Carl Friedrich von Weizsäcker

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 5 paź 2019, była oparta na tej wersji.

Carl Friedrich Freiherr von Weizsäcker (ur. 28 czerwca 1912 w Kilonii – zm. 28 kwietnia 2007 w Söcking) - niemiecki fizyk i filozof. Był ostatnim żyjącym członkiem grupy pracującej nad bronią atomową dla III Rzeszy. Twórca wzoru Weizsäckera, odkrywca tzw. cyklu węglowego.

Urodził się w Kilonii, jako syn dyplomaty Ernsta von Weizsäckera. Jego młodszym bratem był Richard von Weizsäcker, późniejszy prezydent RFN i zjednoczonych Niemiec. Jego synem jest Ernst Ulrich von Weizsäcker.

W latach 1929-1933 Weizsäcker studiował fizykę, matematykę i astronomię w Berlinie, Getyndze i Lipsku, był uczniem Wernera Heisenberga i Nielsa Bohra. W 1933 uzyskał doktorat, w 1936 habilitował się. W latach 1942-1944 wykładał fizykę teoretyczną w Strasburgu. W czasach Trzeciej Rzeszy uczestniczył w badaniach nad niemiecką bronią atomową. W 1945 roku został internowany w Wielkiej Brytanii. W latach 1946-1957 pracował jako kierownik działu w Instytucie Maxa Plancka w Getyndze. W latach 1957-1969 wykładał filozofię na uniwersytecie w Hamburgu. W latach 1970-1980 kierował Instytutem Maxa Plancka. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk o Człowieku. W 1989 został laureatem Nagrody Templetona.

Twórczość

1943 - Zum Weltbild der Physik
1948 - Die Geschichte der Natur
1957 - Atomenergie und Atomzeitalter
1959 - Christlicher Glaube und Naturwissenchaft
1963 - Bedingungen des Friedens
1964 - Die Tragweite der Wissenschaft
1969 - Der ungesicherte Friede
1971 - Die Einheit der Natur ("Jedność przyrody", tłum. K. Napiórkowski i in., wyd pol. 1978)
1977 - Das Garten des Menschlichen
1986 - Die Verantwortung der Wissenschaft im Atomzeitalter
1989 - Deutlichkeit. Beiträge zu politischen und religiösen Gegenwartsfragen
1990 - Wahrnehmung der Neuzeit
1992 - Der Garten des Menschlichen
1994 - Der bedrohte Friede - heute
1997 - Bedingungen des Friedens
2002 - Aufbau der Physik
2002 - Zum Weltbild der Physik