Dąbrówka (powiat węgorzewski)
54°19′32″N 21°52′56″E/54,325556 21,882222
| osada | |
 Pałac | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
90[2] |
| Strefa numeracyjna |
87 |
| Kod pocztowy |
11-606[3] |
| Tablice rejestracyjne |
NWE |
| SIMC |
0755419 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu węgorzewskiego  | |
Położenie na mapie gminy Budry  | |
| 54°19′32″N 21°52′56″E/54,325556 21,882222[1]
| |
Dąbrówka (niem. Dombrowken, Dąbrowskie (1947), Dąbrówka Nowa (1994)[4]) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Budry, sołectwo Zabrost Wielki.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego.
Używane wcześniej nazwy wsi: Dąbrówka Litewska, Dąbrówka Nowa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś została założona pod koniec XVI wieku. Była to wieś szlachecka. Do początku XIX w. chłopi odrabiali pańszczyznę w miejscowym majątku ziemskim. W końcu XIX wieku majątek w Dąbrówce należał do dr. Voighta z Królewca. W tym czasie majątek wraz z trzema folwarkami miał powierzchnię 1336 ha.
Około 1607 roku w Dąbrówce powstała parafia luterańska. Pierwszy pastor nazywał się Głębowski. Nabożeństwa w tutejszym kościele odprawiane były w językach: niemieckim, litewskim i polskim. Ostatnie nabożeństwo w języku polskim odbyło się tu w roku 1824, a litewskie w roku 1844. Nowy kościół w Dąbrówce wybudowano w roku 1732.
Podczas akcji germanizacyjnej nazw miejscowych i fizjograficznych historyczna nazwa niemiecka Dombrowken została w lipcu 1938 r. zastąpiona przez administrację nazistowską sztuczną formą Eibenburg.
Szkoła w Dąbrówce powstała równocześnie z parafią. W roku 1935 była to szkoła dwuklasowa z 70 uczniami. Po II wojnie światowej szkoła powstała tu w 1948 roku. W roku szkolnym 1966/67 była to szkoła czteroklasowa.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[5]:
- Kościół pochodzi z 1732 roku. Świątynia jest orientowana, murowana na podmurówce z kamienia z czworoboczną, szeroką wieżą.
- Pałac późnoklasycystyczny z poł. XIX w., parterowy, kryty wysokim dachem naczółkowym z facjatkami na osi[6].
inne:
- Chałupa murowana z drewnianą wozownią.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22402
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-07].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 220 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Słownik węgoborski. [dostęp 2016-07-19].
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 31.12.2017 woj. warmińsko-mazurskie
- ↑ Piotr Skurzyński "Warmia, Mazury, Suwalszczyzna" Wyd. Sport i Turystyka - Muza S.A. Warszawa 2004 ISBN 83-7200-631-8 s. 350
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Wakar i Bohdan Wilamowski, Węgorzewo. Z dziejów miasta i powiatu, Pojezierze, Olsztyn, 1968. (str. 118-119 - opis wsi)
- Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec, Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich, (Wydanie III poszerzone i uzupełnione) Studio ARTA, Olsztyn, 2001, ISBN 83-912840-2-6 (str. 271 dwór).