BPK
Biohemijska potreba kiseonika (BPK) se može definisati kao kiseonični ekvivalent sadržaja biorazgradive organske materije u otpadnoj vodi, odnosno kao broj miligrama kiseonika koji se utroši na biohemijsku oksidaciju organske materije prisutne u 1 litru vode, pod određenim uslovima.
Određivanje ovog parametra zasniva se na činjenici da većina organskih materija može služiti kao hrana različitim mikroorganizmima. Pri tome organske materije bivaju oksidisane i mineralizovane, odnosno ugljenik preveden u ugljen-dioksid, vodonik u vodu, azot u nitrate, sumpor u sulfate i fosfor u fosfate.
Određivanje BPK vrednosti se sastoji u pripremanju smeše otpadne vode, mikroorganizama i rastvorenog kiseonika i njenog stavljanja u specijalnu zatvorenu posudu tačno poznate zapremine – BPK-bocu i merenju utrošene količine kiseonika u funkciji vremena.[1]
Kada promena koncentracije rastvorenog kiseonika sa vremenom postane jednaka nuli kao rezultat se dobija potpuna ili ukupna BPK (BPKP).
Glavne komponente mikrobiološke populacije pri određivanju BPK su bakterije i protozoe, pri čemu se ove druge prvenstveno hrane bakterijama, odnosno imaju ulogu sekundarnih potrošača.
Biohemijska oksidacija organske materije je vrlo spor proces i teorijski bi bilo potrebno beskonačno dugo vreme da se ona potpuno završi. Međutim, za 20 dana biva oksidisano 95 do 99% prvobitno prisutne organske materije. Pošto je i to, sa praktične strane gledišta, vrlo dug vremenski period usvojeno je da inkubacioni period pri standardnom određivanju BPK bude 5 dana, pri čemu se, na temperaturi od 20°C, oksidiše 60-70% prvobitno prisutne organske materije (BPK5).[1]
- Osobine zagađenih voda
- BPK na www.ysi.com Arhivirano 2012-06-17 na Wayback Machine-u (en)