Przejdź do zawartości

Blackburn Rovers F.C.

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blackburn Rovers
ilustracja
Pełna nazwa

Blackburn Rovers
Football Club

Przydomek

Rovers (Wędrowcy)
Blue & Whites (Niebiesko-Biali)
The Mighty Blue & Whites (Potężni Niebiesko-Biali)
The Riversiders (Nabrzeżni)[1]

Barwy

niebiesko-białe

Data założenia

1875

Liga

Championship

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Adres

Blackburn, BB2 4JF

Stadion

Ewood Park,
Blackburn

Właściciel

Venky’s London Limited

Prezes

Mike Cheston

Trener

John Eustace

Asystent trenera

Mark Venus

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Blackburn Rovers Football Clubangielski klub piłkarski z siedzibą w Blackburn, jeden z założycieli (w 1888 r.) angielskiej ligi. Trzykrotny mistrz Anglii, jeden z siedmiu klubów (obok Arsenalu, Manchester United, Manchester City, Chelsea, Leicester City i Liverpoolu), który zdobył tytuł mistrzowski (w 1995) od czasu powstania Premier League. W 1992 roku klub uzyskał awans do nowo utworzonej ligi Premier League, rok po tym, jak został przejęty przez lokalnego przedsiębiorcę Jacka Walkera, który na stanowisko menedżera mianował Kenny’ego Dalglisha. W sezonie 1998/99 klub spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej, jednak ponownie awansował dwa lata później, w sezonie 2000/2001. Klub czterokrotnie zakwalifikował się do Pucharu UEFA; raz jako zdobywca Pucharu Ligi, dwa razy jako szósty zespół w Premier League i raz poprzez rozgrywki Pucharu Intertoto.

W sezonie 2011/12 zespół zajął 19. miejsce w rozgrywkach Premiership i spadł do Championship.

Blackburn Rovers występuje na stadionie Ewood Park.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Klub został założony po spotkaniu w hotelu Leger w miejscowości Blackburn 5 listopada 1875 roku[2]. Spotkanie zostało zorganizowane przez dwóch młodych mężczyzn, a mianowicie przez Johna Lewisa i Arthura Constantine’a. Celem zebrania było przedyskutowanie możliwości utworzenia klubu piłkarskiego do gry zgodnie z zasadami stowarzyszenia. Pierwszy mecz Blackburn Rovers odbył się w Church 18 grudnia 1875 roku, w którym padł remis 1:1[2].

Drużyna Blackburn w 1894 roku, podczas triumfu w FA Cup.

28 września 1878 roku Blackburn Rovers stał się jednym z 23 klubów tworzących Lancashire Football Association. 1 listopada 1879 roku klub po raz pierwszy zagrał w rozgrywkach o Puchar Anglii, pokonując Tyne A.F.C. 5:1. Zostali ostatecznie wyeliminowani w trzeciej rundzie po porażce 0:6 z Nottingham Forest[2].

25 marca 1882 roku klub ponownie zagrał w finale Pucharu Anglii, jednak nie sprostał Old Etonians i przegrał 0:1[2].

Po raz pierwszy w tych rozgrywkach Rovers triumfowali 29 marca 1884 roku, wygrywając 2:1 ze szkocką drużyną Queen’s Park[3]. Te same zespoły ponownie rozegrały finał Pucharu Anglii w kolejnym sezonie, a Blackburn Rovers ponownie odniósł zwycięstwo, tym razem 2:0[3]. Rovers powtórzyli ten sukces jeszcze raz w następnym sezonie, wygrywając 2:0 z West Bromwich Albion. Trzy zwycięstwa z rzędu w Pucharze Anglii, spowodowały, że klubowi przyznano specjalną srebrną tarczę[3].

Blackburn Rovers był jednym z założycieli Football League w 1888 roku[3]. Drużyna ponownie dotarła do finału Pucharu Anglii 29 marca 1890 roku. Klub zdobył puchar po raz czwarty, pokonując The Wednesday 6:1, a napastnik William Townley strzelił trzy gole i stał się pierwszym zawodnikiem, który zdobył hat tricka w finale tych rozgrywek[2].

Blackburn Rovers borykało się z problemami w pierwszych latach XX wieku, ale wyniki zespołu zaczęły się stopniowo poprawiać. Na Ewood Park przeprowadzono gruntowne remonty. W ciągu pierwszych trzech dziesięcioleci XX wieku Blackburn Rovers wciąż uważano za najlepszą drużynę w lidze angielskiej. Zostali mistrzami Anglii w sezonach 1911/1912 i 1913/1914 oraz zdobyli Puchar Anglii w sezonie 1927/1928, po pokonaniu Huddersfield Town 3:1[2]. W 1936 Blackburn spadł do Division Two, jednak po trzech latach powrócił do ekstraklasy[2].

Po II wojnie światowej wznowiono rozgrywki w Anglii, a Blackburn spadł w roku 1948. Klub pozostał w drugiej lidze przez następne dziesięć lat. Po awansie w 1958 roku sezon skończyli w okolicach środka tabeli. W tych latach Rovers nie odnosiło już takich sukcesów, jednak w 1960 roku dotarli do finału Pucharu Anglii, gdzie przegrali 0:3 z Wolverhampton Wanderers[2].

Fani drużyny mieli nadzieję na ponowny powrót do czołówki, kiedy podczas sezonu 1963/1964 po zwycięstwie nad West Hamem 8:2 w Boxing Day, znaleźli się na pozycji lidera tabeli. Przewaga punktowa okazała się krótkotrwała, a tytuł został zdobyty przez Liverpool. Blackburn ponownie został zdegradowany z Division One w 1966 roku, co zapoczątkowało 26-letni okres gry w niższych ligach[2].

W latach 70. Blackburn Rovers rozgrywał mecze pomiędzy Division Two a Division Three[2]. Po przejęciu klubu przez Jacka Walkera, Rovers skończył rozgrywki na 19. miejscu w drugiej lidze pod koniec sezonu 1990/1991, a nowy właściciel zatrudnił Kenny’ego Dalglisha na stanowisko menedżera w październiku 1991 roku[2]. Klub zapewnił sobie awans do nowo utworzonej FA Premier League pod koniec sezonu 1991/1992, jako zwycięzcy play-offów, kończąc 26-letni okres grania poza ścisłą czołówką.

W 1992 roku Blackburn ustanowił rekord transferowy w wysokości 3,5 miliona funtów za 22-letniego napastnika Southampton Alana Shearera[2]. Po zajęciu czwartego miejsca w sezonie 1992/1993 i zdobycia wicemistrzostwa Anglii w sezonie 1993/1994, w 1995 roku Rovers zdobyli mistrzostwo Anglii[2].

Blackburn Rovers słabo rozpoczęło kolejne rozgrywki i przez większą część pierwszej połowy sezonu znajdowało się w dolnej części tabeli. Rovers walczyli w Lidze Mistrzów, gdzie zmagania grupowe zakończyli z dorobkiem zaledwie czterech punktów. Po zmianach personalnych i na stanowisku trenera słaby początek kampanii Premier League w sezonie 1996/1997, przyczynił się do dziesięciu porażek w pierwszych kolejkach sezonu. Klub pod wodzą Tonye’go Parkesa utrzymał się w lidze. Tego lata pracę menedżera objął Roy Hodgson. Tak jak w ostatnim czasie klub znowu nie najlepiej rozpoczął kampanię ligową, a Hodgson został zwolniony w grudniu po przegranej 0:2 z Southampton, kiedy Blackburn znalazło się w strefie spadkowej. Został zastąpiony przez Briana Kidda, który nie pomógł w uniknięciu spadku.

W październiku 1999 Kidd został zwolniony, a w marcu zastąpił go Graeme Souness. Blackburn powrócił do Premier League po udanym sezonie 2000/2001, zajmując drugie miejsce za Fulham.

W sezonie 2001/2002 do drużyny dołączył Andy Cole, który stał się najdroższym piłkarzem w historii drużny[4]. Rovers zdobył pierwszy w historii Puchar Ligi, pokonując w finale Tottenham Hotspur 2:1[5]. W następnym sezonie zajęli szóste miejsce premiowane udziałem w rozgrywkach o Pucharu UEFA. Souness odszedł z klubu przed rozpoczęciem nowego sezonu[6], a jego miejsce zajął walijski trener Mark Hughes[7]. Blackburn pod jego wodzą dotarło do półfinału Pucharu Anglii, przegrywając z Arsenalem, a w Premier League zajęli 15. miejsce. Poprowadził drużynę do szóstego miejsca w następnym sezonie i trzeciego awansu do europejskich pucharów w ciągu pięciu lat.

Mecz pomiędzy Blackburn, a Chelsea w grudniu 2009 roku.

Rovers dotarł do półfinału Pucharu Anglii 2006/2007, ale przegrali z Chelsea w dogrywce i zakończyli ligę na dziesiątym miejscu, kwalifikując się do Pucharu Intertoto. W maju 2008 roku Mark Hughes odszedł z Blackburn do Manchesteru City. Został zastąpiony przez Paula Ince’a, który po słabym początku został zwolniony w grudniu. Sam Allardyce został wyznaczony jako jego następca, a w latach 2009/2010 poprowadził drużynę do dziesiątego miejsca w lidze i półfinału Pucharu Ligi Angielskiej.

Ostatnie lata

[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2010 roku klub został przejęty przez indyjską firma V H Group, pod nazwą Venky’s London Limited za 23 miliony funtów[8]. Nowi właściciele natychmiast zwolnili Sama Allardyce’a i zastąpili go Steve’em Keanem, który prowadził drużynę do stycznia 2011 roku[9]. Otrzymał on pełnoetatowy kontrakt do czerwca 2013 roku.

W grudniu 2011 roku Blackburn Rovers zanotował roczną stratę podatkową w wysokości 18,6 miliona funtów. Mimo to właściciele zapewnili ciągłość finansowania klubu, nawet jeśli spadli by z Premier League[10]. W maju 2012 roku klub został zdegradowany do Championship[11] po porażce z Wigan Athletic, kończąc jedenastoletni pobyt w najwyższej klasie rozgrywkowej[2].

Na początku sezonu 2012/2013 Steve Kean, menedżer odpowiedzialny za poprzedni spadek, otrzymał od właścicieli szansę na awans i utrzymanie swojej pozycji. 29 września zrezygnował z pełnienia tej funkcji[12].

7 maja 2017 roku, pięć lat po opuszczeniu Premier League, klub spadł z Championship do League One[2]. 24 kwietnia 2018 r. awansowali z powrotem do drugiego poziomu dzięki wygranej 1: 0 w Doncaster Rovers[13].

Trenerzy

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Blackburn Rovers F.C..

Zawodnicy

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Blackburn Rovers F.C..

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 6 sierpnia 2018[14]

Nr Poz. Piłkarz
1 BR Hiszpania David Raya
2 OB Namibia Ryan Nyambe
3 OB Irlandia Derrick Williams
6 PO Anglia Richard Smallwood
7 NA Anglia Adam Armstrong (wypożyczony z Newcastle United)
8 PO Anglia Joe Rothwell
9 NA Anglia Dominic Samuel
10 NA Anglia Danny Graham
11 PO Anglia Peter Whittingham
13 BR Kanada Jayson Leutwiler
14 OB Szkocja Charlie Mulgrew (kapitan)
16 PO Anglia Paul Caddis
17 OB Anglia Amari’i Bell
18 PO Anglia Jacob Davenport
Nr Poz. Piłkarz
22 PO Anglia Ben Gladwin
23 PO Anglia Bradley Dack
25 OB Anglia Paul Downing
26 PO Irlandia Darragh Lenihan
27 OB Anglia Lewis Travis
28 PO Anglia Willem Tomlinson
29 PO Irlandia Północna Corry Evans
30 OB Anglia Sam Hart
31 PO Jamajka Elliott Bennett
32 PO Szkocja Craig Conway
33 BR Anglia Andrew Fisher
37 NA Anglia Joe Nuttall
44 PO Hiszpania Kasey Palmer (wypożyczony z Chelsea)

Europejskie puchary

[edytuj | edytuj kod]

Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Przeciwnik Dom Wyjazd Ogólnie
1994/95 Puchar UEFA 1R Szwecja Trelleborgs FF 0–1 2–2 2–3
1995/96 Liga Mistrzów Grupa B Rosja Spartak Moskwa 0–1 0–3 4. miejsce
Norwegia Rosenborg BK 4–1 1–2
Polska Legia Warszawa 0–0 0–1
1998/99 Puchar UEFA 1R Francja Olympique Lyon 0–1 2–2 2–3
2002/03 Puchar UEFA 1R Bułgaria CSKA Sofia 1–1 3–3 4–4, w.
2R Szkocja Celtic F.C. 0–2 0–1 0–3
2003/04 Puchar UEFA 1R Turcja Gençlerbirliği SK 1–1 1–3 2–4
2006/07 Puchar UEFA 1R Austria Red Bull Salzburg 2–0 2–2 4–2
Grupa E Polska Wisła Kraków 2–1 1. miejsce
Szwajcaria FC Basel 3–0
Holandia Feyenoord 0–0
Francja AS Nancy 1–0
1/16 Niemcy Bayer 04 Leverkusen 2–3 0–0 2–3
2007 Puchar Intertoto 3R Litwa FK Vėtra 4–0 2–0 6–0
2007/08 Puchar UEFA 2Q Finlandia Myllykosken Pallo-47 2–0 1–0 3–0
1R Grecja AE Larisa 2–1 0–2 2–3

Gracz roku w klubie

[edytuj | edytuj kod]
 
Rok Zwycięzca
1980–81 Anglia Mick Speight
1981–82 Anglia Mick Rathbone
1982–83 Anglia Derek Fazackerley
1983–84 Anglia Simon Garner
1984–85 Anglia Terry Gennoe
1985–86 Anglia Simon Barker
1986–87 Anglia David Mail
1987–88 Szkocja Colin Hendry
1988–89 Anglia Howard Gayle
1989–90 Anglia Scott Sellars
 
Rok Zwcyięzca
1990–91 Irlandia Kevin Moran
1991–92 Anglia David Speedie
1992–93 Anglia ???
1993–94 Anglia David Batty
1994–95 Anglia Alan Shearer
1995–96 Anglia Alan Shearer
1996–97 Szkocja Colin Hendry
1997–98 Szkocja Chris Sutton
1998–99 Australia John Filan
1999–2000 Anglia Lee Carsley
 
Rok Zwycięzca
2000–01 Anglia Matt Jansen
2001–02 Irlandia Damien Duff
2002–03 Stany Zjednoczone Brad Friedel
2003–04 Anglia Andy Todd
2004–05 Anglia Andy Todd
2005–06 Walia Craig Bellamy
2006–07 Anglia David Bentley
2007–08 Paragwaj Roque Santa Cruz
2008–09 Anglia Stephen Warnock
2009–10 Francja Steven N’Zonzi
 
Year Winner
2010–11 Anglia Paul Robinson
2011–12 Nigeria Yakubu Aiyegbeni
2012–13 Szkocja Jordan Rhodes
2013–14 Szkocja Tom Cairney
2014–15 Szwecja Marcus Olsson
2015–16 Szkocja Grant Hanley
2016–17 Anglia Derrick Williams

Stadion

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Ewood Park.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nicknames. [w:] Club Nicknames [on-line]. The-Football-Club.com, 2 sierpnia 2009. [dostęp 2009-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 września 2009)].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Blackburn History. Blackburn Rovers. (ang.).
  3. a b c d Blackburn Rovers: Pre Football League FA Cup; Football League; Past Season’s History. Ewood park. [dostęp 2013-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 listopada 2013)].
  4. Blackburn sign Cole for 8 million pounds. „The Daily Telegraph”, 29 grudnia 2001. 
  5. Cole strike stuns Spurs – Blackburn won the League Cup. BBC Sport, 24 lutego 2002.
  6. Souness takes Newcastle job. BBC Sport, 6 września 2004.
  7. Blackburn appoint Hughes. BBC Sport, 16 września 2004. (ang.).
  8. Rao family buy Blackburn Rovers from Jack Walker Trust. [w:] bbc.co.uk [on-line]. BBC, 19 listopada 2010. [dostęp 2016-08-19].
  9. Blackburn Rovers board’s dismay at Venky’s conduct revealed in letter. The Guardian, 15 stycznia 2012.
  10. Venky’s stress commitment to Blackburn despite £18.6m pre-tax loss. „The Guardian (Wielka Brytania)”, 28 grudnia 2011. [dostęp 2012-01-05]. 
  11. Blackburn Rovers relegated after defeat by Wigan – CBBC Newsround.
  12. Steve Kean ‘forced to resign’ as Blackburn Rovers manager.
  13. "Doncaster Rovers 0-1 Blackburn Rovers"..
  14. First Team. rovers.co.uk. [dostęp 2018-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 kwietnia 2020)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]