Flisactwo

Flisacy nad Wisłą, Wilhelm August Stryowski, 1881

Flisactwo (flis, osyłka) – rzeczny spław towarów.

Tradycja flisactwa kultywowana w Polsce, Austrii, Czechach, Niemczech, Łotwie i Hiszpanii została w grudniu 2022 roku wpisana na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO.

Historia

Flis

W dawnej Polsce flis stanowił jedną z najważniejszych form transportu oraz istotną gałąź gospodarki. Do najczęściej spławianych towarów należało zboże, transportowane na statkach, m.in. na specjalnie przystosowanych jednostkach zwanych komięgami oraz drewno, spławiane w postaci tratew. Ponieważ najważniejszym i największym ośrodkiem portowym w dawnej Polsce był Gdańsk, to w naturalny sposób najważniejszą drogą wodną stała się Wisła, jakkolwiek do spławu intensywnie wykorzystywano również inne rzeki Rzeczypospolitej, np. Niemen, czy też Dniepr.

W okresie największego rozkwitu gospodarki folwarcznej w ciągu jednego roku przez Wisłę przepływało ponad pół tysiąca szkut, tyle samo dubasów, prawie tysiąc komięg oraz ok. trzystu tratew.

W XIX wieku liczba flisaków wielokrotnie zmalała, zaś zakres ich działalności ograniczył się głównie do spławu drewna.

Spławem trudnili się flisacy zwani również flisami lub orylami.

Zobacz też

• Flisak

Linki zewnętrzne

• Sebastian Fabian Klonowic, „Flis, to jest Spuszczanie statków Wisłą i inszymi rzekami do niej przypadającymi” w Kujawsko-Pomorskiej Bibliotece Cyfrowej