Wikipedysta:Agnaton/Quendi

Elfowie / Quendi (qya. Mówiący) – w twórczości J.R.R. Tolkiena są pierwszą rasą, jaka pojawiła się na stworzonym przez niego kontynencie Śródziemia. W przeciwieństwie do ludzi i krasnoludów, elfowie są nieśmiertelni, choć można ich zabić w bitwie, jeśli tak się stanie, to ich dusze trafiają do Sal Mandosa w Amanie. Po długim życiu w Śródziemiu elfowie najczęściej decydują się na odpłynięcie z Szarych Przystani do niejako ziemskiego raju znajdującego się w Valinorze. Elfowie pojawiają się w Hobbicie i Władcy Pierścieni, a ich historia została szczegółowo opisana w Silmarillionie. Elfy tolkienowskie stały się archetypem większości elfickich ras we współczesnej literaturze fantasy. Elfowie Tolkiena pojawili się również w filmach i grach fabularnych będących adaptacjami jego dzieł.

Tolkien wywiódł Elfów ze wzmianek w starożytnej poezji i językach Europy Północnej, szczególnie w staroangielskim. Zasugerowały mu one, że elfy są duże, niebezpieczne, piękne, żyją w dzikich miejscach i zajmują się łucznictwem. Dla swoich elfów Tolkien stworzył sztuczne języki, między innymi sindariński i Quenyę.

Pochodzenie koncepcji

Folklor islandzki

Haukur Þorgeirsson uważa, że ramy koncepcji elfów Tolkiena oraz wiele szczegółów ich opisu wywodzą się z dokonanego przez niego przeglądu folkloru i wczesnonowożytnych prac naukowych na temat elfów (álfar) w tradycji islandzkiej, zawartych we wstępie do Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri („Islandzkie legendy i baśnie”). W dziele tym, obejmującym historie od XVII wieku, elfy są rasą pierworodną, mogą poślubiać ludzi i nie mają nieśmiertelnej duszy.

Słowo germańskie

Tolkien jasno dał do zrozumienia w jednym ze swoich listów, że jego Elfowie różnią się od elfów „z lepiej znanej tradycji” mitologii skandynawskiej.

Bibliografia

• HumphreyH. Carpenter HumphreyH., The Letters of J.R.R. Tolkien: Revised and Expanded Edition, Nowy Jork: Harper Collins, 1981, ISBN 978-0-35-865298-4 .