Przejdź do zawartości

Andreas Wenzel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andreas Wenzel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1958
Planken

Klub

Skiclub Schaan

Wzrost

175 cm

Pierwsze punkty w PŚ

12.12 1976, Val d’Isère
(7. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

14.12 1977, Madonna di Campiglio
(3. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Liechtenstein
Igrzyska olimpijskie
srebro Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
brąz Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
złoto Ga-Pa 1978 kombinacja
srebro Ga-Pa 1978 slalom gigant
srebro Lake Placid 1980 slalom gigant
srebro Lake Placid 1980 kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1979/1980
3. miejsce
1977/1978
3. miejsce
1982/1983
3. miejsce
1984/1985
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1983/1984
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
2. miejsce
1979/1980
2. miejsce
1980/1981
2. miejsce
1981/1982
2. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Slalom gigant)
2. miejsce
1977/1978
Puchar Świata (Slalom)
3. miejsce
1982/1983

Andreas Wenzel (ur. 18 marca 1958 w Planken) – narciarz alpejski z Liechtensteinu, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Pucharu Świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze sukcesy w karierze Andreas Wenzel osiągał w latach 1970–1972, kiedy zwyciężał w zawodach Trofeo Topolino, w których startują dzieci poniżej 16 roku życia[1]. Kolejny sukces osiągnął w 1975 roku, kiedy podczas mistrzostw Europy juniorów w Mayrhofen wywalczył złoty medal w slalomie gigancie[2]. W 1976 roku, w wieku 17 lat, wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce w slalomie. Igrzyska w Innsbrucku były także mistrzostwami świata, jednak kombinację rozegrano tylko w ramach drugiej z tych imprez. W konkurencji tej Wenzel zajął piątą pozycję, tracąc do podium 10,01 punktu.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w grudniu 1976 roku. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 12 grudnia 1976 roku w Val d’Isère, zajmując siódme miejsce w gigancie. Na podium pierwszy raz stanął nieco ponad rok później, 14 grudnia 1977 roku w Madonna di Campiglio, gdzie był trzeci w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Szwed Ingemar Stenmark oraz Heini Hemmi ze Szwajcarii. Wkrótce odniósł pierwsze zwycięstwo w zawodach tego cyklu, 17 stycznia 1978 roku w Adelboden wygrywając giganta. W sezonie 1977/1978 w sumie sześć razy stawał na podium, odnosząc jeszcze jedno zwycięstwo: 5 marca 1978 roku w Waterville Valley ponownie był najlepszy w gigancie. Wyniki te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Stenmarkiem i Philem Mahre z USA. W tym samym sezonie był też drugi za Szwedem w klasyfikacji giganta. W lutym 1978 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, zdobywając dwa medale. Najpierw zajął drugie miejsce w gigancie, rozdzielając na podium Stenmarka i swego rodaka, Williego Frommelta. Trzy dni później osiągnął kolejny sukces, zwyciężając w kombinacji. Był to pierwszy w historii złoty medal mistrzostw świata w rywalizacji mężczyzn wywalczony przez reprezentanta Liechtensteinu.

Sezon 1978/1979 zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w kombinacji 10 grudnia 1978 roku w Schladming. Następnie sześciokrotnie stawał na podium, jednak ani razu nie wygrał. Tym razem w klasyfikacji generalnej był szósty, a w klasyfikacji giganta zajął siódme miejsce. Najlepsze wyniki w rywalizacji pucharowej osiągnął w sezonie 1979/1980, kiedy wywalczył Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. W najlepszej trójce plasował się sześć razy, przy czym trzykrotnie zwyciężał: 12 stycznia 1980 roku w Lenggries wygrał kombinację, dzień później w Kitzbühel był najlepszy w slalomie, a 8 marca 1980 roku w Oberstaufen zwyciężył w gigancie. W klasyfikacji kombinacji był drugi, wśród slalomistów był czwarty, a w klasyfikacji giganta był ósmy. Wystartował wtedy również na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, zdobywając srebrny medal w gigancie. Po pierwszym przejeździe Wenzel znajdował się na prowadzeniu, z przewagą 0,14 sekundy nad Austriakiem Hansem Ennem. W drugim przejeździe uzyskał czwarty wynik, co dało mu drugi łączny czas. Ostatecznie stracił 0,75 sekundy do zwycięzcy, Ingemara Stenmarka, a brązowego medalistę, Hansa Enna wyprzedził o 1,02 sekundy. W rozgrywanej w ramach mistrzostw świata kombinacji wywalczył kolejny srebrny medal, plasując się za Philem Mahre, a przed Leonhardem Stockiem z Austrii.

Przez dwa kolejne lata plasował się poza podium klasyfikacji generalnej PŚ. W tym czasie łącznie sześć razy stanął na podium, odnosząc zaledwie jedno zwycięstwo: 4 stycznia 1981 roku w Ebnat-Kappel był najlepszy w kombinacji. Zarówno w sezonie 1980/1981, jak i w sezonie 1981/1982 zajmował drugie miejsce w klasyfikacji kombinacji, w obu przypadkach przegrywając tylko z Philem Mahre. Z rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego mistrzostw świata w Schladming wrócił bez medalu. Wystąpił tam w slalomie, gigancie i kombinacji, jednak nie ukończył rywalizacji w żadnej z tych konkurencji.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł 28 lutego 1983 roku w Tärnaby, gdzie był najlepszy w slalomie. Ponadto jeszcze pięć razy stawał na podium, trzykrotnie w slalomie i dwukrotnie w kombinacji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1982/1983 był trzeci za Phielm Mahre i Stenmarkiem, a w klasyfikacji slalomu wyprzedzili go Stenmatk oraz jego rodak, Stig Strand. Rok później Wenzel zgromadził większą liczbę punktów i częściej zwyciężał: 2 grudnia 1983 roku w Kranjskiej Gorze wygrał slalom, 20 grudnia w Madonna di Campiglio i 17 stycznia 1984 roku w Parpan był najlepszy w kombinacji, a 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji generalnej uplasował się jednak jedno miejsce niżej niż w poprzednim sezonie, zdobywając jednocześnie Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji. Ostatni medal w karierze wywalczył podczas igrzysk olimpijskich w Sarajewie w lutym 1984 roku. Po pierwszym przejeździe giganta plasował się na drugim miejscu, tracąc 0,10 sekundy do prowadzącego Maxa Julena ze Szwajcarii. W drugim przejeździe uzyskał piąty wynik, w efekcie wyprzedził go jeszcze Jure Franko z Jugosławii. Ostatecznie zajął trzecie miejsce, tracąc 0,67 s do Julena i 0,34 s do Franko. Na tych samych igrzyskach wystartował także w slalomie, jednak nie ukończył już pierwszego przejazdu.

Ostatni raz na podium klasyfikacji generalnej stanął w sezonie 1984/1985, który ukończył na trzeciej pozycji. Tym razem lepsi okazali się reprezentujący Luksemburg Marc Girardelli oraz Szwajcar Pirmin Zurbriggen. Sześć razy plasował się w najlepszej trójce, w tym 17 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, 6 stycznia 1985 roku w La Mongie i 13 stycznia 1985 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. Dało mu to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji, zajął także czwarte miejsce wśród slalomistów. Triumf w Kitzbühel był jego ostatnim pucharowym zwycięstwem. W tym samym roku wystąpił na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w kombinacji. Walkę o podium przegrał tam z Thomasem Bürglerem ze Szwajcarii. Startował tam również w gigancie i slalomie, jednak obu zawodów nie ukończył.

Startował jeszcze przez kolejne trzy lata, uzyskując jednak coraz słabsze wyniki. Jeszcze cztery razy stawał na podium, po raz ostatni w karierze dokonał tego 25 stycznia 1987 roku w Kitzbühel, gdzie był drugi w kombinacji. W klasyfikacji generalnej plasował się poza najlepszą dziesiątką, jednak w sezonie 1986/1987 zajął drugie miejsce za Zurbriggenem w klasyfikacji kombinacji. W 1987 roku startował na mistrzostwach świata w Crans-Montana, jednak nie ukończył żadnych zawodów. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, zajmując szóste miejsce w gigancie oraz dwunaste w supergigancie. W marcu 1988 roku zakończył karierę.

W latach 1978, 1980, 1983, 1984 i 1985 był wybierany sportowcem roku w Liechtensteinie[3]. W 1977 roku został mistrzem Szwajcarii w kombinacji, a rok później zwyciężył w slalomie. Od 2007 roku jest prezydentem Związku Narciarskiego Liechtensteinu.

Jego siostry: Hanni i Petra, szwagier Harti Weirather oraz siostrzenice: Tina Weirather i Jessica Walter również uprawiali narciarstwo alpejskie.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
28. 5 lutego 1976 Austria Innsbruck Zjazd 1:45,73 +4,35 Austria Franz Klammer
20. 10 lutego 1976 Austria Innsbruck Gigant 3:26,97 +9,28 Szwajcaria Heini Hemmi
10. 14 lutego 1976 Austria Innsbruck Slalom 2:03,29 +5,44 Włochy Piero Gros
20. 14 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Zjazd 1:45,50 +4,21 Austria Leonhard Stock
2. 20 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74 +0,75 Szwecja Ingemar Stenmark
12. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:44,26 +3,54 Szwecja Ingemar Stenmark
3. 14 lutego 1984 Sarajewo Gigant 2:41,18 +0,57 Szwajcaria Max Julen
DNF 19 lutego 1984 Sarajewo Slalom 1:39,41 - Stany Zjednoczone Phil Mahre
12. 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 +3,34 Francja Franck Piccard
6. 25 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,37 +2,66 Włochy Alberto Tomba
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
28. 5 lutego 1976 Austria Innsbruck Zjazd 1:45,73 +4,35 Austria Franz Klammer
20. 10 lutego 1976 Austria Innsbruck Gigant 3:26,97 +9,28 Szwajcaria Heini Hemmi
10. 14 lutego 1976 Austria Innsbruck Slalom 2:03,29 +5,44 Włochy Piero Gros
5. 14 lutego 1976 Austria Innsbruck Kombinacja 24,62 pkt +51,23 pkt Włochy Gustav Thöni
13. 29 stycznia 1978 Garmisch-Partenkirchen Zjazd 2:04,12 +2,55 Austria Josef Walcher
2. 2 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Gigant 3:02,52 +2,04 Szwecja Ingemar Stenmark
18.[4] 5 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:39,54 +7,89 Szwecja Ingemar Stenmark
1. 5 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Kombinacja 2732,34 pkt - -
20. 14 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Zjazd 1:45,50 +4,21 Austria Leonhard Stock
2. 19 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74 +0,75 Szwecja Ingemar Stenmark
2. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Kombinacja 45,53 pkt +14,62 pkt Stany Zjednoczone Phil Mahre
DNF[5] 3 lutego 1982 Austria Schladming Gigant 2:38,80 - Stany Zjednoczone Steve Mahre
DNF[6] 5 lutego 1982 Austria Schladming Kombinacja 12,64 pkt - Francja Michel Vion
DNF2[7] 7 lutego 1982 Austria Schladming Slalom 1:48,48 - Szwecja Ingemar Stenmark
4. 5 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 7,67 pkt +40,74 pkt Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF1[8] 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 - Markus Wasmeier
DNF1[9] 10 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:38,82 - Szwecja Jonas Nilsson
DNF[10] 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt - Luksemburg Marc Girardelli
DNF[11] 2 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,93 - Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF[12] 8 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Slalom 1:54,63 - Frank Wörndl

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwajcaria Adelboden17 stycznia 1978 (gigant)
  2. Stany Zjednoczone Waterville Valley6 marca 1978 (gigant)
  3. Lenggries12 stycznia 1980 (kombinacja)
  4. Austria Kitzbühel13 stycznia 1980 (slalom)
  5. Oberstaufen8 marca 1980 (gigant)
  6. Szwajcaria Ebnat-Kappel4 stycznia 1981 (kombinacja)
  7. Szwecja Tärnaby23 lutego 1983 (slalom)
  8. Kranjska Gora2 grudnia 1983 (slalom)
  9. Włochy Madonna di Campiglio20 grudnia 1983 (kombinacja)
  10. Szwajcaria Parpan17 stycznia 1984 (kombinacja)
  11. Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 1984 (supergigant)
  12. Włochy Madonna di Campiglio17 grudnia 1984 (kombinacja)
  13. Francja Le Mongie6 stycznia 1985 (slalom)
  14. Austria Kitzbühel13 stycznia 1985 (kombinacja)
  • 14 zwycięstw (6 w kombinacji, 4 w slalomie, 3 w gigancie i 1 w supergigancie)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włochy Madonna di Campiglio14 grudnia 1977 (gigant) – 3. miejsce
  2. Zwiesel8 stycznia 1978 (gigant) – 3. miejsce
  3. Austria Kitzbühel22 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
  4. Szwajcaria Arosa18 marca 1978 (gigant) – 2. miejsce
  5. Austria Schladming10 grudnia 1978 (kombinacja) – 3. miejsce
  6. Szwajcaria Crans-Montana15 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
  7. Szwajcaria Crans-Montana15 stycznia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
  8. Szwajcaria Adelboden16 stycznia 1979 (gigant) – 2. miejsce
  9. Austria Kitzbühel21 stycznia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
  10. Austria Steinach23 stycznia 1979 (gigant) – 3. miejsce
  11. Garmisch-Partenkirchen28 stycznia 1979 (gigant) – 3. miejsce
  12. Włochy Madonna di Campiglio16 grudnia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
  13. Stany Zjednoczone Waterville Valley26 lutego 1980 (gigant) – 2. miejsce
  14. Francja Chamonix4 marca 1980 (kombinacja) – 2. miejsce
  15. Włochy Madonna di Campiglio14 grudnia 1980 (kombinacja) – 3. miejsce
  16. Francja Morzine10 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  17. Włochy Aprica8 grudnia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
  18. Włochy Madonna di Campiglio12 grudnia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
  19. Bad Wiessee15 stycznia 1982 (kombinacja) – 2. miejsce
  20. Szwajcaria Parpan4 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
  21. Austria Sankt Anton6 lutego 1983 (slalom) – 2. miejsce
  22. Austria Sankt Anton6 lutego 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
  23. Francja Morzine11 lutego 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
  24. Japonia Furano20 marca 1983 (slalom) – 2. miejsce
  25. Szwajcaria Parpan16 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  26. Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
  27. Włochy Madonna di Campiglio16 grudnia 1984 (slalom) – 2. miejsce
  28. Francja Puy-Saint-Vincent11 stycznia 1985 (kombinacja) – 3. miejsce
  29. Garmisch-Partenkirchen27 stycznia 1985 (supergigant) – 2. miejsce
  30. Austria Kitzbühel19 stycznia 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
  31. Austria Kitzbühel19 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
  32. Szwajcaria Wengen21 lutego 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
  33. Austria Kitzbühel25 stycznia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]