Charlie Pasarell
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1944 |
| Gra |
praworęczna |
| Status profesjonalny |
1968 (od 1960 jako amator) |
| Zakończenie kariery |
1979 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
2 |
| Najwyżej w rankingu |
35 (3 czerwca 1974) |
| Australian Open |
3R (1976, I 1977) |
| Roland Garros |
3R (1973) |
| Wimbledon |
QF (1976) |
| US Open |
QF (1965) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
5 |
| Najwyżej w rankingu |
22 (23 sierpnia 1977) |
| Australian Open |
F (I 1977) |
| Roland Garros |
F (1970) |
| Wimbledon |
QF (1976) |
| US Open |
F (1965, 1969) |
Charlie Pasarell (właśc. Charles Manuel Pasarell, ur. 12 lutego 1944 w San Juan) – amerykański tenisista i komentator sportowy portorykańskiego pochodzenia. Od 2013 członek Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Pasarell jest znany także jako Charlito (hiszp. Mały Charlie), ponieważ jego ojciec również miał na imię Charlie i był uzdolnionym tenisistą oraz sześciokrotnym mistrzem Portoryko (w latach 1950, 1951, 1953, 1956, 1957 i 1958). Pasarell junior mistrzem Portoryko został raz – w 1960[2]. Charlito był również pięciokrotnym mistrzem juniorów Stanów Zjednoczonych. W 1962 wystąpił w Caribe Hilton Championships – największym turnieju w Ameryce Południowej, Środkowej i na Karaibach. W wieku 18 lat pokonał tam Ronalda Holmberga, siódmego wówczas Amerykanina. Następnie wygrał z najwyżej sklasyfikowanym Meksykaninem – Mario Llamasem 6:0, 6:0 w meczu ćwierćfinałowym. Był to rewanż za wygraną Llamasa w tym samym stosunku z ojcem Charlito 14 lat wcześniej. W 1967 został finalistą tego turnieju[3]. W tym samym roku został najwyżej sklasyfikowanym Amerykaninem. Reprezentował USA w Pucharze Davisa w latach 1966-1968 i 1974. W 1969 podczas Wimbledonu grał przeciwko Pancho Gonzálezowi. 41-letni wówczas Amerykanin pokonał 25-latka 22:24, 1:6, 16:14, 6:3, 11:9[4][5] w meczu trwającym 5 godzin i 12 minut[5]. Było to spotkanie z największą ilością gemów w historii Wimbledonu aż do 2010 roku, kiedy rekord został pobity w trakcie Wimbledonu 2010 przez Nicolasa Mahuta i Johna Isnera.
Schyłek kariery
[edytuj | edytuj kod]Rok 1977 był ostatnim dobrym rokiem w karierze Pasarella. Dotarł on do trzeciej rundy Australian Open. Ostatecznie zakończył rok na 77. miejscu w rankingu ATP. 1978 był początkiem końca kariery Amerykanina. Najgorszym momentem była porażka w trzeciej rundzie kwalifikacji do Wimbledonu z Janem Simberą 5:7, 3:6[6]. W 1979 zakwalifikował się zarówno do Wimbledonu jak i US Open i rozpoczął starty w zawodach weteranów. Ostatni raz próbował się zakwalifikować do turnieju wielkoszlemowego w 1984 roku. W wieku 40 lat odpadł wtedy w trzeciej rundzie eliminacji do Wimbledonu, przegrywając z Jeffem Turpinem 2:6, 4:6[7].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Charlito ma żonę Shireen Fareed, z którą ożenił się w listopadzie 1971[8]. Mają dwoje dzieci: Faraha i Charlesa.
Po zakończeniu kariery tenisowej
[edytuj | edytuj kod]Przez długi czas był dyrektorem i właścicielem turnieju Indian Wells[9]. Pod jego okiem turniej ten stał się jednym z najważniejszych w kalendarzu[9]. W grudniu 2009 sprzedał turniej Larry′emu Ellisonowi, współzałożycielowi Oracle Corporation[10]. Ze stanowiska dyrektora zrezygnował w 2012 roku[11][12][13] i wyjechał do Portoryko, by zająć się rozwojem ośrodka wypoczynkowego i klubu golfowego niedaleko Royal Isabela[11][12], którego jest współzałożycielem (razem z bratem)[14].
W 2001 roku odsłonięto jego gwiazdę na Alei Gwiazd w Palm Springs[15].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hingis elected to International Tennis Hall of Fame. itftennis.com. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
- ↑ Campeones de Puerto Rico. caribbean.usta.com. [dostęp 2015-10-04]. (hiszp.).
- ↑ Caribe Hilton International Championships 1967. tennisarchives.com. [dostęp 2020-06-12]. (ang.).
- ↑ Wimbledon History: Classic Matches: Gonzales v Pasarell. bbc.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
- ↑ a b David Gray: Pancho wins the longest match. theguardian.com, 1969-06-26. [dostęp 2014-03-18]. (ang.).
- ↑ Men's Singles Qualifying. [w:] ATP Wimbledon Draw (Men's) – 1978 [on-line]. stevegtennis.com. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ Men's Singles Qualifying. [w:] ATP Wimbledon Draw (Men's) – 1984 [on-line]. stevegtennis.com. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ People. si.com, 1971-11-29. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
- ↑ a b Steven Biller, Janice Kleinschmidt: Charlie Pasarell. [w:] The Influencers [on-line]. palmspringslife.com, 2007-10. [dostęp 2013-08-29]. (ang.).
- ↑ BNP Paribas Open announces Larry Ellison as new owner. bnpparibasopen.com, 2009-12-22. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ a b Charlie Pasarell leaves BNP Paribas Open and Indian Wells Tennis Garden. bnpparibasopen.com, 2012-05-11. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ a b Чарли Пасарелл покидает пост директора по развитию соревнований в Индиан-Уэллсе. gotennis.ru, 2012-05-12. [dostęp 2013-08-16]. (ros.).
- ↑ Чарли Пасарелл покидает турнир в Индиан-Уэллсе. sports.ru, 2012-05-12. [dostęp 2013-08-16]. (ros.).
- ↑ Development Team. royalisabela.com. [dostęp 2013-08-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-05)]. (ang.).
- ↑ Palm Spring Walk of Stars: Listed by Date Dedicated. palmspringswalkofstars.com. [dostęp 2013-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-18)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Charlie Pasarell. tennisfame.com. [dostęp 2013-11-21]. (ang.).
Literatura dodatkowa
[edytuj | edytuj kod]- Martin Hedges: The Concise Dictionary of Tennis. Mayflower Books Inc, 1978. ISBN 0-8317-1765-3. (ang.).
- Bud Collins: Tennis encyclopedia. Visible Ink Press, 1998. ISBN 1-57859-086-8. (ang.).