Nergal (bóstwo)
| bóg wojny, zarazy, śmierci i chorób | |
 Starożytna płaskorzeźba przedstawiająca wyobrażenie Nergala z Hatry w Iraku | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Teren kultu | |
| Szczególne miejsce kultu | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Nergal – sumeryjski bóg, syn Enlila i bogini Ninlil. Władca świata podziemnego[1] po małżeństwie z Ereszkigal[2][3]. Pierwotnie bóg zamieszkujący niebiosa, dla Babilończyków bóg światła[4], główne miejsce kultu – Kuta[5]. Jak głosi legenda stoczył z Teszubem walkę o władzę nad niebiańskim królestwem. Po klęsce zszedł do świata podziemnego. Sumerowie uważali go za boga zarazy i jako takiego włączali go do grupy bogów odpowiedzialnych za zsyłanie chorób i epidemii. Dlatego też sumeryjski kapłan-lekarz odprawiał serię modlitw oraz składał bóstwu ofiary, by tym sposobem odegnać chorobę i przebłagać duchy do opuszczenia ciała człowieka.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nergal, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-09-30].
- ↑ M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych, t. 1, IW PAX, Warszawa 1988, s. 49.
- ↑ Ł. Grzendzicki, Koncepcje śmierci w religii wybranych starożytnych cywilizacji, „Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie“, 17, 2011, s. 64.
- ↑ Ł. Laskowski, Symbolika światła w literaturze dydaktycznej Starego Testamentu, „Verbum Vitae“, 29, 2016, s. 72.
- ↑ M. Münnich, Reszef i Nergal w Ebla, „Scripta Biblica et Orientalia“, 2, 2010, s. 29.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych, t. 1, IW PAX, Warszawa 1988, s. 49. ISBN 83-211-0918-7
- Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Warszawa: Świat Książki, 2000, s. 592, ISBN 83-7227-582-3, OCLC 749260706.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Yaǧmur Heffron: Nergal (god). [w:] Ancient Mesopotamian Gods and Goddesses [on-line]. Oracc and the UK Higher Education Academy, 2016. [dostęp 2016-11-09]. (ang.).