Władysław Dziadosz
 Władysław Dziadosz (1931) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1980 |
| Wojewoda kielecki | |
| Okres | |
| Poprzednik |
Stanisław Jarecki (p.o.) |
| Następca |
wygaśnięcie urzędu |
| Odznaczenia | |
         
| |
Władysław Dziadosz (ur. 13 lutego 1893[1] w Tarnowie, zm. 13 marca 1980 w Londynie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, w latach 1934–1939 wojewoda kielecki.
Życiorys
Urodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowym doktora praw[2]. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej w Legionach – oficer II baonu 5 pułku piechoty Legionów Polskich, ciężko ranny w bitwie pod Konarami 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. Leona Berbeckiego „był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów”. W czasie służby w Legionach awansował na chorążego (2 lipca 1915 roku) i podporucznika (1 listopada 1916 roku)[3].
W latach 1917–1918 komendant POW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Jeszcze w 1918 r. uczestnik bitwy o Lwów.
Później oficer Wojska Polskiego w czasie wojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Do wiosny 1924 pełnił służbę w 12 pułku piechoty w Wadowicach, pozostając oficerem nadetatowym 35 Ppłku piechoty w Łukowie. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie z równoczesnym odkomenderowaniem z dniem 5 maja na kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie[5][6]. 31 marca 1927 roku został zwolniony ze stanowiska kwatermistrza 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie i przeniesiony służbowo do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[7][8]. 2 kwietnia 1927 roku minister spraw wewnętrznych mianował go prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie[9]. W grudniu 1928 roku został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 55,89 lokatą oraz przydzielony macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości z pozostawieniem w dyspozycji MSWojsk[10].
30 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu do Kielc, gdzie objął funkcję wicewojewody kieleckiego. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[11].
Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku, gdzie powierzone zostało mu stanowisko wicewojewody białostockiego. Pełnił następnie funkcję dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.
W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów sądowych (od 1937 roku – korpus oficerów audytorów)[12].
3 lipca 1934 mianowany został na wojewodę kieleckiego, funkcję objął w dniu 9 lipca. Ostatni, najdłużej urzędujący wojewoda kielecki okresu międzywojennego, zadania swe wypełniał do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Od 1939 na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza, ale ustąpił z tych funkcji w sierpniu tegoż roku. Był członkiem I (1954–1957) i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[13]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[13][14]
- Krzyż Niepodległości[13]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[13]
- Medal za Wojnę[13]
- Medal Dziesięciolecia[13]
- Order Chrystusa II i III klasy[13][15]
- Order Korony Włoch II klasy[13]
- Order Korony Rumunii III klasy[13]
Przypisy
- ↑ W „Roczniku Oficerskim” z 1924 podano, że urodził się 12 lutego 1893.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 424.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 22.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 170.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. . 1–2, s. 169, 1927-06-30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 220.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 368.
- ↑ a b c d e f g h i Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158–159.
- ↑ Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14 listopada 1931.
- ↑ CIDADÃOS ESTRANGEIROS AGRACIADOS COM ORDENS PORTUGUESAS. presidencia.pt. [dostęp 2 maja 2011]. (port.).
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Dziadosz Władysław w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 166.
- Romuald Turkowski Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945-1972, wyd. Sejmowe, Warszawa 2001
|
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Honorowi obywatele Opoczna
- Majorowie audytorzy II Rzeczypospolitej
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Ministrowie spraw wewnętrznych (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Polacy odznaczeni Orderem Chrystusa (Portugalia)
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Włoch
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914–1918
- Uczestnicy bitwy pod Konarami 1915
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy bitwy o Lwów 1918–1919 (strona polska)
- Wojewodowie kieleccy (II Rzeczpospolita)
- Członkowie I Rady Rzeczypospolitej Polskiej
- Członkowie III Rady Rzeczypospolitej Polskiej
- Uczestnicy rozbrajania wojsk austriackich w Galicji w 1918
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1980
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Ludzie urodzeni w Tarnowie