Przejdź do zawartości

Gyula Grosics

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gyula Grosics
Ilustracja
Gyula Grosics (1953)
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1926
Dorog

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 2014
Budapeszt

Wzrost

178 cm[1]

Pozycja

bramkarz

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1945–1947 Dorogi AC 61 (0)
1947–1949 MATEOSz Munkás SE 55 (0)
1949–1950 Bp. Teherfuvar 30 (0)
1950–1957 Bp. Honvéd SE 125 (0)
1957–1962 Tatabánya Bányász SK 123 (0)
W sumie: 394 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1947–1962  Węgry 86 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1963 Tatabánya Bányász SK
1964–1965 Salgótarjáni BTC
1966 KSI
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Węgry
Igrzyska olimpijskie
złoto Helsinki 1952 piłka nożna
Mistrzostwa świata
II miejsce Szwajcaria 1954 piłka nożna

Gyula Grosics [ˈɟulɒ ˈɡroʃiʧ] (ur. 4 lutego 1926 w Dorog, zm. 13 czerwca 2014 w Budapeszcie[2]) – węgierski piłkarz, bramkarz i członek „Złotej Jedenastki” reprezentacji Węgier w latach 1950. Rozegrał w niej 86 spotkań.

Przyszedł na świat jako syn ślusarza, dorastał w górniczej osadzie Dorog. Początkowo grał na pozycji prawoskrzydłowego, jednak w swoim pierwszym profesjonalnym meczu zagrał na bramce. Nazywany „czarną panterą” (A fekete párduc) od koloru stroju bramkarskiego, który zakładał na mecze. Był typem piłkarza „sweeper – keeper” – często grał jako dodatkowy, ostatni obrońca swojego zespołu. W 1949 stał się ofiarą intrygi. Dostał fikcyjną propozycje opuszczenia kraju. Węgierski związek piłkarski zawiesił go na rok. Wziął udział w trzech mundialach (1954, 1958 oraz 1962). Karierę zakończył w 1962.

Następnie jako trener prowadził Dorogi FC oraz drużyny w Kuwejcie, bez sukcesów. W Budapeszcie otworzył salon mody. W 1979 objął pierwszoligowe Volán SC. Podczas przemian demokratycznych na Węgrzech przystąpił do Forum Demokratycznego. W ostatnich latach życia Grosics mieszkał w Budapeszcie.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

20 sierpnia 1947 zadebiutował w meczu z Albanią, wygranym przez Madziarów 2:0. Szczytowy okres formy osiągnął podczas igrzysk olimpijskich w 1952. 25 listopada 1953 wziął udział w wygranym przez reprezentację Węgier meczu z Anglią. W ojczyźnie futbolu, na Wembley, Madziarzy pokonali Anglików 6:3. Przed mistrzostwami świata 1954, drużyna węgierska, określana jako Złota jedenastka była uznawana za faworytów. Na początku turnieju wszystko szło po myśli trenera Gustáva Sebesa, jednak w finale mimo prowadzenia 2:0 Węgrzy przegrali z RFN 2:3. Było to wielkie rozczarowanie. Grosics obwiniał kolegów za porażkę, zarzucając im samolubstwo. Podczas mistrzostw świata 1958 Węgrzy nie dotarli nawet do ćwierćfinałów. W 1962 w Chile, po kolejnych nieudanych mistrzostwach (Węgrzy przegrali w ćwierćfinale z Czechosłowacją), Grosics zakończył reprezentacyjną karierę. Jego ostatnim meczem było spotkanie z Jugosławią w październiku 1962.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Short Goalkeepers - theBlizzard.co.uk [online], www.theblizzard.co.uk [dostęp 2019-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-28] (ang.).
  2. Zmarł członek węgierskiej „Złotej jedenastki” [online], Eurofutbol.pl, 13 czerwca 2014 [dostęp 2014-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-14].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]