Przejdź do zawartości

Frederic Thesiger (1. wicehrabia Chelmsford)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Frederic Thesiger (1. wicehrabia Chelmsford) edytowana 11:23, 4 cze 2024 przez 78.8.215.102 (dyskusja).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Frederic Thesiger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1868
Londyn

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 1933
Londyn

Wicekról Indii
Okres

od 4 kwietnia 1916
do 2 kwietnia 1921

Poprzednik

lord Hardinge

Następca

lord Reading

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Order Gwiazdy Indii Order Imperium Indyjskiego

Frederic John Napier Thesiger, 1. wicehrabia Chelmsford GCMG, GCSI, GCIE, GBE (ur. 12 sierpnia 1868, zm. 1 kwietnia 1933) – brytyjski polityk, najstarszy syn Frederica Augustusa Thesigera, 2. barona Chelmsford i Adrii Heath, córki generała Johna Heatha.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Administrator kolonialny

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie odebrał w Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Członek All Souls College w Oksfordzie i London County Council. W 1905 r. odziedziczył po ojcu tytuł barona Chelmsford. W tym samym roku udał się do Australii, gdzie został gubernatorem Queenslandu. W 1909 r. został gubernatorem Nowej Południowej Walii. W 1913 r. opuścił Australię i udał się do Indii, gdzie został dowódcą regimentu. Szybko awansował i już w 1916 r. zastąpił lorda Hardinge’a.

Jego rządy w Indiach przypadły na niespokojny okres w dziejach tego kraju. Rozpoczęło się wprowadzanie w Perle Brytyjskiego Imperium reform Montagu-Chelmsforda (nazwanych tak od wicekróla i ministra ds. Indii Edwina Samuela Montagu), polegających na rozszerzeniu autonomii Indii przez oddanie części uprawnień brytyjskich urzędów kolonialnych lokalnym władzom indyjskim. W tym czasie narastał również ruch oporu przeciwko rządom brytyjskim, co doprowadziło do sprowadzenia stanu wojennego i masakry w Amritsar w 1919 r., kiedy wojsko otworzyło ogień do grupy bezbronnych cywilów zabijając według oficjalnych danych 379 ludzi (dane nieoficjalne mówią o 1000 zabitych i 1200 rannych). Na wieść o tych wydarzeniach Indyjski Kongres Narodowy zbojkotował wybory w 1920 r. Rok później Chelmsford wrócił do Wielkiej Brytanii oskarżany o niekompetencję, co nie przeszkodziło mu otrzymać tytułu wicehrabiego Chelmsford.

Późniejsze życie

[edytuj | edytuj kod]

W 1924 r., pomimo swych wieloletnich związków z konserwatystami, przyjął stanowisko pierwszego lorda Admiralicji w liberalnym rządzie MacDonalda. Nigdy jednak nie wstąpił do Partii Pracy. Po upadku gabinetu jeszcze w 1924 r., wycofał się życia politycznego. Zmarł w 1933 r.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

27 lipca 1894 r. ożenił się z Frances Charlotte Guest, córką Ivora Guesta, 1. barona Wimborne, i lady Cornelii Spencer-Churchill, córki 7. księcia Marlborough. Frederic i Frances dwóch synów i cztery córki:

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Lord Chelmsford był kawalerem Krzyża Komandorskiego Orderu Gwiazdy Indii (GCSI), Krzyża Komandorskiego Orderu Cesarstwa Indyjskiego (GCIE), rycerzem Krzyża Wielkiego Orderu św. Michała i św. Jerzego (GCMG) i Krzyża Wielkiego Orderu Imperium Brytyjskiego (GBE).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]