ภาษาอังกฤษแบบบริติช
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ภาษาอังกฤษแบบบริติช (อังกฤษ: British English, BrE) หรือ ภาษาอังกฤษแองโกล (อังกฤษ: Anglo-English) เป็นคำที่ใช้แยกแยะรูปแบบของภาษาอังกฤษที่ใช้ในหมู่เกาะบริเตน (British Isles) และที่ใช้ในภูมิภาคอื่น ๆ
| ภาษาอังกฤษแบบบริติช | |
|---|---|
| ภาษาอังกฤษ | |
| ประเทศที่มีการพูด | สหราชอาณาจักร |
| ชาติพันธุ์ | ชาวบริติช |
| ตระกูลภาษา | |
| รูปแบบก่อนหน้า | ภาษาอังกฤษเก่า
|
| รูปแบบมาตรฐาน |
มาตรฐานภาษาอังกฤษแบบสกอต
มาตรฐานภาษาอังกฤษแบบไอริช
|
| ระบบการเขียน | ละติน (ชุดตัวอักษรอังกฤษ) |
| สถานภาพทางการ | |
| ภาษาทางการ |
|
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – |
| ภาษาอังกฤษ |
| สำเนียง |
| สำเนียงบริติช |
| สำเนียงในเครือจักรภพ |
| สำเนียงอังกฤษ |
| สำเนียงอเมริกัน |
| สำเนียงออสเตรเลีย |
| ทิงลิช |
| อิงริช |
คำว่า "ภาษาอังกฤษแบบบริติช" นี้ ยังหมายรวมถึงภาษาถิ่นย่อยทั้งหมดของภาษาอังกฤษ ทั้งที่ใช้ในหมู่เกาะบริเตนทั้งหมด (รวมสกอตแลนด์ ไอร์แลนด์ และเวลส์ด้วย) คำนี้มักจะนิยมใช้เป็นพิเศษในหมู่ชาวอเมริกัน (รวมทั้งนักภาษาศาสตร์และนักเขียนพจนานุกรม) ส่วนชาวอังกฤษนั้น ปกติแล้วจะใช้คำว่า "ภาษาอังกฤษมาตรฐาน" (Standard English) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า "ภาษาอังกฤษ" (English) เท่านั้น
ความแตกต่างเด่นที่สุดของภาษาอังกฤษแบบบริติชกับภาษาอังกฤษแบบอเมริกันคือ แบบบริติชจะออกเสียงคำอย่างตรงตัว a จะออกเป็น อา ตรง ๆ ไม่ออกว่า แอ อย่างแบบอเมริกัน เสียง t จะเน้นมาก และชาวสหราชอาณาจักรจะไม่นิยมการออกเสียงตัว r ท้ายคำ ถึงออกก็เพียงออกไปนิดเดียว นอกจากนั้นอังกฤษแบบบริติชจะออกเสียงลงคอดั่งเช่นภาษาเยอรมันและภาษาฝรั่งเศส เช่นคำว่า schedule ซึ่งภาษาอังกฤษแบบบริติชจะมีออกเสียงลงคอตรงท่อน sche ซึ่งเป็นเสียงควบระหว่าง ซ กับ ค
 | บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |