Morela pospolita
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Podrodzaj |
śliwa | ||
Sekcja | |||
Gatunek |
morela pospolita | ||
Nazwa systematyczna | |||
Prunus armeniaca L. Species Plantarum, 474 1753[3] | |||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
brak danych
|
Morela pospolita[5] (Prunus armeniaca L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny różowatych. Pochodzi z Azji, rodzimy obszar jej występowania obejmuje Kirgistan, Chiny i Koreę. Jako gatunek introdukowany rośnie dziko także w Japonii. Jest uprawiany w wielu krajach świata[6], również w Polsce[5].
Morfologia
- Pokrój
- Drzewo lub krzew o wysokości do 8 m[7].
- Liście
- Jajowate, o brzegach podwójnie pikowanych[8].
- Kwiaty
- Rozwijają się przed liśćmi, są białe, rzadziej różowe. Mają 5-płatkową koronę, 1 żółty słupek omszony w dolnej części i liczne pręciki. Pąki kwiatowe powstają zarówno na krótkopędach, jak i na długopędach[8][7].
- Owoce
- Kulisty i nieco spłaszczony pestkowiec o skórce pomarańczowej z niewielkim rumieńcem i pomarańczowym lub żółtym miąższem. Ma masę 30–70 g.
Historia uprawy i produkcja współcześnie
Po raz pierwszy zaczęto ją uprawiać w Chinach przed ponad 4000 lat[9]. Stamtąd stopniowo rozpowszechniła się przy pomocy karawan kupieckich w Azji Środkowej, Iranie, Azji Mniejszej i Syrii. W Cesarstwie rzymskim znana była już w I w. p.n.e., a dotarła tam z terenów Armenii. Szybko rozprzestrzeniona została w cieplejszych rejonach basenu Morza Śródziemnego. Do doliny Loary we Francji została sprowadzona w XV wieku przez René I Andegaweńskiego (1409-80), gdzie około 1560 uzyskała obecną francuską nazwę abricotier. Możliwe, że już wcześniej zaczęła się rozpowszechniać na południu Francji z terenów Hiszpanii[10].
Znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej[11]. W Polsce największe uprawy są w rejonie sandomierskim. Polska leży na północnej granicy zasięgu upraw. Czynnikiem hamującym jest wrażliwość pączków kwiatowych na mróz w czasie zimy i na przedwiośniu. Z tego względu jej uprawa nie ma u nas większego znaczenia i występuje głównie w uprawach amatorskich w najcieplejszych rejonach kraju[potrzebny przypis]. W 2014 r. głównymi ośrodkami uprawy moreli były: Turcja, Iran, Uzbekistan, Algieria, Włochy[12].
Zobacz też:Turcja jest wiodącym producentem zarówno świeżych, jak i suszonych moreli na świecie. Owoce pestkowe stanowią 20% całkowitej produkcji owoców w Turcji, a największy udział ma wśród nich morela. Morelę uprawia się we wszystkich regionach Turcji, z wyjątkiem wschodniego wybrzeża Morza Czarnego i na wysokich płaskowyżach wschodniej Anatolii. Największa produkcja występuje w prowincjach Malatya, Erzincan, dolinie rzeki Araks i prowincji Mersin[13].
W 2018 roku do największych producentów moreli należały następujące kraje: Turcja (750 tys. ton), Uzbekistan (493,8 tys.), Iran (342,5 tys.), Algieria (242,2 tys.), Włochy (229 tys.), Hiszpania (176,3 tys.), Pakistan (128,4 tys.), Francja (114,8 tys.), Japonia (112,4 tys.) i Ukraina (111,7 tys.)[14].
Zastosowanie
- Sztuka kulinarna: jadalne owoce spożywa się zazwyczaj na surowo, ale również suszone lub w przetworach. Nadają się na dżemy, marmoladę i kompoty[8]. Jadalne nasiona słodkie lub gorzkie zastępują migdały. Surowe owoce Zawierają dużo kwasu asparaginowego (336 mg na 100 g) oraz β-karotenu (1,523 mg na 100 g). Zawierają też nieco żelaza. Morele są źródłem żelaza, fosforu i potasu (tego ostatniego blisko 300 mg w 100 g owocu), a także 25 razy więcej niż brzoskwinie witaminy B2 (0,05 mg w 100 g)[15]. Dzięki temu morele pomagają w tworzeniu czerwonych ciałek krwi, wzmacniają i regenerują organizm. W porównaniu do brzoskwiń są jednak nieco bardziej kaloryczne[16].
|
|
- Olej z nasion używany jest w przemyśle farmaceutycznym i perfumeryjnym.
Uprawa
Wymaga dużej ilości światła i ciepła, źle znosi długotrwałe opady, owoce wówczas masowo pękają i gniją. W zimie wytrzymuje mrozy do –30 °C, jednak rozwija się bardzo wcześnie na wiosnę i dlatego w Polsce jej kwiaty często przemarzają. W okres owocowania wchodzi w 4-5 roku po posadzeniu. Koronę prowadzi się w formie kulistej, lub szpalerowej, gdy morela uprawiana jest przy ścianie domu. Cięcie ogranicza się tylko do usuwania gałęzi chorych[7][8].
Udział w kulturze
- Niektórzy znawcy roślin biblijnych uważają, że w Biblii pod hebrajskim słowem tappûaḥ kryje się jabłoń dzika lub morela zwyczajna. Ma to miejsce w 3 miejscach: Pieśń nad pieśniami 2,3 i 8,5 oraz Księga Joela 1,12. M. Zohary wyklucza morelę, gdyż nie jest ona rodzima dla Ziemi Świętej, F. N. Hepper jednak ją akceptuje, przypominając, że Salomon miał w swoim ogrodzie wiele gatunków sprowadzonych z odległych nawet krajów. Ponadto w owym czasie, w epoce wojen, podbojów i rozkwitu gospodarczego sprowadzano rośliny, często wraz z bryłą ziemi i zakładano nowe ogrody[19].
- Barwa morelowa jest trzecim kolorem na fladze ormiańskiej.
- To bardzo ceniony owoc w Armenii, jego łacińska nazwa pochodzi właśnie od nazwy tego kraju. W 2010 roku na Konkursie Piosenki Eurowizji, reprezentantka Armenii, Eva Rivas wykonała utwór „Apricot stone” (Pestka moreli).
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-29] (ang.).
- ↑ The Plant List. [dostęp 2015-01-03].
- ↑ R.P. Pollard i inni, Prunus armeniaca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-02-21] (ang.).
- ↑ a b Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 35, ISBN 978-83-62975-45-7 .
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2015-01-03].
- ↑ a b c Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134 .
- ↑ a b c d Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- ↑ W. Seneta, J. Dolatowski. Dendrologia, s. 300.
- ↑ Frédéric Gilles: Etude des determinants genetiques de caracteres d’intérêt agronomique chez l’abricotier. École pratique des hautes études. Sciences de la vie et de la terre, 2012, s. 5. [dostęp 2016-05-20]. (fr.).
- ↑ Wykaz gatunków roślin uprawnych objętych rejestracją. [dostęp 2013-04-23].
- ↑ Baza danych statystycznych FAO. [dostęp 2014-05-15]. (ang.).
- ↑ Sezai Ercisli , Apricot culture in Turkey, t. 4, 8, 2009, s. 715–719 [dostęp 2020-07-17] (ang.).
- ↑ Apricots [online], fao.org [dostęp 2020-07-17] (ang.).
- ↑ a b Hanna Kunachowicz i inni, Tabele składu i wartości odżywczej żywności, wyd. II zmienione, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 619, ISBN 978-83-200-5311-1 .
- ↑ Iwona Krupa: Trele morele.... 2013. [dostęp 2013-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)]. (pol.).
- ↑ Hanna Kunachowicz; Beata Przygoda; Irena Nadolna; Krystyna Iwanow; Tabele składu i wartości odżywczej żywności; Wydawnictwo Lekarskie PZWL; Warszawa; 2017; s. 642, ISBN 978-83-200-5311-1.
- ↑ a b Dietary Reference Intakes Tables and Application. Institute of Health. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. (ang.).
- ↑ Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.
- BioLib: 39538
- EoL: 301091
- EUNIS: 180585
- Flora of North America: 242341416
- FloraWeb: 25677
- GBIF: 3021245
- identyfikator iNaturalist: 135331
- IPNI: 729463-1
- ITIS: 24769
- NCBI: 36596
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): rjp-2050
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:729463-1
- Tela Botanica: 53413
- identyfikator Tropicos: 27801087
- USDA PLANTS: PRAR3
- CoL: 4N8NW