film
Okno na podwórze
Rear Window
1954
1h 52m
Uwięziony na wózku inwalidzkim fotograf obserwuje przez okno sąsiadów. Jednego z nich podejrzewa o zabójstwo żony.
Okno na podwórze
reżyseria Alfred Hitchcock
scenariusz John Michael Hayes
produkcja USA
premiera 4 sierpnia 1954 (Światowa)
nagrody Film otrzymał 7 nagród oraz 10 nominacji
Ranking ról
Kiedy fotograf L.B. 'Jeff' Jeffries (James Stewart) łamie nogę i zostaje przykuty do wózka inwalidzkiego, jego obsesją staje się obserwowanie życia prywatnego sąsiadów. Podejrzewając pewnego sprzedawcę o zamordowanie żony, Jeffries prosi swoją przyjaciółkę - bywającą w towarzystwie, elegancką kobietę (Grace Kelly) - aby pomogła mu ustalić... czytaj dalej
Informacje o filmie Okno na podwórze
premiera 4 sierpnia 1954 (Światowa)
boxoffice $37 034 579 na świecie $36 764 313 w USA $270 266 poza USA
budżet $1 000 000
na podstawie Cornell Woolrich (opowiadanie)
studio Paramount Pictures / Patron Inc.
tytuł oryg. Rear Window
inne tytuły Alfred Hitchcock's Rear Window (pełny tytuł) USA
Alfred Hitchcock's Rear Window (pełny tytuł) Wielka Brytania
więcej
Hitchcock podobno zatrudnił Raymonda Burra do roli Larsa Thorwalda, gdyż był podobny do producenta poprzednich jego filmów, Davida O. Selznicka, za którym nie przepadał.
Ross Bagdasarian, odtwarzający rolę kompozytora, był nim również w rzeczywistości. Nagrywał pod pseudonimami Alfi & Harry oraz David Seville of The Chipmunks.
Gips ze złamanej nogi głównego bohatera w ciągu trwania filmu wielokrotnie zmienia miejsce. Raz jest na nodze prawej, raz na lewej.
Każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu jest podglądaczem. Wystarczy spojrzeć na słupki oglądalności programów telewizyjnych, aby przekonać się, że od lat na czołowych miejscach figurują różnorodne reality show i seriale obyczajowe, których bohaterowie muszą stawiać czoła problemom "prawdziwego życia", rzekomo bliskim wszystkim widzom. Z... więcej
Niedawno, w ramach przypominania sobie starych klasyków, ponownie obejrzałem "Okno na podwórze" Alfreda Hitchcocka. Tym razem w wersji kolorowej, chociaż pamiętam, że w wersji czarno-białej podobał mi się równie bardzo. Ponieważ nie pamiętałem zakończenia, cały seans siedziałem jak na szpilkach. Taki niewinny pomysł. Wzięty fotograf zostaje ranny... więcej
