Język wutung
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
600 | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | wut | ||
| IETF | wut | ||
| Glottolog | wutu1244 | ||
| Ethnologue | wut | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język wutung, także: udung[1][2], sangke[2][3] – język papuaski używany w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei, przez grupę ludności na północnym wybrzeżu, na zachód od miasta Vanimo[4]. Według danych szacunkowych posługuje się nim 600 osób[3][5].
Jest językiem tonalnym[6]. Należy do rodziny języków skou[1]. Wutung i Sangke to nazwy wsi[7].
Publikacja Glottolog (4.6) wyróżnia dwa dialekty: wutung-nyao-musu i sangke[2]. D. E. Marmion (2010) informuje, że wsie Wutung, Nyao i Musu używają właściwie tego samego języka, przy czym występują różnice w zakresie leksyki, cech tonalnych i morfologii[8]. Dialekt wsi Sangke (w Indonezji) nie został bliżej poznany i nie ustalono jego klasyfikacji, ale według doniesień chodzi o bardzo podobny język (bądź dialekt)[9].
Został opisany w postaci opracowania gramatycznego (Topics in the Phonology and Morphology of Wutung, 2010)[10]. Jest potencjalnie zagrożony wymarciem[5]. W powszechnym użyciu są także języki tok pisin i angielski, a w mniejszym zakresie indonezyjski, który również służy jako lingua franca[11]. Część osób (zwłaszcza starsze pokolenie) posługuje się językiem skou[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Wutung, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b c Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Wutung. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-20)]. (ang.).
- ↑ a b Anna Belew i inni, The world’s endangered languages and their status, [w:] Lyle Campbell, Anna Belew (red.), Cataloguing the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 195, DOI: 10.4324/9781315686028, ISBN 978-1-315-68602-8, ISBN 978-1-138-92208-2, ISBN 978-1-317-41389-9, OCLC 1027125181 [dostęp 2022-08-31] (ang.).
- ↑ Sandaun Province. [w:] Language distribution maps [on-line]. SIL International. [dostęp 2022-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-31)]. (ang.).
- ↑ a b Doug Marmion: Wutung: A Papuan language of the Sko Phylum spoken in Sandaun Province, PNG. Research Data Australia. DOI: 10.4225/72/56E824BE363A0. [dostęp 2022-08-31]. (ang.).
- ↑ Marmion 2010 ↓, s. 153.
- ↑ Mita Noveria i inni, Dinamika mobilitas penduduk di wilayah perbatasan, Jakarta: Pusat Penelitian Kependudukan, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (PPK-LIPI), 2006, s. 106, ISBN 978-979-799-135-7, OCLC 271724847 [dostęp 2024-02-09] (indonez.).
- ↑ Marmion 2010 ↓, s. 8.
- ↑ Marmion 2010 ↓, s. 20.
- ↑ Marmion 2010 ↓.
- ↑ Marmion 2010 ↓, s. 6, 13–15.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Douglas E. Marmion: Topics in the Phonology and Morphology of Wutung. Canberra: Australian National University, 2010. OCLC 953294853. [dostęp 2019-04-15]. (ang.).