owocnik

owocnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈvɔt͡sʲɲik], AS: [ovocʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) mikol. zbita część grzybni, występująca u grzybów wyższych, tworząca zarodniki; zob. też owocnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	owocnik	owocniki
dopełniacz	owocnika	owocników
celownik	owocnikowi	owocnikom
biernik	owocnik	owocniki
narzędnik	owocnikiem	owocnikami
miejscownik	owocniku	owocnikach
wołacz	owocniku	owocniki

przykłady:

(1.1) Owocniki podstawczaków są zbudowane z trzonu i kapelusza.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wysyp owocników

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. owoc mrz, owocnia ż, owocarka ż

przym. owocny, owocowy

czas. zaowocować

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sporocarp
• białoruski: (1.1) пладовае цела грыба, спаракарп m, карпафор m
• bułgarski: (1.1) плодно тяло (на гъба) m, спорокарп m
• rosyjski: (1.1) плодовое тело гриба n, спорокарп m, карпофор m
• ukraiński: (1.1) плодове тіло, спорокарп m

źródła: