Homofonik

Müzikte homofoni (Yunanca: ὁμόφωνος, homóphōnos, ὁμός, homós, "same" ve φωνή, phōnē, "ses tonu") bir birincil parçanın bir veya daha fazla ek iplik tarafından desteklendiği bir yapıdır. Armoniyi canlandırır ve genellikle ritmik kontrast sağlar. Rollerin bu farklılaşması, eşit sesli polifonik (içinde benzer çizgilerin düzgün bir doku oluşturmak için ritmik ve melodik bağımsızlıkla hareket ettiği) ve monofonik (içinde bütün kısımların hep birlikte veya oktav içerisinde hareket ettiği) ile tezat oluşturuyor. Tarihsel olarak, Mezzo-Soprano, soprano, bas ve iç seslere ayrı harmonik işlevler veren, homojenlik ve parçalar için farklılaştırılmış roller, tonalite ile birlikte ortaya çıkmıştır.

Tallis’in “If Ye Love Me” eserindeki homofonik, 1549’da oluşmuştur. Soprano melodiyi (ana hat) söylerken, alt sesler armoniyi doldururken (destek hattı olarak).

Homofonik bir doku homoritmik olabilir, bu, tüm parçaların aynı ritime sahip olduğu anlamına gelir. Chorale doku bir başka homofon varyantıdır. En sık rastlanan tür homofoniği melodi baskın bir homofondur; içinde bir ses, çoğu zaman en yüksek olanı ayrı bir melodi çalar ve eşlik eden sesler, altta yatan bir armoniyi ifade etmek için birlikte çalışır.

İlk olarak, Antik Yunanistan'da, homofonik, tek bir melodiyi eşzamanlı veya oktav, yani birden çok sesli bir monophony olarak iki veya daha fazla sesle icra ettiği müziği belirtmiştir. Terim olarak homofon, ilk olarak İngilizcede Charles Burney ile birlikte 1776'da ortaya çıkmış ve uyumlaştırılmış melodi uyumu vurgulanmıştır.