Przejdź do zawartości

Su-39

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Suchoj Su-39
Ilustracja
Suchoj Su-39 (Su-25TM)
Dane podstawowe
Państwo

 Rosja

Producent

Ułan Udejski Zakład Lotniczy

Konstruktor

Suchoj

Typ

samolot szturmowy

Załoga

1

Historia
Lata produkcji

od 1996

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

14,52 m

Długość

15,33 m

Wysokość

5,2 m

Masa
Własna

10 740 kg

Użyteczna

16 870 kg

Startowa

21 500 kg

Uzbrojenia

6000 kg

Paliwa

3840 kg

Zapas paliwa

4900 l

Osiągi
Prędkość maks.

1000 km/h

Prędkość przelotowa

700 km/h

Pułap

10 000 m

Zasięg

2500 km

Rozbieg

600 m

Dobieg

700 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1x działko GSz-30-2 kalibru 30 mm
pociski rakietowe powietrze-powietrze, powietrze-ziemia, bomby

Su-39 (Su-25TM; kod NATO: Frogfoot) – rosyjski samolot szturmowy, będący modyfikacją radzieckiego samolotu Su-25T, którego produkcja rozpoczęła się w 1996 roku. Samolot początkowo rozwijano pod oznaczeniem Su-25TM, następnie przemianowano na Su-39.

Samolot opracowano z wykorzystaniem doświadczeń nabytych podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie. Modyfikacja obejmowała m.in. dodanie podkadłubowego zasobnika z radarem do wykrywania celów naziemnych, nawodnych i powietrznych, modyfikację układu chłodzącego, dodanie dodatkowego zbiornika paliwa oraz awioniki.

Historia

 Osobny artykuł: Su-25.

Samolot Su-25TM, noszący oznaczenie biura konstrukcyjnego T-8TM, powstał w drodze dalszego rozwoju Su-25T (T-8M). Zachowano wyposażenie w ulepszony system optyczny obserwacyjno-celowniczy Szkwał-M w nosie kadłuba, z dalmierzem laserowym Priczał i podświetlaczem celu[1]. W stosunku do poprzednika nowy wariant miał być wyposażony w podwieszane pod skrzydłami zasobniki ze stacją radiolokacyjną Kinżał oraz termowizorem Chod[2]. Rozwój radaru Kinżał został zarzucony, również termowizor Chod okazał się zawodny, wobec czego zastosowano zasobnik z nowoczesnym radarem Kopjo-25 podwieszany pod kadłubem, rezygnując z przenoszenia dwóch środków obserwacji technicznej naraz[1][2]. Zachowano w dalszym ciągu możliwość przenoszenia zamiast radaru zasobnika z kamerą niskiego poziomu oświetlenia Merkurij[1]. Ulepszono też inne wyposażenie, przede wszystkim łącząc całość wyposażenia nawigacyjnego i celowniczego w jeden system SUW-25T Woschod z dwoma komputerami Orbita[3]. W ramach dalszego rozwoju planowano umieścić radar Kopjo w nosie samolotu, a stację Szwał pod nim[4].

Pierwszy prototyp T-8TM-1 został przebudowany z prototypu Su-25T (T-8M-1) i oblatany 4 lutego 1991 roku, następnie w ten sposób powstał jeszcze drugi prototyp (z przebudowy T-8M-4)[5]. Dwa dalsze prototypy, o numerach bocznych 20 i 21, zbudowano i oblatano w Ułan-Ude 15 sierpnia 1995 roku (T-8TM-3) i w 1997 roku (T-8TM-4)[5][4]. Jednocześnie od 1995 roku samolot pod nowym oznaczeniem Su-39 zaczęto promować na eksport[5]. W 1997 roku rozpoczęto w Ułan-Ude budowę serii pięciu samolotów dla lotnictwa rosyjskiego, lecz Rosja następnie ją anulowała z przyczyn finansowych[5].

Z uwagi na posiadanie radaru, w zestaw uzbrojenia włączono pociski powietrze-powietrze średniego zasięgu R-27R i R-77, próbując promować samolot na rynkach zagranicznych jako substytut myśliwca wielozadaniowego[5]. W 1997 roku rosyjska centrala handlowa Roswoorużenije zaoferowała Polsce na salonie MSPO w Kielcach zakup samolotów Su-39, dostosowanych do standardów NATO, w charakterze samolotów wielozadaniowych, o 40-50% tańszych od myśliwców produkcji zachodniej[6]. W analizie przydatności samolotu dla Polski strona rosyjska wskazywała, że duże możliwości zwalczania czołgów byłyby wartościowe w sytuacji najbardziej prawdopodobnego jej zdaniem konflikt zbrojnego na tle sporów terytorialnych z Niemcami; analizowała też zastosowanie samolotu w razie konfliktu Polski z pozostałymi sąsiadami, z wyłączeniem Rosji i Ukrainy[6]. Cena samolotu miała nieoficjalnie wynosić ok. 30 milionów dolarów, a proponowano także ich montaż w Mielcu[4]. Propozycja ta nie była przyjęta, a Polska następnie zakupiła w przetargu myśliwce wielozadaniowe F-16.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Butowski 1998 ↓, s. 31-32.
  2. a b Szulc 2011 ↓, s. 67.
  3. Butowski 1998 ↓, s. 30.
  4. a b c Butowski 1998 ↓, s. 33.
  5. a b c d e Szulc 2011 ↓, s. 68.
  6. a b Butowski 1998 ↓, s. 30-35.

Bibliografia