Dimachaerus

Dimachaerus (lm dimachaeri, stgr. διμάχαιροι) – gladiator walczący równocześnie dwoma krótkimi mieczami lub sztyletami^[1].

Nazwa ta powstała od rodzaju uzbrojenia, jakim była sieczno-kłująca machaira (stgr. μάχαιρα, łac. machaera)^[2]. Walczący, szkoleni w oburęcznym posługiwaniu się tą bronią, nie używali hełmów, co uwidacznia rzymski relief odnaleziony w Amisus^[3]. Odnoszą się do nich późne i bardzo rzadkie źródła pisane, m.in. Artemidor wspominający w swym Senniku (II, 32) oraz wzmianki w zbiorach rzymskich inskrypcji von Orelliego (Inscriptionum Latinarum Selectarum Collectio, 1828) i de Boissieu (Inscriptions antiques de Lyon reproduites d’après les monuments ou recueillies dans les auteurs, 1846). Prowincjonalna inskrypcja nagrobna z galijskiego Lugdunum (Lyon) określa ten typ gladiatora spospolitowaną już nazwą dymacherus (CIL XIII, nr 1997)^[4].

Przypisy

↑ Alan Baker: Gladiatorzy. Nieznane prawdy o życiu rzymskich niewolników. Warszawa: Fakty, 2002, s. 174, 186, ISBN 83-7311-299-5.
↑ Lidia Winniczuk: Ludzie, zwyczaje i obyczaje starożytnej Grecji i Rzymu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 648, ISBN 83-01-06735-7.
↑ Michael Grant: Gladiatorzy. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 49, ISBN 83-04-00047-4
↑ Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft, T. V/1. Stuttgart: J.B. Metzler, 1903, s. 646.

[1] Alan Baker: Gladiatorzy. Nieznane prawdy o życiu rzymskich niewolników. Warszawa: Fakty, 2002, s. 174, 186, ISBN 83-7311-299-5.

[2] Lidia Winniczuk: Ludzie, zwyczaje i obyczaje starożytnej Grecji i Rzymu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 648, ISBN 83-01-06735-7.

[3] Michael Grant: Gladiatorzy. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 49, ISBN 83-04-00047-4

[4] Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft, T. V/1. Stuttgart: J.B. Metzler, 1903, s. 646.

[1]

[2]

[3]

[4]