τυχερό ο. Μου αρέσει η σταθερότητα του α μα ζηλεύω την ελευθερία του ο. Είναι τραγικό μα και αστείο μαζί το ότι δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνα τα πρώτα μας βήματα...

Το τ μου έφερνε στο μυαλό έναν άνθρωπο με τα χέρια ανοιχτά, έτοιμο να αγκαλιάσει αυτό που πλησίαζε και δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μικρό ι που έψαχνε να βρει τον δρόμο του, την ταυτότητά του, τον προορισμό του κι ύστερα όταν θα το κατάφερνε φανταζόταν πως θα ψήλωνε τόσο που θα μπορούσε να ανέβει σε ένα σύννεφο ή σε ένα αστέρι...

Αυτές τις σκέψεις γέννησε το μυαλό μου όσο άκουγα το "tell me why" του Declan Gallbraith που μου έστειλε χθες ένας φίλος.

Μου αρέσει να χαρτογραφώ ανθρώπους. Κι αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, πάντα αναρωτιόμουν πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ψυχή. Μου αρέσει να με ταξιδεύουν οι άνθρωποι που αγαπώ στα δικά τους μέρη.

Πάει καιρός που έμαθα πως δεν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. Αν με ρωτήσει κάποιος σήμερα θα έλεγα πως δεν θέλω πια να τον αλλάξω. Μου αρέσει αυτή η ανθρώπινη ποικιλία κι ας με τρελαίνουν καθημερινά οι ανθρώπινες αντιφάσεις.

Είναι πιο όμορφο να διαπιστώνω πως "έν οίδα ότι τίποτα δεν οίδα" απ το "θα στα πω εγω, δεν ξέρεις εσυ"...

Για να δεχτείς κάτι καινούργιο πρέπει να έχεις χώρο και για να έχεις χώρο πρέπει να πετάς ότι δεν σου αρέσει πια...

Αλλωστε σε συμπέρασμα φτάνει κανείς, όταν έχει κουραστεί να σκέφτεται...

Ηλιε μου

Καλό μου αγόρι, ήλιος έγινες και φώτισες τις ζωές μας. Πέρασαν 11 χρόνια. Τόσα τα κεράκια που κοσμούν την τούρτα σου σήμερα.

Ηρθες και μου θύμισες πως είναι να αγγίζεις την στιγμή. Το τώρα. Το σήμερα.

Δάσκαλος έγινες και μου έμαθες ξανά πως το παιχνίδι έχει μεγαλύτερη αξία απ΄όλα τα σχολεία του κόσμου. Πως ένα "Σ αγαπώ μανούλα" μπορεί να κάνει ένα σώμα να ριγήσει από χαρά. Πως ένα "συγνώμη μαμά, δεν το ήθελα" με κάνει να νιώθω πως τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα χαμογελαστό παιδικό προσωπάκι....

Μικρό μου ανθρωπάκι, μέλλοντος καιρού, μαθαίνω να βλέπω μέσα απ΄τα μάτια σου τον κόσμο.

Αφήνω να με παρασύρει ο ενθουσιασμός σου κι ύστερα μόνη αφήνω τα δάκρυα να υγραίνουν τα μάτια μου γιατί θυμάμαι πως ο ενθουσιασμός σαν τον έρωτα σε σύννεφο ψηλά σε ανεβάζει.

Πόσα χάνουμε μεγαλώνοντας....

Εύχομαι η υγεία, η αγάπη και η χαρά να είναι συνοδηγοί σου στον δρόμο της ζωής. Φίλοι πιστοί...

Κι ύστερα εύχομαι να μην χάσεις ποτέ το παιδικό σου βλέμμα. Να βλέπεις "αθώο" τον κόσμο και χωρίς φόβο να αντιμετωπίζεις κάθε αλλαγή.

Να μην ξεχάσεις πως είναι να είσαι παιδί, είναι η τρίτη μου ευχή, καλέ μου.

Σε εμάς εύχομαι να έχουμε μπροστά μας χρόνια για να σε χαιρόμαστε και να σε βλέπουμε να μεγαλώνεις.

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Ο Υ Κ Α Λ Α ........................................

..........................Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Ο Υ Π Ο Λ Λ Α ! ! !

Είναι στη μοίρα πολλών θησαυρών να μένουν σε βυθούς χαμένοι. Εύχομαι ο δικός σου θησαυρός να λάμπει στον ήλιο. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις καρδιά μου!!!

Never Mind The Dog, Beware The Owner

Δρόμος και πάλι, δρόμος δικός μου γνωστός...

Κι ύστερα ακύρωση της διαδρομής, γεγονός αναπάντεχο, μα πως να ακυρώσεις το συναίσθημα; τον ενθουσιασμό του προορισμού;

Εμπιστοσύνη, σε αυτό που στέκεται δυνατότερο από μένα κι ο προορισμός είναι εκεί μπροστά μου, αναπάντεχα τώρα...

Λέξεις που πια έχουν πρόσωπο, έχουν φωνή... και εγω να θαυμάζω την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης που είναι τόσο όμοια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα...

Σωπαίνω γιατί θέλω να ακούσω, να δω, να νοιώσω. Δεν θέλω να πιω, ένας καφές σε ένα υπέροχο ποτήρι που θα τελειώσει μαζί με τον χρόνο που έχω κοντά τους. Ξέρω πως δεν θα μου φτάσει, όχι ο καφές, ο χρόνος...

Ο χρόνος, όχι δεν του κάνω παράπονα, άλλωστε αυτός σμιλεύει τις ρυτίδες μας... ο χρόνος που κάνει όμορφους ή άσχημους τους ανθρώπους. Τους χαρίζει πόνο, αγάπη, ενοχές, φιλία, τους δίνει δώρα ίσως για να μπορεί ύστερα να τους τα πάρει πίσω...

"Γιατί" αναπάντητα, δεν τσιμπάω την πρόκληση, τα αφήνω εκεί, ίσως κάποτε να απαντηθούν, θα περιμένω...

Τούτοι εδω που έχω μπροστά μου είναι όμορφοι, καλά δουλεμένοι μέσα στον χρόνο και χαίρομαι που είμαι ανάμεσά τους. Φτωχές μου λέξεις δεν θα μπορέσετε ποτέ να φανερώσετε αυτό που νιώθω...

Κι ύστερα η επιστροφή. Παιχνίδια στον δρόμο, ο Νίκος στο δίπλα αυτοκίνητο με τον γιο μας. Δίπλα εμείς, εγω κι η κόρη μας. Είναι όμορφοι... Χαίρομαι αυτήν την αιώνια στιγμή μου, δεν την χαρίζω του χρόνου, να πάει να γαμ.... Φανάρι. Ξερές γκαζιές.
Χαμογελάω. Θέλει να παίξουμε. Παίζω. Για την χαρά του παιχνιδιού...

Αγαπημένα Τραγούδια

Ο JK Skroutzakos με κάλεσε σε παιχνιδάκι. Αλήθεια πόσο καιρό είχα να παίξω...

Να φέρουμε τα αγαπημένα μας τραγουδάκια. Αυτό είναι το παιχνίδι.

Πριν το κάνω αυτό όμως θέλω να φέρω μια ιστορία που μου ήρθε με mail και με ξάφνιασε όμορφα. Πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την διαφορά αρκεί να θέλουν και η ιστορία αυτή το επιβεβαιώνει.

Είναι η ιστορία του Placido Domingo και του Jose Carreras. Των δυό από τους τρείς μεγάλους τενόρους, που τραγουδώντας μαζί μάγεψαν τον κόσμο!

Είναι μια ιστορία που λίγοι την γνωρίζουν...

Έστω και αν δεν έχεις πάει στην Ισπανία, θα πρέπει να έχεις ακούσει, για την αντιπαλότητα που υπάρχει μεταξύ Καταλανών και Μαδριλένων. Κι’ αυτό γιατί οι Καταλανοί παλεύουν γιατην αυτονομία τους, σε μία Ισπανία ελεγχόμενη από τη Μαδρίτη!

Λοιπόν… ο PLÁCIDO DOMINGO είναι Μαδριλένος και ο JOSÉ CARRERA είναι Καταλανός. Για πολιτικές διαφορές το 1984, ο CARRERA και ο DOMINGO έγιναν εχθροί!

Πάντα στις συναυλίες που τους καλούσαν να τραγουδήσουν, σε οποιοδήποτε μέρος της γης, έβαζαν και οι δύο στα συμβόλαιά τους σαν όρο απαράβατο, ότι δεν θα τραγουδήσουν, αν ο αντίπαλός ήταν καλεσμένος!

Το 1978 παρουσιάστηκε στον KARRERAS ένας εχθρός πολύ πιο ισχυρός από τον PLACIDO DOMINGO. Σε κάποιες εξετάσεις που έκανε, διαπιστώθηκε ότι είχε.. ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ!

Η πάλη ενάντια στον καρκίνο ήταν πολύ δύσκολη. Οι μακροχρόνιες θεραπείες, η μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού και οι συνεχείς αλλαγές του αίματός του, τον υποχρέωναν να ταξιδεύει κάθε μήνα στην Αμερική.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, του ήταν αδύνατον να δουλέψει. Και παρ’ όλο που είχε μια μεγάλη περιουσία, όλα αυτά τα τεράστια έξοδα, τον έφεραν σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση!

Όταν πια δεν είχε άλλα χρήματα, κάποιος φίλος του τον πληροφόρησε, ότι πρόσφατα στη Μαδρίτη δημιουργήθηκε ένα ίδρυμα, που θεράπευε δωρεάν αρρώστους με λευχαιμία.

Χάρη στην φροντίδα του ιδρύματος “FORMOZA”, ο KARRERA νίκησε την ασθένειά του
και άρχισε να ξανατραγουδάει!!

Αυτό του έφερε πάλι πολλά κέρδη, όπως άλλωστε το άξιζε και αποφάσισε να γίνει δωρητής του ιδρύματος! Όταν διάβασε το καταστατικό, είδε με έκπληξη, ότι ιδρυτής και πρόεδρος του ιδρύματος ήταν ο PLACIDO DOMINGO!!!

Γρήγορα ανακάλυψε, ότι ο DOMINGO είχε δημιουργήσει αυτό το ίδρυμα για να τον βοηθήσει και είχε ζητήσει να μη το μάθει Ο KARRERA και νοιώσει ταπεινωμένος που θα αναγκαζόταν
να δεχθεί την βοήθεια του εχθρού του!

Το πιο συγκινητικό όμως, ήταν η συνάντηση αυτών των δύο μεγάλων καλλιτεχνών!


Κατά την διάρκεια μιας συναυλίας του PLACIDO DOMINGO στην Μαδρίτη, o JOZE KARRERAS ξάφνιασε τους πάντες.
Διακόπτοντας την συναυλία ανέβηκε στη σκηνή, γονάτισε ταπεινά μπροστά στα πόδια του “εχθρού” του, του ζήτησε συγνώμη και τον ευχαρίστησε δημόσια για το καλό που του έκανε!


Ο PLACIDO DOMINGO, τον βοήθησε να σηκωθεί και με μία ζεστή αγκαλιά, ξεκίνησαν μια δυνατή και τρυφερή φιλία!!!

Μετά από καιρό, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον DOMINGO:
«Γιατί δημιουργήσατε το ίδρυμα “FORMOZA”, αφού το ξέρατε καλά, ότι εκτός που θα βοηθούσατε έναν εχθρό σας, θα δίνατε τη δυνατότητα σε έναν αντίπαλο, να σας ανταγωνίζεται;»
Η απάντηση του ήταν σύντομη και καθοριστική! (και με έκανε να ριγήσει κάθε πόρος του κορμιού μου όταν την διάβασα)

“Γιατί ήταν άδικο να χαθεί μια φωνή σαν τη δική του!!!!”

Αυτό είναι ένα δείγμα ανθρώπινης ευαισθησίας, που θα πρέπει να γίνει σε όλους μας ένα φωτεινό παράδειγμα!!!

Πρώτο τραγούδι είναι το You 'll never walk alone με τους τρείς τενόρους δίπλα στον πύργο του Αϊφελ.

Μετά το τραγούδι το πιο αγαπημένο μου. Dust in the wind των Kansas.

Στις 15 Ιουλίου του 1989 οι Pink Floyd έδωσαν μια συναυλία στη Βενετία που πρόσφατα επισκέφτηκα και σκεφτόμουν πόσο όμορφη θα ήταν η συναυλία εκεί. Μάλιστα από τον υπερβολικό κόσμο κινδύνεψε η πλατεία του Αγιου Μάρκου... "Time" κυνήγησέ με μέχρι να με πιάσεις... Στις αιώνιες στιγμές που η ζωή μου χάρισε...

"Ελα πάρε με" Χαρούλης Γιάννης. Δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά απ΄την θάλασσα της γής, απ΄την θάλασσα της ψυχής των ανθρώπων...





"Hotel California" από τους Eagles. Ηταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα απέξω όλους τους στίχους, τότε στα νειάτα μου... Το τραγούδησα στο μικρόφωνο όλο την ημέρα του γάμου μας...

Θα μπορούσα να φέρω άπειρα αγαπημένα κομμάτια, αφού η μουσική έχει σταθεί φίλη όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα μπορούσαν να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική...

Είναι όμορφο παιχνίδι και καλώ όποιον έχει όρεξη να γίνει DJ των κομματιών που αγαπάει...

Αrrivederci ! ! !

H Βενετία, σε ένα απ΄τα πολλά της κανάλια! Φτάσαμε βράδυ κι αυτή είναι απ΄τις πρώτες φωτογραφίες της πρώτης μας μέρας. Απ΄τις πόλεις που σε μαγεύουν στο πρώτο κοίταγμα...

Η πλατεία του Αγίου Μάρκου που έχει πολύ Ελλάδα πάνω της. Τα λιοντάρια που κλάπηκαν απ΄τον Πειραιά, τα τέσσερα χρυσά άλογα που πήραν απ΄την Κωνσταντινούπολη... Υποτίθεται ότι πήγαμε σε χαμηλή τουριστική εποχή, αλλά ο κόσμος γέμιζε άνετα την πλατεία. Η Βενετία έχει 12.000.000 επισκέπτες τον χρόνο! Μαντέψτε που δεν πάνε πια... Εδω φαίνεται το παλάτι των Δόγηδων που μέσα ήταν ακόμα πιο όμορφο.

Η ελληνική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, δίπλα στην βυζαντινή σχολή με το καμπαναριό της, που μας φάνηκε να έχει μια κλήση. Η πλευρά που έχω πάρει την φωτογραφία είναι αυτή που βλέπει στο κανάλι.
Παρακολουθήσαμε όλη την λειτουργία, ίσως για πρώτη φορά, με τον παπά να μας ρίχνει μύρο αφού πρώτα μύρανε τον επιτάφιο και ύστερα χαμογελαστά να μας εύχεται "Καλή Ανάσταση". Ισως όταν είσαι μακριά να σε αγγίζουν πιο γλυκά κάποια πράγματα. Μετά την περιφορά μες τα σοκάκια της Βενετίας, με τους τουρίστες να κοιτάζουν με απορία, επιστροφή στην εκκλησία και ο ίδιος παπάς μας έδωσε λουλούδια απ΄τον επιτάφιο.

Στην πλατεία του Αγίου Μάρκου οι καφετέριες/restaurant έχουν ορχήστρες, η συγκεκριμένη που κάτσαμε κιόλας έπαιξε μέχρι Μίκη Θεοδωράκη. Πληρώνεις κάτι παραπάνω αλλά αξίζει.

Απο βιτρίνα της Βενετίας, τι άλλο, μάσκα και η παραδοσιακή Βενετσιάτικη παλιά φορεσιά. Δεν χορταίναμε να χαζεύουμε τα πάμπολα μαγαζάκια μες τα στενά σοκάκια της.

Η γέφυρα Ριάλτο. Η πιο διάσημη γέφυρα που βρίσκεται πάνω από το μεγάλο κανάλι.

Οι αγαπημένες γόνδολες. Δεν χόρταινα να τις φωτογραφίζω.

Το μεγάλο κανάλι. Πανέμορφο. Εδω γίνεται η μεγάλη παρέλαση του γάμου της Βενετίας με την θάλασσα. Πιο μεγάλη γιορτή και απ΄το καρναβάλι, που λαμβάνει χώρα κάθε Σεπτέμβριο.

Ο γονδολιέρης, ξεναγός, τραγουδιστής που μας πήγε μισάωρη βόλτα. Μας έδειξε το σπίτι του Μάρκο Πόλο, την πιο παλιά εκκλησία της Βενετίας, το πιο παλιό κτίριο της και το σπίτι του Καζανόβα με το σχόλιο: "Ο μεγαλύτερος εραστής, αλλά όχι κι ο τελευταίος..."

Περνώντας την γέφυρα των αναστεναγμών. Η τελευταία φορά που οι βαρυποινίτες έβλεπαν το φως του ήλιου, στο παλάτι των Δόγηδων...

Κι ύστερα ένα άλλο μικρό νησί. Το Murano με τους πολλούς φούρνους και τα διάσημα γυαλικά του. Ωρες να έχεις να χαζεύεις και ευρώπουλα να αγοράζεις.... Στην πόλη διάσπαρτα γυάλινα αγάλματα...

Ενας κατασκευαστής σε ώρα δουλειάς. Μας δείχνει πως φτιάχνονται τα μοναδικά murano.

Μετά από δυό μέρες αφήσαμε την Βενετία. Περάσαμε από Βερόνα με την διάσημη αρένα, το σπίτι της Ιουλιέτας, ξέρετε του Ρωμαίου (το είδαμε νύχτα) κι ύστερα λίμνη Garda η μεγαλύτερη της Ιταλίας και ένα πάρκο πόλος έλξης τουριστών και αγαπημένος προορισμός των παιδιών.

Ομορφοι κήποι, νερά τρεχούμενα, καθαριότητα παντού, εστιατόρια, ευγένεια, όμορφα roller coaster για τους τολμηρούς. Εμείς μετά το πάρκο των Buschgardens της Αμερικής μάλλον δεν μπορούμε να τρομάξουμε με κανένα roller coaster πια.

Σόου με Ιταλούς Cowboys...

Ενα τεράστιο δεντρόσπιτο του ήρωα του πάρκου Prezzemolo.

Ως και τον Ταρζάν συναντήσαμε... Εμείς βολτίτσα σε βαρκούλα...

Μείναμε δυό μέρες στην Γκάρντα και στο υπέροχο τεσσάρων αστέρων ξενοδοχείο. Κι ύστερα η τελευταία μέρα. Η μέρα της επιστροφής. Οχι όμως πριν επισκεφτούμε το χωριό της Ferrari: το Maranello.

Το τελευταίο μοντέλο της Ferrari που είναι τετραθέσιο. Σε προκαλούσε να την χαϊδέψεις. Λαμπερή και μαύρη!

Κι έξω νοίκιαζαν για 20 λεπτά βόλτα μια Ferrari 430. Αδραξε την ευκαιρία ο αδερφός μου και την πήγε βόλτα στην autostrada....

Το ταξίδι λίγο έλειψε να είχε άσχημο τέλος, αφού παραλίγο, να χάσουμε το αεροπλάνο. Οι Ferrari φταίνε!

Μπήκαμε κυριολεκτικά τελευταίοι... Ευτυχώς που ο πιλότος ήταν φίλος! Μας τιμώρησε βάζοντάς μας στο cockpit του αεροπλάνου ενός 737 Boing. Απίστευτη εμπειρία, μοναδικό δώρο για να κλείσει το ταξίδι μας. Απογείωση, επεξήγηση όσων κουμπιών βλέπαμε μπροστά μας, κι ήταν πολλά, σούρουπο, χορός των αστεριών που τόσα πολλά είχα χρόνια πολλά να δω, μια καταιγίδα κοντά στην Κέρκυρα που εμείς περάσαμε κοντά κι έτσι είδαμε τις αστραπές όπως ποτέ πριν, φιλική κουβέντα, αμηχανία και τέλος προσγείωση...

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Στα καλύτερα που είναι μπροστά μας!!