Πρωτοχρονιάτικη Τούρτα

Ανακατέψτε μαζί Όνειρα κι ελπίδες!

Ύστερα, προσθέστε ένα κύπελλο απ΄το Χριστουγεννιάτικο Φως!

Μαζέψτε Νιφάδες Χιονιού απ΄τον παράδεισο για να γίνει το μείγμα αγνό και λευκό,

Προσθέστε σ΄αυτές Φτερά αγγέλων που χαρίζουν στην τούρτα χαρά, αγάπη και έμπνευση!

Ανακατέψτε στο μίξερ μια προσευχή για τις ψυχές όλων των ανθρώπων!

Ψήστε την τούρτα με Αγάπη και για να την κάνετε τέλεια, σερβίρετέ την σ΄όλο τον κόσμο με ευχές για ΕΙΡΗΝΗ στην Γη σε κάθε της κομμάτι !!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Απόδραση...

...η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη από τα θέλω της.

Ηθελε να τον ξεμυαλίσει. Να φύγουν παρέα. Να μπουν στο αυτοκίνητο και όπου τους βγάλει.

Οπως τότε που πρωτοσυναντήθηκαν. Τότε που η νύχτα απλωμένη κοίμιζε τους ανθρώπους με όνειρα. Εκείνοι θα ζούσαν ένα όνειρο που μόλις ξεκίναγε. Ενα ζωντανό όνειρο, που όμως αγνοούσαν. Ηταν εκεί δίπλα στην θάλασσα την πολυαγαπημένη που όλα τα λάθη τους, έγιναν πάθος, έγιναν έρωτας. Ατόφιος, χωρίς γιατί, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς λόγια.

Ούτε που υποπτευόντουσαν τότε πως ο έρωτάς τους θα γινόταν δέντρο, καρποφόρο, θα γινόταν αγάπη.

Πήρε φόρα εκείνη. "Σε θέλω" του ψιθύρισε μυστικά στο αυτί. Αμήχανο χαμόγελο εκείνος. "Τώρα; μα στρώνουν το τραπέζι... τα παιδιά;" "Ελα που ξέχασες πως κάνουν κοπάνες..." τον παρότρυνε εκείνη κλείνοντάς του το μάτι...

"Που πάτε εσείς; Στρώθηκε το τραπέζι..."

"δεν θα αργήσουμε" ήρθε η απάντηση και απ΄τα δυό χείλη.

"Μα θα κρυώσουν..."

"ξεκινήστε και θα σας προλάβουμε"

Σε ποιό μυαλό να πάει η σκέψη πως το πάθος τους υπάρχει ακόμα; Πως ο έρωτας τους δεν μπορεί να περιμένει;

Βγήκαν έξω. Τα μάτια τους έλαμπαν από χαρά. Σαν σκανδαλιάρικα παιδιά που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τι σκαρφίστηκαν.

Μπήκαν στο αυτοκίνητο. Πήγαν κοντά στην αγαπημένη τους θάλασσα. Λίγο πιο κει στεκόταν το εκκλησάκι. Το εκκλησάκι τους. Αυτό που κοινωνός της αγάπης τους έγινε πριν χρόνια.

"Μ΄αγαπάς;"

"Σ΄ αγαπώ!"

"Θα με αγαπάς για πάντα;"

"Θα σε αγαπώ όσο θα χρειάζεσαι την αγάπη μας"

Φιλήθηκαν και αγκαλιάστηκαν.

Εγιναν για άλλη μια φορά ένα. Εκεί στο πλάι της φίλης τους της θάλασσας...

Η δύναμη μιας Χριστουγεννιάτικης Κάρτας

...δεν γράφω κάθε χρόνο χριστουγεννιάτικες κάρτες στην δουλειά. Γράφω μόνο όταν κάποιο μικρό κείμενο τριπώνει στο μυαλό μου. Κι αυτό γιατί δεν μου αρέσουν οι στερεότυπες ευχές που μοιάζουν υποχρέωση. Φέτος οι λέξεις ήρθαν αβίαστα. Κι είχα δυό χρόνια να στείλω κάρτες. Το κείμενο που έγραψα είναι αυτό:

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!

...η ελπίδα θα μας ζεστάνει για λίγο την καρδιά.

Θα ανοίξει μονοπάτια να περάσουν τα όνειρά μας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!

...οι άνθρωποι θα παγώσουν για λίγο τον χρόνο,

θα γεμίσουν τα μαγαζιά που πουλούν παιχνίδια, γλυκά, τραγούδια.

Θα ξεχάσουν (;) την οικονομική κρίση

και τα χρόνια που μας προσπερνούν.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!

...η καρδιά θα χαρίσει χαμόγελα,

θα σκεφτεί τους άστεγους, τους αρρώστους,

τα παιδιά που οι γονείς εγκατέλειψαν,

τους γονείς που γέρασαν και τους εγκατέλειψαν τα παιδιά τους.

ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ!!!

Είναι μεγάλος κόπος οι χριστουγεννιάτικες κάρτες. Μα όπως όλοι οι κόποι, όταν είναι φροντισμένοι με αγάπη παύουν να είναι κόποι. 1100 περίπου οι παραλήπτες. Κάθε διεύθυνση που έγραφα και μια όμορφη σκέψη για τον παραλήπτη της. Τα 25 χρόνια δουλειάς μου χάρισαν πολλούς φίλους. Κύκλοι ζωής σχεδόν ολόκληροι. Παιδιά που μεγάλωσαν, γονείς που συνταξιοδοτήθηκαν και έγιναν παππούδες...

Ενας τέτοιος παππούς μου πήρε όλη την κούραση την Παρασκευή. Με ζήτησε στο τηλέφωνο για να μου πει, πως στα 88 του χρόνια, δεν είχε πάρει ποτέ τόσο όμορφη κάρτα. "Με συγκίνησες" μου είπε. "Εσείς τι νομίζετε πως μου κάνετε τώρα;" του απάντησα.

"Είναι τόσο εύκολο το άγγιγμα" σκέφτηκα. Τόσο εύκολο να κάνουμε την ζωή όμορφη. Κι όμως προτιμούμε να βρίσουμε από το να ευχηθούμε.

Χτύπησε και δεύτερο τηλέφωνο. Από έναν άνθρωπο που πολύ πρόσφατα πολέμησε με τον καρκίνο. Του κέρδισε τον γύρο. Μακάρι να τον κερδίσει ολοκληρωτικά. "Με ακούς συγκινημένο;" με ρώτησε. "Κλαις;" τον αντερώτησα εγω. "Ναι κλαίω, γιατί μόλις πήρα την κάρτα" μου απάντησε "και θέλω να σε ευχαριστήσω". Συγκινήθηκα διπλά. Μου πήρε δυό βδομάδες για να τις συμπληρώσω. Οι σκέψεις μου ανάκατες. "Αραγε θα τις πετάξουν;" Θα πουν ότι είναι μια "μανατζερίστικη κίνηση;" "Θα τις διαβάσουν;" άξιζε ο κόπος;

Δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν άλλα τηλέφωνα. Τώρα ξέρω πως άξιζε ο κόπος. Ξέρω πως όταν δίνεις μια μικρή χαρά, παίρνεις πίσω μια ολόκληρη. Αρκεί να είσαι αληθινός.

Αραγε το λαμπρό άστρο θα μας δείξει τον δρόμο που χάσαμε; Θα θελήσουμε να μοιράζουμε χαμόγελα όλο το χρόνο και όχι μόνο τα Χριστούγεννα; Το πνεύμα των χριστουγέννων θα το κρατήσουμε συντροφιά όλη μας τη ζωή;

Ας μην χρειαστεί να περιφρουρήσει κανείς την χαρά και τα όνειρα των μικρών παιδιών ποτέ ξανά.

*Η φωτογραφία ήταν στο www.dialogio.blogspot.com

I held a moment in my hand,

Briliant as a star!

Fragile as a flower.

A tiny sliver of one hour.

I dropped it carelessly.

Ah! I didn't Know

I held opportunity....

Hazel Lee


Για όσους δυσκολεύονται, σε ελεύθερη μετάφραση:

Κράτησα μια στιγμή μέσα στο χέρι μου,

Αστραφτερή σαν αστέρι

Εύθραυστο σαν λουλούδι

Ενα μικρούτσικο κομμάτι μιας ώρας.

Το πέταξα απρόσεχτα...

Ωωω, δεν ήξερα ότι κρατούσα

την ευκαιρία.....

Θέλουμε Εναν Καλύτερο Κόσμο!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ!

Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι".

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!

Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....

Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!



Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!



Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.

Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο

για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,

ΞΕΧΑΣΑΤΕ!




Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,

Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,

να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.

ΜΑΤΑΙΑ!





Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,

έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε

τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε!

Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ





Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;

Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;



ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ!!!





ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ





Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα

ΕΜΕΙΣ

κλαίμε κι από μόνοι μας.





Η επιστολή αυτή ήταν χειρόγραφη και μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη.




Πηγή: http://www.tvxs.gr/

Φτάνουν Τα Δάκρυα;

Πριν 23 χρόνια ο Νίκος Δήμου είχε γράψει για τον θάνατο ενός άλλου 15 χρονου του Μιχάλη Καλτεζά

H ιστορία επαναλαμβάνεται...

Επίσης αξίζει να διαβάσετε τον Δημοσθένη:, τον kryos, τον Αγγελο Σπύρου και την Μαρίνα

Θέλω Να Κρυφτώ Σε Ενα Παραμύθι

...συννέφιασε ο ουρανός και έκρυψε το φως του ήλιου. Του δικού μου ήλιου. Απλώθηκαν τα μαύρα σύννεφα και μάζευαν βροχή. Πολύτιμη βροχή. Επιτέλους χαμογελώ. Πολλοί ξέρουν το χαμόγελό μου. Πόσοι όμως γνωρίζουν τα δάκρυά μου; Πόσοι τα είδαν; πόσοι δεν τα απόφυγαν;

Δεν είχε σημασία ο λόγος. Πάντα θα υπάρχουν λόγοι...

Αφέθηκα σε μια άλλη πραγματικότητα. Εγινα άλογο. Ενα ελεύθερο κατάλευκο άλογο. Πάντα αγαπούσα τα άλογα. Να τρέχω και να φτάνω τον χρόνο που όλο μου φεύγει...

Ετρεξα σ΄ένα λιβάδι παπαρούνες. Κι όταν κουράστηκα ξάπλωσα πάνω τους. Οι φίλες μου οι λεπτές, εύθραυστες παπαρούνες. Δεν είναι ακόμα η εποχή τους μα τα όνειρα δεν έχουν εποχές.

Τρέμω στην σκέψη του ανθρώπου που θα θελήσει να με ημερέψει. Δεν θέλω κανένα πρίγκιπα να με καβαλήσει, με σέλα ή χωρίς, για να αναζητήσει την αγαπημένη του πριγκίπισσα... Είναι περίεργοι οι ανθρώπινοι έρωτες και σίγουρα με ημερομηνία λήξης. Δεν θέλω να συμμετέχω.

Ούτε άλογο πολεμιστή θέλω να είμαι. Οι πόλεμοι έχουν πάντα κάποιον ηττημένο και εμένα δεν μου αρέσει να νικώ. Θέλω μόνο να ζω και να χαίρομαι...

Υστερα κατέβηκα στην θάλασσα. Μου αρέσουν οι αντανακλάσεις του ήλιου πάνω της... Είναι φθινόπωρο κι ο ήλιος ζεσταίνει όμορφα το κορμί μου. Δεν μοιάζει με τον καλοκαιρινό ήλιο που καίει, σαν επαναστάτης έφηβος....

Επαιξα με τα νερά της. Απόρησα με την ηρεμία της, καραβάκι έκανα τις σκέψεις και τις άφησα πάνω στα κύματα της, να τις ταξιδέψει. Οταν θα γυρίσουν πίσω θα είναι διαφορετικές...

Κυνήγησα την σκιά μου. Ανάλογα με το που πέφτει το φως μεγαλώνει ή μικραίνει.... Πάλι ο ήλιος και τα παιχνίδια του. Το φως και το σκοτάδι... η ζωή χρειάζεται και τους δυό... Κι εγω όταν κουράζομαι απ΄τα πρωινά παιχνίδια αποζητώ το σκοτάδι να με ξεκουράσει. Αφήνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα κι ας φοβάμαι τον Εφιάλτη....

Εμεινες παρέα μου. Η μπόρα μας βρήκε να κουβεντιάζουμε για την ζωή.... για όσα αγαπήσαμε, για όσα μας πόνεσαν.... Περπατήσαμε στα στενά σοκάκια της ψυχής μας.... Τις κοινωνήσαμε αγάπη... Κοιτάξαμε την βροχή και γελάσαμε με όσους έτρεξαν να ανοίξουν τις ομπρέλες τους, με όσους έψαξαν να βρούν κάπου να καλυφθούν να μην τους αγγίξουν οι στάλες...

Σου είπα πως θέλω να κρυφτώ σε ένα παραμύθι.


- Μόνο βάτραχο μην με κάνεις, παρακάλεσες....


Χαμογέλασα πάλι.


Πέρασε η μπόρα.







* οι φωτογραφίες είναι του kryos.

Μια Αξέχαστη Πανσέληνος

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ελληνιστί UPDATE:


Αυτό το υπέροχο βράδυ με πανσέληνο θα μας μείνει αξέχαστο. Σαν τατουάζ στην μνήμη της καρδιάς. Κι επειδή η καταπιεσμένη φωτογράφος, εγώ, έπρεπε να βρω τρόπους να σας φέρω τις φιλενάδες μου, να τι σκαρφίστηκα. Φέρνω σε φωτογραφίες τα υπέροχα χέρια τους.


Καταρχήν η ιδιοκτήτρια της ταβέρνας, που ξελιγώσαμε στα γέλια, για να μην λέτε πως λέμε ψέματα:

Δεν προλάβαμε να κάτσουμε στο τραπέζι, ούτε καν προλάβαμε να παραγγείλουμε, ήταν περίπου τότε που η ΑΜ διάβαζε το νούμερο του τραπεζιού ως ορεκτικό, που η negma μας η καλή έβγαλε το... μανό της.... Μάλιστα! Ιδού οι αποδείξεις με την άδεια της φυσικά. Καραφλή; κι αυτό το μαλλί που βρέθηκε; Μωβ νύχια, μωβ πορτοφόλι... Ολα μωββββββ


Στην παρέα, λοιπόν, είχαμε την υπέρτατη τιμή και την μεγάλη χαρά να έχουμε την ΑΜ Talisker





που τι άλλο θα διάλεγε εκτός από μύδια; Το χεράκι της άπλωθηκε βεβαίως σε όλα τα πιάτα...

Ηταν η κυρία maya, επι των τιμών, που η ανατροφή της, της επέβαλε να φάει τις τηγανιτές γαρίδες με το πηρουνάκι και το μαχαιράκι και ουχί με το χεράκι...

και φυσικά η κυρία negma που την καταπιέσαμε εγω και η maya να ετοιμαστεί γρήγορα. Οπως βλέπετε όταν λέει ότι το μωβ είναι το χρώμα της το εννοεί. Τέλεια φροντισμένα νύχια!!!Τι άλλο λοιπόν...

... καλή παρέα, έλλειψη αλκοόλ λόγω οδήγησης, καλό φαγητό, πολλά γέλια, αβίαστα, ο χρόνος και οι έννοιες για λίγο στην γωνία και... να ΄μαστε καλά κορίτσια να το επαναλάβουμε!!!!

************************************************************************************

...βάζω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, που πέρσυ μου χάρισαν τα χρόνια. Κοιτάζω στο ημερολόγιο. Όταν το αγόρασα οι σελίδες του ήταν κατάλευκες και το ίδιο, έμοιαζε με τα χιλιάδες άλλα ημερολόγια της ίδιας έκδοσης. Όχι πια. Τώρα οι σελίδες του είναι γεμάτες από πολύτιμες σημειώσεις, ραντεβού, εκκρεμότητες. Είναι μέρος της δικής μου ζωής... "Τελειώνουν οι σελίδες σου, τελειώνει κι άλλη μια χρονιά μαζί σου" σκέφτομαι και χαμογελώ. Κάθε τέλος μια καινούργια αρχή....

Εδω στην καρέκλα του γραφείου χάνομαι για λίγο. Είναι που με παίρνει απ΄το χέρι η μουσική που μου έστειλες το πρωί. Με πάει σ΄ένα βουνό με δέντρα να χορεύουν στον ρυθμό του βοριά, τα πουλιά τιτιβίζουν στην ζωή, κάνει κρύο μα εγω κάθομαι στις όχθες ενός μικρού ποταμού. Μου αρέσει να χαζεύω το νερό που περνάει από μπροστά μου κι ενω έχω την αίσθηση πως είναι το ίδιο, ξέρω πως είναι διαφορετικό... Ετσι κυλούν οι ζωές μας κι οι άνθρωποι μέσα σ΄αυτές...

...Λεω ποτάμι και η μνήμη ζωγραφίζει μια φίλη που σε λίγο δεν θα πατάει στην γη μα θα πετάει ψηλά, πάνω απ΄τα σύννεφα. "Θα κάνεις μια ευχή εκεί που θα ΄σαι πιο κοντά στον ουρανό; Ζήτα του βροχή, πόσο την θέλω... Πες στον πανσέληνο πως το βράδυ θα ανοίξω το παράθυρό μου, ζητάω το άγγιγμά του".

...Βιάζομαι να βγω έξω. Ανεβαίνω στο μηχανάκι. Πάντα το ίδιο αίσθημα ελευθερίας. Παίζω με τους καθρέπτες των αυτοκινήτων, που περιμένουν ανυπόμονα να ξεκινήσουν. Στο έγραψα χθές... Περνάω ανάμεσα, ο αέρας περνάει μέσα στο κράνος, μου ψιθυρίζει...

Εφτασα σπίτι.... μου ανοίγει την πόρτα ο γιός μου. "Εσυ είσαι μαμά;" κοιτάζω το προσωπάκι του... πως περνούν τα χρόνια σκέφτομαι... "εγώ είμαι αγόρι μου" του λέω κι εκείνος πέφτει στην αγκαλιά μου. "Σ΄αγαπάω μαμά" μου λέει... Νιώθω γεμάτη. Σαν να μου πήρε την κούραση η κουβέντα του.

Η μικρή κάθεται στο γραφείο της. "Τελειώνω τα μαθήματά μου" μου λέει. "Αγκαλίτσα;". Νιώθω να παθαίνω υπεροξυγόνωση. Η ευτυχία μου χαμογελάει.

Λείπεις εσυ. Απογευματινός σήμερα. Θα περιμένω την νύχτα να σε φέρει...

Περνάει η ώρα, τρώω, απαντάω στις ερωτήσεις των παιδιών στα μαθήματα, δεν προλαβαίνω τίποτα άλλο, πρέπει να πάμε στο ωδείο. Πάμε, γυρνάμε....

Τέλειωσαν κι οι υπερωρίες λέω στον εαυτό μου. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Κάνει λίγο κρύο σήμερα. Χαίρομαι.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Επιτέλους! το περίμενα... Σκέψεις και συναισθήματα που θα πάρουν μορφή σε λίγη ώρα. Καιρός ήταν! Βγαίνω ξανά. Σκέψεις που απλώνονται, κρατάω τον ενθουσιασμό μου, κοιτάζω από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τον πανσέληνο και του κλείνω το μάτι....

Αυτή η νύχτα αξέχαστη θα μείνει. Ανάμεσα στους υπέροχους μεζέδες, τα γέλια και τις χαρές.... Πέρασα υπέροχα!

Σας ευχαριστώ...

Να Είσαι Ο Εαυτός Σου

Είναι ένα κείμενο που βρέθηκε στην παλιά εκκλησία του Αγιου Παύλου στη Βαλτιμόρη το 1692.

Επεσε το πρωί στα χέρια μου, την ώρα που στη σκέψη μου είχα την Βασιλική Νευροκοπλή - που είναι ο εαυτός της - και που παρουσίασε το τελευταίο της βιβλίο, "Σε Τέμπο Κόκκινο" εκδόσεις Λιβάνη, το Σάββατο στον Ιανό στην Αθήνα και ήμουν απούσα....

"Ρώτησα τον πατέρα μου αν υπάρχει Θεός. Κι εκείνος μου απάντησε: "για εκείνους που πιστεύουν πως υπάρχει Θεός, υπάρχει... Για κείνους που πιστεύουν πως δεν υπάρχει, δεν υπάρχει". Αντρεϊ Ταρκοφσκι

Μείνε ήρεμος στο μέσο της βοής και της βιασύνης. Αναλογίσου την ειρήνη που βασιλεύει στη σιωπή.

Να έχεις καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους δίχως να ασκείς βία στον εαυτό σου.

Να λες την αλήθεια σου, ήρεμα και καθαρά και ν΄ακούς τους άλλους.

Εχουν τη δική τους ιστορία να σου διηγηθούν.

Απόφευγε τους θορυβώδεις και επιθετικούς ανθρώπους.

Υπερφορτώνουν το νου.

Οταν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους ίσως νιώθεις ματαιότητα και πίκρα

γιατί πάντα βλέπεις να υπάρχουν πιο μικροί και

πιο μεγάλοι άνθρωποι από σένα.

Να χαίρεσαι αυτά που έχεις πετύχει

όσο και τα σχέδιά σου.

Ν΄ασκείς τη εργασία σου με ενδιαφέρον Οσο ταπεινή κι αν είναι παίζει

καθοριστικό ρόλο στη αλλαγή της μοίρας του κόσμου.

Κρατάς κάτι σημαντικό στα χέρια σου

σε μια εποχή που όλα αλλάζουν.

Να είσαι προσεκτικός στις συναλλαγές σου

γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος απάτη.

Μην επιτρέψεις όμως να τυφλωθείς απ΄αυτό

και να μην αναγνωρίζεις πια την αρετή γύρω σου.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με υψηλά ιδανικά

και η ζωή είναι γεμάτη ηρωισμό.

Να είσαι ο εαυτός σου.

Ιδιαίτερα, μη προσποιείσαι ότι αγαπάς.

Ομως μη γίνεσαι Κυνικός με την αγάπη γιατί παρόλη την ερημιά

και την έλλειψη κατανόησης είναι παντοτινή σαν το Χορτάρι.

Ακολούθησε τη ροή του χρόνου με αρμονία.

Μην αποζητάς μια εποχή που έχει πια περάσει.

Να καλλιεργείς και να δυναμώνεις το πνεύμα σου, για να μπορείς

να ανταπεξέλθεις σε αναπάντεχες δυσκολίες.

Αλλά μην φέρνεις θλίψη στον εαυτό σου με φαντάσματα.

Οι περισσότεροι φόβοι γεννιόνται απ΄την κούραση και τη μοναξιά.

Οπως τα δέντρα και τ΄ αστέρια έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ
και παρόλο που δεν το βλέπεις πάντα καθαρά
το σύμπαν ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου και όλα πάνε καλά.

Εχε λοιπόν ειρήνη με τον Θεό, όποιος κι αν νομίζεις ότι είναι

και έχε ειρήνη στην ψυχή σου μέσα στη σύγχιση της ζωής.

Παρόλη την ψεύτικη ζαλάδα, την πίκρα

και τα προδομένα όνειρα, είναι ένας υπέροχος κόσμος.

Να είσαι αληθινός.

Η ευτυχία ας είναι η έμπνευσή σου.

Βασιλική καλοτάξιδο να είναι κι αυτό το πνευματικό σου παιδί.

Η Σκιά Μου Κι Εγώ ! ! !

Παιχνίδι για δύο, καλεσμένες από τον kryo, πρέπει να παίξουμε εμείς οι δύο....



...έλα, σε κάλεσαν, μην τους αφήνεις να περιμένουν, πες
σκιά μου σε έχω κλεισμένη στα σκοτεινά μου;

...δεν φανερώνεται κι ας ξέρει πως όλος ο κόσμος την
περιμένει, εμένα βάζει να μιλάω, με λόγια δικά της να απαντάω.

...ήμουν κάποτε καταπιεσμένη, μέσα σε νόρμες φυλακισμένη,
πρώτα τα πρέπει, ύστερα τα μη, με δίκασαν δίχως καμιά αφορμή.

...είμασταν φίλες εγω κι αυτή σε ένα σώμα και μια ψυχή,
σκιά πως κατάντησα μην με ρωτάτε, τα γκρέμισα όλα σε μια στιγμή.

...ήθελα ήλιο, σκιά μου χάριζαν και σε θρανία με κάθιζαν
ονειρευόμουνα κι εκείνοι μου όριζαν πως να πετύχω.

...κρασί τους κέρναγα, χολή μου γυρνούσαν,
για την αλήθεια όλοι μιλούσαν, μα την μισούσαν, και την πονούσαν.

...δεν καταλάβαινα κι όλο κρυβόμουνα, κι έτσι μεγάλωνα
κι όλο χανόμουνα στα παραμύθια, που ήταν φτιαγμένα από αλήθεια.

...όλο μπλεκόμουνα σε ερωτήσεις μα δεν βρισκόντουσαν οι απαντήσεις.
Τι είναι καλό και τι είναι κακό προσπαθούσα με κόπο να βρω.

...πως μου την έδιναν τα ψεύτικα γέλια και τα χαμόγελα τα πεταμένα.
έβλεπα πίσω απ΄όλα αυτά, με μια ματιά χωρίς να χρειάζομαι γυαλιά.

...πολύ λυπόμουνα που έγινα άλλη, τώρα σε ένα σώμα, δυό "μεγάλοι".
Είμαι αλλού κι όμως εδω, να προσπαθώ να σ΄αγαπώ...

...το σκοτάδι απλώθηκε χάθηκε η σκιά μου
που τόση ώρα μίλαγε μέσα από την καρδιά μου....

Νομίζω πως μπορούν να ελευθερώσουν τις σκιές τους για λίγο ο Αγγελος Σπύρου, η maya και η faraona.

Τα Γενέθλια Του Κωνσταντίνου

Κωνσταντίνε

Χαίρομαι που ακόμα τα κεράκια δεν καλύπτουν την τούρτα των γενεθλίων σου.

Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα από κοντά.

Χαμογέλασα με την ΔΕΗ που σε δυσκόλεψε σήμερα. Πάντα βρίσκει τις πιο κατάλληλες μέρες...

Εύχομαι να χαμογελάς,

Εύχομαι να αγαπάς

Εύχομαι ποτέ να μην σβήσει η φλόγα της ελπίδας

Εύχομαι Υγεία

Εύχομαι τα όνειρα να πραγματοποιηθούν.

Εύχομαι να τα πούμε πάλι σύντομα!

Η μικρή Ανθή σου στέλνει ευχές και φιλιά. Της είπα πως έχεις φυλάξει την ζωγραφιά της και τότε έτρεξε και σου έφτιαξε άλλη μια. Μόνο που φέτος έγραψε και το όνομά σου. Πάει Β Δημοτικού πια...

Παίζω Τα Παιχνίδια Της Faraona και της DeeDee

Η Faraona με κάλεσε να παίξω το παιχνίδι με τις ακόμα 7 αλήθειες. Αργησα αρκετά μα να ΄τες:

1. Επαναστατώ αν καταπιεστώ με όποιον τρόπο. Μου αρέσουν οι επιλογές και θέλω όσοι στέκονται δίπλα μου να είναι ελεύθεροι.

2. Τελευταία παθαίνω συχνά πολιτισμικά σοκ απ΄την αδιαφορία των συνανθρώπων μου. Είναι απ΄τις αλήθειες που αρνούμαι να δεχτώ.

3. Με οτιδήποτε και να ασχοληθώ δεν θα το παρατήσω αν δεν το εξαντλήσω. Μου αρέσει να το παρακάνω. Στις πατρικές συμβουλές "παν μετρον άριστον" απαντούσα με το "παν μετρο άχρηστον". Μέσα απ΄τα άκρα βρίσκω το μέτρο μου.

4. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μουσική και φίλους.

5. Μου αρέσει να δίνω και να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα.

6. Ζω μέσα στην δική μου τάξη και δεν θέλω κανείς να μου το χαλάσει αυτό.

7. Μου αρέσουν οι έκπληξεις και οι τρέλες. Στέλνουν την καθημερινότητα τουλάχιστον μετεξεταστέα.

H DeeDee με κάλεσε στο παιχνίδι των ερωτήσεων.

1. Ποιό μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;
Θα ΄θελα να ήξερα τις σκέψεις των δέντρων και των ζώων. Πόσο ανόητοι φαντάζουμε στα δικά τους μάτια;

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά;
Δεν θα μπορούσα να κρατήσω σε νούμερο οτιδήποτε αφορά την αγάπη...

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου.Τι όνομα θα διάλεγες;
Πως θα μπορούσα να αλλάξω το όνομά μου; Είναι το καλύτερο που ξέρω....

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου;
Εχω ήδη αφήσει εντολή να με κάψουν και να πετάξουν την στάχτη μου στον άνεμο. Θα ήθελα όμως αν είχα ταφόπετρα να έγραφε: "Εζησα με όση ένταση μπορούσα. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Πόνεσα μα δεν πλήγωσα. Από αγάπη γεννήθηκαν τα δυό μου παιδιά. Πέθανα ευτυχισμένη."

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα:
Απόλυτα δεν μου ταιριάζει κανένα. Και τον μικρό πρίγκηπα τον έγραψε η DeeDee. Εν όψει Χριστουγέννων θα επιλέξω το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα" γιατί είναι το πιο κοντινό στην πραγματικότητα. Θέλω να θυμάμαι το σκληρό πρόσωπο της ζωής....

6. Διάλεξε καινούριους γονείς:
Δεν θα το έκανα ποτέ.

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου:
Ταφόπλακες, τελευταία λόγια, να ανησυχώ γιατρέ μου;;; Τα τελευταία ομορφότερα λόγια τα είπε κάποιος που έζησε πολλά πολλά χρόνια πίσω και που θαυμάζω: " Ώρα να φεύγουμε... εγώ για να πεθάνω, εσείς να ζήσετε. Ποιος από μας βαδίζει προς ένα καλύτερο πεπρωμένο, αυτό μονάχα ο Θεός το ξέρει». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Σωκράτη στους δικαστές του. Αυτά θα έλεγα....

8. Αν ήσουν συγγραφέας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος.
Χαζεύω πολλές φορές τους τίτλους στα βιβλία στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Θα δυσκολευόμουν αν έπρεπε να βρω τίτλο και θα ήταν σχετικός με το μυθιστόρημα. Απ΄όσο γνωρίζω δεν έχω γράψει όμως...

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο, τι μάρκα θα ήσουν;
Θα ήμουν γερμανικό αυτοκίνητο και κατά προτίμηση και λόγω θαυμασμού Porsche. Ζητώ ταπεινά συγνώμη στα Opel....

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν;
Θα ήθελα να ήμουν ένα κάταστπρο, άγριο άλογο.

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Που άργησα να γνωρίσω και να αγαπήσω τον εαυτό μου.

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται...
Επειδή έπαιξα τίμια και αληθινά στα παιχνίδια της ζωής....

13. Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον;
Θα πρόσφερα τα πάντα και την ζωή μου γι αυτούς που αγαπώ.... Η θυσία είναι βαριά κουβέντα. Την αντιπαθώ.

Υπάρχει κανείς που δεν έχει παίξει; Να παίξει!

Mauve Ευχές: Δεν Είναι Υπέροχη Η Ζωή;

Γλυκιά Νατάσσα εύχομαι τα όνειρά σου να γίνουν ζωή και η ζωή σου να μοιάζει με ένα όμορφο όνειρο.

Εύχομαι στις ακροβασίες σου το σκοινί να μένει σταθερά τεντωμένο και να σε αφήνει να ισορροπείς.

Εύχομαι στις ερωτήσεις να βρίσκεις τις απαντήσεις που θα σου ανοίγουν... μονοπάτια.

...Στα δύσκολα το πείσμα να σε θωρακίζει και νικήτρια να σε χρίζει...

Τα υπέροχα κεριά σου να διώχνουν τα σκοτάδια...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ !!!!!!!!

H ημέρα και η νύχτα της Negma!

Λίγες νότες ήταν το πρώτο που σκέφτηκα να φέρω....

...Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν πως υπάρχουν μέρες που αποκτούν αξία επειδή είναι γενέθλιες μέρες φίλων. Μια τέτοια η σημερινή που γιορτάζεις φίλη μου negma.

Χ Ρ Ο Ν Ι Α .................Π Ο Λ Λ Α............. μα πάνω απ΄όλα ..........................................................Κ Α Λ Α ! ! !

αυτή είναι η πρώτη μου ευχή.

Αν με ρωτούσαν με τι χρώμα θα σε χρωμάτιζα θα διάλεγα το μωβ που είναι το αγαπημένο σου χρώμα.

...κι αν με ρωτούσαν να διαλέξω μια μόνο λέξη που να σε "ζωγραφίζει" αυτή θα ήταν "ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ".

... αν πάλι με ρωτούσαν πιο χαρακτηριστικό σου έχει γραφτεί μες το μυαλό μου αυτό είναι το χαμόγελό σου. Το καλύτερο όπλο στις κακοτυχίες και τις αναποδιές.

Εύχομαι η αγάπη, η πίστη, η αισιοδοξία, η χαρά, η υγεία, ο μικρός σου Αδάμ και ο μεγάλος σου έρωτας να στέκονται δίπλα σου και να σου χαρίζουν χαμόγελα ευτυχίας!

Και για να σχηματίσω τώρα που διαβάζεις ένα χαμόγελο, αν ήταν να διάλεγα ένα ρητό - ξέρεις από αυτά που σιχαίνεται η maya - θα διάλεγα αυτό:

"Μην προσπαθείς να μάθεις ένα γουρούνι να τραγουδάει. Χάνεις τον καιρό σου κι ενοχλείς και το γουρούνι..."

Φιλιά και Φιλία Φιλενάδα

Μουσικά Ταξίδια...

Nature



...δεν πιστεύω στην τύχη. Και παίρνω πάντα σιωπηλές επιβεβαιώσεις γι αυτό. Ετσι έγινε με τον Kitaro. Σιγά μην φανταζόμουν πως θα ερχόταν στην Ελλάδα αυτός ο τόσο ιδιαίτερος μουσικός.
Πάνω σε μια διαδικτυακή βόλτα απ΄το Ticket.gr για να δω πότε ήταν η παράσταση Disney on Ice για τα παιδιά είδα το όνομά του. "Απίστευτο" σκέφτηκα. "Σε πόσα ταξίδια δεν με έχουν ταξιδεύψει οι μουσικές του τόσα χρόνια...."

Το θέατρο Badminton γεμάτο. Τα έσοδα θα δοθούν στο "Ιδρυμα Δράσης Κατά Του Καρκίνου Του Μαστού". Οι θέσεις των επισήμων μισοάδειες (έτσι δεν γίνεται σχεδόν πάντα;). Κοιτούσα τον κόσμο και αναρωτιόμουν: "είναι τόσοι αυτοί που τον ξέρουν και τον ακούν;". Οι διάφορες απαντήσεις δεν άργησαν να έρθουν. Μπροστά μας καθόταν ένα ζευγάρι που είχε κερδίσει τα εισιτήρια και μας ρωτούσε αν τον ξέραμε, τι πρόκειται να ακολουθήσει κλπ. Με την αρχή της μουσικής παράστασης, εκεί που στον πρώτο ήχο ξύπνησαν όλα τα κύτταρα του κορμιού μου, δίπλα μου ένας άντρας γελούσε ασταμάτητα....

Χρειαζόταν στίχο, τρόμαξε στην σκέψη πως δυό ώρες θα μείνει μόνος με τον εαυτό του και τα μουσικά ταξίδια που θα του επέβαλαν οι μουσικές του Kitaro. Σκουντούσε τους δυό φίλους του, χαχάνιζαν παρέα κι έχαναν όλη τη μαγεία...



Χαμογέλασα στη σκέψη πως είμαστε οι επιλογές μας, πως έχουμε ολόκληρη την ευθύνη του σχεδιασμού της ζωής μας, και αφέθηκα στη μουσική αγκαλιά. Τα φώτα έσβησαν και το σκοτάδι απλώθηκε ανάμεσα στα σώματά μας. Οι πρώτες νότες ακούστηκαν και σιγά σιγά οι αισθήσεις άρχισαν να τεντώνονται. "Φτάσε όπου μπορείς" άκουσα να μου ψιθυρίζει ο Νίκος Καζαντζάκης και να συνεχίζει: "Φτάσε όπου δεν μπορείς..." Ενα κόκκινο φως έκανε την εμφάνισή του, πάνω από τον Kitaro που καθόταν στο κέντρο της σκηνής, άγγιζε τα μουσικά του όργανα κι ήταν σαν να έβγαινε η μουσική μέσα απ΄την ψυχή του....

Αρχισα να αδειάζω τις σκέψεις μου, όπως αδειάζω τις τσέπες μου απο κλειδιά, λεφτά κι ότι άλλο, όταν γυρίζω σπίτι από την δουλειά...

Δύσκολο να γράψω υπότιτλους σε αυτό που ένιωσα, στις εικόνες που οι μουσικές ζωγράφιζαν μες το μυαλό μου...

Εγινα η Βασίλισσα στην σκακιέρα που έπρεπε να βρει την ιδανική κίνηση, ύστερα έγινα η δροσοσταλίδα μιας φθινοπωρινής βροχής πάνω σ΄ένα κίτρινο χρυσάνθεμο. Κι έπειτα πάλι ένα μόνο κι έρημο δέντρο - ζωντανό - στην καμένη πλαγιά του βουνού...

Ενιωσα τον φόβο του θανάτου, την ζεστασιά της αγάπης, τον πόνο της προδοσίας...

΄Εγινα το πεφταστέρι που θέλησε να πραγματοποιήσει τις ευχές των ανθρώπων. Κι ύστερα ένα απ΄τα φυλακισμένα καναρίνια που έχω στο μπαλκόνι, να τραγουδάω για την ελευθερία που δεν γνώρισα ποτέ....

Ενα δάκρυ κυλάει τώρα που τα γράφω αυτά... ένα δάκρυ χαράς... που είμαι μέρος του σύμπαντος κόσμου, που αναπάντεχα δέχτηκα αυτό το δώρο...


Χαίρομαι που μπορώ να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας. Χαίρομαι που υπάρχουν τα blogs. Χαίρομαι που μπορώ να αφιερώσω το Lady Of Dreams στις φίλες μου. Δεν βάζω ονόματα, ξέρουν εκείνες...



Don't go the way life takes you
Take the life the way you go...

Η Φιλία Είναι Πάντα Μια Γλυκιά Ευθύνη, Ποτέ Μια Ευκαιρία

....θυμάμαι συχνά την μέρα που συναντηθήκαμε. Εκείνο το όμορφο απόγευμα. Τότε που γνώρισα την μορφή σου, την καρδιά σου την ήξερα. Ακούω ακόμα την φωνή σου που ενθουσιασμένη γεφύρωνε την απόσταση μέχρι να αγκαλιαστούμε. 18 Νοεμβρίου δεν ήταν;

Πέρασε ένας χρόνος, μα εγω νιώθω πως σε ξέρω πολύ περισσότερο...

....αν ζωγράφιζα θα ζωγράφιζα μια πόρτα. Μια πόρτα ανοιχτή κι απέξω, λίγο πιο μακριά θα ζωγράφιζα την θάλασσα. Εσυ, ανάμεσα. Χαμογελαστή. Στα χέρια σου κρατάς ένα τσιγάρο. Ενα τσιγάρο σύντροφο που καίγεται στην ανάσα σου... Η θάλασσα σε χαιρετάει με τα κύματα, όχι δεν είναι άγρια, είναι μια θάλασσα φίλη. Που πάνω της ακουμπάς τα μυστικά σου. Μπροστά σου ένα μήνυμα πάνω στην άμμο:

Τα χρόνια σου βότσαλα, πολύχρωμα, χαϊδεμένα από τον ήλιο, σχηματισμένα απ΄το κύμα, που το χέρι του έρωτα τα πήρε και τα κράτησε στο βάζο της ζωής μην χαθούν, μην λησμονηθούν...

Εύχομαι τα χρόνια της φιλίας μας να είναι όσα τα χρόνια της ζωής....

M a y a

Χ ρ ό ν ι α ΄Ο μ ο ρ φ α, Γ ε μ ά τ α Ό ν ε ι ρ α ! ! !

Update: Μόλις έμαθε η μικρή μου Ανθή πως έχεις γενέθλια πήγε και σου ζωγράφισε. Να τα φτερά σου με τα δικά της χρώματα...

Ο Εραστής, Η Μέλισσα κι ένα μικρούλι "Αχ"

Είναι καιρός που θέλω να γράψω την αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη. Του φίλου μου, που διεισδύει στις ανθρώπινες ψυχές, που άλλοτε τις μαλώνει κι άλλοτε τις χαϊδεύει μα πάντα στέκεται με αγάπη απέναντί τους.

Αγαπώ τα βιβλία που μου αφήνουν το περιθώριο να κρατάω σημειώσεις. Να οικειοποιούμαι λέξεις και συναισθήματα, που είδα και ένιωσα διαβάζοντάς τα. Κι ύστερα από καιρό να μπορώ να τα αγγίζω πάλι....

Με το κρασάκι μου παρέα και το γεμάτο φεγγάρι να μου φωτίζει την νύχτα φέρνω μερικά κομμάτια που αγάπησα και κράτησα:

* Η Ελλη: Ονειρεύτηκε μια θάλασσα εκείνη τη νύχτα. Μια θάλασσα το σούρουπο, ένα θολό κι απροσδόκητο ναυάγιο, έναν ουρανό άπλετα ξάστερο και το πρόσωπο ενός γλυκού μικρού έφηβου δελφινιού που κόντεψε και κολύμπησε πλάι της κι ένα φεγγάρι μια φέτα στριχνή, λεπτή, σαν από τούρκικο έμβλημα ένα πράγμα. Κι ήταν λέει γοργόνα εκείνη, με παράξενη ουρά μεγάλου απόκρυφου ψαριού και ναυαγός μαζί και το δελφίνι έβγαζε το κεφάλι του όλη την ώρα απ΄το νερό χαμογελώντας και μιλώντας τις δικές του παράξενες τσιριχτές λέξεις, δεν την άφηνε λεπτό, τα δελφίνια λέει δεν σ΄εγκαταλείπουν ποτέ στα δικά σου δύσκολα, πονάνε κι αγαπάνε τους ανθρώπους, γιατί κι εκείνα, είναι οι ψυχές αυτών που βούλιαξαν στα βάθη και τα πλάτη, χιλιάδες χρόνια τώρα, έτσι έλεγε το όνειρο κι η Ελλη την αγαπούσε την θάλασσα μα την φοβόταν, κολύμπαγε λοιπόν στο σκοτάδι κι είχε μια ανάσα πνιχτή, γρήγορη και λαχανιασμένη, μιαν ανάσα αθλητή απόλυτα συγκεντρωμένου, με κατεύθυνση μόνο το τέρμα και τσαλαβουτούσε λέει σ΄ένα νερό σκούρο και βαθύ.

*Η αγαπημένη μου Βασιλική: Στην κρεβατοκάμαρα, με το ρολόι να μετρά τις άδειες ώρες της με τρόπο ηλεκτρονικό και ακριβή, χωρίς ένα τικ τακ, αλλά ένα αχανές ζουζούνισμα ηλεκτρικού ρεύματος να διαπερνάει το ρεύμα, να σε ξυπνάει από τη φυσική κόπωση, ένας θόρυβος από τέσσερα κόκκινα νουμεράκια και δυό τελίτσες ν΄αναβοσβήνουν στα δευτερόλεπτα, ένας ήχος χωρίς χρώμα και χαρακτήρα, εκεί ο εφιάλτης της αγρύπνιας ξύπναγε, κάθε βράδυ σχεδόν το ίδιο, βαθιά μέσα της, ανήσυχα ουρλιαχτά, τρυφερά κλάματα, γοερές απογνώσεις, ερωτήσεις του μυαλού που δεν βρήκανε ποτέ απάντηση, αινίγματα παράλογα στο σύνηθες φως της κάθε μέρας. Μοναξιά. Μοναξιά πάλι. Μοναξιά πάντα.

Κι ύστερα παίρνεις και χωρίζεις τη ζωή σε δεκαετίες, σε μέρες, σε πράξεις, σ΄ανθρώπους που πέρασαν και στάθηκαν δίπλα σου αλλά δεν έμειναν, σε μυρωδιές που σε σαγήνεψαν αλλά τις ξέχασες σε όρκους που πίστεψες αλλά μετά πρόδωσες.

Κι εκεί,στο πλάι της βιβλιοθήκης της, σε μια σειρά από γυάλινα βάζα με καπάκι από φελλό - ήταν όλα τόσο στέρεα, κανένα δεν απειλήθηκε από το σεισμό - φυλάει πάντα τις πέτρες και τα κοχύλια που έκλεψε από τις ακρογιαλιές των καλοκαιριών της. Και καμμιά φορά σκέπτεται, να μπορούσε να έχει λίγη δύναμη παραπάνω, ν΄αποκτούσε τη μαγική ικανότητα να τις αραδιάσει μία μία σ΄ένα τραπέζι, ν΄αναγνωρίσει τα μεσημέρια που τις μάζευε χαρούμενη γεμάτη ζωή κάτω από τον καυτό ήλιο κι όταν μπορέσει να βρει την άκρη, να πάρει ένα δρόμο, ένα καράβι, να ταξιδέψει ξανά για το χατίρι τους, να τις επιστρέψει ως την τελευταία στη μάνα θάλασσα, στην παντοδύναμη γη, να τις ξαναβρέξει το αλμυρό νερό, να ζωντανέψουν ξανά, να τους ψιθυρίσει πάλι το κύμα παλιές, μυστικές διηγήσεις και μουσικές ανήκουστες στ΄αυτιά των ανθρώπων.

* Ο Οκτώβρης ξετύλιξε τις πρώτες μέρες του δειλά, σαν μια δυσοίωνη κατάρα που δεν επαληθεύτηκε ποτέ, τα κακόβουλα μάγια ξεπλύθηκαν με την πρώτη βροχή, ο φθινοπωρινός άνεμος τα φύσηξε μακριά, τα διωξε από την άμοιρη Αττική, τα ΄στειλε χωρίς να το θέλει αλλού, αν δώσουνε κλάματα και πόνο σε άλλους ανθρώπους σε άλλη γη. Κι οι άνθρωποι; Πήρανε σιγά σιγά να ξεμουδιάζουν από το άγχος ενός απροσδιόριστου όσο και επερχόμενου τέλους, από το φόβο που ΄χε γίνει βασικό φόντο της κάθε μέρας και της κάθε νύχτας τους, τα παιδιά των γκρεμισμένων σπιτιών μάθανε να σηκώνουμε το βάρος ενός αβέβαιου μέλλοντος, οι νοικοκυρές ξανάστησαν την προίκα τους, κόψανε τα πολλά ηρεμιστικά. Κι όλοι, μα όλοι, μάθανε να΄ναι λίγο πιο δυνατοί στο φόβο, αποδέχτηκαν τον πανικό σαν φυσικό συναίσθημα αλλά καλώς ή κακώς θα κάνανε χρόνια να πιστέψουν ξανά σε προβλέψεις, κάποιοι συμπέραναν με μια ξαφνική κι επιπόλαιη σοφία, ότι παγκοσμίως, δεν υπάρχει αξιόπιστη πρόγνωση όχι για τους σεισμούς, μα για την ίδια την ζωή στον πλανήτη, ένιωσαν μικροί, τρωτοί και άοπλοι, στριμωγμένοι σ΄έναν σαθρό κόσμο, που οι ίδιοι έφτιαξαν για τον εαυτό τους και φέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακέραιη την αποκλειστική ευθύνη.

* Η Λουκία: ...αυτός ο όμορφος άντρας με τα χίλια χαρίσματα κοίταζε αυτήν την πρώην ασήμαντη, την πρώην ανέραστη, την πρώην υστερικιά. Λες κι είχε γίνει απότομα περισσότερο έξυπνη, σαν να΄μαθε ξαφνικά να πετά πάνω στα βήματά της, ξύπνησε κείνο το πρωί και με μια χαλαρή ανατριχίλα, πέταξε από πάνω της τα παραπανίσια χρόνια και τη μοναχική μιζέρια της, έσβησε τις ημερομηνίες, έγινε η ηλικία της γυναίκας που είναι έτοιμη να ερωτευτεί, του ανθρώπου που είναι έτοιμος να τα δώσει και να τα ζητήσει όλα, του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να ζήσει.

* Η αγαπημένη Βασιλική πάλι: ... πέρασε λίγος χρόνος - λίγος ή πολύς; χρόνος να τον μετρήσει σε τι; Σε λεπτά; Σε αισθήματα; Σε φωνές; Σε σιωπές; Σε ζωές ή σε θάνατους; Αυτή και το παρόν. Το πάντα και το τίποτα. Το πριν και το μετά. Και ο ήχος, ήχος καρδιάς. Της χαμηλωμένης τηλεόρασης και της δικής της κουρασμένης καρδιάς. Ατακτοι σφιγμοί, αριθμοί...

Ολοι οι ήρωες του βιβλίου πέρα για πέρα αληθινοί. Ο Γιάννης ξέρει να ξεσηκώνει λογιών λογιών συναισθήματα μέσα από τις λέξεις κι όπως συμβαίνει στην ζωή άλλοτε κλαίς, άλλοτε γελάς....

Τι πραγματικά σημαίνει "Να Είσαι Φτωχός"

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας. Ο γιος απάντησε:

Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…

Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…


Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…


Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…



Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…



Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…


Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…

Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…

και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

«Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που με δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

Το Παιχνίδι Των Ερωτήσεων της Maya

1. Τι θα ρωτούσα αν είχα μπροστά μου έναν φιλόσοφο:

Δυό φιλόσοφοι αγαπημένοι στάθηκαν μπροστά μου. Ο Σωκράτης που θα τον ρωτούσα:

- Τόσο θάρρος, τόση αυθάδεια μπροστά στον θάνατο, που κάλεσαν οι άνθρωποι πριν να έρθει η ώρα σου που το βρήκες; Δεν νιώθεις προδομένος απ΄τους ανθρώπους που με τόση αγάπη προσπάθησες να τους μάθεις να ακούν την φωνή της καρδιάς τους;

...και ο Διογένης, ο σκύλος που δεν θα ήθελα να τον ρωτήσω τίποτα παρά. Μακάρι να έβρισκα τρόπο, μόνο για να του εκδηλώσω τον θαυμασμό μου.

Θα καθόμουν μόνο εκεί, δίπλα. Να πάρω λίγο απ΄την αύρα του. Μακάρι να είχα την τύχη να τον άκουγα να μιλάει. Τόσα χρόνια μετά οι άνθρωποι ολόιδιοι είναι και εκείνος το ήξερε από τότε. Θα άναβα ένα φανάρι και θα χαμογελούσα... - "Ακόμα δεν υπάρχουν 'Ανθρωποι, ακόμα δεν έχουν καταλάβει..." θα του έλεγα.

2. Τι θα ρωτούσα αν είχα μπροστά μου έναν παλιό μου έρωτα:

- Δεν θα ρωτούσα τίποτα ουσιαστικό. Αν υπήρχε απάντηση στα ερωτήματά μου, ίσως να μην υπήρχε χωρισμός. Από κοινωνικό ενδιαφέρον θα τον ρωτούσα τι κάνει, πως πάει με την δουλειά, αν έχει παιδιά.... τα τετριμμένα... Οι αγάπες σκαλοπάτια στη σκάλα της ζωής. Εχουμε ανέβει όσο ψηλά μας ... αγάπησαν...

3. Τι θα ρωτούσα ένα Μέντιουμ:

- Αν πράγματι μπορούν να βλέπουν το μέλλον, πιστεύουν πως οι επιλογές μας μπορούν να το αλλάξουν ή πιστεύουν πως σαν μαριονέτες παίζουμε τον ρόλο που κάποιος μας έχει αναθέσει;

4. Τι θα ρωτούσα ένα παιδί:

- Αν θα μπορούσε να μου δανείσει για λίγο την αθωότητα και τον τρόπο που βλέπει τα πάντα στη ζωή. Γιατί ο χρόνος με έκανε να ξεχάσω, να παρακάμπτω την ουσία, μου έκοψε το γέλιο. Μου στέρησε μέρος των αισθήσεων. Πόσο εύκολα γελούν και κλαίνε τα παιδιά. Πόσο εύκολα αγαπούν...

5. Τι θα ρωτούσα τον καθρέπτη μου:

- Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου μετά από τόσα που έχεις δει, στην επόμενη ζωή - αν υπάρχει - τι θα ήθελες να γεννηθείς; Κι απ΄την απάντησή του θα καταλάβαινα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα...

Αυτό που βλέπουμε στον καθρέπτη είναι αντανάκλασή μας; Είμαστε το πρόσωπο που φαίνεται;

Maya τα κατάφερα! Βρήκα χρόνο και έπαιξα! Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση!