fon

fon (język polski)

wymowa:

IPA: [fɔ̃n], AS: [fõn], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) fiz. jednostka poziomu głośności

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) skr. Ph

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. fonia ż, fonacja ż, fonem m, fonetyka ż

przym. foniczny, fonogeniczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. φωνή (dźwięk, głos)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) phon
• czeski: (1.1) fón m
• niemiecki: (1.1) Phon n, Fon n
• słowacki: (1.1) fón m
• ukraiński: (1.1) фон m
• włoski: (1.1) phon m

źródła:

fon (język wilamowski)

wymowa:

znaczenia:

przyimek

(1.1) od

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) fönmer → ode mnie, fönum → od niego

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

por. niem. von

uwagi:

źródła: