ΚΥΡΙΑΚΗ I´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κο­σμο­κράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. 6.12).

Γιά ἕναν πόλεμο κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου. Γιά ἕναν πόλεμο πού δέν εἶναι ἐναντίον ἀνθρώπων ἤ ὑλικῶν πραγμάτων, ἀλλά εἶναι ἐναντίον αὐτῶν πού κυριαρχοῦν καί ἐξου­σιάζουν τά πάντα στήν ἐποχή μας, εἶναι «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκρά­το­ρας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τού­του».

Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ εἶναι ἕνας πόλεμος, μία πάλη, μία ἀντι­παράθεση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄνθρωπο. Τέτοιους πολέμους παρακολουθοῦμε καθημερινά ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, ἄλ­λοτε μακριά μας καί ἄλλοτε πιό κοντά μας. Πολλοί πιστεύουμε πώς εἶναι οἱ μόνοι πόλεμοι πού ὑπάρχουν στόν κόσμο μας καί οἱ περισσότεροι ἀδια­φοροῦμε γιατί νομίζουμε ὅτι δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν.

Ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει. Γιατί ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς πολέμους πού βλέ­πουμε καί ἀκοῦμε νά συμβαί­νουν γύρω μας, ὑπάρχει καί ἕνας πόλεμος τόν ὁποῖο οὔτε βλέπουμε οὔτε ἀκοῦμε, γιατί σοβεῖ μέσα μας, μέσα στήν ψυχή μας, καί μᾶς ἐν­διαφέρει ὅλους ἀνεξαιρέτως. Αὐτός εἶναι ὁ πνευματικός πόλε­μος, τόν ὁποῖο μᾶς περιγράφει σή­με­ρα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος Παῦλος καί μᾶς συμβουλεύει συγχρόνως πῶς νά τόν ἀντιμετωπίσουμε.

Άγιος Πορφύριος: Εμπιστοσύνη στο Θεό.

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.

Ο γέροντας Πορφύριος συμβουλεύει να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Να βασιζόμαστε σε Αυτόν για τα άγχη και τα προβλήματά μας. Αυτό είναι η Εκκλησία μας, αυτή είναι η χαρά μας, αυτό είναι το παν για μας. Και ο άνθρωπος σήμερα αυτό ζητάει. Κάτι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή και αύριο είναι τσακισμένος. Το ένα τον τρίβει, τον τρώει, τον τσακίζει, τον ψήνει. Ενώ το άλλο, δηλαδή το δόσιμο στον Χριστό, τον ζωογονεί, του δίνει χαρά, τον κάνει να χαίρεται τη ζωή, να νιώθει δύναμη, μεγαλείο.

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Καἰ ἠκολούθησεν αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν» (Λουκ. 18.43).

Μέ αὐτή τή φράση ὁλοκληρώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς τήν πε­ριγραφή τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς. Ἕνας τυφλός ἐπαιτεῖ καθισμένος ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς πόλεως. Καί ὅταν ὁ Χριστός περνᾶ καί ὁ τυφλός πληροφορεῖται ποιός εἶναι, ζητᾶ τό ἔλεός του, ζητᾶ ἀπό Αὐτόν πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου νά τοῦ χαρίσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν. Ὁ Χριστός, ὅπως πά­ντα, ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά του, ἀφοῦ τόν ρωτήσει ἄν πιστεύει. Καί τό θαῦμα γίνεται καί ὁ τυφλός ἀναβλέπει. Καί δέν ἀναβλέπει μό­νο σωματικά ἀλλά καί ψυχικά. Γι᾽ αὐτό καί μόλις θεραπεύεται, ἀκο­λου­θεῖ τόν Ἰησοῦ καί δοξάζει τόν Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνα­τά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18.27).

Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀν­θρώ­που καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χρι­στός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκινᾶ ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκεί­νου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηρεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκο­λεύ­θηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χρι­στός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».

Ἡ περίπτωση τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖος θά εἶχε ὑποβληθεῖ καί σέ πολλές θυ­σίες προκειμένου νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει πόσο δύ­σκο­λο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρω­πος τή σωτηρία του· τόσο δύ­σκο­λο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λό­τερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά πε­ράσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλ­θει ἕνας πλούσιος στή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν!

 Ο Άγιος γέροντας 'Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της. Μου έβαλε κανόνα ο π. 'Ιάκωβος, απάντησε

Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.

Εγώ είμαι μορφωμένος και σόι λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω.

Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας.

Το θαυμαστό γεγονός επαναλήφθηκε άλλες δύο Κυριακές, όπότε ή γυναίκα ανησύχησε και ξαναπήγε στο γέροντα 'Ιάκωβο.

ΕΙΣΟΔΙΑ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

«Μετά δέ τό δεύτερον καταπέ­τα­σμα σκηνή ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγί­ων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατή­ριον καί τήν κιβωτόν τῆς διαθήκης» (Ἑβρ. 9.3).

Ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτόκου, τῆς εἰσόδου δηλα­δή τῆς Παναγίας Παρθένου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

Δέν εἶναι ἀσφαλῶς οὔτε τυχαῖο οὔτε συμπτωματικό ὅτι κατά τή σημερινή ἡμέρα ἀκοῦμε στό ἀπο­στο­λικό ἀνάγνωσμα τόν οὐρανο­βά­μονα ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς περιγράφει τίς δύο σκηνές τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ

 «Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξαι τούς καρπούς μου;» (Λουκ. 12.17)

Ἕνα ἀσυνήθιστο ἐρώτημα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἕνα ἐρώτημα πού ἐκφράζει τήν ἀπορία καί τήν ἀπόγνωση ἑνός ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τήν περιγραφή τοῦ ἱεροῦ εὐαγγε­λιστοῦ, κάθε ἄλλο παρά προβλήμα­τα θά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίζει, κάθε ἄλλο παρά σέ δύσκολη θέση θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λικῆς περικοπῆς δέν εἶναι μόνο πλούσιος, ἀλλά ἔχει καί τήν εὐλο­γία νά ἀποδώσουν τά κτήματά του πολλούς καρπούς.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Θαυματουργός (Βίος-Θαύματα)

Ο Άγιoς Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτo στα μέσα περίπoυ τoυ 3oυ αιώνα μ.Χ. από γoνείς ειδωλoλάτρες. Ωστόσo, τo ειδωλoλατρικό περιβάλλoν στo oπoίo μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά τoυ η oπoία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακoύγoντας την φωνή τoυ «ετάζoντoς καρδίας και νεφρoύς» (Ψλμ.7,10) Θεoύ και έτσι o, έφηβoς ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνoντας, επέλεξε να σταδιoδρoμήσει στoν Ρωμαϊκό στρατό, στo ιππικό τάγμα των Ρoυταλικών, υπό την διoίκηση τoυ Αργυρίσκoυ. Η έδρα της μoνάδας τoυ ήταν στo Κoτυάειoν (σημερινή Κιoυτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί o Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή τoυ αλλά και για τo ανδρείo τoυ φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στo κύκλo των στρατιωτικών.

Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση τoυ Χριστoύ και o παλαιός κόσμoς ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί τo λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένoντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτoκαταστρoφικά πρoσκoλλημένoς στη φθoρά και τo σκoτάδι. Οι αυτoκράτoρες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρoς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διoκλητιανός και o Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίoν των λoγικών πρoβάτων τoυ Χριστoύ, διωγμό o oπoίoς κράτησε από τo 303 έως τo 311 μ.Χ. Έτσι, oι Ρωμαίoι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνoυν και να τυραννoύν τoυς χριστιανoύς πρoσπαθώντας να τoυς κάνoυν να αλλαξoπιστήσoυν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την oπoία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «τo μεγάλo ναι ή τo μεγάλo όχι». Η πίστη τoυ στoν Χριστό νίκησε την κoσμική «σύνεση» και λoγική.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ὁ δέ θέλων δικαιοῦν ἑαυτόν εἶπεν πρός τόν Ἰησοῦν· καί τίς ἐστίν μου πλησίον;» (Λουκ. 10.29)

Δέν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες οἱ ἱεροί εὐαγγε­λιστές μᾶς διασώζουν συνομιλίες τοῦ Χριστοῦ μέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι πλησίασαν τόν Κύριό μας γιά νά τοῦ θέσουν τά ἐρωτήματά τους. Καί ὁ λόγος εἶναι διττός: ἀφε­νός, γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐκφρά­ζουν ἀπορίες καί ἐρωτήματα τά ὁποῖα θά μποροῦσε νά θέσει ὁ καθένας μας, καί ἀφετέρου, γιατί οἱ ἐρωτήσεις αὐτές δίδουν ἀφορμή στόν Χριστό νά μᾶς ἀποκαλύψει καί νά μᾶς διδάξει τήν ἀλήθειά του, ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι εἰλικρινής καί ἡ ἐρώτησή του δέν εἶναι ἀνυστερόβουλη.

Μία τέτοια συνομιλία μᾶς παρου­σίασε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἕνας νομικός, ἕνας ἄν­θρωπος δηλαδή πού γνώριζε καλά τόν Μωσαϊκό νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θέτει ἕνα καίριο ἐρώτη­μα στόν Χριστό: «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» Τί πρέπει νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώ­νιο ζωή; ρωτᾶ ὁ νομικός.

ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ

 

«Ὅπου ἐπισκιάσῃ ἡ χάρις σου, Ἀρχάγγελε, ἐκεῖθεν τοῦ διαβόλου διώκεται ἡ δύναμις».

Ἑορτάζει καί τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας τή σύναξη τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνά­μεων Ἀσωμάτων. Ἑορτάζει καί τιμᾶ τούς ἁγί­ους ἀγγέλους καί ἀρχαγ­γέλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι τά ἀσώματα καί νοε­ρά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τά λειτουργικά πνεύ­­μα­τα, τά ὁποῖα τόν ὑμνοῦν καί τόν δο­ξάζουν νύκτα καί ἡμέρα, ἀλλά καί διακο­νοῦν τό θεῖο σχέδιό του μέ ἀπό­λυ­τη πι­στό­τητα καί ὑπακοή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τε­λει­οῦ­ται» (2 Κορ. 12.9).

Ἡ σημασία τῆς χάριτος καί ὁ ρό­λος της στή ζωή τοῦ πιστοῦ εἶ­ναι ἀπό τά πλέον προσφιλῆ θέ­ματα τοῦ πρωτο­κο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου στά ὁποῖα ἐπανέρχεται ἐπα­νει­λημ­μένα.

Τί εἶναι ὅμως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ;

ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ

«Μή φοβοῦ μόνον πίστευε καί σω­θήσεται» (Λουκ. 8.50).

Ἕνας ταλαίπωρος πατέ­ρας, ἕνας ἄρχων τῆς συναγωγῆς, ὁ Ἰάει­ρος, πλησιάζει, ὅπως ἀκούσαμε πρό ὀλίγου στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τόν Χριστό καί τοῦ ζητᾶ νά θερα­πεύσει τή θυγατέρα του. Προσέρχεται στόν Χριστό μέ πίστη, πού τόν κάνει νά ἀδιαφορεῖ γιά τό ἀξίωμα καί τήν ὑψηλή κοι­νωνική του θέση, πού τόν κάνει νά ἀδιαφορεῖ γιά τό τί θά ποῦν ὅσοι  πού τόν βλέπει νά ζητᾶ τή θεραπεία τῆς θυγατέρας του ἀπό τόν Χριστό.

Ὁ Ἰησοῦς ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει τήν πίστη του καί θέλει νά τήν ἀναδείξει. Θέλει νά διδάξει στούς ἀν­θρώ­­πους πού τόν περιστοι­χίζουν, γιατί αὐτή ἡ πίστη εἶναι τό θεμέλιο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό καί ἐπιτρέπει νά πεθάνει ἡ θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου, ὥστε νά δο­κιμασθεῖ ἀκόμη περισσότερο τό μέγεθος τῆς πίστεώς του καί νά λάμψει σέ ὅλο της τό με­γαλεῖο.

 «Μή φοβοῦ, μόνον πί­στευε καί σωθήσεται».

Πίστη καί σωτηρία εἶναι τό δί­πο­λο πού προβάλλει τό σημερινό θαῦμα τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰαείρου, ἀλλά καί τό ἄλλο θαῦμα, πού ἀκούσαμε τό εὐ­­αγγελικό ἀνάγνω­σμα, αὐτό τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης γυναίκας.

Εορτή Αγίου Δημητρίου

 

 «Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2 Τιμ. 2.1).

Μέ στοργή ἀπευθύνεται ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος στόν μαθητή του, ἐπίσκοπο Ἐφέσου Τιμόθεο, γιά νά τοῦ εὐχηθεῖ καί συγχρόνως νά τόν προτρέψει: «ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χά­ριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Νά ἐνι­σχύεσαι καί νά ἐνδυναμώνεσαι μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος γνω­ρίζει τή σημασία καί τή δύνα­μη τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλον τή δύνα­μη τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ, διότι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τόν διαβε­βαίωσε γι᾽ αὐτήν. «Ἀρκεῖ σοι ἡ χά­ρις μου», τοῦ εἶπε ὁ Χριστός, ὅταν ἐκεῖνος τοῦ ζήτησε τρεῖς φορές νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν σκόλοπα τῆς σαρκός, προκειμένου νά δια­κο­νεῖ εὐχερέστερα τό Εὐαγγέλιο. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου ἀποδεικνύεται σέ ὅλη της τήν ἔκταση στήν ἀσθένεια καί τήν ἀδυναμία». Γι᾽ αὐτό καί συ­στήνει στόν μαθη­τή του Τιμόθεο νά ἀντλεῖ δύναμη ἀπό τή χάρη τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Καί ἀπῆλθεν καθ᾽ ὅλην τήν πό­λιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς» (Λουκ. 8.39).

Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀντι­δράσεις μᾶς παρουσίασε στό εὐαγ­γελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱερός εὐαγ­γε­λιστής Λουκᾶς. Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀντιδράσεις σέ ἕνα θαῦ­μα πού ἐπιτέλεσε ὁ Ἰησοῦς ἔξω ἀπό τήν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Τό θαῦμα δέν εἶναι ἦταν ἕνα ἁπλό θαῦμα, μία ἁπλῆ θεραπεία. Ἦταν ἡ ἀπαλλαγή ἑνός ταλαίπωρου ἀν­θρώ­που ἀπό τά δαιμόνια πού κυριαρχοῦσαν μέσα του καί τόν εἶχαν μετατρέψει σέ ὄργανό τους. Χιλιάδες ἦταν οἱ δαίμνονες στήν ψυχή του, καθώς οἱ ἴδιοι ὁμολό­γη­σαν, ἀπαντώντας «λεγεών», στήν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ ποιό εἶναι τό ὄνομά τους.

Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου δέν ἦταν ὅμως ἡ μόνη ἀπόδειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐξουσίας του ἀκόμη καί ἐπί τῶν δαιμονίων. Ἡ δύναμή του ἐπιβε­βαι­ώθηκε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ἐπέτρεψε στά δαιμόνια νά εἰσέλθουν σέ μία ἀγέλη χοίρων πού βρισκόταν ἐκεῖ κοντά, ὅπως τοῦ ζήτησαν, καί νά τήν ὁδηγήσουν στό γκρεμό.

Ἔτσι ὁ Χριστός δέν θεράπευσε μόνο τόν δαιμονισμένο, ἀλλά προ­σπάθησε νά θεραπεύσει καί τούς Γαδαρηνούς ἀπό τήν ἀδιαφορία τους πρός τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπηγόρευε τήν ἐκτροφή χοίρων. Ἐκεῖνοι ὅμως δέν θέλησαν νά συνειδητο­ποι­ή­σουν τό σφάλμα καί τήν ἀνυ­πακοή τους, καί ἀντί νά μετανοή­σουν, νά ζητήσουν συγχώρηση, ζήτη­σαν ἀπό τόν Χριστό νά μήν μπεῖ στήν πόλη τους, ἀλλά νά ἀπομα­κρυνθεῖ ἀπό αὐτήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ (Παραβολή του Σπορέως)

 

«Καί ἕτερον ἔπεσεν εἰς τήν γῆν τήν ἀγαθήν καί φυέν ἐποίησεν καρπόν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. 8.8).

Σέ μία ἀπό τίς βασικές δραστηριό­τητες τοῦ ἀνθρώπου, τή σπορά, ἀναφέρθηκε ὁ Χριστός στήν πολύ γνωστή παραβολή τοῦ Σπορέως, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἀναφέρθηκε στή σπορά, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι ἐκτός ἀπό τή σπορά τῶν ὑλικῶν σπόρων, ὑπάρ­χει καί μία ἄλλη σπορά, ἡ πνευ­ματική σπορά, ἡ σπορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ

«Καί προσελθών ἥψατο τῆς σοροῦ … καί εἶπεν· νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. 7.14).

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα, τό θαῦμα τῆς ἀναστά­σεως ἑνός νεαροῦ παιδιοῦ. Ὁ Χριστός συνάντησε τή νεκρική πομπή στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναΐν καί ὁ πόνος μιᾶς χήρας μητέρας πού ἔχασε τό παιδί της, ἄγγιξε τήν ψυ­χή του.

 Γνώριζε ὁ Ζωοδότης Κύριος πόσο μεγάλο εἶναι τό δῶρο τῆς ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο καί τί σημαίνει ἡ ἀπώλειά της. Γι᾽ αὐτό καί πλησίασε πρῶτα τή μητέρα γιά νά τήν παρη­γορήσει καί νά τήν προτρέψει νά μήν κλαίει. Καί μπορεῖ ἡ μητέρα νά ἀπόρησε, μπορεῖ οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι νά διερωτήθηκαν πῶς θά μποροῦσε μία μητέρα πού εἶχε χάσει τό παιδί της νά μήν κλαίει, ὁ Χριστός ὅμως γνώριζε τί τῆς ἔλεγε. Γνώριζε ὅτι ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου μπορεῖ νά χαρίσει καί πάλι στό νεκρό παιδί τή ζωή, μπορεῖ νά τό ἐπαναφέρει ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί νά παρηγορήσει τήν ἀπαρηγόρητη μητέ­ρα του.

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός δεν μας ζητά κάτι παράλογο.

 

«Καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου» (Λουκ. 6.35).

Ἕναν κανόνα γιά τήν καθημε­ρι­νή μας ζωή καί τή συμπεριφορά μας πρός τούς συνανθρώπους μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα. Ἕναν κανόνα πού δέν μᾶς ὁρίζει κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ Χριστός. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμό­σουμε στή γῆ, ἀλλά ὁ μισθός τῆς ἐφαρμογῆς του θά μᾶς ἀποδοθεῖ στόν οὐρανό. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμόσουμε γιά λίγα χρόνια, ὅσο διαρκεῖ αὐτή ἡ ζωή μας, ἡ ἀμοιβή μας ὅμως θά εἶναι αἰώνια. Καί ὁ κανό­νας αὐτός εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ζητᾶ τίποτε ὑπερβολικό ἤ παράλογο. Μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε αὐτό τό ὁποῖο θέλουμε νά κάνουν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι. Ὅπως θέλετε, λέγει, νά σᾶς φέρονται οἱ ἄνθρωποι, νά φέρεσθε καί ἐσεῖς σέ αὐτούς.

Τί πιό ἁπλό, τί πιό φυσικό; Καί ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν «παλαιό» ἄνθρωπο πού ἔχουμε μέσα μας, μέ τόν ἐγωιστή, τόν σκλη­ρό, αὐτόν πού θέλει νά ἀντα­ποδώσει αὐτό πού τοῦ ἔκαμε ὁ συνάνθρωπός του.

Woke culture: Οι θρησκευτικές της ρίζες και οι φιλοσοφικές παρανοήσεις της.

 

του Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ.Θ

Εάν ζούσε στην εποχή μας ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ ίσως να μην του κέντριζε τόσο πολύ το ενδιαφέρον  για το  πώς μέσα από τις θρησκευτικές προϋποθέσεις του Προτεσταντισμού αναδύθηκε το καπιταλιστικό σύστημα, ώστε να γράψει το περίφημο έργο «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»[1]. Είναι  βέβαιο όμως ότι θα εντυπωσιαζόταν από το πώς οι   πουριτανικές  τάσεις  μιας ιδιάζουσας καλβινιστικής  ηθικής η οποία κατατείνει να ορίζει την ομοιομορφία στην σκέψη και την συμπεριφορά, να καταρτίζει λίστα απαγορεύσεων, να λογοκρίνει, να απαιτεί συμμόρφωση, να διεκδικεί την αυθεντία, να παρουσιάζεται ως ο χωροφύλακας της παγκόσμιας ηθικής συνείδησης και να αναγορεύει τη διαφορετική άποψη ως «βέβηλο»,  έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση ενός ιδιότυπου κοινωνικού φαινομένου,  με το όνομα «Woke culture», που φθάνει στα όρια του θρησκευτικού,  ώστε ο  φιλόσοφος Jean-François Braunstein  στο δοκίμιό του «La Religion Woke»[2], να συγκρίνει το κίνημα αυτό με την αναβίωση του προτεσταντικού ευσεβισμού πριν από 200 χρόνια[3].

Άλλωστε, το όραμα των Καλβινιστών του 16ου αιώνα για την πόλη της Γενεύης[4] συμπίπτει με αυτό της Woke ιδεολογίας,  το χτίσιμο δηλαδή μιας κοινωνίας επάνω σε μια ομοιόμορφη ηθική, σκέψη και συμπεριφορά, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Και για να το επιτύχουν αυτό οι θρησκευτικοί άρχοντες  της Γενεύης είχαν ως κύριο καθήκον  την επίβλεψη των δημοσίων και ιδιωτικών ηθών, αλλά και την επίμονη και αδιάκριτη παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής κάθε ατόμου[5]. Επισκέπτονταν χωρίς προειδοποίηση όλα τα σπίτια για να ερευνήσουν τις συνήθειες των μελών της κάθε οικογένειας και οι ελαφρότερες μορφές παρέκκλισης από τους κανόνες της πόλης τιμωρούνταν[6]. 

ΚΥΡΙΑΚΗ A´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέ­πε­σεν τοῖς γόνασιν τοῦ Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτω­λός εἰμι, Κύριε» (Λουκ. 5.8).

Στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησα­ρέτ ὁ Χρι­στός συναντᾶ ἕνα πλῆθος ἀνθρώ­πων πού ἤθελε νά τόν ἀκούσει, ἀλλά καί δύο πλοῖα, οἱ ἁλιεῖς τῶν ὁποίων ἔπλυναν τά δίκτυα τους μετά ἀπό μία κοπιαστική νύκτα. Ὁ Χριστός πλησίασε τό ἕνα καί παρακάλεσε τόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο, νά ἀπομακρύνει τό πλοῖο του λίγο ἀπό τήν ξηρά, ὥστε νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι πού στεκόταν στήν ἀκτή νά τόν βλέ­πουν καί νά τόν ἀκοῦν καλύτερα, καθώς θά κήρυττε.

Ἦταν κόπος αὐτός γιά τόν Πέτρο, γιατί δέν μποροῦσε νά ὁλο­κληρώσει τή δουλειά του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι μου. Ὅμως τόν ἀνέλαβε, ἱκανοποιώντας τήν πα­ράκληση τοῦ Ἰησοῦ καί διευκο­λύ­νοντας τό κήρυγμά του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησά­σθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι» (Μαρκ. 8.34).

Χθές, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».