İdeografi

İdeografi, ideogram (Grekçe: ἰδέα idéa "fikir" ve Grekçe: γράφω gráphō "yazmak") veya kavram yazı, bir grafik semboldür ve belirli bir dil, özel kelimeler veya ifadelerden bağımsız olarak bir fikir veya kavramı temsil eder. Bazı ideogramlar, önceki gelenekle tanınabilir; diğerleri, anlamını fiziksel bir nesneye resim benzerliği aracılığıyla iletebilir ve bu nedenle aynı zamanda piktogram olarak da adlandırılabilir.

Sayılar ve matematik sembolleri ideogramlardır – 1 'bir', 2 'iki', + 'artı', = 'eşittir' ve benzeri (bakınız aşağıdaki "Matematik" bölümü). İngilizcede ampersand & 've' için kullanılır (birçok dilde olduğu gibi), % 'yüzde' ('oransal olarak'), # 'numara' (veya başka anlamlarda 'pound' gibi), § 'bölüm', $ 'dolar', € 'euro', £ 'pound', ° 'derece', @ 'at' vb. Bunlar, logogramlar yerine ideogramlardır çünkü sabit morfolojileri belirtmezler: Birçok farklı dilde okunabilirler, sadece İngilizce değil. Her zaman sadece bir tek okuma yolu olmayabilir ve bazı durumlarda tek bir kelime yerine karmaşık bir ifade olarak okunabilirler.

Terminoloji

Proto-yazıda, envanterler ve benzeri için fiziksel nesneler, stilize edilmiş veya geleneksel resimler veya resim sembolülerle temsil edilir. Örneğin, Geba açıklaması olmadan resmedilen Dongba sembolleri, Naxi dili'ni temsil edemez, ancak sözlü edebiyatı ezberlemek için bir yardımcı olarak kullanılır.^[1] Bazı sistemler ayrıca soyut kavramları belirten ideogramlar veya semboller de kullanır.

Terim "ideogram", genellikle Mısır hiyeroglifleri, Sümerce çivi yazısı ve Çince karakterleri gibi yazı sistemi sembollerini tanımlamak için kullanılır. Ancak bu semboller, belirli bir dilin öğelerini, çoğunlukla kelimeleri veya morfemleri temsil eder (böylece logogramlardır), nesneleri veya kavramları değil. Bu yazı sistemlerinde, logografik sembollerin tasarımında çeşitli stratejiler kullanılmıştır. Resim sembolleri, kelimenin gönderdiği nesneyi tasvir eder, örneğin boğa kelimesini belirten bir ikon olan ʾālep "öküz" Sefit kelimesi. Soyut kavramları belirten bazı kelimeler ikonik olarak temsil edilebilir, ancak diğer kelimeler, benzer şekilde seslenen bir kelimenin sembolünü ödünç alarak rebus ilkesini kullanır. Daha sonraki sistemler, sembol seçmekte dilin seslerini temsil etmek için seçilmiş sembolleri kullanmıştır, örneğin ʾālep "öküz" için logogramın harf aleph olarak kullanılması, kelimenin başlangıç sesini temsil eden glottal stop. Hiyeroglifik ve çivi yazısı yazımındaki birçok işaret hem logografik hem de fonetik olarak kullanılabilir. Örneğin, Sümerce işaret DIĜIR (𒀭), diĝir 'tanrı', tanrı An veya an 'gökyüzü' kelimesini temsil edebilir.^[2] Akatça karşılığı il- 'tanrı', Akatça šamu 'gökyüzü' veya hece an olabilir.

Çin karakterleri logogramlar olsa da, geleneksel sınıflandırmada iki küçük sınıf, köken itibarıyla ideografiktir:

Basit ideogramlar (指事字 zhǐshìzì) yukarı shàng "yukarı" ve aşağı xià "aşağı" veya üç sān "üç" gibi soyut sembollerdir.
Semantik bileşikler (会意字 huìyìzì) karakterlerin anlamsal kombinasyonlarıdır, örneğin gün míng "parlak", güneş rì ve ay yuè bileşenlerinden oluşur veya dinlenme xiū "istirahat", kişi rén ve ağaç mù bileşenlerinden oluşur. Modern Eski Çince fonolojisi anlayışına göre, araştırmacılar çoğu sembolün başlangıçta kısmen fonetik bir doğaya sahip olduğuna inanmaktadır.^[3]

İdeogramların bir örneği, 1970'lerde Amerikan Grafik Sanatlar Enstitüsü tarafından AB Ulaştırma Bakanlığı'nın isteği üzerine geliştirilen 50 işaretin koleksiyonudur.^[4] Sistem başlangıçta havaalanlarını işaretlemek için kullanıldı ve zamanla daha yaygın hale geldi.

Matematik

Matematik sembolleri bir tür ideogramdır.^[5]

Önerilen evrensel diller

Çince ve Japonca karakterlerinin yanlış ilk tanımlamalarından esinlenen birçok Batılı düşünür, sembollerin kelimelerden ziyade kavramları belirttiği evrensel yazılı diller tasarlamaya çalıştı. Erken bir öneri, John Wilkins tarafından yazılan An Essay towards a Real Character, and a Philosophical Language (1668) adlı eserdir. Yakın bir örnek, Charles K. Bliss tarafından 1949'da tasarlanan ve 2.000'den fazla sembol içeren Blissymbol sistemidir.^[6]

Ayrıca bakınız

Kaynaklar

Wikimedia Commons'ta İdeografi ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

^ Ramsey, S. Robert (1987). The Languages of China. Princeton University Press. s. 266. ISBN 978-0-691-01468-5.
^ Michalowski, Piotr (2008). "Sümerce". Woodard, Roger D. (Ed.). The Ancient Languages of Mesopotamia, Egypt and Aksum. Cambridge University Press. ss. 6-46. ISBN 978-0-521-68497-2. s. 12.
^ Boltz, William (1994). The origin and early development of the Chinese writing system. American Oriental Society. ss. 67-72, 149. ISBN 978-0-940490-78-9.
^ Semboller ve işaretler 3 Haziran 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., AIGA.
^ Rotman, Brian (2000). Mathematics as Sign: Writing, Imagining, Counting. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-3684-8.
^ Unger (2003), ss. 13–16.

DeFrancis, John. 1990. The Chinese Language: Fact and Fantasy. Honolulu: University of Hawaii Press. 0-8248-1068-6
Hannas, William. C. 1997. Asia's Orthographic Dilemma. University of Hawaii Press. 0-8248-1892-X (kağıt kapaklı); 0-8248-1842-3 (sert kapaklı)
Unger, J. Marshall. 2003. Ideogram: Chinese Characters and the Myth of Disembodied Meaning. 0-8248-2760-0 (ticaret kapaklı), 0-8248-2656-6 (sert kapaklı)

Dış bağlantılar

İdeografik Mit DeFrancis'in kitabından bir alıntı.
American Heritage Dictionary tanımı
İdeogram Merriam-Webster OnLine'da

[1] Ramsey, S. Robert (1987). The Languages of China. Princeton University Press. s. 266. ISBN 978-0-691-01468-5.

[2] Michalowski, Piotr (2008). "Sümerce". Woodard, Roger D. (Ed.). The Ancient Languages of Mesopotamia, Egypt and Aksum. Cambridge University Press. ss. 6-46. ISBN 978-0-521-68497-2. s. 12.

[3] Boltz, William (1994). The origin and early development of the Chinese writing system. American Oriental Society. ss. 67-72, 149. ISBN 978-0-940490-78-9.

[4] Semboller ve işaretler 3 Haziran 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., AIGA.

[5] Rotman, Brian (2000). Mathematics as Sign: Writing, Imagining, Counting. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-3684-8.

[6] Unger (2003), ss. 13–16.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]