Przejdź do zawartości

Dikumarol

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dikumarol
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C19H12O6

Masa molowa

336,29 g/mol

Wygląd

biały lub lekkokremowy, drobnokrystaliczny proszek, o słabogorzkim smaku[1]

Identyfikacja
Numer CAS

66-76-2

PubChem

54676038

DrugBank

DB00266

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

B01AA01

Dikumarol (łac. dicoumarolum), daw. melitoksyna – naturalnie występujący i syntetyczny heterocykliczny, organiczny związek chemiczny, pochodna kumaryny, antywitamina witamin K[2][7], antyprotrombina[7]. Na początku lat 20. XX kanadyjski lekarz weterynarii prof. Frank W. Schofield odkrył, że związek ten powstaje w zgniłej koniczynie[2][7][8][9][10]. W przeszłości był wykorzystywany jako lek przeciwkrzepliwy, ale w krótkim czasie został wyparty z tego zastosowania przez nowsze syntetyczne pochodne np. warfarynę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Farmakopea Polska IV, Ministerstwo Zdrowia, t. 1, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1965, s. 1393, OCLC 603050816.
  2. a b c d e Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 96–97, ISBN 83-7183-240-0.
  3. a b c Dicoumarol, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB00266 [dostęp 2024-08-21] (ang.).
  4. Dicumarol, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2012-07-28] (ang.).
  5. 3,3′-Metyleno-bis(4-hydroksykumaryna) (nr M1390) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
  6. a b Dikumarol, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
  7. a b c Melitoksyna w WIEM.pl. [dostęp 2011-05-03].
  8. United States Congress House Committee on Appropriations, Hearings, Reports and Prints of the House Committee on Appropriations, U.S. Government Printing Office, 1970 [dostęp 2022-04-08] (ang.).
  9. Rafał Olszanecki, Farmakologia, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2021, ISBN 978-83-200-5368-5, OCLC 1281929663 [dostęp 2022-04-08].
  10. Jay F. Storz, A study in scarlet, Oxford University Press, 22 listopada 2018, s. 11–41, DOI10.1093/oso/9780198810681.003.0002 [dostęp 2022-04-08].