Święta Adelgunda
| ksieni | |
 Ołtarz z figurą św. Adelgundy w Deurle. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty |
anioł, gołąb niosący chustę, lilia, księga, wieniec z róż, świeca lub słup wosku |
| Patronka |
chorych dzieci |
Adelgunda, Aldegunda, Aldegonda (ur. pomiędzy 633–639, zm. 30 stycznia ok. 684) – córka Walberta i Bertylli, pierwsza ksieni w Maubeuge, wizjonerka i święta Kościoła katolickiego.
Była siostrą św. Waldetrudy, za namową której w 661 roku założyła podwójny klasztor (dla mężczyzn i kobiet) w Maubeuge. Wkrótce zakon przyjął regułę św. Benedykta, do którego wstąpiła późniejsza święta Amalberga (zm. 690), krewna Pepina Starszego. W kolejnym okresie klasztor stał się siedzibą kanoników. W 864 powstało tu opactwo (fr. Abbaye de Maubeuge) na mocy Traktatu w Meerssen, które przestało istnieć podczas Wielkiej Rewolucji w 1791 roku.
Legendy mówią o wielu wizjach św. Adelgundy.
Jest patronką chorych dzieci, cierpiących na nowotwory i schorzenia oczu.
Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci lub 18 października[1].
W ikonografii przedstawiana jest w habicie zakonnym. Jej atrybuty to anioł, który przeniósł ją przez rzekę gdy uciekała przed niedoszłym mężem, kielich z hostią, gołąb niosący w dziobie chustę (welon) symbolizujący dziewicę poświęconą Bogu, lilia, księga to życie według reguły zakonnej, świeca lub słup wosku, wieniec z róż to symbol wybranego życia w czystości[1].
Zobacz też
- modlitwa za wstawiennictwem świętego
- święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
- Adalgunda, Aldegunda – inne postaci o tym imieniu
Przypisy
- ↑ a b Marecki i Rotter 2009 ↓, s. 55.
Bibliografia
- Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 1: A-C. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 9/38. ISBN 83-7097-271-3.
- Saint Aldegundis. CatholicSaints.Info. [dostęp 2015-12-18]. (ang.).
- St. Aldegundis – Catholic Encyclopedia (ang.)
- Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009. ISBN 978-83242-0910-1. (pol.).