Nina Terentiew

Nina Terentiew-Kraśko
	; Nina Terentiew-Kraśko (2023)
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1946 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 30 wrz 2024, była oparta na tej wersji.

Nina Barbara Terentiew-Kraśko z domu Arcimowicz^{[potrzebny przypis]} (ur. 14 marca 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, prezenterka telewizyjna, w latach 1998–2006 dyrektor programowa TVP2, w latach 2007–2023 dyrektor programowa telewizji Polsat. Od stycznia 2023 roku członek rady nadzorczej Telewizji Polsat^[1].

Życiorys

Córka Jerzego Arcimowicza. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1970–1971 odbyła staż zawodowy w Polskim Radiu Koszalin^[2]. Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczęła w 1971 w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Przygotowywała program kulturalny Pegaz. Później przygotowywała liczne filmy dokumentalne, reportaże i audycje poświęcone kulturze. Wśród programów, które sama prowadziła przez blisko 30 lat, były głównie rozmowy z zaproszonymi gośćmi w ramach cyklów XYZ, Rozmowy z..., Bezludna wyspa, Babskie gadanie i Zwierzenia kontrolowane.

Pod koniec lat 80. (około 1987) wprowadziła na antenę Programu II (TVP2) pierwszy w Polsce program poranny (śniadaniówkę) – „Telewizja Śniadaniowa”^[3]^[4]^[5].

W 1980 została kierownikiem redakcji publicystyki TVP, a w 1986 szefem zespołu artystycznego TVP2, a w 1991 została dyrektorem ds. artystycznych TVP2. W 1991 uzyskała nominację na stanowisko zastępcy dyrektora ds. programowych TVP2. Od 1998 pełniła funkcję dyrektora programowego TVP2. 6 czerwca 2006 złożyła rezygnację, lecz zgodnie z okresem wypowiedzenia telewizyjnej Dwójce przewodziła do września 2006. Wraz z rezygnacją z funkcji dyrektora programowego TVP2 odeszła z Telewizji Polskiej.

Od 1 października 2006 do kwietnia 2007 była doradcą programowym właściciela oraz zarządu Telewizji Polsat ds. produkcji polskiej. Od kwietnia 2007 do stycznia 2023 pełniła funkcję dyrektora programowego Polsatu. W 2023 została członkiem rady nadzorczej Polsatu^[1].

Jest autorką książki-zbioru wywiadów Zwierzenia kontrolowane.

Działała w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier”, należy do klubu „22” kierowanego przez Henrykę Bochniarz.

Życie prywatne

Pierwszym mężem był Robert Terentiew, dziennikarz, publicysta, z którym ma syna Huberta^[6], zaś drugim mężem dziennikarz Tadeusz Kraśko (ojciec Piotra Kraśki)^[6]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami.

Media

Telewizja Polska (1971-2006)

1980–1986: Kierownik Redakcji publicystycznej TVP.
1986–1991: Szef zespołu artystycznego TVP2.
1991–1998: Zastępca dyrektora ds. programowych w TVP2.
1998–2006: Dyrektor programowy w TVP2.

Polsat (od 2006)

2006–2007: Doradca programowy Polsatu.
2007–2023: Dyrektor programowy Polsatu.
od 2023: Członek rady nadzorczej Polsatu.

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (15 października 2004, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego za wybitne zasługi dla kultury polskiej)^[7]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1998, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w uznaniu wybitnych zasług dla rozwoju telewizji polskiej)^[8]
Order „Za zasługi” III stopnia – Ukraina (2004)^[9]

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda Superwiktora (Wiktory 1996) dla osobowości telewizyjnych.
Trzecie miejsce w kategorii Talk-show w plebiscycie Telekamery 2001
Czerwona Kokardka (2003)^[10]
ArtPrezydent w latach 2014/2015 na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie.

Przypisy

↑ ^a ^b W Polsacie zaczyna się era Edwarda Miszczaka. Czy odniesie sukces? [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2023-01-16] (pol.).
↑ Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.): Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 739. ISBN 83-223-2644-0.
↑ W telewizji Nina Terentiew spędziła 52 lata. I jeszcze z niej nie odchodzi. 'Nadal będą liczyć się z jej zdaniem' [online], www.wirtualnemedia.pl, 21 stycznia 2023 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
↑ Od kilku lat jest pani związana z Polsatem. Nie próbowała pani namówić szefostwo stacji do stworzenia programu śniadaniowego?, [w:] MichałM. Misiorek MichałM., Alicja Resich: "Nie przepadam za łączonymi nazwiskami. Uważam je za przejaw zawłaszczania kobiety", plejadapl, 6 listopada 2020 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
↑ WładysławW. Staśkiewicz WładysławW. (red.), TV, „Gazeta Jarocińska” (1), Spółka Wydawnicza "Aldus", 5 października 1990, s. 7-8 [dostęp 2023-07-10] .
↑ ^a ^b Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa "emerytura". polskatimes.pl. [dostęp 2013-12-12].
↑ M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 160.
↑ M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 92.
↑ Указ Президента України № 1302/2004. president.gov.ua. [dostęp 2011-04-29]. (ukr.).
↑ Czerwona Kokardka w Polsce na stronie Krajowego Centrum ds. AIDS. aids.gov.pl. [dostęp 2012-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2012)].

[:0-1] W Polsacie zaczyna się era Edwarda Miszczaka. Czy odniesie sukces? [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2023-01-16] (pol.).

[2] Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.): Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 739. ISBN 83-223-2644-0.

[3] W telewizji Nina Terentiew spędziła 52 lata. I jeszcze z niej nie odchodzi. 'Nadal będą liczyć się z jej zdaniem' [online], www.wirtualnemedia.pl, 21 stycznia 2023 [dostęp 2023-07-10] (pol.).

[4] Od kilku lat jest pani związana z Polsatem. Nie próbowała pani namówić szefostwo stacji do stworzenia programu śniadaniowego?, [w:] MichałM. Misiorek MichałM., Alicja Resich: "Nie przepadam za łączonymi nazwiskami. Uważam je za przejaw zawłaszczania kobiety", plejadapl, 6 listopada 2020 [dostęp 2023-07-10] (pol.).

[5] WładysławW. Staśkiewicz WładysławW. (red.), TV, „Gazeta Jarocińska” (1), Spółka Wydawnicza "Aldus", 5 października 1990, s. 7-8 [dostęp 2023-07-10] .

[times-6] Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa "emerytura". polskatimes.pl. [dostęp 2013-12-12].

[7] M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 160.

[8] M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 92.

[9] Указ Президента України № 1302/2004. president.gov.ua. [dostęp 2011-04-29]. (ukr.).

[10] Czerwona Kokardka w Polsce na stronie Krajowego Centrum ds. AIDS. aids.gov.pl. [dostęp 2012-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2012)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]