Michał Ignacy Kunicki

Sukcesja apostolska
Konsekrator	Teodor Andrzej Potocki
Współkonsekratorzy	Jan Joachim Tarło; Andrzej Stanisław Załuski
Współkonsekrowani biskupi
Józef Michał Trzciński	1732
Adam Ignacy Komorowski	1749

Michał Ignacy Kunicki
	Biskup tytularny Arsinoë in Arcadia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 października 1698 ; Czułczyce
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1751 ; Kraków
	Biskup sufragan krakowski
Okres sprawowania	1726–1751
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Prezbiterat	19 października 1721
Nominacja biskupia	23 grudnia 1726
Sakra biskupia	data nieznana

Michał Ignacy Kunicki herbu Bończa (ur. 7 października 1698 w Czułczycach, zm. 9 listopada 1751 w Krakowie) – archidiakon krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1726–1742^[1], kustosz sandomierski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1724 roku^[2], kanonik płocki i opat mogilski, biskup sufragan krakowski od 1727 r, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1733^[3].

Życiorys

Syn podczaszego czernihowskiego Kaspra i Anny Potockiej^[2].

Studiował w Krakowie i w Rzymie, w 1721 r. otrzymał święcenia kapłańskie, kanonik warmiński, od 1724 r. kanonik gnieźnieński, rok później kanonik krakowski i jednocześnie kustosz w Sandomierzu. Był deputowanym kapituły krakowskiej do Trybunału Głównego Koronnego, generalny zastępcą biskupa krakowskiego jako księcia siewierskiego, specjalny sędzia przy sądzie konsystorskim. W 1734 r. witał w Krakowie króla Augusta III Sasa. W Prandocinie założył dom dla ubogich, przyczynił się do odbudowy zabudowań kościoła i klasztoru Cystersów w Mogile po pożarze w 1743 r.

Propagator kultu maryjnego, zabiegał o podniesienie poziomu wykształcenia kleru diecezjalnego, odbył wizytację 13 dekanatów diecezji krakowskiej, starał się o ulepszenie administracji parafialnej.

Opiekował się spokrewnionym ze sobą Ignacym Krasickim, którego miał namówić do wyboru stanu duchownego.

Przypisy

↑ Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13.
↑ ^a ^b Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 388–389.
↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa, 1938, s. 143.

Bibliografia

Encyklopedia Krakowa. Kraków: wyd. PWN, 2000.
Jan Kracik: Przeciw reformacji. [w:] Kościół krakowski w Tysiącleciu. Kraków: wyd. „Znak”, 2000. ISBN 83-7006-968-1.

[1] Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13.

[autonazwa1-2] Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 388–389.

[3] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa, 1938, s. 143.

[1]

[2]

[3]