Kozielsk
54°02′N 35°47′E/54,033333 35,783333
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Burmistrz |
Walentyn Korotkow | ||||
| Populacja (2008) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+7 48442 | ||||
| Kod pocztowy |
249722 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
40 | ||||
Położenie na mapie obwodu kałuskiego  | |||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||
| 54°02′N 35°47′E/54,033333 35,783333
| |||||
| Strona internetowa | |||||
_(1777).png)
.png)
Kozielsk (ros. Козельск) – miasto w obwodzie kałuskim Rosji.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Kozielsk jest położony nad rzeką Żyzdrą, 72 km na południowy zachód od Kaługi. Miasto jest usytuowane przy linii kolejowej Smoleńsk–Gorbaczewo–Tuła[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1146. Kozielsk jest wtedy wymieniony jako część księstwa czernihowskiego. Miasto zasłynęło w trakcie najazdu Mongołów Batu-chana w 1238. Mieszkańcy, pomni rzezi, jakich dokonywała armia mongolska na wcześniejszym etapie inwazji, bronili się desperacko przez 7 tygodni, zabijając ok. 4000 mongolskich żołnierzy. Po zdobyciu Mongołowie zniszczyli Kozielsk prawie całkowicie, a prawie wszyscy obrońcy wraz z ich teoretycznym przywódcą, siedmioletnim Wasylem, synem księcia, zginęli.
W latach 1446–1494 Kozielsk, po rozpadzie Złotej Ordy, jako jedno z księstw wierchowskich na krótko stał się częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po 1494 został opanowany przez wojska moskiewskie i od tego czasu pozostaje częścią Rosji[3].
Kozielsk był siedzibą rodów Ogińskich i Puzynów[2].
Najbardziej znana budowla Kozielska to XVIII-wieczny monaster, Pustelnia Optyńska. Na jego terenie w latach 1939–1940 funkcjonował sowiecki obóz jeniecki dla Polaków. Osadzonymi w obozie w Kozielsku byli oficerowie (także podchorążowie) służby stałej i rezerwy Wojska Polskiego, wzięci do niewoli przez Związek Radziecki po zajęciu wschodnich obszarów Polski po 17 września 1939.
W 1940 roku zostali oni przewiezieni do Katynia i rozstrzelani przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Zamordowani jeńcy są pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Census.ru.
- ↑ a b W świetle 1982 ↓, s. 15.
- ↑ Strona oficjalna miasta Kozielsk (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów. Londyn: Gryf, 1982.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Jan Bober, Za drutami obozów sowieckich. Wspomnienia. Opracował, wprowadzenie i przypisy sporządził Krzysztof Halicki, Łódź 2016, s. 272.. Krzysztof Halicki – Academia.edu. [dostęp 2016-12-02].
- Krzysztof Halicki: Policjanci z Okręgu XII PP Pomorskiego – ofiary Miednoje, [w: Katyń. Ofiary z Kujaw i Pomorza w 73. rocznicę zbrodni katyńskiej, pod red. W. Kubiaka i Z. Karpusa, Włocławek 2013]. Krzysztof Halicki – Academia.edu. [dostęp 2016-12-02].