Zygmunt Anczok

Zygmunt Anczok
Pełne imię i nazwisko	Zygmunt Józef Anczok
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1946 ; Lubliniec
Wzrost	177 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata	Klub
1959–1963	Sparta Lubliniec
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
	Sparta Lubliniec
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Igrzyska olimpijskie
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Józef Anczok (ur. 14 marca 1946 w Lublińcu) – polski piłkarz, grający na pozycji lewego obrońcy, reprezentant Polski, olimpijczyk, trener.

Kariera

Zygmunt Anczok karierę piłkarską rozpoczął w 1959 roku w Sparcie Lubliniec, w którym występował do 1963 roku. Następnie przeniósł się do Polonii Bytom, z którym odnosił spore sukcesy na arenie krajowej i międzynarodowej: w sezonie 1964/1965 Puchar Karla Rappana i Puchar Ameryki oraz dwukrotnie 3. miejsce w ekstraklasie (1966, 1969), a w 1966 otrzymał tytuł Piłkarza Roku w plebiscycie katowickiego „Sportu”^[1]. W Polonii Bytom grał do 1971 roku i rozegrał w niej 194 ligowe mecze.

Następnie Anczok został zawodnikiem ówczesnego mistrza Polski i zdobywcy Pucharu Polski – Górnika Zabrze, z którym obronił krajowy dublet w sezonie 1971/1972, a w sezonie 1973/1974 zdobył wicemistrzostwo Polski^[2]. Łącznie do 1974 roku w barwach Górnika Zabrze rozegrał 38 meczów w ekstraklasie, w której ogółem rozegrał 232 mecze ligowe.

Następnie w 1975 roku wyjechał do Chicago, gdzie występował w polonijnych klubach: Wisła Chicago (1975) i Chicago Katz (1975–1976). Potem w 1977 roku wrócił do Europy, gdzie został zawodnikiem norweskiego klubu ligi Tippeligaen – Skeid Fotball, w którym był polskim pionierem, a w 1979 roku w wieku 33 lat zakończył piłkarską karierę^[2].

Kariera reprezentacyjna

Zygmunt Anczok w latach 1965–1973 w reprezentacji Polski rozegrał 48 meczów. Debiut zaliczył 13 października 1965 na Hampden Park w Glasgow w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1966 z reprezentacją Szkocji, który zakończył się zwycięstwem Biało-czerwonych 1:2. Atutem Anczoka była niesłychana wytrzymałość i szybkość, często włączał się do akcji ofensywnych oraz nie ograniczał się do zadań obronnych, a potwierdzeniem przydatności Anczoka w reprezentacji były występy podczas tournée po Ameryce Południowej w maju 1966, gdzie walczył ze słynnymi brazylijskimi napastnikami Pelé i Garrinchą podczas dwóch meczów z reprezentacją Brazylii (porażki 1:4, 1:2) oraz w zremisowanym 1:1 meczu z reprezentacją Argentyny w Buenos Aires^[2].

27 maja 1971 w Moskwie wystąpił w meczu pożegnalnym słynnego radzieckiego bramkarza – Lwa Jaszyna w drużynie Gwiazd FIFA wraz z Włodzimierzem Lubańskim^[2].

Podczas turnieju olimpijskiego w Monachium był podstawowym zawodnikiem drużyny prowadzonej przez Kazimierza Górskiego i grał we wszystkich siedmiu meczach, w tym finałowym 10 września 1972 na Stadionie Olimpijskim w Monachium, w którym reprezentacja Polski wygrała 2:1 z obrońcami tytułu – reprezentacją Węgier, dzięki czemu po raz pierwszy w historii została mistrzem olimpijskim. Potem karierę Anczoka przerywały liczne kontuzje, m.in. złamanie kości śródstopia, które wykluczyło wyjazd na mistrzostwa świata 1974 w RFN^[2], w efekcie czego swój ostatni mecz w reprezentacji Polski rozegrał 28 marca 1973 w Ninian Park w Cardiff w eliminacjach mistrzostw świata 1974 z reprezentacją Walii, gdy biało-czerwoni przegrali 0:2.

Po zakończeniu kariery

Zygmunt Anczok po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener w Sparcie Lubliniec, jednak liczne problemy zdrowotne zmusiły go do zmiany zawodu. Przez pewien czas jeździł jako taksówkarz. W latach 2006–2010 pełnił funkcję radnego miasta Lublińca.

Od 2014 roku członek Klubu Wybitnego Reprezentanta^[3].

Statystyki

Reprezentacyjne

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy	Gole
Polska
	1965	3	0
	1966	9	0
	1967	5	0
	1968	1	0
	1969	8	0
	1970	7	0
	1971	5	0
	1972	8	0
	1973	2	0
Łącznie		48	0

Sukcesy

Polonia Bytom

Górnik Zabrze

Reprezentacyjne

Mistrzostwo olimpijskie: 1972

Indywidualne

Piłkarz Roku w plebiscycie „Sport”: 1966

Odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[4]
Złota Odznaka PZPN (1972)^[5]

Przypisy

↑ Najlepszy lewy obrońca w historii polskiej piłki. pzpn.pl, 2014-06-10. [dostęp 2018-02-20]. (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Zygmunt Anczok – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).
↑ Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta. pzpn.pl, 2014-10-14. [dostęp 2018-02-20]. (pol.).
↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972.
↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972.

Linki zewnętrzne

Zygmunt Anczok. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-09)]. w bazie PKOlu
Zygmunt Anczok w bazie Wikiliga.pl
Zygmunt Anczok w bazie 90minut.pl
Z. Anczok, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-02] .
Zygmunt Anczok w bazie WikiGórnik.pl
Zygmunt Anczok, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24] .
Zygmunt Anczok w bazie Weltfussball.de (niem.)
Zygmunt Anczok w bazie PoloniaBytom.com.pl
Zygmunt Anczok w bazie FootballDatabase.eu (ang.)
Zygmunt Anczok. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-18)]. w bazie Sports-Reference.com (ang.)
Zygmunt Anczok
Zygmunt Anczok w bazie National Football Teams (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Najlepszy lewy obrońca w historii polskiej piłki. pzpn.pl, 2014-06-10. [dostęp 2018-02-20]. (pol.).

[:0-3] Zygmunt Anczok – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).

[4] Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta. pzpn.pl, 2014-10-14. [dostęp 2018-02-20]. (pol.).

[5] Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972.

[6] Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

1966–1970	1966: Anczok 1967: Lubański 1968: Oślizło 1969: Deyna 1970: Lubański
1971–1980	1971: Szołtysik 1972: Deyna 1973: Deyna 1974: Lato 1975: Szymanowski 1976: Kasperczak 1977: Lato 1978: Boniek 1979: Rudy
1981–1990	1981: W. Smolarek 1982: Buncol 1983: Młynarczyk 1984: W. Smolarek 1985: Dziekanowski 1986: W. Smolarek 1987: Iwan 1988: Warzycha 1989: Tarasiewicz 1990: Ziober
1991–2000	1991: Juskowiak 1992: Juskowiak 1993: Kowalczyk 1994: Jojko 1995: Juskowiak 1996: Citko 1997: Łapiński 1998: Trzeciak 1999: Matysek 2000: Dudek
2001–2010	2001: Dudek 2002: Żurawski 2003: Krzynówek 2004: Krzynówek 2005: Frankowski 2006: E. Smolarek 2007: E. Smolarek 2008: Błaszczykowski 2009: Jeleń 2010: Błaszczykowski
2011–2020	2011: Lewandowski 2012: Lewandowski 2013: Lewandowski 2014: Lewandowski 2015: Lewandowski 2016: Lewandowski 2017: Lewandowski 2018: Lewandowski 2019: Lewandowski 2020: Lewandowski
od 2021	2021: Lewandowski 2022: Szczęsny 2023: Zieliński