Για τον Δημήτρη...

Η αλλαγή του χρόνου πλησιάζει. Οι ώρες θα σπρώχνουν τους δείκτες και θα γίνονται μέρες. Μια μέρα - κοντινή εύχομαι - θα ακουστεί το καλό νέο της αθώωσης...

Εγραψα ένα μικρό κείμενο για έναν άνθρωπο που γνώρισε και βίωνει ακόμα μια αδικία. Έναν ήρωα ζωής, αισιοδοξίας, αγάπης και ελπίδας. Που κοντά του έχει ανθρώπους που τον αγαπούν και παλεύουν μαζί του. Εχει την αγάπη του που δεν τον πρόδωσε και δεν έφυγε, μα τον στήριξε και τον στηρίζει. Εχει εσας που με τα σχόλιά σας ενισχύετε το κουράγιο του.

Ας ενώσουμε τις ευχές μας σε μια: να λάμψει η αλήθεια.

Καλή χρονιά σε όλους!!!

..."Μα δεν το έκανα!" αυτό είπε μόνο. Κι ύστερα έκρυψε το κεφάλι του μέσα στις χούφτες του. Δεν άφησε τα δάκρυα να τρέξουν. Όχι δεν θα τους έδειχνε το ποτάμι της ψυχής του.

Τον πήραν.

Τον μετέφεραν στις φυλακές. Δεν θα ξεχάσει αυτήν την διαδρομή ποτέ. Ούτε την αίσθηση των χειροπέδων που του περιόριζαν τις κινήσεις του και τον πονούσαν. Οι τελευταίες εικόνες ελευθερίας. Υστερα το κελί. Ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί τι σημαίνει "χάνω την ελευθερία" μου. Ούτε στα ανόητα παιδικά παιχνίδια, τότε που έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους κι ήταν πάντα με την πλευρά των "καλών".

Θυμάται πόσο χαιρόταν με την απόδοση δικαιοσύνης στις αστυνομικές περιπέτειες, που οι "κακοί" έμπαιναν φυλακή και οι καλοί ζούσαν ευτυχισμένοι και ασφαλείς. Έβαλε τα κλάματα. Έκλαψε κι έκλαψε πολύ! Ούτε που είχε περάσει ποτέ η σκέψη απ΄το μυαλό του ότι υπάρχουν άδικα στην φυλακή κρατούμενοι. Τι τρέλα ήταν όλα αυτά που ζούσε, ή μήπως ήταν ένας εφιάλτης; Ηταν εκείνος άδικα στη φυλακή!!!

Πόσο αδύναμος ένιωθε, πόσο μόνος...

Από αναβολή σε αναβολή το κελί έγινε σπίτι του τα τελευταία πέντε χρόνια!

Ο αντίδικος του πρότεινε να δηλώσει ενοχή, να βγει γρηγορότερα απ΄την φυλακή και βέβαια η οικογένειά του να πληρώσει ότι .... δεν είχε. Φυσικά δεν το δέχτηκε. "Καλύτερα να πεθάνω στη φυλακή, παρά να δεχτώ ότι έκανα μια απόπειρα δολοφονίας. Εγώ; που ούτε μυρμήγκι δεν πείραξα ποτέ..."

Ήταν μόλις 23 χρονών όταν η κακή του τύχη - συγκυρία, μοίρα, τι σημασία είχε άλλωστε - τον έφερε σε λάθος τόπο, λάθος ώρα, λάθος μέρα. Κι αυτό το τυχαίο λάθος το πληρώνει ακόμα. Ηταν τότε που η μικρή του ξαδέρφη ήταν λίγο μόνο μηνών. Τώρα κορίτσι πια πάει στην Γ Δημοτικού. Δεν μπορούσε να συμμετέχει στο μεγάλωμά της. Δεν τον άφησε η μοιραία εκείνη μέρα. Ψάχνει μές το μυαλό του να βρει, να καταλάβει γιατί του στερούν την ελευθερία του αυτοί που γνωρίζουν πως τον αδικούν. Γι αυτό αλλάζουν τις καταθέσεις τους. Οικονομικοί οι λόγοι. Τρελαίνεται στην σκέψη. Αυτός έγκλειστος στη φυλακή γιατί κάποιοι θέλουν από την απελπισία του να βγάλουν χρήματα.

Κι αυτή η δικαιοσύνη. Η αργόστροφη σαν χελώνα. Δέχεται τις αναβολές. Αναβολή στην αναβολή του έφαγαν τις ώρες του που έγιναν χρόνια. "΄Οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" έγραψε ο Νίτσε. Κι αυτός είναι ακόμα ζωντανός. Δεν πέθανε. Ούτε το έχει σκοπό.
Το κελί του, τον δίδαξε πως ο άνθρωπος βρίσκει την δύναμη και παλεύει. Του έμαθε πόσο μόνοι είμαστε, τον σύστησε στον εαυτό του. Αυτός του δίνει κουράγιο.
"Μακάρι να μην τύχει στον άνθρωπο, αυτό που μπορεί να αντέξει" είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης. Κι αυτός αντέχει.

Μες το σκοτάδι μια μικρή φλόγα ελπίδας η 21 Ιανουαρίου...

Μετά τα Χριστούγεννα. Η μεγαλύτερη και η καλύτερη γιορτή των παιδιών. Γελάει με την αφέλεια που είχε μικρός. Οχι δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Μα αν υπήρχε ήξερε πολύ καλά τι θα του ζητούσε. Την ελευθερία του. Τίποτα άλλο.

Όχι, δεν τους μισεί. Ομως με ευχαρίστηση θα τους έφτυνε στα μούτρα όταν ο πρόεδρος θα έλεγε δυνατά την ετυμηγορία: "ΑΘΩΟΣ!"

Γι αυτήν την μέρα ζει...

*το τραγούδι είναι το Return to Innocence των Enigma.

**Δυστυχώς η ιστορία βασίζεται σε αληθινό γεγονός.

Τρία Τραγούδια Από το Juke Box Των Αγαπημένων

Το Imagine του John Lennon - γιατί πάντα πρέπει το όνειρο να γίνεται πίστη - είναι το πρώτο τραγούδι που διαλέγω ως αγαπημένο μου, αποδεχόμενη την πρόσκληση του φίλου μου Lockheart . Σε ευχαριστώ που με έχεις στη σκέψη σου και στη καρδιά σου.

Δεύτερο τραγούδι που διαλέγω είναι το Dust in the Wind των Kansas. Οι στίχοι του μου θυμίζουν πόσο μικρή είναι η διαδρομή της ζωής μα και πόσο μοναδικοί εμείς άλλοτε "μικροί" και άλλοτε τόσο "μεγάλοι"...

Τρίτο και τελευταίο ένα ελληνικό τραγούδι με στίχο αγαπημένο. Εδω σε εκτέλεση του Χρήστου Θηβαίου live στην Θεσσαλονίκη.

Στο jukebox των μουσικών αναμνήσεων υπάρχει η ζωή μου μέσα από τα τραγούδια....

Ποιός θέλει να παίξει;

Maya - Dee dee - Talisker - Κυβέλη Δραγούμη - Κωνσταντίνος π - adaeus - freedula - kalynama - Una mama - aggelos spyroy και γιατί όχι Γιάννη Φιλιππίδη θα παίξετε;

Μαθήματα... συνοδηγού...

Κυριακάτικο πρωινό στην κουζίνα και η σύζυγος τηγανίζει αυγά. Ο σύζυγος αγουροξυπνημένος, ετοιμάζει τον καφέ, πίνει μια γουλιά και μετά πάει και στέκεται ακριβώς δίπλα από τη σύζυγο, παρατηρώντας προσεκτικά τα αυγά.

Πίνει άλλη μια γουλιά καφέ... και αρχίζει να φωνάζει πανικόβλητος:

"Πρόσεχε.... ΠΡΟΣΕΧΕ! Βάλε κι άλλο βούτυρο! Θεούλη μου! Έχεις βάλει πολλά μαζί στο τηγάνι! ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ Γύρνα τα. Γύρνα τα ΤΩΡΑ! Χρειάζονται κι άλλο βούτυρο. Μα που θα βρούμε κι άλλο ΒΟΥΤΥΡΟ; Ωραία... ΜΗ, ΠΡΟΣΕΧΕ, θα σου ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ! Προσεκτικά... ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ! Σου είπα ΠΡΟΣΕΧΕ!

Ποτέ δεν μ΄ακούς εμένα... ΠΟΤΕ!

Γρήγορα! Γύρνα τα ΓΡΗΓΟΡΑ! Είσαι τρελή; Τα έχεις παίξει; Μην ξεχάσεις να τα αλατίσεις, όλο το ξεχνάς το αλάτι. Βάλε αλάτι. ΑΛΑΤΙ! ΒΑΛΕ ΑΛΑΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!"

Η γυναίκα έχει μείνει αποσβολωμένη. "Τι έπαθες άνθρωπέ μου; Τι φωνάζεις μέσα στο αυτί μου;"

Ο σύζυγος ξαφνικά ηρεμεί τελείως και απαντάει: " Ήθελα να σου δείξω πως είναι να σε έχω συνοδηγό όταν οδηγάω." ! ! ! ! ! ! !

Μονοήμερη Απόδραση Στην Θεσσαλονίκη

Εντάξει, το παραδέχομαι ήμουν κουρασμένη. Μα πως να αντισταθώ στην πρόκληση να διασχίσω ένα τόσο μεγάλο ελληνικό κομμάτι, να γεμίσω εικόνες φυσικές σε θαλασσί και πράσινο φόντο και να ξαναδώ το Πύργο τον Λευκό, να αγοράσω τα διάσημα τσουρέκια και τριγωνάκια πανοράματος και να υποστηρίξω τα παιδιά της ομάδας;



"Σοβαρά; Θα έρθετε;" Με ρώτησαν οι παίχτες. "Εμ έτσι θα σας αφήσουμε, χωρίς υποστήριξη;" τους απάντησα εγω. Αλλωστε είχα κι άλλον κρυφό λόγο, μυστικό που ήθελα να κάνω το γρήγορο αυτό ταξίδι.



Δυό αλλαξιές ρούχα στην τσάντα για τον καθένα, ξυπνητήρι στις 4:00 το πρωί, να προλάβουμε την κίνηση και τους τροχαίους - ποιός να ξέρει πότε έχουν όρεξη να γεμίσουν τον κουμπαρά τους - και ύπνο με όνειρα για την επόμενη μέρα.

Ξεκινήσαμε αφού ρούφηξα 3 τζούρες (έκφραση που μου έχει μείνει κι ας πάνε πια κοντά 10 χρόνια μακριά από το τσιγάρο) αέρα πρωινό...

Μακρύς ο δρόμος αλλά ο προορισμός είχε μια έκπληξη. Πόσο εύκολο είναι να θυμηθούμε την αν-υπομονησία την παιδική...

Το αυτοκίνητό μας έτρωγε τα χιλιόμετρα με σχετική άνεση δεν είναι και λίγα τα άλογα του κάτω από το καπώ - αλλά πάντως καμμιά σχέση με τα άλογα, τα καθαρόαιμα της σνομπ, της Φεράρι, ντε.

Σε λίγη ώρα έκανε νυσταγμένη ακόμα την εμφάνισή της η μέρα. Να έφερα και αποδείξεις:

Μας γέμισε χρώματα πρωινά απ΄την παλέτα της η μέρα. Σκέφτηκα πόσο τυχερή είναι η maya που μπορεί να τα κάνει πίνακα και να κρατήσει τη στιγμή. Εγω πήρα την φωτογραφική μηχανή και ευχήθηκα τα 8 της megapixel να ανταποκριθούν και να αποτυπώσουν την ομορφιά που είχα μπροστά μου.


Η θερμοκρασία χαμηλή. Κάπου στα Τέμπη είδαμε και -2. Και ο λεβέντης Ολυμπος με τα πρώτα χιόνια φορτωμένος. Τι ομορφιά κι αυτή:

Οσο ανέβαινα σκεφτόμουν τον Γιάννη, από κει ψηλά είναι και εκείνος. Τι έμπνευση θα του ερχόταν, σκέφτηκα, που θα την ανέβαζε μετά να ξεδιψάσει η ψυχούλα μας με τα λόγια του...

Επιβλητικό το κάστρο, αν θες κάνε τον αδιάφορο. Αποκλείεται να αντισταθεί το βλέμμα σου, θα το κοιτάξει.

Μετά λοιπόν απο 4.5 ώρες δρόμο, να είναι καλά η καινούργια σήραγγα στον Μαλιακό, φτάσαμε Θεσσαλονίκη που μόνο φτωχομάνα δεν είναι πια! Πανέμορφη, στολισμένη με τα Χριστουγεννιάτικά της και μες τον κόσμο που πηγαινοερχόταν. Το βράδυ του Σαββάτου την θαυμάσαμε φωτισμένη με το τεράστιο καραβάκι της να θυμίζει το ελληνικό έθιμο. Ενας γλάρος μας πήγαινε κόντρα απ΄το πλάι:

Πήγαμε αεροδρόμιο να πάρουμε τους αθλητές μας. Σε μια ώρα ξεκινάει το παιχνίδι. Τι καλά! Είδα τους παίχτες του Παναθηναϊκού που θα έπαιζαν ποδόσφαιρο με τον Ηρακλή. Τι τύχη! Να ήταν εδω ο γιόκας μας θα χαιρόταν πολύ.

Αρχισε το παιχνίδι και εγω γνωστοποίησα την παρουσία μου με sms στην έκπληξή μου. Και τι μεγαλύτερη έκπληξη. Ήρθε σε έναν αδιάφορο για εκείνην χώρο, μόνο για να με δει. Για να χορέψουν και οι 5 (πάντα μπερδεύομαι στο μέτρημα και τις βγάζω 6) αισθήσεις και πιο πολύ η καρδιά και η ψυχή μας. Ηξερα πως το πρώτο που ήθελα να κάνω και που θα έστελνα την αμηχανία - τουλάχιστον την δική μου - στη γωνιά της ήταν μια αγκαλιά και σιωπή. Ενα κομμάτι χρόνου της πιο ουσιαστικής επικοινωνίας, αυτής που τίποτα δεν λέει, μα τα λέει όλα!

Ελεύθερο το ποτάμι - ακους Talisker που αγαπάς τα ποτάμια; - να ξεχυθεί, τώρα που το φράγμα των χιλιομέτρων δεν μας κρατούσε πια σε απόσταση. Γέμισε ο τόπος λουλούδια και χρώματα. Το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, που το ξερες και ζωγράφισες μ΄αυτό τα μάγουλά σου; Και κείνη η ματιά σου η καθαρή έκανε της καρδιάς μου την φωνή να πει: "είδες, δεν έκανα λάθος¨ στην λογική.

Πέρασαν γρήγορα οι ώρες. Μισή στο παιχνίδι, μισή δίπλα σου. Σε ένιωθα να θες να μου χαρίσεις τον κόσμο όλο. Τον κόσμο σου. Ηθελα να σου χαρίσω τον δικό μου. Να χαθούμε στον κοινό μας χρόνο παρέα να κοινωνήσουμε αυτό που τόσο καιρό κάνουμε μέσα από mail και από τις λέξεις στα blog. Μείναμε να κοιταζόμαστε. "Η σιωπή λέει τα πιο όμορφα λόγια" είπες.

Υστερα έφυγες. "Θα ειδωθούμε κι αύριο" είπες. Σε άφησα στον δικό σου χωρόχρονο ελεύθερη.

Πήγαμε για φαγητό σε έναν γνωστό, γνωστού, στα Λαδάδικα. Πίκρες, αναμνήσεις, σχέδια όλα εκεί σαν πάνω σε λαδόκολλα από φίλους - αντίπαλους στο παιχνίδι. Γέλια, φωτογραφίες που θα κρατήσουν την στιγμή στο άλμπουμ των αναμνήσεων. Κι ύστερα ξενοδοχείο, δεν μου κόλαγε ύπνος, έμεινα να συζητώ με 2 φίλους μέχρι τις 2 το πρωί.

Και το πρωί τα ημιτελικά. Οσοι τα κατάφερναν θα έπαιζαν με αντίπαλο μέχρι να μείνουν δυό. Ανταγωνισμός, πείσμα, παραίτηση, δυσκολία και τέλος χαρά για τον νικητή, όλα εκεί. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους στις εκδηλώσεις τους. Πήραμε την δεύτερη θέση. Δεν έμεινες στον τελικό.

Διακριτικά έφυγες με την υπόσχεση πως την επόμενη φορά θα ξεκλέψουμε παραπάνω χρόνο, για μας... Πόσο λίγο είναι ένα Ευχαριστώ!!!

Ο δρόμος της επιστροφής μας περίμενε. Η μέρα σύντομα θα γινόταν νύχτα. Σαν να την είδα να μου κλείνει το μάτι. Υπάρχει φιλία. Υπάρχει αγάπη. Υπάρχουν ακόμα καθαρά βλέμματα. Υπάρχει ελπίδα. Θα ξανάρθω!!!

* οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες απο μένα, μέσα από το αυτοκίνητο σε κίνηση.

** Το τραγούδι λέγεται "Ονείρου Γη" το έχει συνθέσει και το τραγουδάει (πρώτη φορά στα
ελληνικά) ο Haig Yazidjian.

Κόκκινο Της Φωτιάς...

Ρώτησαν κάποτε τον διάσημο κατασκευαστή αγωνιστικών αυτοκινήτων Έντσο Φεράρι:

- " Όταν τα πράγματα δεν καταλήγουν καλά, έχετε την τάση να το αποδίδετε στην κακοτυχία;"

- " Όχι!" απάντησε. "Γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι η κακή τύχη και οι δυσκολίες είναι συχνά εκείνα που μας δείχνουν τι δεν ξέραμε ή τι δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε ή να προβλέψουμε"

Για τον Σουμάχερ η Φεράρι έχει σχεδόν αγγίξει διαστάσεις καλλιτεχνικές.

«Αν και οδηγός της, αν και θα έπρεπε να ρίχνω περισσότερο βάρος στην ταχύτητα παρά στην αισθητική, ομολογώ ότι στα χέρια μου, μία Φεράρι παύει να γίνεται εργαλείο δουλειάς. Μετατρέπεται, σχεδόν αντανακλαστικά, σ' έναν πολύ ευαίσθητο και πανάκριβο πίνακα ζωγραφικής που σε κερδίζει κι αναγκαστικά θαυμάζεις με εύλογο δέος. Και να φανταστεί κανείς ότι μέχρι το '95, ήδη με δύο παγκόσμια πρωταθλήματα στην πλάτη, για μένα η Φεράρι δεν ήταν παρά ένα κόκκινο αυτοκινητάκι που προσπερνούσα και νικούσα με την Μπενετόν"

...Και που αλλού να είναι ο νους μου παρά στο αυτοκίνητο μου, που θα με ταξιδέψει τα ξημερώματα.

Θα τα πούμε Κυριακή ή Δευτέρα. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Update Μουσική επιλογή του Cinestef

Χρόνια Πολλά Αγάπη Μου ! ! !

Χρόνια σου Πολλά Αγάπη Μου, Χρόνια σου Καλά!

Σκιρτάει από χαρά η καρδιά μου στον ήχο του ονόματός σου.

Λάφυρο της αγάπης μας τα χρόνια που μαζί περνάμε,

Κι ανθός της τα παιδιά μας !

Μεγάλο μου μωρό εύχομαι η Υγεία ποτέ να μην σ΄αφήσει, ούτε η χαρά!

Και το όσο μας στην αγκαλιά του για πάντα να μείνει.

Σ΄αγαπώ, σ΄αγαπώ, σ΄αγαπώ και σε χαίρομαι!

Στη Δύση η γιορτή του αγίου Νικολάου, που λέγεται Santa Claus, συνδέεται με τα Χριστούγεννα και με την ανταλλαγή δώρων που γίνεται τότε. Και στην Ελλάδα ταυτίζεται η μορφή του Αγιου Βασίλη (Santa Claus) που φοράει κόκκινα ρούχα και έχει λευκή γενειάδα με τον Αγιο Βασίλειο, στην ουσία όμως ο συμβολισμός αναφέρεται στον άγιο Νικόλαο και περιέχει στοιχεία από παγανιστικές, προχριστιανικές δοξασίες για τον "πατέρα του χιονιού" κτλ. Ο Άγιος Νικόλαος , θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης των ναυτικών καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο του αναφέρονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά, φέρουν την εικόνα του. Παρεκκλήσια που φέρονται επί πλοίων είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο.

Μια Παρασκευή...

....ήταν μια συνηθισμένη ημέρα για εκείνη. Έκλεισε το ξυπνητήρι. Σηκώθηκε βαριεστημένα απ΄το κρεβάτι - σημάδι πως ο ύπνος δεν της ήταν αρκετός - και με την σιγουριά που τόσες επαναλήψεις όμοιων ημερών της έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια - ξεκίνησε τη μέρα της.

Εκανε ένα ντουζ - πάντα την βοηθούσε να ανοίξει τα μάτια της το ζεστό νερό που έτρεχε πάνω της και της χάιδευε πρωί πρωί το κορμί της, όταν όλοι στο σπίτι ακόμα κοιμόντουσαν - ντύθηκε, με τα ρούχα που είχε από το βράδυ ετοιμάσει κι έφτιαξε το πρωινό.

Υστερα σήκωσε ένα - ένα τα παιδιά της. Αν ήταν τυχερή ο μικρός της γιός δεν θα σηκωνόταν με μουρμούρα. "Η ίδια μήτρα πως γεννάει τόσο διαφορετικά παιδιά;" αναρωτήθηκε. Ο μεγάλος της πάντα ξυπνούσε με το πρώτο της κάλεσμα και ντυνόταν μόνος του. Η μεσαία ξυπνούσε αλλά ζητούσε πάντα μια μικρή παράταση ύπνου για χουζούρεμα. Ο μικρός της όμως σχεδόν πάντα ξυπνούσε κακόκεφος - όσες προσπάθειες κι αν έκανε, όσο προσεκτική κι αν ήταν. Υπολόγιζε τον χρόνο ακόμα και για την κακοκεφιά του.

Και πάντα φρόντιζε να τους περισσεύει ένα τέταρτο για να τα αγκαλιάσει και να τα γεμίσει με την αγάπη της. Οταν ερχόταν η ώρα τα πήγαινε στο σχολείο. Περπατώντας. Τα άφηνε στο προαύλιο αφού τους έδινε από ένα φιλί.

Η ημέρα είχε πάρει τον ρυθμό της, είχε ντυθεί με τα πρώτα χρώματα και προχωρούσε...

Αν δεν τύχαινε άλλες μαμάδες, να ανηφορίσουν παρέα με λίγη κουβέντα, ανηφόριζε μόνη. Σήμερα ήταν μόνη. Πήρε μια βαθιά ανάσα για να γεμίσει με μεγαλύτερη δόση αέρα τα πνευμόνια της, προκαλώντας σιγά σιγά τις αισθήσεις της.

Κοίταξε ψηλά στον ουρανό. Στον από πάντα φίλο της. Ολα τα ήξερε. Σε εκείνον εμπιστευόταν τα μυστικά της από μικρή. Σ΄εκείνον και στη θάλασσα.

Εφτασε έξω από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής της. Ενα περιπολικό σταμάτησε λίγο πιο μπροστά της. Βγήκαν δυό αστυνομικοί και ένας νεαρός με χειροπέδες. Ο νεαρός διασταύρωσε το βλέμμα του με το δικό της. Το κατέβασε σχεδόν αμέσως σαν από ντροπή. Δεν είχε δει πιο άσπρο πρόσωπο. "Απ΄τον φόβο του θα είναι έτσι άσπρος" σκέφτηκε. Τους άφησε να περάσουν μπροστά της. Κοίταξε τις χειροπέδες. "Δεν τις φτιάχνουν με αλυσίδες πια. Εξελίχθηκαν κι αυτές" σκέφτηκε πάλι. Χριστούγεννα στη φυλακή. Εδιωξε τη σκέψη αυτή. Πως να φανταστεί κάτι τέτοιο.

Συνέχισε στο δρόμο της. Η σκέψη της όμως έμεινε να αγκαλιάζει εκείνον τον τυχαίο νεαρό. "Πως αλλάζει έτσι εύκολα ο δρόμος της ζωής μας" μονολόγησε. Ενα λάθος και η κόλαση ανοίγει τις πύλες της για σένα, εδω στη γη... "Μακάρι να μην έκανε τίποτα σπουδαίο" ευχήθηκε.

Πλησίαζε στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ. Είδε από δεξιά, αρκετά μακριά ακόμα, ένα λεωφορείο. Ανοιξε αυτόματα τον βηματισμό της να το προλάβει πριν φτάσει. Θα αδειάσει πολύ κόσμο. Δεν της άρεσε να την σπρώχνουν. Δεν ήθελε να της χαλάσει ένα τυχαίο τέτοιο γεγονός την διάθεση. Ηθελε να πάρει την εφημερίδα της ήσυχα κι ύστερα να κατέβει με τις κυλιόμενες σκάλες. Πάντα απορούσε γιατί ακόμα και στις κυλιόμενες ο κόσμος βιαζόταν. "Συγνώμη να περάσω;" έλεγαν πάντα οι βιαστικοί...

Πόση καταπίεση από τόσο μικρά πράγματα δέχεται ο άνθρωπος... Τα μελλοντικά εγκλήματα θα γίνονται "για ασήμαντη αφορμή" προφήτευσε.

Ενιωθε να την πνίγει πολλές φορές το δίκιο της. Και; από παιδί θυμόταν πως δεν μπορούσε να σπρώξει τα άλλα παιδιά στο κυλικείο όπως της έκαναν εκείνα. Θα μεγαλώσω σκεφτόταν τότε και θα δουν.

Μεγάλωσε. Και δεν είδε κανείς τίποτα. Πάλι περίμενε στο περίπτερο και άφηνε τους αγενείς να μπαίνουν μπροστά της. Κι όταν κανένας περιπτεράς πήγαινε να την υπερασπιστεί εκείνη έλεγε δυνατά: "Δώσε στον κύριο, βιάζεται περισσότερο από μένα" και αν ήταν πιο κακόκεφη: "Φάντασμα είμαι και δεν με βλέπουν;"

Τέσσερεις στάσεις μακριά το γραφείο της. 20 χρόνια τώρα αυτός είναι ο πρωινός της προορισμός και έχει ακόμα πολλά χρόνια μπροστά της. Την δουλειά την επέλεξε με συναισθηματικά κριτήρια. Μεγάλη ιστορία...

Προσπαθούσε να είναι όμορφη η παραμονή των ανθρώπων στο χώρο της. Τους έπιανε την κουβέντα. Στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να ακούσουν αυτά που οι άλλοι θέλουν να πουν. Ίσως γι αυτό ήταν τόσο αγαπητή. Τους άκουγε όλους με προσοχή. Εκλεινε τ΄αυτιά μόνο στις υπερβολές που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουν. Την θύμωνε το ψέμα. Δεν κατάλαβε ποτέ την χρησιμότητά του. Μόνο το αδιέξοδό του μπορούσε να δει. Όταν δεν είχε κέφι, δυνάμωνε λίγο την ένταση της μουσικής περιμένοντας να ακούσει στίχους που θα την παρέσυραν σε σκέψεις όμορφες.

Έτσι κυλούσαν τα 8ωρα πάνω της. Η σημερινή της μέρα κύλησε ήσυχα. Τα τηλεφωνήματα που ήταν λίγο περισσότερα από συνήθως την κούρασαν λίγο. Στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι ξεσήκωνε απ΄την πρόσφατη μνήμη της τα λόγια της και τις πράξεις της. Μήπως ξέχασε να κάνει κάτι; μήπως είπε κάτι που δεν έπρεπε; Ηταν ο απολογισμός της δουλειάς. Δεν ήθελε να γυρνάει φορτωμένη, με θέματα της δουλειάς στο μυαλό της, σπίτι της. Χαιρέτησε τους συνεργάτες της και βγήκε έξω.

Ενιωθε όμορφα. Πλήρης απο δουλειά, εικόνες, λόγια, μουσικές που οι ραδιοπαραγωγοί επέλεξαν. Ρούφηξε τον μεσημεριανό αέρα. Δεν τελείωσε ακόμα η μέρα. Μόνο κεφάλαιο αλλάζει. Έχει και τις "υπερωρίες" της. Έτσι έλεγε τις δουλειές του σπιτιού. Τα οικοκυρικά... Εκτός από διευθυντικό στέλεχος ήταν και νοικοκυρά και μητέρα και σύζυγος και μαγείρισα και καθαρίστρια και, και, και... "πωπω δεν θα μείνω ποτέ από δουλειά" μονολόγησε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Δεν ένιωθε μόνη. Ο καλός της ήταν δίπλα της. Δεν καυγάδιζαν σχεδόν ποτέ και ήταν πολλά χρόνια μαζί. Νοιαζόταν και αγαπούσε ο ένας τον άλλον. Κοινοί οι στόχοι τους, κοινά τα ενδιαφέροντά τους, κοινή και η μουσική. Ακόμα και οι απόψεις γύρω απ΄την ζωή κοινές ήταν. Μοιράζονταν τα πάντα. Την ξεκούραζε και μόνο η σκέψη πως εκείνος ήταν πάντα δίπλα της, έτοιμος να της πάρει τα φορτία που την βάραιναν. Και εκείνη ήταν πάντα εκεί γι αυτόν.

Θα στόλιζαν σήμερα. Χριστούγεννα έρχονται. "Τόσο νωρίς;" ρωτούσαν οι φίλες της. "Τόσο" τους απαντούσε "για να χαρούν λίγο παραπάνω τα παιδιά". Ξεσήκωνε απ΄την μνήμη της καρδιάς της τα δικά της παιδικά Χριστούγεννα. Θυμήθηκε κάποια Χριστούγεννα που "ζαχάρωνε" έναν αυτοκινητόδρομο σε μια βιτρίνα και άκουγε τον μπαμπά, πριν κάν τον ρωτήσει, να της απολογείται που δεν είχε τα χρήματα να της τον πάρει. Είχε κρατήσει την στεναχώρια της και τα δάκρυά της για να μην τον στεναχωρήσει. Θα έκλαιγε σπίτι. Μόνη. Θα έλεγε όπως πάντα το παράπονό της ψηλά στον ουρανό...

Μετά θυμήθηκε πως σταμάτησε να στολίζει δέντρο. Για χρόνια. Από τότε που ένιωσε τελείως ανεξάρτητη. Εμπορικές έγιναν οι γιορτές και ψεύτικες τελείως. Ετσι σκεφτόταν τότε. Μέχρι που μπήκε στη ζωή της Εκείνος. Του αρέσει να στολίζει το σπίτι τους. Και όταν ήρθε το πρώτο τους παιδί της ξαναθύμησε τα χαμένα της χριστούγεννα. "Ελα, για το μωρό μας" της έλεγε και την παρέσυρε και γέμιζε το σπίτι στολίδια και φωτάκια να αναβοσβήνουν και μουσικές Χριστουγεννιάτικες.

Βάζει στοίχημα πως θα έχει κατεβάσει μόνος του όλα τα χριστουγεννιάτικα απ΄το πατάρι. Ανησυχεί μήπως τον πιάσει η μέση του. Εχει τους τρόπους του να της κάνει εκπλήξεις. Της αρέσουν οι εκπλήξεις. "Αχ Θεέ μου πόσο τον αγαπώ" φωνάζει μέσα της.

Βάζει το κλειδί στην πόρτα. Δεν κρατιέται άλλο μακρυά τους. Θέλει να τους αγκαλιάσει. Ολη της η ζωή είναι πίσω απ΄την πόρτα αυτή. Ο παράδεισός της. Εκείνος και τα παιδιά τους!"ΕΚΠΛΗΞΗΗΗΗΗ" με το που άνοιξε την πόρτα βρήκε τα πάντα στολισμένα. "Πήρα άδεια για να τα βρείς όλα έτοιμα και στολισμένα" της είπε πριν της δώσει εκείνο το φιλί.Το φιλί που η γεύση του θα μείνει στη καρδιά της όσο θα υπάρχει. *Τήν πήρε στήν αγκαλιά του και άρχισε να την στριφογυρίζει στόν ρυθμό του τραγουδιού, που λές και είχε γράψει εκείνος γιά εκείνη. Καλά θα είναι τα Χριστούγεννα και φέτος. Το ξέρει. Το νιώθει....

Κ Α Λ Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α ! ! !

*Το υπέροχο τραγούδι στο youtube και η πρόταση με κόκκινα είναι παρέμβαση του alexis b. Σε ευχαριστώ που το ομόρφηνες ακόμα περισσότερο!

Που θα ήθελα να δω το blog μου...

Μετά από πρόσκληση του Lockheart στο νέο παιχνιδάκι:

Θα ήθελα να το έβλεπα σε ένα γρήγορο αυτοκίνητο! Porsche το όνομά του! Και να έτρεχα χωρίς όρια ταχύτητας και να ζούσα αυτήν την ελευθερία που σου χαρίζουν τα σύγχρονα άλογα. Και θα ήταν όλα καθαρόαιμα καλά φυλαγμένα μέσα στο καπώ!!!

Shoot for the moon, even if you miss you will be among the stars...

Χαίρομαι που είμαι Ελληνίδα. Λυπάμαι που η ιστορία πέφτει βαριά στους ώμους μου. Θλίβομαι που με έμαθαν να μισώ οτιδήποτε είναι ελληνικό. Παλεύω να ξαναβρώ το λόγο των αρχαίων... Εύχομαι κάποτε οι Ελληνες να αγαπήσουν την Ελλάδα και να μην την πληγώσουν ποτέ ξανά.

Θα ήθελα αυτές τις μέρες να ήμουν στο εργαστήρι του Αγιου Βασίλη και να ετοίμαζα δώρα που θα έφερναν το χαμόγελο στην καρδιά και στα χείλη. Μακάρι το πνεύμα των Χριστουγέννων να είχε μεγαλύτερη διάρκεια και να ομόρφαινε την καθημερινότητα....

Σπύρο σε ευχαριστώ για την πρόσκληση και δίνω την σκυτάλη σε όποιον θέλει να παίξει!

Talisker, Dee dee, Mayaaaaaa θα παίξετε;

Dee Dee Χρόνια Καλά, Χρόνια Πολλά

Η Κατερίνα μας έχει γιορτούλα σήμερα ! Εύχομαι Υγεία, Χαρά και Αγάπη!!!

Πριν Τα Χριστούγεννα

...πάνω που λες ότι όλα είναι στον δρόμο τους, κάτι συμβαίνει (τυχαία άραγε;) και τ΄ανατρέπει...

Χθές είχα Χριστουγεννιάτικη διάθεση. Θυμάμαι πως πριν κάτι χρόνια την είχα χάσει αυτή τη διάθεση. Ούτε δέντρο δεν στόλιζα. Είναι για μικρά παιδιά, σκεπτόμουν, μα εγω καλώς ή κακώς μεγάλωσα...

Θυμήθηκα ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι που είχα αγοράσει όταν ήμουν στην Αμερική για τον ανιψιό μου, το πρώτο μωρό της οικογένειας. Μια μπότα του Αγιου Βασίλη που έγραφε Baby's First Christmas.

Υστερα έκανα και εγω παιδιά...

Τα Χριστούγεννα ξαναμπήκαν στη ζωή μου! Και ο Αγιος Βασίλης που μαζί με τα παιχνίδια μοιράζει και χαρά επίσης. Χθες ήρθε ο Γιώργος και μου είπε:

-"Η κυρία των αγγλικών μας είπε πως δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Η μαμά ή ο μπαμπάς κάνει τον Αγιο Βασίλη"

- "Η κυρία έτσι σου λέει. Μα εσυ τι πιστεύεις;" τον ρώτησα με την σειρά μου.

-" Πιστεύω πως υπάρχει, μαμά. Αφου τον έχω δεί. Εχω και φωτογραφία μαζί του. Οχι με τους ψεύτικους που ήταν στην πλατεία (εννοούσε στην πλατεία Συντάγματος. Πόσο καθαρά βλέπουν τα παιδιά...)

- "Και τότε γιατί πιστεύεις την κυρία και όχι τον εαυτό σου;" τον ξαναρώτησα εγω, ακροβατώντας στο σχοινί της λογικής με την σιγουριά της υπνοβάτισσας καρδιάς μου...

-"Γιατί είναι μεγάλη. Και οι μεγάλοι ξέρουν πιο πολλά απ΄τα παιδιά. Ετσι δεν μας λέτε;"

Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα.

-"Οι μεγάλοι όμως σταμάτησαν να έχουν πίστη. Και έτσι διώχνουν τις νεράιδες, τα ξωτικά και τους αγιο Βασίληδες. Και νομίζουν πως είναι έξυπνοι" του χαμογέλασα.

Αντε πήγαινε να παίξεις τον παρότρυνα. Σε λίγο θα πέσεις για ύπνο. Είδα την απορία για λίγο στο πρόσωπό του. Τι να πιστέψει; Την καρδιά ή την λογική του;

Ατέρμονας αγώνας... άδικος πολλές φορές...

"Αυτά που ανήκουν στην καρδιά με την καρδιά να τα νιώθεις" βγήκαν οι λέξεις αβίαστα " και αυτά που ανήκουν στην λογική με την λογική να τα σκέπτεσαι" .

Κι ύστερα το μυαλό μου έτρεξε σε ένα φίλο και δύο φιλενάδες: Στον ΄Αγγελο που θα περάσει τα πρώτα Χριστούγεννα του μικρού του και θα είναι απ΄τα Χριστούγεννα που γράφονται κατευθείαν στην καρδιά, με ασημόσκονη κατευθείαν απ τον ουρανό, την maya που δεν αγαπάει τα Χριστούγεννα και μου μοιάζει με Καλικαντζαράκι και την Talisker που έβαψε κόκκινο το ένα δωμάτιο του σπιτιού της και υποδέχεται τα Χριστούγεννα με χαρά...

Αργά όμως το βράδυ κάτι μου έφερε σύννεφα στον ουρανό μου... θυμήθηκα την ελπίδα κι ένα απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Εριχ Φρόμ με τίτλο "Η επανάσταση της ελπίδας". Σας το έφερα:

"... ένα αποτέλεσμα του γκρεμίσματος της ελπίδας είναι η σκλήρυνση της καρδιάς". Βλέπουμε πολλούς ανθρώπους - από τους ανήλικους εγκληματίες ως τους ξεροκέφαλους, αλλά αποτελεσματικούς ενήλικους - που σε κάποιο σημείο της ζωής τους, μπορεί στα πέντε, μπορεί στα δώδεκα, μπορεί στα είκοσι χρόνια τους, δεν ανέχονται πια να πληγώνονται.

Μερικοί απ΄αυτούς αποφασίζουν, θαρρείς απο κάποια ξαφνική ενόραση ή μεταστροφή, πως φτάνει πια. Πως κανένας δεν θα μπορέσει πια να τους πληγώσει, αλλά πως θα είναι εκείνοι ικανοί να πληγώσουν άλλους. Μπορεί να παραπονιούνται για την κακοτυχία ττους που δε βρίσκουν φίλους ή κάποιον που να τους αγαπάει, δεν φταίει όμως η κακοτυχία τους αλλά η μοίρα τους.

Εχοντας χάσει τη συμπάθεια και την εμπάθεια, δεν μπορούν να συγκινήσουν κανένα - ούτε μπορούν κι αυτοί να συγκινηθούν. Ο θρίαμβός τους στη ζωή δεν έχει ανάγκη απο κανέναν. Περηφανεύονται για το ότι δε συγκινούνται και για την ευχαρίστησή τους να μπορούν να πληγώνουν τους άλλους.

Οι περισσότεροί τους παραμένουν ψυχροί και κατά συνέπεια δυστυχισμένοι ώσπου να τελειώσει η ζωή τους. Όχι πολύ σπάνια, συμβαίνει κάποιο θαύμα κι αρχίζει να λιώνει ο πάγος...

Αν είναι τυχεροί, ξεπαγώνουν ολοκληρωτικά κι έρχονται τότε στη ζωή οι σπόροι της ελπίδας που φαινόταν πως είχαν καταστραφεί ολότελα..."

Μακάρι η αγάπη να πάρει την σκληρότητα απ΄τις καρδιές όλων των ανθρώπων....

*Η φωτογραφία είναι απ΄τον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη

** Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά - Χριστούγεννα

Για την Talisker και τον Αγγελο που τους κούρασε η θλίψη της Κυριακής που ξεχάστηκε μέχρι σήμερα....

Η θλίψη της Κυριακής

...ελάχιστα έβρισκε να θαυμάσει σε μια Κυριακή. Στο μυαλό της η Κυριακή ήταν το μέρος όπου ο Θεός έκρυβε τις παντόφλες του. Ήταν μια μέρα που ανάδινε τόση ανία ώστε καμιά διασκέδαση δεν μπορούσε να την διασκεδάσει.

Μερικοί έχουν την Κυριακή για ξεκούραση, με εκείνη πίστευε πως πολλοί ήταν εκείνοι που μοιράζονταν την άποψή της πως η Κυριακή δημιουργούσε κάποια υπερφυσική κατάθλιψη.

Κυριακή ασθενική και χλεμπονιάρικη ανάμνηση του ρωμαλέου Σαββάτου. Κυριακή, ημέρα που οι χωρισμένοι πατεράδες με δικαίωμα "επίσκεψης" παίρνουν τα παιδιά τους στο ζωολογικό κήπο.

Κυριακή, υποχρεωτική αργία για τύπους που δεν έχουν τάσεις αργίας.

Κυριακή, η μέρα που - στουπί από το Σαββατόβραδο - ξυπνάς με ένα κεφάλι σαν καζάνι χωρίς όρια.

Κυριακή, η μέρα που ο "φίλος" δεν ήρθε στο νοσοκομείο.

Κυριακή, η μέρα που οι παραχορτασμένοι γάτοι νιαουρίζουν ύμνους και οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα.

Την μέρα της πανσέληνου τότε που το φεγγάρι ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει, οι Βαβυλώνιοι την έλεγαν Σάμπατ, δηλαδή "ανάπαυση καρδιάς".

Πίστευαν πως αυτή τη μέρα, η γυναίκα στο φεγγάρι, η Ιστάρ, όπως ήταν γνωστή η Θεά Σελήνη στην Βαβυλώνα, αδιαθετούσε, γιατί στη Βαβυλώνα, όπως σε όλες σχεδόν τις αρχαίες και πρωτόγονες κοινωνίες, από τα πολύ παλιά χρόνια, υπήρχε κάτι σαν ταμπού που απαγόρευε στην γυναίκα να δουλεύει, να μαγειρεύει ή να ταξιδεύει, όταν περνούσε το μηνιαίο αίμα της.

Το Σα-μπατ λοιπόν, απ όπου προέρχεται και το δικό μας Σάββατο, άντρες και γυναίκες είχαν πάρει την διαταγή να αναπαύονται, γιατί όταν αδιαθετούσε η Σελήνη, το ταμπού ίσχυε για όλους.

Αρχικά (και λογικά) τηρούσαν το Σα-μπατ μια φορά το μήνα, αλλά αργότερα οι Χριστιανοί το ενσωμάτωσαν στο δικό τους μύθο περί δημιουργίας και για τη βολή τους, το μετέτρεψαν σε εβδομαδιαίο.

Ετσι, σήμερα, οι σκληροκέφαλοι άντρες με τα σκληρά μούσκουλα και τα σκληρά καπέλα, απαλάσσονται απ΄την δουλειά τους τις Κυριακές χάρη σε μια αρχέγονη ψυχολογική αντίδραση στην εμμηνορρυσία....

*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο "Ο Τρυποκάρυδος. Μια απίθανη Ιστορία Αγάπης" του Τομ Ρόμπινς.

**Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πάνω απ΄την Ακρόπολη Νοέμβριο του 2005

Φως

Μες το σκοτάδι ψάχνω να βρω ένα φως.

Μες την ερημιά ζητώ τα μάτια σου,

που κλαίνε για μια ζωή

που δεν μπορείς να ζεις...

Κλαις αδιάκοπα και εγω σε κοιτώ

γεμάτη τρυφερότητα και αγάπη.

Σκέφτομαι να σου δώσω την δική μου

ζωή για να ζήσεις,

τα δικά μου μάτια, για να βλέπεις,

την δική μου φωνή για να μιλάς.

Μα δεν μπορεί να γίνει.

Είναι αδύνατον...

Τρείς Ανδρες....

Τρεις Ευρωπαίοι επιχειρηματίες τα πίνουν σ' ένα μπαρ και συζητάνε
πόσο χαζές είναι οι γυναίκες τους.

Λέει ο πρώτος: «Η δικιά μου είναι εντελώς χαζή. Την προηγούμενη
εβδομάδα πήγε στο σούπερ μάρκετ κι αγόρασε 300 ευρώ
κρέας γιατί ήταν σε προσφορά και δεν έχουμε καν κατάψυξη για να το
βάλουμε.»

Ο δεύτερος συμφωνεί ότι αυτή ακούγεται πολύ χαζή αλλά επιμένει ότι η
δικιά του είναι πιο στόκος. «Ακριβώς πριν μια βδομάδα
πήγε και ξόδεψε 17.000 ευρώ για να πάρει ένα καινούργιο αυτοκίνητο
και δεν ξέρει καν να οδηγεί!»

Ο τρίτος, ο ξανθός, κουνάει το κεφάλι του σκεπτικά και συμφωνεί ότι
και οι δύο σύζυγοι των φίλων του είναι βούρλα, αλλά πιστεύει
ότι η δικιά του τις ξεπερνάει. «Κάθε φορά που το σκέφτομαι με πιάνουν
τα γέλια», λέει. «την προηγούμενη εβδομάδα η γυναίκα μου
έφυγε για διακοπές στην Ελλάδα. Την παρακολούθησα που έφτιαχνε τις
βαλίτσες της και πρέπει να πήρε τουλάχιστον πέντε πακέτα
με προφυλακτικά μαζί της....Και δεν έχει καν πουλί !!!!!!!

Οι φίλοι μου

Δεν ξέρω πόσο καθαρά φαίνεται, μα εκεί πάνω από το πεύκο ένα ουράνιο τόξο μου χαμογέλασε το πρωί και επειδή μια φιλενάδα έχω που την φωνάζω ουράνιο τόξο, την σκέφτηκα...

...κι ύστερα έπαιξα. Μα οι κορύνες δεν θέλησαν να μου κάνουν το χατίρι. Στέκονταν απέναντί μου, πρόκληση σκέτη, αφού συνήθεια πάνω τους να τοποθετώ αυτά που με πειράζουν, που με ενοχλούν. Πάλι τις πήρα σοβαρά, σκέφτηκα, όταν τελείωσαν και τα 6 παιχνίδια...

...έξω στο δρόμο πάλι. Παραλία. Ηλιος με δόντια... και μια θάλασσα ταιριαστή με το είναι μου τον τελευταίο καιρό: φουρτουνιασμένη. Λίγες φορές την έχω δει τόσο αγριεμένη...

Σας την έφερα σε φωτογραφία. Παραλία Γλυφάδας:

...σπίτι ξανά. Αν μπορούσαν να μιλήσουν τα σπίτια μας πόσα είχαν να πουν για μας...
σκέφτηκα εσας. Τους φίλους μου τους bloggers που τόσα έχουμε μοιραστεί τους τελευταίους μήνες. Φίλοι κανονικοί:


Ο Αγγελος Σπύρου απ΄την ανδροπαρέα, ο πρώτος που μου έδειξε, με δυό λόγια μονάχα, πως ένας ανθρώπινος κόσμος κατοικεί στο blogoχωριό που αξίζει να τον μοιράζομαι και να τον αγαπώ...


Ο Γιάννης Φιλιππίδης, που τι να γράψω, που να περικλείει όσα νιώθω πέρα από την αγάπη, τον θαυμασμό μου, που τον έχει, γιατί τα μάτια της ψυχής του είναι μαθημένα να βλέπουν τα καλά και τα όμορφα κι ας ξέρει πολύ καλά τα κακά και άσχημα... Γράφει και γεννάει σκέψεις, ξυπνάει συναισθήματα, θυμίζει πως πρέπει να είναι η ζωή, γνωρίζει τόσο καλά την ανθρώπινη φύση... Είναι ευλογία που τον γνώρισα!


Ο an205 που με εντυπωσιάζει συχνά σε διαφορετικά τελείως θέματα και με ξαφνιάζει υπέροχα... Τι να πω για τις μουσικές επιλογές του... Είναι και από την αγαπημένη μου Σαντορίνη...


Ο Κωνσταντίνος, ο στιχάκιας όπως τον λέει η Μaya, που τρέχει-τρέχει και σε όλα μέσα είναι, τίποτα δεν του ξεφεύγει και κάνει κάτι αφιερώματα σε πρόσωπα που δεν πρέπει να ξεχνάμε, φανταστικά... Είναι ο άνθρωπος που νιάζεται κι αν τον χρειαστείς στις 3 το πρωί, θα τρέξει...


Ο lockheart, ο Σπυράκος, που ψάχνει τόσο πολύ, φιλοσοφεί σαν αρχαίος Ελληνας. Αντί για άσσους απ΄το μανίκι του, βγάζει ρητά...


Ο άλλος Σπύρος ο Σεραφείμ, που πρόσφατα άκουσα την φωνούλα του και που όταν αρχίσαμε την blogοεπικοινωνία μας, ούτε που ήξερα ότι ήταν και ραδιοφωνικός παραγωγός και σίγουρα θα ήθελα να με πάει βόλτα με αυτοκίνητο κι ας ξέρω ότι θα χυθούν πολλά κυβικά αδρεναλίνης στο κορμί μου... αναζητάει την ένταση στη ζωή του γιατί θέλει να τα δίνει όλα και μου αρέσει...


Ο Στέφανος που αν και δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, μου είναι τόσο οικείος, σαν να τον ξέρω χρόνια πολλά. Τελευταία υποτιτλίζει τόσο πολύ που ούτε ο Figaro, ο σκύλος του, δεν τον βλέπει... Κούκλος και ολόκληρος μια ψυχή! Αααα είναι και ελεύθερος... Εύχομαι ότι σύντομα θα βρεθούμε από κοντά...


Κι ύστερα η γυναικοπαρέα μου:


Η γλαρένια, η super μαμά που λέω εγω, την θαυμάζω και το ξέρει, γιατί όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ ομορφαίνει, σαν το κρασί.... Αληθινή, ειλικρινής και με αγάπη μεγάλη για τον γλάρο της, χαίρομαι που την γνώρισα εδώ...


Η maya, η φιλενάδα μου, το ουράνιο τόξο μου, που τα χρώματα της δίνουν μορφή στο συναίσθημα. Πάντα η αισιοδοξία την κερδίζει κι έχει τον τρόπο της να βγαίνει απ΄τα αδιέξοδα στις λεωφόρους της ζωής και πάντα στο cd player της παίζει τραγούδια που λατρεύω...

H Μαρίνα Εμπυρη Γνωση, τόσο καλά δοκιμασμένη απ΄τη ζωή, ένα ανθρώπινο βιβλίο... Ποτάμι τα λόγια της, χείμαρρος η καρδιά της που αγάπησε πολύ...


Η Ροδούλα Κέλλυ ώριμη με πολύ υψηλά επίπεδα αυτογνωσίας, πρόσφατα κυνήγησε ένα όνειρό της και είναι άξια και μόνο γι αυτήν την τόλμη της...


Η Ζαφειρένια μου μια θάλασσα η αγκαλιά της, τύχη η γνωριμία μου μαζί της...


Η una mama που είναι μια γλυκιά μανούλα με όμορφες αξίες που τις έχει μεταλαμπαδέψει στα κορίτσια της μια χαρά και έχει τις κεραιούλες της μόνιμα ανεβασμένες. Ανοιχτόμυαλη και γλυκειά...


Η Talisker που ανακαλύπτω τους δικούς της θησαυρούς μέρα τη μέρα... Ε, είναι λίγο ζηλιάρα (άσε το μαλλί της mayas ήσυχο, θα το ξεριζώσεις)


Η Βίκυ που μου λείπει κι ας ξέρω τόσα λίγα γι αυτήν...


Η Μωβ Νατάσσα που θέλει να ξέρει το γιατί και το πως της ζωής, που πιάνει το πρέπει απ΄το γιώτα και το γδέρνει μέχρι το πι, ακούγοντας την προτροπή του Ο. Ελύτη


Να μην ξεχάσω την fatale, την γητεύτρια, την καλή μου φάβα, την Τζότζα και την σταγόνα την mist...


Μένετε όλοι σας στη blogογειτονιά της καρδιάς μου. Εύχομαι τα χρόνια να περάσουν παρέα σας και να συναντηθούμε σε ένα πάρτυ όλων των αισθήσεων... Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου!!!

Στιγμές

...σου λέω θέλω να γείρω...

να ξεκουραστώ...

να γείρω να μάθω πάλι

να μετρώ τ΄άστρα,

χωρίς να χάνω τον ουρανό...

Να ξαναγίνω θαυμαστής

του ηλιοβασιλέματος,

να λαχταρώ το τσιγάρο,

ενω δεν το έχω ακόμα μάθει...

...σου λέω εγω,

που αγάπησα τα πάντα

πριν τα γνωρίσω,

θέλω να αγαπήσω

-επιτέλους-

κάτι που το ξέρω...

Update: Ο Γιώργος μου έγραψε κάτι. Δείτε το blog του.

Λείπω Σε Αγώνες

Φαβούλα μου γλυκειά έχεις γενέθλια!!!!

Τι ωραία που είναι όλες αυτές τις μέρες με τις γιορτούλες σας!!!!

Σου εύχομαι λοιπόν ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΑ!!!

Να είναι στην γυναικοπαρέα σου πάντα η Υγεία, η Αγάπη, η Φιλία!

Θα χτυπήσω τις κορύνες για να πέσουν όλες κάτω και μαζί με αυτές ότι σε έχει πικράνει...

Λυπάμαι που δεν έχω τον χρόνο να σου στείλω τις ευχές μου ιδιοχείρως, μα ο χρόνος και πάλι με βασανίζει με το τρέξιμό του.

θα στήσω για σένα σήμερα και μετά τον αγώνα θα πιω στην υγεία σου!!!!

Εύχομαι σύντομα να βρω τον χρόνο για το blogοπαιχνιδάκι 3+3 ....

Κωνσταντίνε μας

Το ιστολόγιο του εορτάζοντος είναι ΕΔΩ

Υγ: οι ευχές μου είναι βασισμένες πάνω στην ζωγραφιά της κόρης μου, που ζωγράφισε κατά παραγγελία μου, για τα γενέθλιά σου.

Ο Δάσκαλος

...ο Δάσκαλος συνέχιζε να ρίχνει καφέ, στη γεμάτη κούπα του καθηγητή Πανεπιστημίου:

...Σαν αυτή την κούπα είσαι, γεμάτος, με τις γνώμες και τις θεωρίες σου!

Πως να σου δείξω, τι να σου πω, αν δεν έχεις καθόλου άδειο χώρο;

Η Μωβ Νατάσα Μας Έχει Γενέθλια ! ! !

Πρόσεξε τον κορμό του δέντρου: έγινε από ένα μικρό κλαδάκι...

Ο πύργος με τα επτά πατώματα, ξεκίνησε από μια φτιαριά...

Ενα ταξίδι χιλιομέτρων άρχισε από ένα μόλις βήμα...

Φιλενάδα μην κουραστείς ποτέ να γιορτάζεις την ημέρα που γεννήθηκες...

Ναι είναι γεγονός η Νατάσα έχει τα γενέθλιά της

Ενας Αραβας Στη Ν.Υόρκη

Ο γέρος Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος.

Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:"Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.Σε αγαπώ, ο πατέρας σου."

Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e-mail απάντησης από το γιο του:"Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.Σε αγαπώ κι εγώ, Ahmed."

Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI, η CIA και οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως τίποτα και φεύγουν απογοητευμένοι.

Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο email από το γιο του:"Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες.Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι. Σε αγαπώ, Ahmed."

Οι Δυό Φίλοι

Είναι η μικρή ιστορία δυό φίλων που περπατούσαν σε μια παραλία.

Κάποια στιγμή διαφώνησαν και ο ένας απ΄τους δυό έδωσε χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, ο πονεμένος, χωρίς να πει τίποτα στον φίλο του που τον χτύπησε, έσκυψε και έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν ένα όμορφο σημείο και αποφάσισαν να κολυμπήσουν.

Όμως αυτός που είχε φάει το χαστούκι, δεν ήξερε καλό μπάνιο και ίσως πνιγόταν, αν δεν πήγαινε ο φίλος του να τον σώσει.

Όταν συνήλθε χωρίς τίποτα να πει σκάλισε πάνω σε έναν βράχο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει μα στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή τον ρώτησε: "Οταν σε χτύπησα δεν μου είπες τίποτα, αλλά έγραψες κάτι πάνω στην άμμο και τώρα που παραλίγο να πνιγείς πάλι δεν είπες τίποτα μα σκάλισες κάτι πάνω στον βράχο. Γιατί;"

Ο άλλος φίλος του απάντησε: "Οταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην αμμουδιά, όπου η θάλασσα της συγνώμης μπορεί να το σβήσει, αλλά όταν κάποιος σου κάνει κάτι καλό πρέπει να σμιλεύεις την πέτρα, όπου καμμιά θάλασσα δεν μπορεί να το σβήσει".

Μάθε τα τραύματά σου να τα γράφεις στην άμμο και τις χαρές σου να τις χαράζεις πάνω στα βράχια...

Εν Δυό

Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω ταπεινά σε χαιρετώ.
Δόξα αθάνατη στολίζει κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει της πατρίδας η ψυχή.
Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει τ’ αγεράκι τ’ αλαφρό
μοιάζεις κύμα που σαλεύει με χιονόλευκον αφρό.
Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει στην ψηλή σου κορυφή
είν’ ο φάρος που φωτίζει μιαν ελπίδα μας κρυφή.
Σε θωρώ κι αναθαρρεύω και τα χέρια μου χτυπώ
σαν αγία σε λατρεύω, σα μητέρα σ’ αγαπώ.
Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει μια χαρούμενη φωνή
να ‘σαι πάντα δοξασμένη. Ω! Σημαία γαλανή

Όποιος νιώθει έτσι όπως περιγράφει το ποίημα για μένα τιμάει τη σημαία και μπορεί να την σηκώσει.

Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουν τους ανθρώπους που πολέμησαν το ΄40 και ζουν ακόμα, οι δημοσιογράφοι στα τηλεοπτικά παράθυρα, την άποψή τους;

Αν τα παιδιά δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τις εθνικές επετείους και δεν ξέρουν τα γεγονότα, μήπως υπεύθυνοι είναι οι δάσκαλοι και οι γονείς τους;

Η ιστορία γράφεται για να διδάσκει. Κι όποιος λαός δεν παίρνει το μάθημα είναι καταδικασμένος να ζήσει και πάλι την ιστορία...

Για πάντα...

Τα νεανικά ζευγάρια, όταν βρίσκονται στη νιότη, όρκο δίνουν Για Πάντα, στην αγάπη τους την πρώτη.

Το "Για Πάντα" θα μου πείτε, είναι λέξη πλανερή, απ΄τις ψεύτικες εκείνες που κανείς δεν τις τηρεί.

Κι όμως γνώρισα μια νέα που ΄χε κάποτε ορκιστεί το "Για Πάντα" σ΄έναν νέο κι έμεινε σ΄αυτό πιστή.

Την παράτησε ο νέος, αλλά αυτή δεν τον ξεχνούσε, το "για πάντα" που σαν χτύπους στην καρδούλα της χτυπούσε.

Δέκα χρόνια είχαν περάσει και μια μέρα, κάποιο δείλι, μια μικρή χαρά σαν πρώτα, έλαμψε στα ωχρά της χείλη.

-"Τι συμβαίνει" την ρωτάνε "κι έχεις σήμερα χαρά;" -"Σαν και σήμερα" τους λέει "τον πρωτόδα μια βραδιά".

Πέρασαν δεκάδες χρόνια και την είδαν μονάχη να χαμογελάει μια μέρα κι απόρρησαν: "Τι να΄χει;"

"Σαν και σήμερα" τους είπε "μου ΄πε πριν από καιρό, πως θα μ΄αγαπά Για Πάντα κι όρκο έδωσε ιερό".

Έγειρε χαμογελώντας, κουρασμένη στη βεράντα και σε λίγο η καρδιά της, σταμάτησε Για Πάντα...

Πράγματα Που Αγαπώ

Μετά από πρόσκληση της Φάβας και του Γιάννη, σας έφερα σε φωτογραφίες αγαπημένα μου πράγματα...

Πάντα κάποιο βιβλίο με συνοδεύει στη ζωή μου. Πολλές φορές και δυό. Σίγουρα ένα μπλοκάκι άδειο με γραμμές που περιμένει να γράψω πάνω του τις σκέψεις μου. Φυσικά για να γράψεις χρειάζεσαι στυλό που υπάρχει πάντα στην τσάντα μου. Επίσης ο διπλός μαρκαδόρος που μαρκάρω τα σημεία των βιβλίων που αγαπάω. Τέλος η αγαπημένη μου κονκάρδα που γράφει "My brain hurts". Σε ελεύθερη μετάφραση "Μην πατάτε την λογική μου"...

Ενα αντιστρές ελλατήριο που μου χαρίζει συγκέντρωση, ένα σταυρουδάκι από το Αγιο Ορος, δώρο από ένα φίλο αγαπημένο και ένα κομπολογάκι όλα στην υπηρεσία της ηρεμίας μου και πάντα μαζί μου.

Πως θα μπορούσε η μουσική να λείπει απ΄την καθημερινότητά μου; ενα mp3 με τα τραγουδάκια που αγαπώ παρέα μου στις μοναχικές διαδρομές. Εκείνο το άχαρο κόκκινο πράγμα είναι ο καθημερινός γυμναστής των δακτύλων μου και δίπλα ένα φωτάκι για τις βραδινές διαδρομές με αυτοκίνητο που οδηγάει ο Νίκος και εγω του διαβάζω. Οταν λέω ότι παίζω κυνηγητό με τον χρόνο το εννοώ....

Εχω και άλλα πραγματάκια που καθημερινά με ακολουθούν. Το κινητό μου τηλέφωνο, ένας αναπτήρας που έχει αποκλειστικότητα στο άναμα του καντηλιού του μπαμπά, πολλά κλειδιά, ένα ζευγάρι γυαλιά πρεσβυωπίας (έμ έπιασα κορυφή, άρχισε η κατάβαση τώρα...) που το πρώτο βιβλίο που διάβασα με αυτά ήταν του Γιάννη Φιλιππίδη, μια φωτογραφική ψηφιακή μηχανή

Η προσωπική μου γωνιά. Δίπλα απ΄το κρεββάτι μου. Βιβλία που δεν μπορώ να αποχωριστώ στην αριστερή μεριά της φωτογραφίας και παιδικά βιβλία που διαβάζω στα παιδιά, στην δεξιά σελίδα της φωτογραφίας. Ενα mp3 και ραδιόφωνο, ένας Πινόκιο δώρο του πατέρα μου στα 6 μου χρόνια, οι φωτογραφίες απ΄τα βαπτίσια των παιδιών, δικές μου φωτογραφίες απ΄τα πρώτα μου γενέθλια, ο Πλούτο κουμπαράς να μου θυμίζει ότι ΠΡΕΠΕΙ να αποταμιεύω (δεν είμαι καλή στο μάθημα αυτό), η Μασκώτ της ολυμπιάδας που έπρεπε να είχε γίνει στην Ελλάδα το 1996, αλλά έγινε στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών και ένας σταυρός που έφτιαξε όταν πήγαινε νήπιο η κόρη μου. Από πάνω η βιβλιοθήκη έχει ακόμα 2 ράφια με 1002 αγαπημένα μου πραγματάκια...

Και τώρα σειρά της Γλαρένιας, της Maya, και του Αγγελου Σπύρου να μας δείξουν, εφόσον θέλουν, τα προσωπικά τους αντικείμενα...