Krainka (pszczoła)

Krainka

Apis mellifera carnica
Pollman, 1879
Pszczoła kraińska
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	owady
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki
Nadrodzina	pszczoły
Rodzina	pszczołowate
Podrodzina	pszczoły rojne
Rodzaj	Apis
Gatunek	pszczoła miodna
Podgatunek	Apis mellifera carnica

Krainka, pszczoła kraińska, pszczoła rasy kraińskiej (ang. Carniolan honey bee; łac. Apis mellifera carnica) – podgatunek pszczoły miodnej.

Naturalne występowanie tej pszczoły obejmuje przede wszystkim Słowenię, oraz południową Austrię, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Serbię, Węgry, Rumunię i Bułgarię.

Pochodzenie

Pszczoła kraińska jako podgatunek pszczoły miodnej naturalizowała się i adaptowała do warunków panujących w Kočevje (Gottschee) region Krainy (obecnie Słowenia), południowej części Alp Austriackich, regionu Gór Dynarskich, południowej Panonii i północnych Bałkanów. Jest to drugi najbardziej popularny podgatunek pszczół hodowany przez pszczelarzy na świecie.

Cechy

Jest faworytem wśród pszczelarzy z wielu powodów. Przede wszystkim z powodu dużych możliwości obronnych przeciw innym owadom, pozostając przy tym nieagresywna w stosunku do pszczelarza. Pszczoły te rozpoczynają szybkie dopasowywanie populacji robotnic do dostępności pokarmu wczesną wiosną oraz tak samo szybkie dopasowywanie populacji robotnic w przypadku spadku lub braku pożytków. Odporne na niektóre choroby i pasożyty bardziej niż inne rasy.

Anatomia

Pszczoła kraińska jest podobnych rozmiarów jak pszczoła włoska (Apis mellifera ligustica), ale w wyróżniającym śniado szarym kolorze z brązowymi paskami. Tułów jest ciemny, z tym, że można spotkać również w jaśniejszym kolorze lub nawet brązowym, a także z kropkami. Znane są również jako pszczoły szare.

Dodatkowo pszczoła kraińska jest porównywalna rozmiarami do pszczoły środkowoeuropejskiej (Apis mellifera mellifera), lecz z węższym odwłokiem.

Języczek o długości 6,5 do 6,7 mm, wysokie ramiona i krótkie włoski pozwalają na zbieranie nektaru np. z koniczyn i podobnych pożytków.

Charakter i zachowanie

Zalety

• Ceniona ze względu na delikatność i brak agresywności
• Może być hodowana w środowisku miejskim o dużym zagęszczeniu
• Lepsza orientacja w terenie niż pszczoła włoska
• Niska skłonność do rabunków
• Może zimować w niewielkim kłębie
• Zdolność do oszczędzania zapasów miodu
• Zdolność do szybkiej adaptacji środowiskowej
• Dobra zdolność do długiego zimowania
• Zdolność do szybkiej odbudowy kolonii po zimowli
• Niskie zużycie propolisu
• Odporna na choroby czerwiu
• Nadaje się na tereny z wczesnymi pożytkami
• Robotnice żyją do 12% dłużej niż pszczoły innych ras

Wady

• Większa podatność do rojenia w przypadku zatłoczenia
• Niska zdolność do prosperowania w czasie gorącego lata
• Czerwienie zależne od dostępności pyłku kwiatowego
• Nieoznaczona matka trudna do odszukania na plastrze

Bibliografia

• Graham, Joe. The Hive and the Honey Bee. Hamilton/IL: Dadant & Sons; 1992; ISBN 0-915698-09-9.
• John A. Skinner i inni: Beekeeping in Tennessee. University of Tennessee, 2004. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-08-31)]. (ang.).
• Apis mellifera carnica. [w:] Strona słoweńskiego stowarzyszenia hodowców pszczół [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-01-28)].