Sama

Sama
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
	Rzeka
Długość	40,02 km
Powierzchnia zlewni	395 km²
	Źródło
Miejsce	Lusówko
Wysokość	90 m n.p.m.
Współrzędne	52°25′41″N 16°38′49″E/52,428056 16,646944
	Ujście
Recypient	Warta
Miejsce	w Obrzycku
Wysokość	42,5 m n.p.m.
Współrzędne	52°42′37″N 16°31′08″E/52,710278 16,518889
	Położenie na mapie Polski źródło ujście
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego źródło ujście

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Sama – rzeka w zachodniej Polsce, lewy dopływ Warty. Płynie na Pojezierzu Poznańskim, w województwie wielkopolskim.

Przebieg

Przepływa rynną polodowcową przez równinne tereny zachodnio-poznankiej moreny dennej. Wypływa z jeziora Lusowskiego w miejscowości Lusówko, w pobliżu Tarnowa Podgórnego, na wysokości około 90 m n.p.m., wśród wzniesień morenowych. Początkowo z Jezioro Lusowskiego (122 ha), po 2 km zmienia kierunek na południowy i wykorzystuje długą rynnę ciągnącą się z południa ku północy, częściowo zaadaptowaną na Zbiornik Radzyny. Dno doliny Samy jest tu podmokłe, a brzegi wysokie. W środkowym brzegu rzeki jej dolina jest wąska i prawie bezleśna. Około 7,5 km przed ujściem Sama zmienia kierunek na północno-zachodni, a jej dolina pogłębia się. W otoczeniu znajdują się tu lasy. Sama po drodze przejmuje spływy jezior: Bytyńskiego, Lubosińskiego Dużego i Małego, Buszewskiego, Pamiątkowskiego, Szamotulskiego i Sycyńskiego.

Sama przepływa przez miejscowości takie jak: Lusówko, Jankowice, Kaźmierz, Myszkowo, Szamotuły, Grabowiec, Kobylniki i Obrzycko. Od młyna w Obrzycku rzeka płynie jarem; ma tu bardzo bystry brzeg i przypomina potok górski. ujście Samy do Warty w Obrzycku leży na wys. 42,5 m n.p.m.^[1]

Kajakarstwo

Sama jest mało popularnym szlakiem kajakowym, dostępnym tylko przy wyższym stanie wód. W dolnym biegu występuje sporo przenosek, spowodowanych zalegającymi pniami drzew, a także mostkami i śluzami. Trasa ma postać częściowo prostych, długich odcinków, na przemian z silnymi meandrami^[2].

Galeria

Sama niedaleko ujścia

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e R.R. Krygier R.R., P.P. Mordal P.P., Vademecum Krajoznawcze Ziemi Szamotulskiej, Szamotuły: PTTK Oddział w Szamotułach, 2002, s. 105 .
↑ opis i mapa szlaku. [dostęp 2012-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].

[Vademecum-1] R.R. Krygier R.R., P.P. Mordal P.P., Vademecum Krajoznawcze Ziemi Szamotulskiej, Szamotuły: PTTK Oddział w Szamotułach, 2002, s. 105 .

[2] s i mapa szlaku. [dostęp 2012-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].

[1]

[2]