Leon Kołatkowski

Leon Kołatkowski
	; Grób gen. Leona Kołatkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1924 ; Siedlce
Data i miejsce śmierci	18 października 1988 ; Warszawa, PRL
	Przebieg służby
Lata służby	1944–1988
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
	Odznaczenia

Leon Kołatkowski (ur. 3 lipca 1924 w Siedlcach na Lubelszczyźnie, zm. 18 października 1988 w Warszawie) – generał brygady LWP, szef Wojsk Łączności MON 1967–1978.

Życiorys

Do 1939 zaliczył 4 klasy gimnazjum w Siedlcach. Podczas okupacji był mechanikiem i kierowcą, a od sierpnia 1944 strażnikiem SOK. Od listopada 1944 służył w WP. W maju 1945 skończył ze stopniem podporucznika Oficerską Szkołę Łączności w Zamościu i został dowódcą plutonu radiowego w 7. okręgowym batalionie łączności w Lublinie. Od 1 listopada 1945 w kompanii łączności oddziału WOP w Gdańsku. Brał udział w zwalczaniu zbrojnego podziemia. Po ukończeniu w lipcu 1946 kursu doskonalenia oficerów łączności został przeniesiony do sztabu 2 Dywizji Piechoty w Kielcach, gdzie również walczył z podziemiem. Od lutego 1948 szef wydziału łączności sztabu 2 DP w Kielcach. Od września 1948 zastępca szefa wydziału łączności Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie. Od lutego 1949 pracował w Głównym Inspektoracie Łączności, a od lipca 1950 w Szefostwie Wojsk Łączności MON, gdzie był m.in. szefem Węzła Łączności. Od 1 października 1953 zastępca szefa Wojsk Łączności MON początkowo w stopniu majora, potem podpułkownika. Od lipca 1958 pułkownik. 1960–1963 studiował w ASG WP. Od 26 kwietnia 1967 do 1 października 1978 szef Wojsk Łączności MON. W październiku 1968 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Marszałek Polski Marian Spychalski. W latach 1969–1980 prezes Polskiego Związku Krótkofalowców, był krótkofalowcem, posiadał znak wywoławczy SP5PZ^[1]. Od 13 listopada 1981 do 4 października 1985 podsekretarz stanu w Ministerstwie Łączności.

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981-1983), równolegle z funkcją wiceministra łączności, był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym w Ministerstwie Łączności^[2].

Od 28 stycznia 1986 konsul generalny PRL w Zagrzebiu.

Zmarł w szpitalu klinicznym WAM na raka płuca. Pochowany 21 października 1988 roku na wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-23)^[3]; w pogrzebie wziął udział m.in. minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki i przedstawiciele ministerstw.

Odznaczenia

Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
Złoty Krzyż Zasługi (1958)
Srebrny Krzyż Zasługi (1949)
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Medal 30-lecia Polski Ludowej
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1973)
Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1968)
Medal Za Zwycięstwo nad Niemcami

Przypisy

↑ SP8TK. Z kart historii krótkofalarstwa polskiego. „Krótkofalowiec Polski”, s. 6. ZG PZK. ISSN 1230-9990. (pol.).
↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 206
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].

Bibliografia

Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 204-207.

[1] SP8TK. Z kart historii krótkofalarstwa polskiego. „Krótkofalowiec Polski”, s. 6. ZG PZK. ISSN 1230-9990. (pol.).

[2] Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 206

[3] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].

[1]

[2]

[3]