Przejdź do zawartości

Zdzisław Latawiec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Zdzisław Latawiec
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1892
Dziewięczyce

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

31 Pułk Artylerii Lekkiej
Komenda Obozu Ćwiczeń Dęba

Stanowiska

dowódca pułku artylerii
komendant obozu ćwiczeń

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1892
Dziewięczyce

Data śmierci

1940

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski seniorów
złoto Lwów 1920 bieg na 1500 m
złoto Lwów 1920 bieg na 3000 m
złoto Lwów 1920 bieg na 3000 m druż.
srebro Lwów 1920 bieg na 800 m

Zdzisław Stanisław Latawiec[a] (ur. 22 stycznia 1892 w Dziewięczycach, zm. 1940) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w biegach średnich oraz długich, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 22 stycznia 1892 w majątku Dziewięczyce przynależnym do Popowic, w ówczesnym powiecie przemyskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Bronisławy[2].

Lekkoatletykę uprawiał jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Był czołowym średniodystansowcem Galicji – w 1912 roku został mistrzem Austrii w biegu na 1500 metrów oraz wynikiem 9:17,7 ustanowił rekord Austro-Węgier w biegu na 3000 m. Zdobywca czterech medali na pierwszych mistrzostwach Polski seniorów – wywalczył złoto na 1500 metrów i 3000 metrów oraz w rywalizacji drużynowej w biegu na 3000 m, a srebro przyniósł mu bieg na 800 metrów. Pięciokrotny rekordzista Polski – wszystkie wyniki uzyskał w 1910 i 1912 roku, a jego wyniki zostały uznane za oficjalne rekordy Polski w grudniu 1921 roku, gdy Polski Związek Lekkiej Atletyki dokonał pierwszej weryfikacji rekordów kraju.

Znalazł się w gronie zawodników nominowanych do kadry na Igrzyska Olimpijskie w 1920[3]. Z powodu wojny polsko-bolszewickiej Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji na te zawody[3].

W 1911 roku ukończył VIII Gimnazjum we Lwowie, a następnie do 1914 roku studiował na Akademii Handlowej. Przez dwa lata studiował prawo na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. Od 1912 do 1918 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[4], a na stopień nadporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[5]. Jego oddziałem macierzystym był Dywizjon Haubic Ciężkich Nr 11[6], a następnie Pułk Artylerii Polowej Ciężkiej Nr 30[1].

2 listopada 1918 wstąpił, jako ochotnik, do Wojska Polskiego. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej 20 maja 1919 roku z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji[7]. W latach 1919–1920 walczył na froncie wschodnim. 16 lipca 1919 roku został awansowany na kapitana.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 125. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 17 pułk artylerii polowej[8]. 20 stycznia 1923 roku został przeniesiony z 9 dywizjonu artylerii konnej do 6 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu[9]. Od 16 maja 1924 roku był organizatorem i pierwszym dowódcą 13 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie[10]. Z dniem 1 czerwca 1926 roku został przeniesiony służbowo na czteromiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzelania Artylerii w Obozie Szkolnym Artylerii w Toruniu[11]. 21 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 5 pułku artylerii polowej we Lwowie na stanowisko dowódcy III dywizjonu[12]. 30 września 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy II dywizjonu[13]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi do 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. 26 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[16]. 28 czerwca 1933 został wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku[17]. 8 maja 1936 został mianowany komendantem Obozu Ćwiczeń Dęba. Na tym stanowisku pozostał do 1939 roku[18].

Nieznane są bliżej okoliczności śmierci Latawca – jego nazwisko nie widnieje na ukraińskiej liście katyńskiej, a austriaccy historycy uważają, że zginął w roku 1940.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji cesarskiej i królewskiej Armii figurował jako „Zdislaus Lataviec”[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 1275.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-01].
  3. ↑ a b Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252, 253. ISBN 978-83-7338-663-1.
  4. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 866.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1076.
  6. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1032.
  7. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1913.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 20 stycznia 1923 roku, s. 64.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 16 maja 1924 roku, s. 281.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 lipca 1926 roku, s. 225.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 269.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 332.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 304.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 20.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 237.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 127.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 158, 843.
  19. ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-01].
  21. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.

Bibliografia

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004. ISBN 83-9136-63-9-1.
  • Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912–2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
  • Witold Gerutto, Maciej Wawrzykowski, Otton Pieszewicz, Zdzisław Drozdowski: 50 lat PZLA – Rocznik Jubileuszowy 1968. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969.
Mistrzowie Polski w biegu na 1500 metrów

Portal:Lekkoatletyka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Latawiec&oldid=74819371”