Dromon
Wiosłowo-żaglowy okręt wojenny, używany na Morzu Śródziemnym po upadku Cesarstwa Rzymskiego przez floty Bizancjum (główny typ okrętu wojennego) i Arabów. Budowany w różnych wariantach od V do XII w. Zastąpił wcześniej używane biremy i liburny.
Pierwsze dromony miały jeden rząd wioseł i przypominały jednomasztowe liburny. Później pojawiły się dromony dwu- i trójmasztowe, z dwoma rzędami wioseł. Ich długość wynosiła 30 do 50 m, szerokość - 6 do 7 m. Na rufie były stery - jeden z każdego boku. Statki miały wydłużoną formę i były dość szybkie.
W zależności od wielkości załoga liczyła 100 do 300 ludzi - zarówno wioślarzy i marynarzy, jak i żołnierzy.
Dromony uzbrojone były w taran. Główną ich bronią były jednak katapulty i balisty, które od VII w. (od momentu wynalezienia) miotały też na duże odległości pociski zapalające, zawierające ogień grecki. Potężne i ciężkie katapulty mogły miotać pociski o ciężarze do 20 kg na odległości 1.000 m.
Dromony były też uzbrojone w syfony (syphonopho-rami) do miotania ognia greckiego.
W części dziobowej i rufowej statku były wysokie pokłady dla łuczników, zaś obok głównego masztu była drewniana wieża (xylokastron), z której piechota morska mogła strzelać z łuków albo miotać oszczepy i inne pociski.
Wiele dromon było chronionych przed taranami wroga przez metalowy pancerz.
Rękopis bizantyński z r. 850 zawiera wyobrażenie dromony z tego okresu. Jego konstrukcja podobna jest do biremy z dwoma rzędami wioślarzy. Miała ona dwa maszty z żaglami łacińskimi.
W Bizancjum używano też okrętów o nazwie heladion, ale wiadomo o nich jeszcze mniej, niż o dromonach.
