dwójarz

dwójarz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈdvujaʃ], AS: [dvui ̯aš], zjawiska fonetyczne: wygł. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. pot. uczeń, który zwykle otrzymuje dwóje, dawniej najniższe oceny w szkole

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dwójarz	dwójarze
dopełniacz	dwójarza	dwójarzy
celownik	dwójarzowi	dwójarzom
biernik	dwójarza	dwójarzy
narzędnik	dwójarzem	dwójarzami
miejscownik	dwójarzu	dwójarzach
wołacz	dwójarzu	dwójarze

przykłady:

(1.1) Pamiętam, że w podstawówce mieliśmy trzech dwójarzy, wszyscy skończyli pod budką z piwem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) dwójkowicz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dwójkowicz m, dwója ż, dwójczyna ż, dwójka ż, podwajanie n

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) двоечнік m
• rosyjski: (1.1) двоечник m

źródła: