Bitwa o Jersey

Bitwa o Jersey
	Wojny angielsko-francuskie
	; Walka na placu w Saint Helier na obrazie J.S. Copleya
Czas	1781
Miejsce	Jersey
Terytorium	La Manche
Przyczyna	francuski atak na wyspę
Wynik	zwycięstwo Anglików
Strony konfliktu
Wielka Brytania	Francja
Dowódcy
Francis Peirson †	Philippe de Rullecourt †
Siły
oddziały 3 pułków piechoty regularnej i 4 pułków milicji	≈1200 żołnierzy
Straty
23 zabitych i 68 rannych	78 zabitych i 64 rannych, wielu jeńców
	Położenie na mapie Jersey miejsce bitwy
	Położenie na mapie Wielkiej Brytanii miejsce bitwy
	Położenie na mapie Wysp Normandzkich miejsce bitwy
	49°10′56,57″N 2°06′26,96″W/49,182380 -2,107490

Bitwa o Jersey – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 1781.

W 1779 Francuzi podjęli pierwszą próbę opanowania Jersey, ale bez powodzenia. Do ponownego ataku zgromadzili ok. 2000 żołnierzy^[1] pod dowództwem Philippe’a Charles’a-Felixa Macquarta^[2], używającego tytułu barona de Rullecourt^[1]. Siły te wyruszyły z portów francuskich 26 grudnia 1780 roku, ale gwałtowny sztorm rozproszył statki, tak że wieczorem 5 stycznia de Rullecourt miał pod komendą ok. 1200 ludzi, gdy wylądował w zatoce Banc de Violet^[1]. Co najmniej jeden okręt korsarski i cztery jednostki transportowe rozbiły się na skałach, w następstwie czego ponad 200 ludzi utonęło^[3].

Phillipp de Rullecuort pomaszerował na stolicę Saint Helier, którą opanował w nocy, biorąc do niewoli gubernatora-porucznika Jersey mjr. Mosesa Corbeta, który zdążył jednak wcześniej zaalarmować podległe sobie jednostki: 78., 83. i 95. pułk piechoty, oraz oddziały milicji. Napastnicy skłonili Corbeta do podpisania kapitulacji, oraz do wysłania nakazu złożenia broni jego zastępcy, mjr. Francisowi Peirsonowi, oraz komendantowi Elizabeth Castle, kpt. Mulcasterowi^[1]. Gubernator protestował, że jego rozkazy, jako jeńca, nie będą miały mocy prawnej, ale zgodził się na ich podpisanie wobec groźby spalenia miasta przez napastników^[3].

Kapitanowie Mulcaster i Aylward, dowodzący Elizabeth Castle, odmówili kapitulacji i otwarłszy ogień, zmusili oddziały francuskie do odwrotu^[3]. Major Peirson także zignorował rozkaz gubernatora i zgromadził swoje oddziały, wraz z milicją Jersey, na wzgórzu koło miasta; na kolejne wezwanie do kapitulacji, odpowiedział żądaniem poddania się przez Francuzów, a gdy to nie nastąpiło, przypuścił szturm na miasto. Po krótkiej, ale zaciętej walce na głównym placu Saint Helier wojska de Rullecuorta zostały całkowicie pokonane, a on sam zginął. Niestety dla Brytyjczyków, zginął też mjr Peirson^[1]^[3].

W osobnym starciu na Platte Rocque napastnicy zostali odparci przez pododdziały 83. pułku^[2], którego dowódca, kpt. Campbell, przejął następnie komendę nad całością sił brytyjskich po śmierci Peirsona^[3].

Straty francuskie wyniosły 78 zabitych i 64 rannych, brytyjskie odpowiednio – 23 i 68^[1]. Według sporządzonego zaraz po walce raportu gubernatora, straty brytyjskie były jeszcze niższe: 16 zabitych i 64 rannych^[3]. Obaj dowódcy, francuski i brytyjski zostali pochowani niedaleko siebie: Peirson w kościele parafialnym, gdzie mieszkańcy Jersey ufundowali mu pomnik, a de Rullecuort na przykościelnym cmentarzu. Gubernator Corbet był sądzony za kapitulację; został zwolniony ze stanowiska, ale pozwolono mu zachować pensję w wysokości 250 funtów rocznie^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Edith Frances Carey: The Channel islands. London: Adam and Charles Black, 1904, s. 149–152.
↑ ^a ^b Raoul Lemprière: The Channel Islands. London: Hale, 1990, s. 89. ISBN 0-7090-3832-1. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f „The London Gazette”, 12153, 13 stycznia 1781, s. 1 (ang.).

[CE-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Edith Frances Carey: The Channel islands. London: Adam and Charles Black, 1904, s. 149–152.

[RL-2] Raoul Lemprière: The Channel Islands. London: Hale, 1990, s. 89. ISBN 0-7090-3832-1. (ang.).

[LG1781-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f „The London Gazette”, 12153, 13 stycznia 1781, s. 1 (ang.).

[1]

[2]

[3]