Luigi Longo

Luiđi Longo (ital. Luigi Longo; 1900 — 1980), italijanski političar, učesnik Španskog građanskog rata i Drugog svetskog rata i narodni heroj Jugoslavije.

Luigi Longo
Luiđi Longo na sovjetskoj poštanskoj marki iz 1981. godine
Datum rođenja	15. mart 1900.
Mesto rođenja	Fubine, kod Alesandrije Kraljevina Italija
Datum smrti	16. oktobar 1980. (81 god.)
Mesto smrti	Rim Italija
Profesija	političar
Učešće u ratovima	Španski građanski rat Drugi svetski rat
Služba	Španska republikanska armija Italijanski partizani
predsednik KP Italije
Period	1964 — 1972.
Prethodnik	Palmiro Toljati
Naslednik	Enriko Berlingver
Narodni heroj od	11. marta 1980.
Odlikovanja	Orden narodnog heroja

Biografija

Rođen je 15. marta 1900. godine u Fubine Monferatu kraj Alesandrije u Italiji. Sa sedamnaest godina, pod uticajem opštih strujanja u radničkom pokretu Italije, a posebno pokreta u Torinu, gde se tada školovao i pod uticajem Oktobarske revolucije, Longo se potpuno opredelio za revolucionarni radnički pokret, napustio tehničke studije i postao profesionalni revolucionar. U Socijalističku partiju Italije stupio je 1920. godine.

Rad u KP Italije i Kominterni

Bio je učesnik Osnivačkog kongresa Komunističke partije Italije, januara 1921. godine. Kao pripadnik levog komunističkog krila Socijalističke partije Italije, zajedno s Gramšijem i Toljatijem, aktivno je učestvovao u pripremama za otcepljenje od Socijalističke partije i za osnivanje Komunističke partije Italije, što se i ostvarilo 1921. godine.

Odmah posle Kongresa u Livornu, 1921. godine, Longo je postao rukovodilac omladinske organizacije KP Italije. Već sledeće, 1922. godine, učestvovao je u radu Četvrtog kongresa Komunističke internacionale u Moskvi. Godinu dana kasnije, zbog „subverzivne delatnosti“, bio je osuđen na deset meseci zatvora. Posle izlaska iz zatvora u Ređo Emiliji, napali su ga pripadnici fašističkih formacija „skvadrista“ i naneli mu teške telesne povrede.

U vreme uspona fašizma, torinska sekcija Komunističke partije zadužila je Longa da organizuje i vojnički pripremi otpor fašističkom teroru. Na njegovu inicijativu, obrazovane su tada manje vojne grupe za otpor fašizmu. No zbog sve većeg narastanja fašizma i njihovog preuzimanja vlasti, Komunistička partija je bila prisiljena da pređe u ilegalnost.

Longo se, posle Četvrtog kongresa Kominterne, ilegalno vratio u Italiju i nastavio revolucionarni rad, nakon čega je ubrzo izabran u Sekretarijat federacije komunističke omladine Italije. Kao predstavnik Federacije, 1926. godine, otišao je u Izvršni komitet Komunističke omladinske internacionale u Moskvu. Od 1927. do 1932. živeo je u Francuskoj i aktivno učestvovao u organizovanju ilegalnog rada komunista u Italiji. Od 1933. do 1935. godine boravio je u Sovjetskom Savezu, gde je radio kao predstavnik Komunističke partije Italije u rukovodećim organima Kominterne i kao član političke komisije Kominterne. Istovremeno je bio i član Izvršnog komiteta Kominterne. Posle odlaska iz Moskve, Longo je u Briselu, 1935. godine, organizovao antifašistički skup koji je osudio fašističku Italiju zbog njene agresije na Etiopiju.

Španski građanski rat

U vreme Španskog građanskog rata, Longo je u početku organizovao prebacivanje dobrovoljaca, a zatim i je sam stupio u odbrani republikanske Španije. Kao politički komesar Druge internacionalne brigade, bio je učesnik u svim većim okršajima, a u jednoj borbi bio je i ranjen. Posle ranjavanja, preuzeo je dužnost inspektora svih internacionalnih brigada.

Posle završetka građanskog rata u Španiji, prešao je u Francusku, gde je preuzeo funkciju predsednika italijanske narodne unije, koja je obuhvatila sve Italijane-antifašiste u emigraciji.

Drugi svetski rat

Neposredno uoči početka Drugog svetskog rata, 1939. godine, Longo je, zajedno s mnogim svojim saborcima iz Španskog građanskog rata, uhapšen i odveden u koncentracioni logor u Verneu, da bi 1941. godine bio predat Italijanima, koji su ga odveli u Italiju i zatvorili u Ventotenu. Tu je ostao sve do pada fašizma u Italiji, 1943. godine. Pošto je izašao iz fašističkog zatvora, odmah je organizovao grupe Pokreta otpora u Rimu i okolini, a zatim prešao na sever zemlje, gdje je postao zvanični predstavnik KP Italije u Komitetu za nacionalno oslobođenje i istovremeno komandant partizanske brigade „Garibaldi“.

Delovanje u italijanskoj politici

Posle oslobođenja zemlje, Longo je, kao najbliži saradnik Palmira Toljatija, veoma aktivno učestvovao u mnogim velikim političkim akcijama revolucionarnog pokreta Italije. Posle Toljatijeve smrti, 1964. godine, Centralni komitet KP Italije jednoglasno je izabrao Longa za generalnog sekretara Partije, a od 1972. do kraja života bio je predsednik ove najmnogobrojnije komunističke partije na Zapadu.

Longo je 1955. godine, kao prvi predstavnik jedne zapadnoevropske komunističke partije, došao u FNR Jugoslaviju radi normalizovanja odnosa između italijanskih i jugoslovenskih komunista. Prelazeći informbirovske i staljinističke poglede i politiku prema Jugoslaviji i KPJ, Longo je, uspostavljajući tada ličnu vezu s Titom, predano radio da se odnosi između dve partije uspešno razvijaju i da se povrati međusobno poverenje.

Kao dosledan borac za pravedne odnose u međunarodnom radničkom pokretu, Longo je posle Toljatijeve smrti svesrdno podržao njegove ideje, koje je on izrazio u poznatom „Pro Memoriju“ i izborio se da se ovaj dokument objavi i postane prisutan u komunističkom pokretu. Longo je i sam bio plodan stvaralac, naročito u oblasti istorijskopolitičke publicistike, posebno o antifašističkoj borbi i politici i teoriji KP Italije.

Umro je 16. oktobra 1980. godine u Rimu.

Povodom 80. godišnjice rođenja, „za izvanredne zasluge u borbi protiv fašizma i nacizma, kao i za razvijanje prijateljskih odnosa i saradnje između SFR Jugoslavije i Republike Italije“, 11. marta 1980. godine predsednik SFRJ, Josip Broz Tito, odlikovao ga je Ordenom narodnog heroja Jugoslavije.

Literatura

Luigi Longo na Wikimedijinoj ostavi

• „Narodni heroji Jugoslavije”. Ljubljana - Beograd - Titograd: Partizanska knjiga - Narodna knjiga - Pobjeda. 1982.