ChatGPT maakt communicatiemensen en copywriters overbodig! Radiologen zijn niet meer nodig! Met Claude kan een klein kind sneller en beter programmeren dan gelijk wie! Oh noes, AI gaat ons werk afpakken! Drie stagiairs en een abonnement of twee kunnen heelder teams mensen vervangen!

Begrijpelijk, maar neen. Zeker dat, Lee Sedol gaat nooit meer van een machine winnen, niemand moet ooit nog in een fotoboek zoeken naar foto’s voor persona’s, de numismaticus om de hoek moet niet meer langskomen als ik raar geld vind in den hof en ik heb geen batterij biologen meer nodig om de beesten in de buurt te identificeren.

En absoluut: ChatGPT is verschrikkelijk handig voor teksten moet schrijven, AI kan uitstekend medische diagnoses maken, Claude doet magische dingen in programmeerwerk. Mensen worden daar begrijpelijk nerveus van.

Ik gebruik AI al een tijd om een resem kleine en grote dingen te doen, maar het is meteen duidelijk waar de grenzen zitten. Niét in het ‘hallucineren’ dat vroeger een enorm probleem was, want daar wordt elk merk AI alsmaar beter in — vergelijk de El Cheapo Office Copilot die zomaar iets uitvindt als ik info vraag over mijn vader en ChatGPT 4.5 die een opsomming van 99% natrekbare feiten geeft:

Ondanks de bijzonder hoge ‘correctheid’ is wat ChatGPT 4.5 ervan maakt niet iets dat ik een goede korte biografie zou noemen. Het accent ligt verkeerd, het is –voor mij– meteen duidelijk waar de gegevens vandaan komen en waarom ze er staan, en dat het niet klopt.

Hetzelfde gebeurt bij programmeren: Claude 3.7 Sonnet Thinking kan in kweetniethoeveel situaties precies allerlei correcte code schrijven, waar ik eventueel ook wel op zou kunnen komen, maar alleen na zoveel opzoekwerk en verouderde documentatie tegen te komen dat ik het ongetwijfeld op den duur zou opgeven.

Maar! Algemene context en een context breder dan wat ik vraag? Nope. Een probleem oplossen, andere problemen tegenkomen, die problemen weer oplossen, en dan nog wat verder, en verder, en verder — tot we uiteindelijk aan iets werkend geraken, maar dat big picture helemaal verkeerd in elkaar zit: yup.

Eén voorbeeld: ik wil uit free form data gegevens halen, die een mens meteen herkent als resultaten van een pulsoximeter:

Data	Zuurstof	Hartslag
Oxi 96♥89	96	89
85 à 90-93/91	85, 90, 93	91
92/48 à 52	92	48, 52
97-98/42-43 +10 min → 97/78	97, 98, 97	42, 43, 78

Maar om dat automatisch te verwerken? In eerste instantie maakt Claude een regex aan om zuurstof♥harstlag te vinden, breidt die dan uit naar ook zuurstof/harstlag, en dan lopen we vast: eerst interpreteert hij “85 à 90-93/91” als “85/91” + “93/91”, moet ik bijsturen om te zeggen dat er meer dan één cijfer kan zijn zowel vóór als na de “/” — maar als we dan aan data komen die niet alleen cijfer(s)/cijfer(s) heeft maar een tweede set cijfer/cijfer en een “10” die misschien bij de eerste of misschien bij de tweede set hoort, komen er alsmaar meer regels en uitzonderingen en uitzonderingen op de uitzonderingen en pogingen om te gokken of “10” wel een ‘realistisch’ cijfer is dat überhaupt érgens bijhoort. En voor ge het weet, staat er een monstrositeit van en tientallen regexen en heuristieken en elkaar tegensprekende nonsens die geval per geval moet geherprogrammeerd worden.

Terwijl iemand met gezond verstand eens nadenkt en begint met algemene principes, bijvoorbeeld een concept van “dit zijn niet-controversiële metingen”, waarmee dan misschien wel 95% of meer feilloos herkend wordt en de rest manueel kan gebeuren.

Een menselijke expert is vaak beter in patroonherkenning, in nuances en ambguïteiten zien, in zich naar een meta- of conceptueel niveau verplaats en in knopen doorhakken. Het beste van twee werelden: AI voor het domme werk, of voor het lastige werk, of voor het brainstormen, voor een dialoog, een snelle analyse, een klankbord — maar de mens voor het aan- en bijsturen, het perspectief en de finale beslissing.

Iemand incompetent die blind vertrouwt op AI, valt onvermijdelijk door de mand. Iemand competent die AI volledig negeert, zal vaak onvermijdelijk teveel van het verkeerde soort werk doen.

Het ding slim integreren, dat is de zaak. Herkennen wanneer en waarvoor het een toegevoegde waarde is, beseffen wanneer “goed genoeg” écht goed genoeg is en wanneer ook niet: het soort heuristiek dat alleen maar komt met ervaring en vakkennis.

Hoe beter iemand in zijn werk, hoe beter die gebruik kan maken van AI voor het werk, en hoe beter die de zwakheden van AI van herkennen, ondervangen en compenseren. AI vraagt juist méér expertise, inzicht en vakmanschap, niet minder.

AI dreigt niet met ontslag, maar met promotie. Voor sommige mensen.

De module Old Babylonian I biedt een algemene en breed toegankelijke inleiding tot het schrift en de taal van Babylonië. De ontwikkeling van schrift en taal wordt kort geschetst, waarna we samen het traject van een Babylonische leerling in de schrijversschool volgen die stap voor stap woorden en korte zinnen leert lezen, schrijven en begrijpen. De begeleiding gebeurt in kleine groep en op maat door middel van individuele feedback, wat toelaat passages uit legendarische documenten zoals de Codex van Hammurabi of het Epos van Gilgamesh in hun oorspronkelijke vorm te benaderen.

Ik doe op het werk al een tijdje een project rond levenslang leren, en dat hierboven is wat deze cursus aan mij verkocht heeft.

En dat ik het nu al spannend vind. 🙂

Ik was in den hof aan het rondlopen, hier en daar onkruid aan het uittrekken, toen ik op een stuk lood in de grond stootte.

Dacht ik.

Een over en weer naar de kraan later, bleek het een 11,2 gram zware munt met een gat erin te zijn:

Ik doe natuurlijk wat elke mens doet in 2025 en ik vraag aan ChatGPT wat dit precies is. ChatGPT heeft een redelijk idee maar vraagt een betere foto voor de achterkant. Ik haal er dus mijn fotomathilde bij en hopsa:

Mijn AI-vriend was bijzonder content met mijn foto’s:

Thanks! These high-resolution images are fantastic and make the inscription much clearer. Based on what I can now read, here’s a detailed identification:

---

Obverse (Image 1 – KGB_1067.jpg)

The text reads in Persian:

“Shah Alam Badshah Ghazi”
(شاه عالم بادشاه غازی)

• This confirms the emperor is Shah Alam II, the Mughal emperor who reigned from 1759 to 1806.
• “Badshah Ghazi” translates to “Victorious Emperor,” a typical royal title on Mughal coinage.

---

Reverse (Image 2 – KGB_1065.jpg)

This side contains:

• A line that reads something like “Zarb …”, meaning “Struck at [mint name]”
• The rest of the inscription is worn and partially obscured by the hole, but there are legible fragments of:
  • “Sanah …” — referring to the regnal year
  • Possibly a mint name like “Banaras”, though this part is hard to confirm precisely without clearer strokes or additional known patterns.

---

💡 Based on script style and layout:

Coins like this were typically minted during Shah Alam II’s rule and are most often associated with Banaras, Murshidabad, Awadh (Lucknow), and Delhi mints.

Alam II was één van de laatste keizers van het Mogolrijk. Ik ga ervan uit dat iemand dit muntje heeft gekocht als souvenir ergens, en dat het dan op de één of andere manier in onze tuin is terechtgekomen. Misschien was het van iemand die er gepasseerd is, misschien zat het in de aarde die jaren geleden aangevoerd is — want oorspronkelijk lag het er zeker niet: de oorspronkelijke grond is zowat helemaal afgegraven en vervangen.

Maar wel grappig dat een pakweg 250 jaar oud zilveren muntstuk hier gewoon in de grond zat onder een stuk uitgetrokken onkruid.

Dit zou het worden als ik het op eBay zou zetten (wat ik niet ga doen) (zelfs als het meer dan 20 euro zou waard blijken te zijn).

Er is ook op het werk allerlei te doen, maar ’t is ook allemaal een beetje diffuus: er moet een oplijsting komen van dingen te doen om een architectuur te beslissen voor één project, er zijn twee andere projecten die moeten gestart worden, er zijn mensen die met vragen zitten, en allerlei. Maar ’t loopt allemaal een beetje door elkaar.

Ik kijk uit naar:

1. volgende week, wanneer we wat intensiever samen zullen nadenken over architectuur
2. de week na de week daarna, wanneer ik denk ik dat ik wel eens vakantie zou durven nemen

Dat zou de jaarplanning dan op dit brengen, achtig.

Ik erger mij eigenlijk al een redelijk aantal jaargangen aan De Mol. Jazeker dat we kijken en zo, maar het ligt er zó enorm vingerdik op dat in het monteren alles kan veranderen, dat het eigenlijk ook niet zo leutig meer is.

Het is weekend, en ik weet niet wat gedaan.

Nee, ’t is gelogen: ik weet wél wat gedaan, maar ik heb geen goesting om het te doen.

Nee, ook dat is niet waar: ik weet wat gedaan, maar ik zit te wachten op dingen voor ik er iets aan kan doen.

Ik moet rekeningen betalen (WZC, begrafenisondernemer), maar ik heb een attest van erfopvolging nodig om de bankrekening van mijn moeder te deblokkeren en dat blijft maar duren.

Bleh.

update blijkbaar kan dat maanden duren, en kan ik de rekeningen gewoon bij de bank binnensteken en doen zij dan het nodige. Voor bepaalde rekeningen, vermoed ik dan, niet voor zaken gelijk water en elektriciteit en alles — dat gaat echt zo rap mogelijk moeten overgezet worden.

Bleh, alsnog.

Het was al heel erg letterlijk twintig jaar geleden dat ik er nog eens was, maar we zijn vandaag pizza gaan eten in La Pizzeria, aan de Tentoonstellingslaan.

Yep, ik was verkocht. Heerlijk. Ik ga mijn uiterste best doen om er nog veel naartoe te gaan. En dan niet vergeten om lang op voorhand te reserveren, ook.

Wat een gedoe. We hebben een huis waar werken moeten in gebeuren (nee, niet ons eigen huis, een huis van de kinderen), en het is niet zeker wat voor werken we gaan doen.

We willen nu zo weinig mogelijk kosten doen, en er gewoon voor zorgen dat er twee kinderen in kunnen wonen. Daarvoor moet minstens gebeuren: een badkamertje herinrichten, een deurgat in een muur steken, een eenvoudige keuken zetten, en een plat dak waterdicht maken.

Maar behalve dat zou er eigenlijk ook nog moeten gebeuren: een schouw afbreken, hier en daar isolatie zetten, stopcontacten verplaatsen, hier en daar vloeren en muren herbekijken, en –urgh– beslissen wat voor verwarming we gaan doen (en die dan ook doen).

Maar zeker als het gasverwarming wordt in de plaats van de elektrische airco-achtige die er nu is, dan wil dat zeggen dat bijna overal vloeren en muren en plafonds moeten aangepakt worden. En dan is het misschien wel beter om meteen goed te verbouwen, en met een architect grondig naar het huis te kijken en te zien wat er met het hele volume aan te vangen is.

Wat natuurlijk een hele zak vol geld zal kosten.

Urgh, indeed.

Ik denk terug aan wat ik vandaag gedaan heb, en ik weet het niet echt.

Dat is geen goed teken, wellicht. Les jours se suivent et se ressemblent. Ik keek naar mijn ding waar ik bijhoud welke series ik bekijk, en het is geleden van 1 maart dat ik er iets in zette. Ik had er De Mol van zondag in kunnen zetten, maar behalve dat heb ik dus geen films of series meer bekeken sinds bijna een maand.

Ik lees ook naarstig voort aan een boek op mijn Kindle, en als ik op de fiets zit luister ik naar Malazanboeken, maar ook daar heb ik de indruk dat ik stilsta.

Het was vandaag opleiding op het werk. Mini-opleiding, over analyse. Ik was dat tot voor kort volgens mijn jobomschrijving, maar ik kan niet zeggen dat ik mij ooit echt een analist gevoeld heb.

Ondertussen is mijn jobtitel veranderd naar iets anders (al doe ik nog altijd wel analyse en zo), maar weet ik nog altijd niet zo goed of ik wel een “echte” analist ben.

De opleiding wist mij alvast één ding te zeggen: dat ja, ik een analist ben. Wat ik al jaren doe, is ook analyse, zo bleek uit wat de opleiding zei.

Wat mij wel een beetje raar leek, was dat er in het hele proces helemaal op het einde, in het stukje “technische analyse” dat na “businessanalyse” en “functionele analyse” kwam, één klein stukje “interface” stond.

Ja, ’t is niet alsof de interface het eerste én het laaste is dat elke gebruiker ziet terwijl hij uw ding gebruikt of zo.

Het was geen slechte avond, vanavond. We kwamen toe en we kregen een envelop met gelijk twintig lotjes omdat we vorige week een solo gescoord hebben (en dat de lotjes voor een solo, ’t is te zeggen de enige die een vraag kan beantwoorden van alle ploegen, week na week doorgeschoven worden als er geen solo is):

En dan hebben we ook nog eens degelijk gespeeld, zodat we tweede geworden zijn (lotjes!) en ook winnaar van poule 2 (lotjes!), waardoor we wéér een stapel te krabben hadden:

De buit was in totaal uiteindelijk een euro of twintig en twee gratis lotjes, ha!

Vragen waar ik zelf eigenlijk zowel verbaasd als content ben dat ik het wist: dat Galapagos het biotechbedrijf is dat uit de Bel20 verdween, dat Recife de hoofdstad van Pernambuco is, en dat dit Meute is:

En dat Bronzino de mens is die dit schilderde:

⁂

Verder ook zeer content dat toen ik thuiskwam en besefte dat ik mijn oortjes niet meer had, ik terugkeerde naar het café, mijn doosje op de grond onder de tafel vond zonder oortjes in, en uiteindelijk dan toch de twee oortjes ook teruggevonden heb.

Het is weer De Mol en de foor staat op Sint-Pietersplein en dat wil zeggen dat het jaar bijna voorbij is en hoe rap is het deze keer weer gegaan zeg!

De oudste dochter is naar of all things K3 gaan kijken in Flanders Expo, dus we zullen vandaag De Mol twee keer zien.

Ah well.

Ik loop al denk ik heel mijn leven met een schuldgevoel rond. Zo’n knagend pulserend misselijkmakend gevoel van mijn middenrif tot mijn strottenhoofd, van dingen die ik zou moeten gedaan hebben en niet had mogen doen. Of –erger– van dingen die ik zou moeten doen en waarvan ik nu al weet dat ik ze niet zal doen en dat ik er mij dus schuldig over zal voelen dat ik ze niet gedaan heb.

“Ah doé die dingen dan toch”? Neen dus. Ik weet niet wat er mis is met mijn hoofd, en met de wachtrijen in de zorg zal het er niet van komen om het ooit te weten te komen, denk ik.

…maar eigenlijk is dat allemaal niet eens waar. De laatste redelijk wat jaren is het heel veel verbeterd, die procrastinatie en dingen.

Waar ik tegenwoordig het meest onder leid, is een soort spookschuldgevoel. Gelijk chronische pijn: zó lang mij over allerlei dingen schuldig gevoeld, dat ik mij nu voortdurend schuldig voel ook al is er weinig om mij schuldig over te voelen.

Leven met de keel voortdurend dichtgenepen en zelfs in het weekend wakker worden om 7u (om dan in mijn bed te liggen tot na de middag tijdens het weekend), dat is allemaal niet zo gezond geloof ik.

Toch eens een oog slaan op die wachtrijen misschien.

Er stond daarnet een meneer van Artsen Zonder Grenzen aan mijn voordeur, en of ik soms een centje wou geven voor scheurbuik in Palestina? Of tegen scheurbuik, ik wil ervan af zijn.

Het kwam mij zeer bekend voor: niet zo lang geleden was er een meneer aan de Lange Munt die mij dezelfde vraag stelde, en die kwam mij ook bekend voor, want ik wist dat ik al maandelijks geld gaf aan die mensen.

Ik dus naar de bankapp op mijn telefoon en wat blijkt? Het wat Unicef aan wie ik gaf, en ook wel Artsen Zonder Vakantie, maar die Zonder Grenzen waren er blijkbaar een tijdje geleden vantussen gevallen.

Dus jazeker, no problemo, geef hier die tablet, hopsakee bevestiging, merci bedankt, elk zijn goed weekend gewenst.

En dan vroeg die mens waarom ik eigenlijk geld wou geven aan Palestijnen. Ik vond dat een rare vraag: ik ben niet in acute geldnood, ik ben niet echt vreselijk actief onrecht aan het bestrijden, waarom zou ik geen geld geven aan organisaties die wél actief proberen iets te doen aan miserie in de wereld, of dat in Gent of in Mongolië of in Palestina gebeurt?

Ja maar specifiek waarom de Palestijnen, wou de mens weten. Omdat, zei ik, ik een groot deel van mijn familie verloren ben aan de Shoah. En omdat ik dacht dat “nooit meer” eigenlijk wou zeggen “nooit meer genocide, ongeacht of dat Tutsi’s of Bosniërs of Palestijnen zijn”. Omdat het onze plicht is, als mensen met voorouders die eeuwenlang veroordeeld en vervolgd zijn omwille van wie ze zijn. Omdat Israël, en specifiek Netanyahu, Smotrich, Ben-Gvir e tutti quanti de wereld om zeep aan het halen zijn voor al wie Joods is. Omdat het mijn hart breekt, dat Mensen van het Boek nu blijkbaar Mensen van (iemand anders’) Land geworden zijn.

Nee maar serieus.

Gisteren ging ik naar een avond rond Gunter Demnig, de man die de Stolpersteine bedacht. Mijn fantastische neef Alec gaf een even fantastische als diepontroerende uiteenzetting over de drie UGentalumni die binnenkort een struikelsteen zullen krijgen. Drie zinloos kapotgemaakte levens in een zee van miljoenen.

En alleen een harteloze en blinde persoon ziet de parallel niet met wat in Palestina gebeurt. De Gazastrook en de bezette West Bank kan geplaveid worden met struikelstenen. Het jaar 1945 is 80 jaar geleden. Ik ben ervan overtuigd dat er binnen 80 jaar geen méns ter wereld is die deze situatie uitgelegd krijgt aan zijn kinderen.