Španska renesansa

Španska renesansa odnosi se na pokret u Španiji, koji se razvio iz talijanske renesanse u Italiji tokom 14. vijeka i koji se proširio do Španije tokom 15. i 16. vijeka.

Taj novi fokus u umjetnosti, književnosti, citiranju i nauci nadahnut od strane grčkorimske tradicije iz klasične antike, primio je velik impuls od nekoliko događaja iz 1492. godine:

Ujedinjenje kršćanskog kraljevstva definitivnim zauzimanjem Granade, posljednjeg teritorija pod islamskom kontrolom na Iberijskom poluotoku i naknadno protjerivanje hiljada muslimanskih i jevrejskih vjernika,
Službeno otkriće zapadne hemisfere, Amerika,
Objavljivanje prve gramatike narodnog evropskog jezika, Gramática (Gramatika) autora Antonija de Nebrije.

Historijske preteče

Početak renesanse u Španiji u bliskoj je vezi sa historijsko-političkim životom monarhije katoličkih kraljeva. Njegove ličnosti bile su prve koje su napustile srednjovjekovne pristupe koji su osiguravali feudalni poredak slabog monarha nad moćnim i nespokojnim plemstvom. Katolički kraljevi ujedinili su snage novonastale države i stupili u savez sa glavnim porodicama plemstva kako bi održali svoju moć. Jedna od tih porodica, Mendoze, koristili su novi stil kao razliku vlastitog klana i u svrhu zaštite monarhije.

Malo po malo, nova estetika uvodila se u ostatak dvora i plemstvo, miješajući se sa čistim iberijskim stilovima, kao što je nasridska umjetnost umirućeg kraljevstva Granade, uzvišeni i lični gotički kastiljske kraljice, kao i flamanske sklonosti u službenom slikarstvu dvora i Crkve. Asimilacija elemenata dovela je do lične interpretacije ortodoksne renesanse, koja je dobila naziv pleterski stil. Prema tome, sekundarni umjetnici dovedeni su iz Italije, šegrti su slani u talijanske radionice, gdje su donosili dizajne, arhitektonske planove, knjige i gravure, slike itd. od čega su se kopirali portreti, teme i kompozicije.

Kralj Karlo I bio je više okrenut novoj umjetnosti, koja se paradoksalno zvala stari način, što se odnosilo na klasičnu antiku. Njegovo direktno pokroviteljstvo postiglo je neka od najljepših djela posebnog i jedinstvenog španskog renesansnog stila: pokroviteljstvo Almazana de Covarrubiasa, njegove narudžbe za Ticiana, koji se nikada nije složio s time da se preseli u Španiju. Slikari velikog kvaliteta bili su, daleko od jezgra dvora, Pedro Berruguete, Juan de Juanes, Paolo da San Leocadio, čija je Djevica Caballera de Montese naglašena, Yáñez de la Almazan i Gerardo de los Llanos.

Slikanje u španskoj renesansi uglavnom se vršilo uljanim bojama. One su dobre za oslikavanje enterijera savršeno povinovanim zakonima perspektive, sa velikim naglaskom na ljude. Likovi su svi iste veličine i anatomski ispravni.

Boje i sjenčanje primjenjuju se u tonskim opsezima, prema talijanskom učenju. Kako bi naglasili talijanski stil, uz to, često su dodavani elementi direktno kopirani od njega, kao što su ukrasi a candelieri (rubovi od povrća i kupidona koji okružuju okvire) ili rimske ruševine na selu, uključujući scene Kristovog života.