Alessio Figalli
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
.jpg) Alessio Figalli w 2019 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1984 |
| Profesor | |
| Specjalność: rachunek wariacyjny i równania różniczkowe cząstkowe | |
| Alma Mater | |
| Instytut badawczy | |
| Okres zatrudn. |
2007–2008 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
2008–2009 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
2009–2016 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 2016 |
| Nagrody | |
|
Medal Fieldsa (2018) | |
| Strona internetowa | |
Alessio Figalli (ur. 2 kwietnia 1984 roku w Rzymie) – włoski matematyk, laureat Medalu Fieldsa z 2018 roku. Specjalizuje się w rachunku wariacyjnym i równaniach różniczkowych cząstkowych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 2 kwietnia 1984 roku w Rzymie[1], gdzie ukończył też liceum klasyczne[2]. W latach 2002–2006 studiował matematykę w Scuola Normale Superiore di Pisa[1]. Stopień doktora uzyskał w 2007 roku w Scuola Normale Superiore di Pisa (promotor Luigi Ambrosio) i École normale supérieure de Lyon (promotor Cédric Villani) na podstawie rozprawy Optimal Transportation and Action-Minimizing Measures[1][3]. Karierę zawodową rozpoczął we Francji, przez rok prowadząc badania w CNRS, a w następnym pracując jako profesor w École polytechnique (uzyskał wówczas francuską habilitację). Lata 2009-2016 spędził na Uniwersytecie Teksańskim w Austin, a od 2016 roku jest profesorem Politechniki Federalnej w Zurychu[1].
Wypromował 11 doktorów (stan na jesień 2024 roku), wśród nich była m.in. Maria Colombo[3].
Publikacje i osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Autor ponad 160 artykułów naukowych. Swoje prace publikował m.in. w „Communications on Pure and Applied Mathematics”, „Archive for Rational Mechanics and Analysis”, „Journal of Functional Analysis", „Calculus of Variations and Partial Differential Equations”, „Duke Mathematical Journal”, „Journal für die Reine und Angewandte Mathematik”, „Journal of the European Mathematical Society”, „Mathematische Annalen”, „American Journal of Mathematics”, „Publications mathématiques de l'IHÉS”, „Bulletin of the American Mathematical Society" oraz najbardziej prestiżowych czasopismach matematycznych świata: „Journal of the American Mathematical Society”, „Acta Mathematica” i „Inventiones Mathematicae"[4].
Figalli dokonał wielu fundamentalnych postępów w teorii optymalnego transportu[5].
Wspólnie z De Philippisem uzyskał w szczególności przełomowe wyniki dotyczące regularności rozwiązań równania Monge'a-Ampère'a, które zostały następnie zastosowane do wykazania regularności rozwiązań pewnego modelu meteorologicznego wykorzystywanego do wielkoskalowych prognoz pogody[2][5].
Figalli i jego współpracownicy zastosowali również metody optymalnego transportu do uzyskania mocnych wyników stabilności ilościowej dla kilku podstawowych nierówności geometrycznych, np. nierówności izoperymetrycznych i nierówności Brunna-Minkowskiego[5].
Nierówności izoperymetryczne Figalli badał wspólnie z Francesco Maggim i Aldo Pratellim. Klasyczny problem izoperymetryczny polega na znalezieniu optymalnego kształtu obszaru, którego brzeg minimalizuje napięcie powierzchniowe. Przykładem rozwiązania takiego problemu są bańki mydlane, które ograniczają daną objętość powietrza powłoką o minimalnej powierzchni. Figallii i jego współpracownicy otrzymali nierówność izoperymetryczną, która pozwala odpowiedzieć na pytanie, jak zmienia się kształt kryształu, kiedy układowi zostanie dodana pewna energia (np. przez podgrzanie). Okazało się, że zmiana kształtu jest proporcjonalna do pierwiastka z dodanej energii. Jest ona też stabilna (małemu dodatkowi energii odpowiada mała zmiana kształtu) a ponieważ wspomniana nierówność jest optymalna, więc zmiana kształtu nie może być większa niż to wynika z oszacowania uzyskanego przez Figalliego, Maggi i Pratelliego[2].
Razem z Joaquimem Serrą badał też problemy swobodnej powierzchni, występujące w wielu zagadnieniach fizyki i techniki. Zasadniczym z nich jest problem gładkości takiej powierzchni. W 1977 roku Luis Caffarelli wykazał, że swobodna powierzchnia jest gładka poza zbiorem punktów osobliwych. Przez następne lata badano charakter tego zbioru. W 2017 roku Figalli i Serra znaleźli jego optymalną charakteryzację. W szczególności, w przypadku 3-wymiarowym pokazali oni, że swobodna powierzchnia jest gładka z wyjątkiem izolowanych punktów osobliwych[2].
Wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]Figalli był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in.:
- 2011–2012 – Cours et prix Claude-Antoine Peccot[6],
- 2012 – Nagrodę EMS[7],
- 2015 – Medal Stampacchia[8],
- 2017 – Premio "Antonio Feltrinelli Giovani"[9],
- 2018 – Medal Fieldsa[10].
W roku 2014 wygłosił wykład sekcyjny na Międzynarodowym Kongresie Matematyków w Seulu[11]. Był plenarnym prelegentem na wielu konferencjach, m.in. w 2019 roku na odbywającej się w Akademii Górniczo-Hutniczej konferencji Dynamics, Equations and Applications (DEA 2019)[1][12].
W 2016 roku zdobył prestiżowy ERC Consolidator Grant[13].
Figalli jest członkiem Academia Europaea (od 2019 roku[14]), członkiem zagranicznym Real Academia de Ciencias Exactas, Físicas y Naturales de España (od 2021 roku[15]) oraz członkiem kilku włoskich towarzystw naukowych, m.in. Accademia Nazionale dei Lincei (od 2023 roku[16])[1].
Jego nazwisko nosi jedna z planetoid[1][17].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jego ojciec był profesorem inżynierii a matka nauczycielką filologii klasycznej w szkole średniej. Jako dziecko lubił grać w piłkę, oglądać kreskówki i spędzać czas z przyjaciółmi. W 2013 roku w Rzymie poznał swoją przyszłą żonę Mikaelę Iacobelli, która była wówczas doktorantką na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza” i przyszła na jego referat[18].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Alessio Figalli - CV [online] [dostęp 2022-10-26].
- ↑ a b c d Alessio Figalli – Medal Fieldsa 2018 - Delta [online], www.deltami.edu.pl [dostęp 2024-10-31].
- ↑ a b Alessio Figalli - The Mathematics Genealogy Project [online], www.genealogy.math.ndsu.nodak.edu [dostęp 2024-10-26].
- ↑ Alessio Figalli - Author Profile - zbMATH Open [online], zbmath.org [dostęp 2024-10-26].
- ↑ a b c Figalli long citation [online] [dostęp 2024-10-26] (ang.).
- ↑ Cours et prix Claude-Antoine Peccot [online], www.college-de-france.fr, 11 maja 2022 [dostęp 2024-10-26] (fr.).
- ↑ History of prizes awarded at European Congresses of Mathematics [online], euromathsoc.org [dostęp 2022-09-19] (ang.).
- ↑ Gold Medal "Guido Stampacchia" [online], Sito dell'Unione Matematica Italiana [dostęp 2024-10-26] (wł.).
- ↑ Premi Feltrinelli 2017 [online] [dostęp 2022-09-19].
- ↑ Fields Medal | International Mathematical Union (IMU) [online], www.mathunion.org [dostęp 2022-09-19].
- ↑ ICM Plenary and Invited Speakers [online], www.mathunion.org [dostęp 2022-09-19].
- ↑ DEA 2019 - plenary speakers [online] [dostęp 2022-09-18].
- ↑ Datahub of ERC funded projects [online], erc.easme-web.eu [dostęp 2022-09-19].
- ↑ Academy of Europe: Figalli Alessio [online], www.ae-info.org [dostęp 2022-09-19].
- ↑ Académicos - Real Academía de Ciencias Exactas, Físicas y Naturales [online], rac.es [dostęp 2022-09-19].
- ↑ Figalli, Alessio [online], www.lincei.it [dostęp 2024-10-27] (ang.).
- ↑ IAU Minor Planet Center [online], www.minorplanetcenter.net [dostęp 2022-09-19].
- ↑ Kevin Hartnett, A Traveler Who Finds Stability in the Natural World [online], Quanta Magazine, 1 sierpnia 2018 [dostęp 2024-10-31] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]