Brooklyn Navy Yard
| |
| Typ stoczni |
okrętowa |
|---|---|
| Data powstania |
1806 |
| Data zamknięcia |
1966 |
| Państwo | |
| Miasto | |
| Suche doki |
6 |
| Pochylnie |
2 |
| Strona internetowa | |
Brooklyn Navy Yard (oficjalnie New York Navy Yard) – państwowa amerykańska stocznia okrętowa w Nowym Jorku, należąca do amerykańskiej marynarki wojennej, jedna z trzech największych amerykańskich stoczni w okresie międzywojennym i II wojny światowej, wyposażona i wyspecjalizowana w budowie największych okrętów, w tym pancerników i lotniskowców[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W latach 30. XX w. dwie znajdujące się w stoczni pochylnie, zostały przedłużone celem umożliwienia budowy pancerników typu North Carolina[2]. Po modernizacjach, w 1947 roku w stoczni znajdowały się dwie duże pochylnie, sześć zbudowanych w latach 1851–1942 suchych doków oraz 53 budynki produkcyjne[2].
Stocznia wyposażona była wówczas w pochylnie umożliwiające budowę największych super-pancerników typu Montana oraz lotniskowców typu Midway. Wcześniej zbudowała m.in. zatopiony później w Pearl Harbor pancernik USS „Arizona” (BB-39). W latach 1940–1945 stocznia zwodowała okręty o łącznej wyporności 238 231 ton, co stanowiło drugi pod względem wielkości – po Philadelphia Naval Shipyard – zwodowany tonaż wśród należących do marynarki stoczni państwowych[3]. Wśród zbudowanych w stoczni okrętów znajdowały się cztery lotniskowce, osiem okrętów desantowych oraz dwa pancerniki typu Iowa[3]. W trakcie wojny stocznia przeprowadziła także remonty ponad 5 tys. okrętów[3]. W szczycie produkcji w 1944 roku stocznia zatrudniała 58 tys. pracowników[4]
Stocznia nosiła oficjalną nazwę New York Navy Yard, w związku jednak ze swoją lokalizacją na terenie nowojorskiego Brooklynu, powszechnie znana była pod nazwą Brooklyn Navy Yard[5]. Lokalizacja zajmującej powierzchnię 195 akrów (79 hektarów) stoczni w zatłoczonej części miasta z bardzo wysokimi cenami nieruchomości, spowodowała że przedsiębiorstwo pozbawione było możliwości rozwoju i stocznia została ostatecznie zamknięta w 1966 roku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Thomas Heinrich: Warship Builders: An Industrial History of U.S. Naval Shipbuilding 1922–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 2020. ISBN 978-1-68247-537-9.