Miazga zęba

Miazga zęba (łac. pulpa dentis) – tkanka wypełniająca jamę zęba (komorę, kanały oraz kanały boczne i komorowo-ozębnowe). Jest to bogato unerwiona i unaczyniona, dojrzała tkanka łączna typu embrionalnego, podobna do tej występującej w pępowinie^[1]. Niektórzy autorzy klasyfikują ją jako tkankę łączną galaretowatą niedojrzałą^[2]. Przez otwór anatomiczny, kanały boczne i komorowo-ozębnowe łączy się z przyzębiem^[2].

Wraz z zębiną stanowi jedność strukturalno-funkcjonalną, czyli endodontium.

W zależności od położenia wyróżnia się^[3]:

Miazgę koronową (pulpa coronalis) – wypełnia komorę (cavum dentis)
Miazgę korzeniową (pulpa radicularis) – wypełnia kanał korzenia (canalis radicis dentis)

Miazga zębowa toleruje temperaturę w zakresie 25–42 °C^[2].

Budowa histologiczna

Morfologicznie można wyróżnić w niej kilka warstw^[2]:

środkową część tworzy strefa bogatokomórkowa zawierająca komórki mezenchymatyczne oraz fibroblasty, tędy przebiegają wnikające przez otwór wierzchołkowy naczynia krwionośne i nerwy
ubogokomórkową warstwę, zwaną strefą Weila
leżące na obwodzie odontoblasty (komórki zębinotwórcze)
najbardziej zewnętrzna część to prazębina przylegająca od strony zewnętrznej do zębiny, a składająca się z siatki włókien kolagenowych.

Funkcje

Miazga pełni przede wszystkim funkcję odżywczą – sieć naczyń krwionośnych zapewnia dostarczanie substancji odżywczych i tlenu do zęba i umożliwia ciągłą kontrolę zawartości substancji mineralnych oraz naprawę tkanek. Równie ważną funkcją jest funkcja czuciowa, tj. rejestruje ból bez względu na rodzaj bodźca i jego lokalizację. Miazga pełni również funkcję twórczo-odtwórczą, gdyż to dzięki komórkom miazgi zachodzi tworzenie zębiny podczas rozwoju i później ewentualna jej naprawa. Z tą funkcją wiąże się również funkcja obronna, polegająca na tworzeniu zębiny naprawczej, obronnej, sklerotycznej oraz na odpowiedzi wielu komórek odpornościowych^[2].

Przypisy

↑ Histologia: podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Maciej Zabel (red.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2000. ISBN 978-83-87944-61-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Bolesława Arabska-Przedpełska, Halina Pawlicka: Współczesna endodoncja w praktyce. Łódź: Bestom DENTOnet.pl, 2011, s. 11–12. ISBN 978-83-927915-6-0.
↑ Wiesław Łasiński: Anatomia głowy dla stomatologów. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1985, s. 119. ISBN 83-200-0797-6.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Zabel2000-1] Histologia: podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Maciej Zabel (red.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2000. ISBN 978-83-87944-61-2.

[Arabska2011-2] Bolesława Arabska-Przedpełska, Halina Pawlicka: Współczesna endodoncja w praktyce. Łódź: Bestom DENTOnet.pl, 2011, s. 11–12. ISBN 978-83-927915-6-0.

[Łasiński1985-s119-3] Wiesław Łasiński: Anatomia głowy dla stomatologów. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1985, s. 119. ISBN 83-200-0797-6.

[1]

[2]

[3]