Wstężyk gajowy

Wstężyk gajowy
	Cepaea nemoralis
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Podtyp	muszlowce
Gromada	ślimaki
Podgromada	Heterobranchia
Rząd	trzonkooczne
Nadrodzina	Helicoidea
Rodzina	ślimakowate
Rodzaj	Cepaea
Gatunek	wstężyk gajowy
Synonimy
	Cepaea (Cepaea) nemoralis (Linnaeus, 1758); Helicogena libellula Risso, 1826; Helix (Tachea) nemoralis Linnaeus, 1758; Helix nemoralis Linnaeus, 1758; Helix nemoralis var. conoidea Clessin, 1871;
	Cepaea (Cepaea) nemoralis (Linnaeus, 1758); Helicogena libellula Risso, 1826; Helix (Tachea) nemoralis Linnaeus, 1758; Helix nemoralis Linnaeus, 1758; Helix nemoralis var. conoidea Clessin, 1871;
Podgatunki
	C. n. etrusca (Rossmässler, 1835); C. n. nemoralis (Linnaeus, 1758); C. n. sepulta (Michelotti, 1840) †; C. n. tonnensis (F. Sandberger, 1873) †;
	C. n. etrusca (Rossmässler, 1835); C. n. nemoralis (Linnaeus, 1758); C. n. sepulta (Michelotti, 1840) †; C. n. tonnensis (F. Sandberger, 1873) †;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 19 kwi 2024, była oparta na tej wersji.

Wstężyk gajowy, ślimak gajowy (Cepaea nemoralis) – gatunek synantropijnego, roślinożernego ślimaka lądowego z rodziny ślimakowatych (Helicidae), jeden z bardziej pospolitych gatunków ślimaków i jeden z trzech wstężyków występujących w Polsce.

Występuje w zachodniej i środkowej Europie, introdukowany w Ameryce Północnej, gdzie stał się gatunkiem inwazyjnym. W Polsce występuje na Dolnym Śląsku, Małopolsce, Pomorzu i Wielkopolsce. Spotykany często w ogrodach, w parkach, na cmentarzach – zwykle wśród krzewów.

Muszla tego ślimaka, w zarysie kulista, ze stożkowato wzniesionymi skrętami, ma bardzo duże zróżnicowanie barwne – opisano kilkadziesiąt odmian barwnych^[4]. Spotyka się osobniki o muszlach żółtych z ciemnymi paskami, różowych, aż po osobniki o muszli czerwonobrunatnej lub ciemnobrązowej z żółtymi paskami lub bez pasków. Dorosłe osobniki wstężyka gajowego w przeciwieństwie do wstężyka ogrodowego mają ciemnobrązową lub czarną wargę otaczającą otwór muszli.

Wysokość muszli wynosi 17–20 mm, szerokość 21–27 mm^[4].

Żywią się glonami i roślinami zielnymi, zwłaszcza ich obumarłą tkanką.

Wstężyki gajowe są jadalne, ale rzadko spożywane przez ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe^[5]. Naturalnym wrogiem wstężyków jest drozd śpiewak, który żywi się nimi – małe połyka w całości, a większym rozbija skorupki o twarde podłoże, po czym zjada ciało mięczaka^[6].

Galeria

W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli
oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu).
Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem.
Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze.
Muszla Cepaea nemoralis

Zobacz też

Przypisy

↑ Cepaea nemoralis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f MolluscaBase eds., Cepaea nemoralis (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).
↑ Cepaea nemoralis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.
↑ Man and Mollusc's Data Base of Edible Molluscs – Helicidae (ang.)
↑ Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. 2, Wróblowe – ptaki śpiewające. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-455-3.

[itis-1] Cepaea nemoralis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[mb-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f MolluscaBase eds., Cepaea nemoralis (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).

[iucn-3] Cepaea nemoralis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Strojny-4] Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.

[5] Man and Mollusc's Data Base of Edible Molluscs – Helicidae (ang.)

[6] Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. 2, Wróblowe – ptaki śpiewające. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-455-3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]