Leon Kurowski

Leon Kurowski

Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1907 Smoleńsk
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1998 Warszawa
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo finansowe
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Doktorat	1937
Profesura	1961
rektor
Uczelnia	Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Okres spraw.	1951–1952
Poprzednik	Karol Koranyi
Następca	Antoni Basiński
Odznaczenia

Grób Leona Kurowskiego na Cmentarzu Komunalnym Północnym

Leon Kurowski (ur. 3 lutego 1907 w Smoleńsku, zm. 9 lipca 1998 w Warszawie) – polski prawnik specjalizujący się w prawie finansowym, profesor nauk prawnych.

Życiorys

Pochodził z rodziny prawników, był synem Stanisława i Marii Kurowskich. Uczęszczał do szkół średnich w Smoleńsku i na Kaukazie (1916–1921), a następnie do Państwowego Gimnazjum Koedukacyjnego w Słonimie (1922–1927). W 1932 roku ukończył studia w zakresie prawa skarbowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i zatrudnił się na tej uczelni jako starszy asystent przy katedrze skarbowości i statystyki. Równocześnie pracował jako referent w wileńskiej Okręgowej Izbie Kontroli. Wykładał również w Instytucie Nauk Handlowo-Gospodarczych (1934–1938). W 1937 roku uzyskał stopień doktora praw w zakresie skarbowości i administracji, na podstawie rozprawy pt. Podział wydatków budżetowych w zwyczajnym budżecie Polski, której promotorem był Mieczysław Gutkowski (Zofią Gutkowską, wdową po profesorze Gutkowskim, opiekowali się po drugiej wojnie państwo Kurowscy). W latach 1938–1939 odbywał studia nad zagadnieniami budżetowymi w Paryżu, Londynie i Genewie.

Po wybuchu II wojny światowej pracował jako dyrektor Fabryki Papieru w Nowej Wilejce (1940–1941) oraz jako buchalter Fabryki Papieru w Grzegorzewie (1941–1944). Od lipca 1944 był zastępcą prezesa Państwowego Trustu Papierniczego na Litwie.

Od 12 sierpnia 1944 w Krajowej Radzie Narodowej. Od 28 lutego 1945 pełnił funkcję dyrektora Biura Prezydialnego KRN w Lublinie. Od 1 kwietnia 1945 w KRN był członkiem komisji: regulaminowej, spraw zagranicznych i skarbowo-budżetowej. Równocześnie był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1945–1951 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Skarbu.

30 listopada 1945 został prowizorycznie mianowany na profesora organizowanego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, objął tam stanowisko kierownika Katedry Skarbowości i Prawa Skarbowego (w 1949 roku przemianowanej na Katedrę Finansów). Na UMK pracował do 1953 roku, w latach 1951–1952 pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 1946 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1961 profesora zwyczajnego nauk prawnych. Od 1949 do 1977 roku pracował na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1952–1955 był prorektorem, dwukrotnie (1956–1959 oraz 1968–1972) pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji UW. Pracował też w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1951–1962), gdzie kierował Katedrą Budżetu Państwa. Wykładał również na Akademii Nauk Politycznych i w Instytucie Finansowym.

Poza pracą naukową profesor pełnił również szereg funkcji jako ekspert w sprawach gospodarczych w kraju i zagranicą. W latach 1959–1965 był ekspertem ONZ przy modernizacji gospodarek: Indonezji, Mali i Republiki Nigru.

Działał w stowarzyszeniach społecznych i naukowych. Był założycielem i prezesem Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, członkiem, a następnie wiceprezesem (1970–1980) Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance française. Był również członkiem towarzystw zagranicznych, m.in. Centro Internazionale di Ricerche e Studi Assicurativi (Rzym), Société de Législation Comparée, Institut International de Finances Publiques (Paryż), Association Internationale du Droit des Assurances, Société Française de Droit Fiscal (Tuluza).

Był mężem Anny z Białobrzeskich (1923–2016).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym (kwatera E-IV-7-5-8).

Wybrane publikacje

• Podział wydatków administracji państwowej w zwyczajnym budżecie polskim (1938)
• Mała encyklopedia prawa (1959, redaktor naczelny)
• La centralisation et la decentralisation financières dans la République Populaire de Pologne (1964, wspólnie z Bronisławem Blassem)
• Prawo finansowe (1965, redakcja pracy zbiorowej)
• Kontrola finansowa (1968, wspólnie z Hanną Sochacką-Krysiakową)
• Prawo finansowe (1968, wspólnie z Marianem Weralskim)
• Podstawy kontroli finansowej (1973, wspólnie z Hanną Sochacką-Krysiakową)
• Wstęp do nauki prawa finansowego (1976)
• Kontrola finansowa w sektorze publicznym (2000, współautor, ISBN 83-208-1244-5)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1947)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 lipca 1946)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)
• Medal „Virtus est perfecta ratio” im. Księcia Franciszka Ksawerego Druckiego (pośmiertnie, 16 czerwca 2011)
• Pamiątkowy Medal z okazji 40. rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)
• Krzyż Oficerski Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
• Order Palm Akademickich (Francja)

Bibliografia

• Kto jest Kim w Polsce. Informator biograficzny – wydawnictwo INTERPREES, Warszawa 1989.
• In Memoriam – L. Kurowski: Jerzy Harasimowicz. W: Praca zbiorowa pod red. nauk. Grażyna Bałtruszajtys: Studia Iuridica, nr 37. Miscellanea. Wyd. Uniwersytetu Warszawskiego, 2005, s. 272. ISBN 83-235-0113-0. [dostęp 2012-11-27].
• SławomirS. Kalembka SławomirS. (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 394, ISBN 83-231-1988-0 .
• Prof. zw. dr Leon Kurowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-08-21] .

Linki zewnętrzne

• Rozmowa z prof. Leonem Kurowskim.